Żołnierze-Wyklęci.pdf

(5220 KB) Pobierz
Polskie Państwo Podziemne
(PPP)
– 1939-1945, tajne
struktury państwa polskiego,
istniejące w czasie II wojny światowej
podległe Rządowi RP na uchodźstwie.
Było systemem władz
państwowych,
działających w imieniu Rzeczypospolitej,
w czasie okupowania terytorium narodowego
przez III Rzeszę i ZSRR.
Istniało od
27 września 1939
roku (utworzenie Służby Zwycięstwu Polski (SZP)) do
1 lipca 1945
(samorozwiązanie Rady Jedności Narodowej i Delegatury Rządu na Kraj w związku z wycofaniem uznania
międzynarodowego dla Rządu RP na uchodźstwie).
Pion wojskowy
okręg (województwo)
obwód (powiat)
placówka (jedna lub kilka gmin)
Pod koniec 1943 roku przeprowadzono reorganizację, tworząc 4 obszary i
8 okręgów.
Główną siłą PPP była
Armia Krajowa
Zadaniem Armii Krajowej było tworzenie struktur wojskowo-
organizacyjnych na czas okupacji dla mobilizacji społeczeństwa do walki
bieżącej, ochrona Polskiego Państwa Podziemnego oraz odtworzenie armii
na czas otwartej walki o niepodległość, czyli
przygotowanie kraju do powstania
powszechnego.
Działalność AK prowadzona była w dwu
formach:
utworzenie struktur wojskowych i organizacyjnych na czas
okupacji
oraz przygotowania armii konspiracyjnej na czas otwartej walki o
niepodległość (Odtwarzanie Sił Zbrojnych). OSZ prowadzone
było przez cały czas okupacji i przyjęło formę tworzenia
wojskowych struktur terenowych, w końcowym etapie
wojskowych struktur taktycznych. Pod koniec 1943 roku plan
powstania powszechnego zastąpiono planem
„Burza”,
uwzględniając sytuację, jaka nastąpi po wkroczeniu Armii
Czerwonej.
Armia Krajowa wywodziła się ze Związku Walki Zbrojnej i Polskiego
Związku Powstańczego, ale w skład jej weszło wiele mniejszych
organizacji, m.in.:
Narodowa Organizacja Wojskowa
– od 1942 (częściowo),
Konfederacja Narodu
– od sierpnia 1943,
Narodowe Siły Zbrojne
– od 1944 (częściowo),
Bataliony Chłopskie
(częściowo),
Gwardia Ludowa WRN
(PPS-WRN) – od 1940 (autonomiczna)
W momencie maksymalnej zdolności bojowej (lato 1944) siły
AK
liczyły
ok.
390 tys.
osób, w tym 10,8 tys. oficerów. Kadrę oficerską sprzed wojny
uzupełniano absolwentami tajnych kursów oraz przerzucanymi do
kraju cichociemnymi.
AK zaopatrywała się w sprzęt na drodze akcji bojowych (wyposażenie
niemieckie), alianckich zrzutów oraz własnej produkcji.
Straty w walce:
około 100 tys. poległych, 50 tys. wywiezionych do ZSRR i uwięzionych.
Po zakończeniu wojny część akowców odmówiła dokonania demobilizacji i kontynuowała walkę w ramach:
Delegatury Sił Zbrojnych,
Ruchu Oporu Armii Krajowej,
Zrzeszenia
Wolność i Niezawisłość,
Konspiracyjnego Wojska Polskiego,
Narodowej Organizacji Wojskowej,
Narodowych Sił Zbrojnych,
Wielkopolskiej Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Warta”
i innych.
Komendanci Armii Krajowej
W wykazie umieszczono też dowódców poprzedniczek Armii Krajowej: dowódcę Służby Zwycięstwa Polski i komendanta Związku Walki Zbrojnej.
Komendant AK
podlegał
Naczelnemu Wodzowi Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie
oraz był w zależności politycznej
od
Delegata Rządu.
Funkcję tę pełnili:
Zdjęcie
stopień
imię i nazwisko
pseudonim
okres
urzędowania
gen.
dyw.
Michał Tokarzewski-
Karaszewicz
Torwid
27 IX 1939 –
marzec 1940
gen.
broni
Kazimierz Sosnkowski
Godziemba
marzec 1940 – 18
VI 1940
gen.
dyw.
Stefan Rowecki
Grot
18 VI 1940 – 30
VI 1943
gen.
dyw.
Tadeusz Komorowski
Bór
lipiec 1943 – 2 X
1944
gen.
bryg.
Leopold Okulicki
Niedźwiadek
3 X 1944 – 17 I
1945
DOKONANIA
Oddziały Polski
Walczącej
dokonały w latach 1942-1945 ponad
110 tysięcy
większych akcji zbrojno-dywersyjnych,
z czego 6243 akcje zostały przeprowadzone przez większe siły partyzanckie.
W 1278 akcjach przeciwpartyzanckich obok specjalnych oddziałów policji i żandarmerii wziął udział Wehrmacht, w
tym jednostki pancerne i lotnictwo.
Wykonano ponad 2300 ataków na transport, wykolejono ok. 1300 pociągów, które wiozły wojsko lub zaopatrzenie na
front.
W walce zabito ponad
150 tysięcy żołnierzy i policjantów niemieckich oraz kolaborantów.
Polska konspiracja związała znaczne siły niemieckie - do walki z partyzantką Niemcy musieli ściągnąć siły
odpowiadające 850 batalionom przeliczeniowym.
Polskie podziemie zlokalizowało bazy U-Bootów w całej Europie, zlokalizowało wszystkie zakłady Focke-Wulf-a,
rozpracowało produkcję bomb latających V-1 i rakiet V-2 w Peenemünde, V-2 w Bliźnie.
Udało mu się wykraść rakietę V-2, której najważniejsze części wysłano do Wielkiej Brytanii.
Zdobyto plany niemieckiej operacji Zitadelle (bitwa na Łuku Kurskim) i przekazano je sojusznikom.
Masowe prześladowania członków tych organizacji, określanych w późniejszym okresie również jako
żołnierze
wyklęci,
trwały przez cały okres
stalinowski.
Inni z żołnierzy AK zasili szereg wiernych rządowi komunistycznemu formacji o charakterze milicyjnym (Milicja
Obywatelska)
bądź wstąpili do organów służb bezpieczeństwa (UB,
Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego)
byli to
m.in.
Henryk Wendrowski
czy
Marian Reniak,
jeszcze inni dołączyli do Ludowego Wojska Polskiego.
19 stycznia 1945 - rozwiązanie AK.
żołnierze wyklęci - sylwetki
https://www.youtube.com/watch?v=GtRA-Xasqks
Żołnierze wyklęci,
żołnierze niezłomni, polskie powojenne
podziemie niepodległościowe i antykomunistyczne
– 1945-1963,
antykomunistyczny, niepodległościowy ruch partyzancki, stawiający opór
sowietyzacji Polski i podporządkowaniu jej ZSRR, toczący walkę ze służbami
bezpieczeństwa ZSRR i podporządkowanymi im służbami w Polsce.
Liczbę członków wszystkich organizacji i grup konspiracyjnych szacuje się na
120-180
tysięcy
osób.
W ostatnich dniach wojny na terenie Polski działało 80 tysięcy partyzantów antykomunistycznych.
Ostatni członek ruchu oporu –
Józef Franczak ps. „Lalek”
z oddziału kpt. Zdzisława Brońskiego „Uskoka” – zginął w
obławie w Majdanie Kozic Górnych pod Piaskami (woj. lubelskie) osiemnaście lat po wojnie – 21 października
1963
roku.
W praktyce jednak większość organizacji zbrojnych upadła na skutek braku reakcji mocarstw zachodnich na sfałszowanie
przez PPR wyborów do Sejmu Ustawodawczego w styczniu
1947
i powyborczej amnestii, po której podziemie liczyło nie
więcej niż dwa tysiące osób .
W walkach podziemia z władzą zginęło około 15 tys. ludzi, w tym około
7 tys. członków podziemia.
Już w roku
1943
w związku z niemieckimi klęskami na wschodnim froncie dowództwo
AK
rozpoczęło tworzenie struktur
na wypadek okupacji przez ZSRR.
Powstała organizacja
NIE
łącząca struktury cywilne i wojskowe, mająca na celu samoobronę i podtrzymywanie morale
polskiego społeczeństwa
w oczekiwaniu na wojnę Zachodu z ZSRR.
Organizacja ta jednak została znacznie osłabiona w
wyniku akcji „Burza” i powstania warszawskiego. Dodatkowym ciosem było aresztowanie dwóch najważniejszych osób w
konspiracji:
gen. bryg. Emila Fieldorfa i gen. bryg. Leopolda Okulickiego.
7 maja 1945 rozwiązano NIE i powołano nową organizację:
Delegaturę Sił Zbrojnych na Kraj
, która przetrwała
kilka miesięcy i została zastąpiona
Ruchem Oporu bez Wojny i Dywersji
„Wolność i Niezawisłość”.
Sytuacja, w której znalazły się organizacje niepodległościowe, była skrajnie ciężka: w kraju szalał terror NKWD i polskich
służb bezpieczeństwa, zachodnie mocarstwa przestały uznawać Rząd RP na uchodźstwie, a od działań Delegatury odciął się
premier Stanisław Mikołajczyk szukający możliwości kompromisu z komunistami.
WiN
zamierzało unikać konfrontacji i
walk, a skupić się na metodach politycznego i propagandowego wpływu na społeczeństwo. W zbliżających się wyborach
poparto jedyną legalną opozycję: Polskie Stronnictwo Ludowe.
W rzeczywistości jednak poakowskie oddziały, nastawione na walkę zbrojną, nie potrafiły i nie chciały przestawić się
na działalność cywilną.
W największym okresie działalności organizacja liczyła
25-30 tys.
ludzi.
A jak Żołnierzy Wyklętych widzieli (i widzą do dziś) komuniści?
http://www.komsomol.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=1216:mordercy-sadyci-antykomunici&catid=74:przeszlosc&Itemid=37
Sierpień 1944 – żołnierze Armii Czerwonej w zajętym
niemieckim obozie koncentracyjnym na Majdanku, działał tam
już obóz NKWD na Majdanku, wykorzystujący infrastrukturę
niemiecką
NIE
–
kadrowa organizacja wojskowa, której zadaniem było kontynuowanie walki o
niepodległość Polski po wkroczeniu Armii Czerwonej.
Nazwa może być tłumaczona na dwa sposoby – NIE jako skrót od słowa
„Niepodległość” lub jako symbol sprzeciwu wobec ZSRR.
Komendantem Głównym
„NIE” został generał
Leopold Okulicki
przyjmując
pseudonim „Nowak” / „Niedźwiadek”
Idea NIE narodziła się w drugiej połowie 1943 w Polsce jako rozwinięcie instrukcji Rządu RP na uchodźstwie z 27
września 1943, przewidującej zachowanie konspiracji cywilnej w przypadku nienawiązania
stosunków z ZSRR.
Struktury NIE w terenie miały być rozbudowywane przez ściśle zakonspirowany sztab
z płk. Augustem Emilem Fieldorfem – „Nilem” na czele.
Przy doborze członków obowiązywały
surowe kryteria – ścisła konspiracja i przede wszystkim nakaz zrywania kontaktów z AK.
Fieldorf został powołany do zadań organizacyjnych, zaś po ich zakończeniu miał zostać Szefem
Sztabu Komendy Głównej NIE.
Na stanowisko Komendanta organizacji przewidywany był natomiast przez Naczelnego Wodza gen.
Leopold
Okulicki
„Niedźwiadek”. Po przerzuceniu do Polski (21/22 maja 1944) Okulicki został
27 lipca 1944
Komendantem
NIE (gen. Bór-Komorowski zapoznał go z wytycznymi gen. Sosnkowskiego oraz szczegółami misji „Nila” i stanem
organizacyjnym NIE na Kresach Wschodnich).
Wybuch Powstania Warszawskiego i realizowana przez AK Akcja Burza spowodowały całkowitą
dezorganizację struktur NIE i utratę łączności z terenami na wschód od linii frontu.
Większość oficerów
oddelegowanych do NIE wzięła udział w powstaniu, tym samym dekonspirując się i po kapitulacji musiała pójść do
niewoli niemieckiej.
Po upadku powstania gen. Okulicki powierzył gen. Fieldorfowi odbudowanie od podstaw
struktur NIE.
Rząd RP na emigracji dowiedział się o ściśle tajnej koncepcji NIE dopiero po wrześniowej dymisji Naczelnego
Wodza gen. Sosnkowskiego, choć jeszcze aż do grudnia 1944 nie znał zasięgu prac organizacyjnych. 22
listopada 1944 gen. Okulicki otrzymał wytyczne rządu w sprawie organizacji specjalnej sieci konspiracyjnej na
Kresach Wschodnich.
Rząd Mikołajczyka przewidywał rozwiązanie AK, a w kwestiach dotyczących formowania
NIE polecono nawiązanie współpracy z Delegatem Rządu na Kraj Janem Stanisławem Jankowskim.
W pierwszej dekadzie stycznia 1945 „Niedźwiadek” rozesłał wtajemniczonym politykom statut NIE, według którego
organizacja miała mieć charakter apolityczny, głęboko zakonspirowany, o strukturze wojskowej z nadbudową
polityczną po jednym reprezentancie stronnictw tzw. grubej czwórki
(SP, SL-Roch, PPS-WRN oraz SN).
Do pierwszego zapewne spotkania kierownictwa wojskowo-politycznego NIE doszło w Krakowie 16 stycznia 1945 i
uczestniczyli w nim gen. Okulicki, gen. Fieldorf, Delegat Jankowski oraz Stanisław Jasiukowicz.
Bezpośrednie działania NIE miała podjąć po rozwiązaniu Armii Krajowej 19 stycznia 1945.
Organizacja została
sparaliżowana po przypadkowym aresztowaniu gen. Emila Fieldorfa „Nila” (7 marca 1945) przez NKWD i zesłaniu
go – nierozpoznanego – w głąb ZSRR oraz po aresztowaniu Komendanta Głównego NIE gen. Leopolda Okulickiego
„Niedźwiadka” wraz z przywódcami Polskiego Państwa Podziemnego (27 marca 1945 ) i wywiezieniu do Moskwy,
gdzie władze sowieckie wytoczyły im w czerwcu 1945 pokazowy „proces szesnastu”.
Kolejny komendant NIE –
płk Antoni Sanojca
(ur. 1899, zm. 1990) w porozumieniu z dowódcą AK w likwidacji
– płk. Janem Rzepeckim wystąpił do p.o. Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych gen. Władysława Andersa o
rozwiązanie NIE, co nastąpiło 7 maja 1945.
Jednocześnie podjął on decyzję o
kontynuowanie działań w
postaci powołanej Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj.
Organizacja NIE wedle swojego statutu była organizacją nastawioną przede wszystkim na działalność
długoterminową. W bieżącej natomiast ograniczano się do samoobrony, propagandy, wywiadu i
kontrwywiadu oraz badania nastrojów w Armii Czerwonej i Armii Ludowej. Nie przewidywano z kolei
akcji dywersyjnych, ani działalności partyzanckiej.
Rozwiązanie NIE i powołanie w jej miejsce DSZ na Kraj
świadczyło o rezygnacji przez Sztab Naczelnego Wodza z zamierzeń długofalowych na rzecz działań o
charakterze wybitnie doraźnym.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin