Brzoza-liście
Substancje lecznicze
Liść brzozy zawiera flawonoidy, garbniki, trójterpeny (betulinę), olejek eteryczny, kwas askorbinowy.
Właściwości lecznicze liści brzozy
Surowcem leczniczym są przede wszystkim liście, ale również guz brzozy i sok z pnia i gałęzi brzozy. Liście brzozy mają działanie moczopędne, napotne, przeciwreumatyczne, poprawiają przemianę materii, działają odtruwająco na układ krwionośny. Wyciąg z liści brzozy stosuje się przy przewlekłych infekcjach dróg moczowych. Świeży sok z liści, zebranych w okresie wiosennym, pobudza przesączanie w kłębkach nerkowych i zwiększa wydalanie szkodliwych produktów przemiany materii. Poprawia zdolność filtracyjną nerek, pobudza wydalanie moczu i wypłukuje "piasek", zapobiegając tworzeniu się kamieni moczowych. Liście brzozy stosuje się również w niektórych chorobach skóry, np. przy łuszczycy, łojotoku. Mają zastosowanie także w pielęgnacji włosów. Kora wraz z guzem ma właściwości lecznicze wielu chorób, w tym nowotworowych. W aptekach możemy zaopatrzyć się w różne mieszanki, w skład których wchodzą liście brzozy.
Zbiór i suszenie
Brzoza jest drzewem bardzo licznie występującym w Polsce. Nie należy zbierać liści w celu spożycia w miejscach zanieczyszczonych. Należy unikać miejsc w pobliżu intensywnie nawożonych upraw, centrów dużych miast czy w pobliżu dróg o dużym ruchu.
Liście zbiera się wiosną, kiedy są jeszcze lepkie. Można je suszyć w suszarni w temp. nie wyższej niż 40* lub w przewiewnym i zacienionym miejscu w temperaturze otoczenia.
Skutecznym środkiem moczopędnym jest odwar z brzozowych liści. Bierze się w tym celu łyżkę stołową liści, zalewa je szklanką wrzątku i gotuje przez kilka minut.Po odcedzeniu pije się go dwa razy dziennie po pół szklanki między posiłkami.W domu można również w prosty sposób przygotować wyciąg witaminowy ze zmielonych, świeżych liści. Zalewa się je przegotowaną wodą o temperaturze około 50°C i pozostawia na 6 godzin. Otrzymany w ten sposób wyciąg ma zielonawożółty kolor, gorzkawy smak i zawiera duże ilości witaminy C. Z soku ze świeżych liści i alkoholu wytwarza się tzw. wodę brzozową zapobiegającą wypadaniu i przetłuszczaniu się włosów oraz likwidującą łupież. Ponadto nadaje ona włosom połysk i elastyczność.
BARWINEK.
lek przeciwko biegunce, nieżytom przewodu pokarmowego, do hamowania krwotoków z nosa, przy zaflegmieniu płuc oraz zewnętrznie w leczeniu wyprysków na skórze u dzieci. Napar – Infusum Vincae do płukania gardła i jamy ustnej przy stanach zapalnych. W użyciu była nalewka – Tinctura Vincae (=Pervincae) i napar, rzadziej odwar – Decoctum Vincae. Zbierano kwitnące ziele lub same liście (w maju)– Herba seu Folium Vincae (= Pervincae), które suszono w normalnej temperaturze. Barwinek uważany jest za środek obniżający ciśnienie tętnicze krwi, czyszczący krew i rozkurczowy. Leczy ponoć hemoroidy i zmniejsza nadmierne krwawienia miesiączkowe oraz skraca zbyt wydłużony okres. Przedawkowany jest trujący. Obecnie w medycynie oficjalnej nie są używane proste preparaty galenowe z ziela barwinka, lecz nowoczesne formy leków zawierające alkaloidy tej rośliny. W medycynie ludowej rzadko używane, jedynie przez wytrawnych zielarzy fitoterapeutów. Barwinek poprawia krążenie mózgowe (dzięki zawartości alkaloidu winkaminy, stosowanej w medycynie współczesnej w postaci czystej). Obniża poziom glukozy we krwi. Wyciągi z barwinka podnoszą odporność organizmu na infekcje i aktywują układ immunologiczny.
Alkaloid vincamine z barwinka mniejszego rozszerza naczynia krwionośne w mózgu, poprawiając ukrwienie tkanki nerwowej mózgowia. Dlatego jest podawany osobom w podeszłym wieku w zaburzeniach krążenia mózgowego i ocznego, przy zawrotach głowy, osłabieniu pamięci, w objawach szumu usznego
Dawek oficjalnych sproszkowanego ziela barwinka nie ma. Ja stosowałem w praktyce dawkę 1,5 g dziennie, sproszkowanego surowca. Kuracja nie może trwać bez przerwy. Po 2-3 tygodniach zażywania należy zrobić przynajmniej 2-tygodniową przerwę. 1,5 g surowca rozdrobnić, zaparzyć w 150 ml wody. Tę ilość wypić w ciągu dnia w trzech porcjach.
Wyciągi wodno-alkoholowe to mieszanka alkoholu z wodą lub dwuetapowa ekstrakcja, najpierw alkoholem, potem wodą lub odwrotnie, zależnie od charakteru składników aktywnych, a natępnie połaczenie obu wyciągów. Sposób przygotowania różni się i zalezy od rodzaju surowca i rozpuszczalności składników. Słabe roztwory alkoholowe nie niszczą wielu lipoprotein i glikoprotein. Gorąca woda i mocny alkohol denaturują wiele składników aminokwasowych oraz białkowych. Woda ekstrahuje z surowca sole mineralne, sacharydy, gumy sluzy, saponiny, glikozydy, niektóre alkaloidy. Alkohole wyciagają z surowca olejki, barwniki lipofilne, żywice, alkaloidy nierozpuszczalne w wodzie, lipidy, flobafeny, pektyny i in. Daltego łączona i wieloetapowa ekstrakcja ma uzasadnienie, preparat wówczas zawiera więcej składników czynnych i balastowych niż uzyskany przy pomocy określonego i jednego rozpuszczalnika. Dawka zależy od siły działania środka.
xarxar