Mrok nad Tokyorama - Robert J. Szmidt.pdf

(2316 KB) Pobierz

Rafałowi Tymurze, potomkowi samurajów,

z którym los mnie zetknął dawno temu…

001

każdy zabójczy ruch, nie na stopy zdradzające kierunek

nadchodzącego ataku, ale właśnie w oczy. Głęboko, głęboko w oczy.

Starzy ﬁlozofowie i mistrzowie sztuk walki nie na darmo nazywali je

zwierciadłem duszy. To właśnie tam, na ich dnie, uważny obserwator

dostrzeże rodzącą się dopiero myśl, która ułamki sekundy później

poruszy ręką bądź nogą wroga, rozpoczynając następną rundę tańca

zagłady.

Nie tym razem jednak…

Zbir, który zastąpił drogę Rafałowi Tymurze, miał nietęgą minę,

choć nie przyszedł sam. W jego spojrzeniu próżno by szukać hardości

cechującej podobnych mu osiłków. Chyba wiedział, z kim naprawdę

ma do czynienia, a to mogło oznaczać tylko jedno: przysyłał go

Arseniew.

Rafał zatrzymał się pośrodku peronu, dwa kroki od blokującego

przejście draba. Spoglądał mu prosto w oczy, wyzywająco, jakby

zachęcał do wykonania kolejnego ruchu. W opływającym ich tłumie

pasażerów powstały jeszcze dwa zatory. Asekurujący posłańca cyngle

byli równie jak on ponurzy, szerocy w barach i kanciastoszczęcy. Jeden

zajął miejsce po prawej, oddzielając oﬁarę od pustego już, ale wciąż

ajważniejsze to patrzeć przeciwnikowi prosto w oczy.

Nie na dłonie, choćby trzymał w nich najbardziej

śmiercionośną broń, nie na przeponę, z której rodzi się