Labirynt 05.pdf

(12835 KB) Pobierz

Cena

zł

SCENARIUSZE

AVE!

ycie to droga. Ciągła podróż po niekoń-

czących się traktach, gonitwa za sławą

i bogactwem, której kresem najczęściej

jest jednak śmierć. Ból zmęczonych mięsni, stra-

ch przed nieznanym złem, a jednocześnie roz-

koszny dreszcz emocji i nadzieja, że wszystko,

co dzieje się wokół, to tylko podniecająca przy-

goda, o której kiedyś będzie można opowie-

dzieć przy kominku. Każdego roku wielu ludzi,

elfów, krasnoludów, a nawet niziołków wyru-

sza na szlak. Rzuca przytulne kąty i wybiera nie-

pewny żywot najemnego tułacza. Poznaje Stary

Świat takim, jaki jest naprawdę, widzi jego brud,

smutek - i przemijające piękno. Czasem zdoby-

wają oni to, czego pragnęli, często giną bez

wieści, a czasem zapominają o celu wędrówki

i błąkają się po szlaku gnani już tylko nieodpar-

tą potrzebą włóczęgi.

Poniższy tom, przygotowany wysiłkiem Rafała

Nowocienia i moim, to kolejne rozdziały księgi

życia owych podróżników. Czekaliście na nią

długo, może za długo. Wierzę jednak, że każdy

z Was znajdzie w niej opowieść o tym, czego naj-

bardziej pożądał, gdy wybierał los awanturnika.

Przerazi się, wzruszy, może zaśmieje... i dopisze

kolejne strony do niekończącej się historii o gi-

nącym Starym Świecie. Ta księga ma jeszcze wie-

le białych kart. Wypełnijcie je tak barwnie, jak

tylko potraficie - w drogę!

VALE!

Maciej Nowak-Kreyer

Co tu znajdziecie:

BIAŁA CERKIEW

Wyprawa do Kislewu

MROCZNY DAR

Wampiry inne niż te. które dotąd znaliście

WIGILIJNA OPOWIEŚĆ

Jak zapobiec biedom, które już się popełniło

SROKA

Złodziejska opowieść z Middenheim

KTO PORWAŁ DZIECKO?

Porywacze, sekretne kulty, emocjonujące poszukiwania

JOARSDEN

PAN NA ZAMKU MGIEŁ

Piracka miłość i pradawne stwory

Stara historia opowiedziana na nowo - strzeżcie się zarazy!

KAPŁANI W STARYM ŚWIECIE

Zasady opcjonalne

nowe oblicze bożych sług

BAZAR

Garść magicznych przedmiotów

BIBLIOTEKA GERHARDA

VON SHERGENBRABDTA

Czary dla każdego

LABIRYNT NR 5

• REDAKCJA

Maciej Nowak-Kreyer

Rafał Nowocień

• KOREKTA

Rafał Nowocień

• ILUSTRACJA NA OKŁADCE

Les Edwards

• ILUSTRACJE

Magdalena Jędrzejczak

• PLANY

Jarosław Musiał

• SKŁAD KOMPUTEROWY

Tomek Laisar Fruń

• PRODUKCJA

Wydawnictwo MAG

Warhammer Fantasy Roleplay

is copyright

Games Workshop Ltd.

Warhammer Fantasy Roleplay

trademark of

Games Workshop Ltd.

Used under license.

Wszystkie materiały zamieszczone w tej publikacji

są nie autoryzowane przez Games Workshop.

Ta książka w całości ani w żadnej części nie może

być kopiowana lub powielana w jakikolwiek sposób

mechanicznie, chemicznie lub elektronicznie bez zgody

wydawcy. Wszystkie postacie, opisane w tej książce, są

fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób żyjących

lub zmarłych jest całkowicie przypadkowe.

Wydawca:

Wydawnictwo MAG,

ul. Cypryjska 54, 02-761 Warszawa,

tel./fax (0-22) 642-45-45

E-MAIL krzaku@mag.com.pl

WWW http://www.mag.com.pl

ISBN 83-87968-00-5

Biała Cerkiew

Ezber

„...

Ona po srebrnem pląsa jeziorze,

On pod tym jęczy modrzewiem.

Któż jest młodzieniec?

Strzelcem był w borze.

A kto dziewczyna?

-Ja nie wiem."

noc bohaterowie będą musieli spędzić pod go-

łym niebem. Co gorsza, w pobliżu nie ma żadne-

go źródła wody.

Podczas tego popasu zasugeruj graczom, że

zapasy żywności bohaterów są już niewielkie

i nie starczą na więcej, niż jeden dzień marszu.

Z wodą jest jeszcze gorzej... Należy doprowadzić

do tego, by awanturnicy pozbyli się swoich

wierzchowców i innych dużych zwierząt (potrze-

bują mnóstwo wody!). Jest przy tym obojętne czy

padną one z głodu lub pragnienia, czy też zosta-

ną zjedzone przez zgłodniałych śmiałków (mo-

żesz im to podpowiedzieć umieszczając na trasie

marszu stary koński szkielet). Jeśli wędrowcy

zdecydują się na ubicie konia, pamiętaj, że tak

dużej ilości mięsa nie da zjeść w jeden wieczór -

podczas upału psuje się ono szybko, inne zwie-

rzęta tego samego gatunku (konie) będą niespo-

kojne niosąc na sobie taki ładunek, a wreszcie

zapach świeżego mięsa może przyciągnąć różne-

go rodzaju nocne stepowe drapieżniki. Pomysł

picia krwi nie jest najlepszy i szybko kończy się

kłopotami żołądkowymi (no chyba, że któryś

z bohaterów właśnie wraca z Sylvanii i...). Kiedy

awanturnicy pozbędą się wszystkiego co można

zjeść (pamiętaj, że wszelkie duże zwierzęta mają

zniknąć!), zrób im mały test na inteligencję. Otóż

na niebie, w niezbyt dużej odległości od grupy,

krąży para sokołów lub innych drapieżnych pta-

ków. Są one zbyt daleko, by je z czegokolwiek

ustrzelić, ale bystry rozum podpowie obieży-

światom, że polują. A na co? Na króliki, myszy

czy inne drobne gryzonie. Ważne jest także to,

że gdzie są zwierzęta, tam musi być woda. Jeśli

gracze na to nie wpadną, to trudno - bohaterów

czeka dłuższe lub krótsze błądzenie po stepie

w poszukiwaniu strumienia.

oniższa przygoda może służyć jako opis

zdarzeń dziejących się w trakcie podróży

drużyny do Kislevu lub innego miasta

w Dobririonie. Scenariusz jest przewidziany dla

2-3 początkujących postaci, ale Mistrz Gry swo-

bodnie może zwiększyć ilość graczy. Do zabawy

przydałyby się nagrania zespołów „Werhowyna"

i „The Ukrainians", ale stanowią one jedynie tło

i w zupełności można się bez nich obyć, chociaż

przygoda straci nieco uroku (specjalne pozdro-

wienia dla „Rusina" spotkanego na turnieju

w Dzierzgoniu!). Większa część tekstu opiera się

na twórczości Adama Mickiewicza (obchodzili-

śmy niedawno dwóchsetlecie urodzin wieszcza),

a konkretnie na jednej z jego ballad. Dobrze by-

łoby, gdyby Mistrz Gry przypomniał ją sobie

przed sesją, by poczuć ów specyficzny klimat.

Która to ballada? Nie powiem - może to nakłoni

kogoś do przeczytania kilku utworów wieszcza!

Na początku przygody bohaterowie znajdują

się w Dobririonie, żyznej i skolonizowanej części

Kislevu. Jest to jednak jego niezamieszkana

część, jako że nasi awanturnicy nie natrafili na

osady ludzkie od wielu, wielu dni. Gdzie dokła-

dnie są członkowie drużyny i dokąd zmierzają

pozostawiam decyzji Mistrza Gry, jednak w mo-

mencie rozpoczęcia przygody nie powinni mieć

ze sobą zbyt dużo prowiantu, a zapasy wody

skurczyły się niepokojąco. Dodatkowo jeden

z bukłaków może okazać się dziurawy.

PRAGNIENIE W STEPIE

Dookoła bohaterów rozciąga się step, łago-

dnie pofalowany teren na linii horyzontu styka

się z błękitem nieba. Promienie letniego słońca

przypiekają niemiłosiernie każdy, najmniejszy

nawet krzaczek, tak że jedynymi okolicznymi ro-

ślinami są pożółkłe źdźbła traw. Tylko w pobli-

żu wijących się między pagórkami strumyków

znaleźć się może trochę zieleni - źródło skrom-

nego pożywienia dla roślinożernych mieszkań-

ców stepu. Ale strumienie także nie zdarzają się

często, jako że ostatnią szansę nabrania świeżej

wody bohaterowie mieli jakieś trzy dni temu. Żar

wielu dni spędzonych w stepie wywołuje niemi-

łosierne katusze, potęgowane ciężarem niesio-

nych bagaży i zbroi; „drużynowe" zwierzęta, jeśli

bohaterowie je posiadają, ledwie już zipią. Dni są

długie, co z jednej strony daje śmiałkom dużo

czasu na wędrówkę, z drugiej jednak tylko wcze-

snym rankiem i o zachodzie słońca mogą odpo-

cząć od obezwładniającego gorąca. Najbliższą

MOHYŁA U STRUMIENI

W końcu awanturnicy docierają do strumycz-

ka. Znajduje się on w małej dolince - niewielka

strużka wody wypływa spod kopczyka omsza-

łych kamieni. Miejsce idealnie nadaje się na roz-

bicie obozu. Woda jest chłodna i krystalicznie

czysta. Jeśli jesteś bardzo pobłażliwy, możesz

nawet pozwolić łucznikowi na ustrzelenie jakie-

goś głuchego lub nazbyt odważnego królika. Je-

dyny problem w tym, że nigdzie nie ma drewna

na ognisko, ale to nic nowego. Wkrótce uwagę

bohaterów przyciągnie duży omszały kamień,

leżący na jednym ze zboczy. Nie wyróżnia się

on niczym specjalnym, ale jest bardzo duży, co

na stepie nie jest czymś zwyczajnym. Na kamie-

niu wykuto napis - jego dostrzeżenie wymaga

udanego testu na spostrzegawczość I-10 - jed-

nak czas i mech zatarły kształt znaków. Mimo to

da się on jeszcze odczytać (dla postaci umieją-

cych czytać i znających język słowiański nie sta-

nowi to problemu, a inni mogą to zrobić po po-

myślnym teście Int-20; Kislewici używają

odmiennego alfabetu), a głosi coś w stylu: „Tut

poczywaje Syrbyn". Co bystrzejsi i bez tego do-

myślają się, że mają przed sobą grób. Jeśli boha-

terom wpadnie do głowy świętokradczy pomysł

rozkopania mogiły, to nie znajdą w niej nic wię-

cej poza zmurszałą czaszką, jednym kislewickim

Złotym Orłem i przerdzewiałym mieczem - grób

musi być bardzo stary. Zyskają jednak jeszcze

jedno: do końca pobytu awanturników w Dobri-

rionie ich sny co noc będzie zakłócać wizja mło-

dego ciemnookiego mężczyzny.

HLYK ZA KOPCEM

Miejmy nadzieję, że bohaterowie ruszyli już

w dalszą drogę, napełniwszy bukłaki, i wędrują

w dół strumienia. W miarę jak słońce jest wyżej

i wyżej, struga poszerza się, a z sąsiednich doli-

nek spływają inne cieki, i jeszcze przed połu-

dniem (jeśli awanturnicy nocowali przy mogile)

wody wystarczy na małą kąpiel. Dolinką wędru-

je się przyjemniej niźli pagórkami stepów, jako

że cienia wprawdzie brakuje, ale zawsze jest

chłodna woda, a w plecy wieje powoli przybie-

rający na sile zefirek. Ważne, byś od czasu do

czasu wspominał graczom, że wiaterek się

wzmaga. Wieczorem bohaterowie będą blisko

większej rzeki, lecz nie mogą o niej zbyt wcze-

śnie wiedzieć, więc ważne jest, by nie poczuli

w powietrzu wilgoci itp. Tak więc podróż prze-

biega przyjemnie, a jeśli do tej pory nie nakarmi-

łeś drużyny zbłąkanym królikiem, zrób to teraz,

albo daj złapać wybranemu desperatowi jakąś

rybkę. Pod wieczór pozwól wędrowcom rozło-

żyć obóz pod bardziej stromym brzegiem szero-

kiego zakola strumienia, który stał się już niedu-

żą rzeczką. Wiatr ucichnie, gdy tylko bohatero-

wie rozbiją obóz.

Jest ciemno i cicho, w powietrzu czuć wilgoć.

Kilku śmiałków już smacznie śpi, gdy nagle je-

den z nich słyszy jakieś wołania z oddali. Są one

na tyle niezrozumiałe, że mogą przypominać

okrzyki hobgoblińskich jeźdźców, których krai-

na nie jest tak znów daleko. Aby sprawdzić

źródło hałasu, drużyna musi wspiąć się na ów

stromy brzeg rzeczki. Kiedy już, już bohaterowie

będą wchodzić na wierzchołek, niech sparaliżu-

je ich wibrujący i głuchy dźwięk bębna. Teraz

włącz graczom utwór zespołu „The Ukrainians"

zaczynający się właśnie bębnami i śpiewem

Rie-

ka Lyna....

Jeśli nie dysponujesz nagraniem, to

trudno - musisz ograniczyć się do opisu. Kiedy

śmiałkowie otrząsną się z chwilowego zaskocze-

nia i wyjrzą z nadbrzeżnych krzewów, ujrzą syl-

wetki kilku istot siedzących przy ognisku. Jeden

z obcych wystukuje na bębnie rytm, a reszta nu-

ci rzewną pieśń. Śpiewający obozują przy na

wpół wyciągniętej żaglowej łódce, nad brzegiem

większej rzeki, do której znany drużynie strumy-

czek wpada kawałek dalej. Nie trzeba być spe-

cjalnie bystrym, by dostrzec, że jedna z postaci,

siedząca twarzą w stronę bohaterów, to łysy,

wąsaty człowiek.

Jeśli bohaterowie zdecydują się podejść bliżej,

rozszczeka się pies, którego wcześniej nie zau-

ważyli. Obozujący natychmiast spostrzegą boha-

terów i poderwą się od ogniska. Trzech z nich

chwyci drewniane pałki, a jeden sięgnie po łuk,

jednak nie podejmą żadnych działań zaczep-

nych. Postaraj się tak przedstawić sytuację, aby

bohaterowie zorientowali się, że nie zostaną za-

atakowani, jeśli sami nie zaczną walki. Po prostu

bardziej będzie się im opłacało nawiązać przyja-

zny kontakt z tymi ludźmi. Niemniej, niczym

w „Randce w ciemno", decyzja należy do nich.

Rybacy: Stcpan, Hrehor, Saszka i Alicksicj

Sz WW US S Wt Zw I Zr A CP Op Sw

Int Ogd

39 29

4 3 7

30 39

29 29 29 29 29

Wszyscy rybacy mają gładko ogolone głowy

i noszą długie wąsy. Walczyć będą pałkami, a gdy

jeden z nich padnie, kompani rzucą się do rzeki

i uciekną wpław, zostawiając bohaterom łódź. Są

półnadzy, a jedyny ich majątek stanowi stara łódź

żaglowa, rozstawione na rzece sieci, bęben i pies.

Jeżeli bohaterowie nie zaatakują, rybacy za-

proszą ich do ogniska i nawiążą rozmowę, poczę-

stują pieczoną nad ogniskiem rybą i mocną go-

rzałką. Powiedzą, na ile bohaterowie zrozumieją

ich mowę, że są rybakami z pobliskiej wsi Biła

Crkv i wypłynęli tu na połów. Będą bardzo szczę-

śliwi mogąc pomóc bohaterom w ich podróży

i zaofiarują się przetransportować gości do wio-

ski, gdzie będą mogli przesiąść się na inną łódź,

płynącą do miasta. Chętnie wysłuchają opowieści

cudzoziemców o dalekich krajach, a jeśli zostaną

zagadnięci o napotkaną przez bohaterów mogiłę,

to w odpowiedzi zaśpiewają balladę. Teraz puść

graczom utwór pt.

Oj, Serbyne

grupy „Werhowy-

na" (ten z graczy, który zrozumie coś ze słów

utworu powinien dostać kilka dodatkowych

punktów doświadczenia) lub

Podolanka

zespołu

„ J a k wolność to wolność..." (polecam ten pierw-

szy, choć

Podolanka

opowiada całą historię do

końca). Gdybyś jednak był w tej nieszczęśliwej

sytuacji, że sam musisz zaśpiewać dumkę, to po-

daję niżej jej tekst tak, jak go słyszę, z góry prze-

praszając wszystkich filologów. Na swoje uspra-

wiedliwienie mogę powiedzieć, że język słowiań-

ski z WFRP jest zlepkiem wszystkich języków sło-

wiańskich naszego świata.

- Oj, Serbyne, Serbynoczku

Wozmi mene diwczy noczku.

Oj wziełbym t'e, taj nemoho,

Ta se boju brata twoho.

Sczaruj diwcze brata swoho

A stanesz mne molodohoj.

Umer otec, umerła maty

Nenauczyła czaruwaty.

- W polu jisi kałynoczka

Na kałyni hadynoczka

Na kałyńku sonce pecze

A z hadynki soczok tecze.

Wozmi diwcze czarnooczke

I nabery toho soczku.

Wzięło diwcze, posłuchało

Wzięło konow i nabrało.

Isze bratczik bił dorozi

Juże czary na porodzi

Brat do sestry:

Ja z daramy sestra bratu:

- Ja z czaramy

Szczo-ż ja tobi sestro wynen

Szczo tak marne z swita zhynu

Wozmi sestro konia moho,

Pochowaj me mołodoho...

Słowniczek:

kałynka -

kamień

hadynka

- wąż

mołodoha

- dziewczyna

Kto dalej nie rozumie o co idzie w pieśni,

niech spyta osoby, która kiedyś uczyła się rosyj-

skiego (np. starszej siostry - he, he).

Po kilku godzinach wesołej gawędy, przepla-

tanej śpiewami i opowieściami, drużyna i rybacy

udają się spać. Rybacy utrzymują, że nie trzeba

wystawiać straży, gdyż jest to spokojna okolica,

ale bohaterowie, jak zwykle, zrobią co będą

uważali za stosowne.

BIŁA CRKV

Nad ranem, jeśli bohaterowie spędzą noc z ry-

bakami, nowi znajomi podzielą się z drużyną

swoim śniadaniem: chlebem i pieczonymi ryba-

mi oraz twarogiem, popijanym wodą z rzeki (si-

wucha się skończyła - przeprowadź test Wt każ-

demu z bohaterów; niepowodzenie oznacza ka-

ca trwającego aż do popołudnia). Po posiłku ry-

bacy zepchną łódź na wodę i wyciągną sieć -

mam nadzieję, że bohaterowie im w tym pomo-

gą. Kiedy już wszyscy znajdą się na łódce, state-

czek, obciążony ładunkiem ryb i pasażerów, po-

płynie leniwie w dół rzeki. Około południa po

lewej stronie powinien pojawić się pierwszy las,

jaki bohaterowie zobaczą w Dobririonie, a po

kolejnych dwóch godzinach zza kolejnego zakrę-

tu wychyli się biała wieża wioskowej świątyni.

To właśnie od niej osada wzięła swoje miano.

Rybacy sprawnie przybijają do krótkiego po-

mostu i rozpoczynają wyładunek ryb. Teraz bo-

haterowie mogą wybrać się na zwiedzanie osa-

dy, która po pobieżnych oględzinach okazuje się

być niewielkim miasteczkiem. Jest tutaj świątynia

miejscowego bóstwa, zwanego Świata Preczysta,

karczma, kuźnia i przylegający do lasu tartak.

Wszystkie budynki są postawione z nieheblowa-

nego drewna miejscowych drzew, a tylko cer-

kiewkę zbudowano z pni brzozy. Jeszcze tylko

kilka zagród, przegniła palisada i Biła Crkv stoi

przed przybyszami w całej okazałości.

No, prawie w całej, bo na razie nigdzie nie wi-

dać domu wójta czy sołtysa. Zagadnięty o to ry-

bak odpowiada, że wieś znajduje się pod osobi-

stym zwierzchnictwem bojara Vladimira Żniwni-

cza. Mieszka on we dworze, dwie mile za Biła

Crkvią. To już powinno wystarczyć bohaterom,

by nie mieszkając wybrali się z wizytą do miej-

scowego pana. Nie muszę chyba dodawać, że

wizyta obcych w wiosce jest nie lada atrakcją dla

miejscowych, których dzieci będą towarzyszyć

nieznajomym przez całą milę.

PAŃSKI DWÓR

Wyszedłszy z Biłej Crkvi przez bramę w sta-

reńkiej palisadzie śmiałkowie stają na drodze do

pobliskiego dworku. Dookoła, po obu stronach

drogi, rozpościerają się pola pokryte złocistym,

kołyszącym się na łagodnym wietrze kłosem. Po

chwili, po lewej stronie, awanturnicy dostrzegają

staw, a zza zakrętu wyłania się sylwetka drew-

nianego dworu, zbudowanego na końcu lipowej

alei. Obok dworku (opisz go graczom na wzór

typowego dworku XVII wiecznego szlachcica

polskiego: ganek, dach kryty gontem, itp.) stoi

dom dla służby i kurnik, a po przeciwnej stronie

studnia i żuraw. Już po chwili przed ganek wy-

chodzi jakiś człowiek - to bez wątpienia sam

włodarz Vladimir Żniwnicz. Jest to mężczyzna

Plik z chomika:

Klucznik0

Inne pliki z tego folderu:

Labirynt 06.pdf (138033 KB)
Labirynt 03.pdf (76197 KB)
Labirynt 07.pdf (21915 KB)
Labirynt 01.pdf (14215 KB)
Labirynt 05.pdf (12835 KB)

Labirynt 05.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: