Alexander Lake

Zabójcy w Afryce

Prawda o czatujących dzikich zwierzętach i myśliwych piszących o nich niestworzone historie

Wprowadzenie - Mike Resnick

Przełożył: Paweł Cłapak

Tytuł oryginału: Killers in Africa: The Truth About Animals Lying in Wait and Hunters Lying in Print

Konsultacja z dziedziny łowiectwa strefy afrykańskiej: Stanisław Malec

Wydanie oryginalne 1951

Wydanie polskie 1998

Ta gawędziarska książka bardzo plastycznie przybliża nam czasy, kiedy Afryka była rajem dla myśliwych. Otwiera przed czytelnikami skarbnicę wiedzy o obyczajach dzikich afrykańskich zwierząt. Przekonuje, że polowanie na lwa, słonia, a nawet pawiana jest rozgrywką, w której sam sztucer nie zapewnia człowiekowi przewagi. Fascynująca i pouczająca lektura - także dla tych, którzy wolą zwierzęta żywe niż martwe.

Spis treści:

Wprowadzenie.              4

Prawda o afrykańskich łowach.              10

Ludojady!              15

Goryle.              22

Lwy.              25

Słonie.              40

Pawiany.              55

Nosorożce.              73

Krokodyle.              92

Jeszcze o lwach.              119

Jeszcze o pawianach.              137

Bawoły.              151

Węże.              168

Hipopotamy.              184

Antylopy.              204

Jeszcze o antylopach.              219

Lamparty.              233

Aneks.              246

Wprowadzenie.

Było pięciu wspaniałych autorów amerykańskich, którzy pisali o Afryce. Dwaj z nich, Ernest Hemingway i Robert Ruark, są bardziej znani z beletrystyki i ich utwory stale wydaje się na całym świecie. Trzeci, były prezydent Stanów Zjednoczonych, Theodore Roosevelt, napisał o Afryce tylko jedną książkę, zaliczaną już do klasyki, African Game Trails [Afrykańskie szlaki dzikiej zwierzyny]. Pozycja ta jest wciąż wznawiana od siedemdziesięciu pięciu lat nie tylko dlatego, że jest doskonałą książką, ale również ze względu na osobę jej autora. Czwarty, niedawno zmarły Peter Hathaway Capstick, ostatni Amerykanin, który został licencjonowanym białym myśliwym w Afryce, tworzący później niż pozostali, napisał wiele wspaniałych pamiętników i gawęd o afrykańskich polowaniach.

Piątym - i być może najlepszym z nich, przynajmniej biorąc pod uwagę pisarstwo poświęcone Afryce - był Alexander Lake. Tak się dziwnie składa, że żadnej z jego książek nie ma w tej chwili na rynku wydawniczym. Ta sytuacja ulegnie zmianie, kiedy pojawi się niniejsza edycja Zabójców w Afryce.

Lake polował głównie na zwierzynę grubą, był przy tym myśliwym innym niż pozostali. Pod koniec lat czterdziestych i na początku pięćdziesiątych, w czasach gdy inni łowcy sprzedawali nabrzmiałe od fałszywej brawury opowieści godne prawdziwych mężczyzn, Lake zaczął obalać panujące mity. Kiedy książka Zabójcy w Afryce została opracowana i wydana, jako reklamujący ją slogan przyjęto zdanie:

Prawda o czatujących dzikich zwierzętach i myśliwych piszących o nich niestworzone historie!

To hasło nie odbiegało zbytnio od rzeczywistości. Najbardziej znanymi lwami były prawdopodobnie słynne ludojady z Tsavo. Podpułkownik J. H. Patterson zrobił pisarską karierę, relacjonując swoje przygody z tymi bestiami. Lake'owi wystarczyło pół pierwszego rozdziału niniejszej książki, żeby wytknąć po kolei każdy błąd w postępowaniu Pattersona i wskazać, co podpułkownik powinien był uczynić, gdyby choć trochę znał zachowanie afrykańskich lwów.

Sam Lake doskonale znał Afrykę. Polował na tyle dawno, że nie był skazany na jeden zaledwie kraj, ale poruszał się po całym kontynencie, a jego klientela była barwniejsza i bardziej zapadająca w pamięć niż którekolwiek z upolowanych przez niego zwierząt - między innymi dlatego książki Lake'a, gdy wydano je czterdzieści lat temu, były tak popularne. Zdawał sobie sprawę, że ludzie są ciekawsi od zwierząt, choćby ludojadów.

Jako jeden z pierwszych stwierdził, że nie ma czynu bardziej poniżającego człowieka niż zabicie goryla. Był pierwszym, który zwrócił uwagę na fakt, że nie trzeba strzelać do szarżującego nosorożca, że równie łatwo można uskoczyć w bok, gdyż kiedy nosorożec chyli głowę, praktycznie nic nie widzi. Wciąż pozostaje jedynym myśliwym, który uważa, że polowanie na antylopy jest trudniejsze i daje więcej satysfakcji niż polowanie na „wielką piątkę” - lwa, lamparta, słonia, bawołu i nosorożca.

W porównaniu z dwoma najsłynniejszymi myśliwymi, F. C. Selousem i W. D. M. „Karamojo” Bellem, czy innymi łowieckimi sławami, niewiele wiadomo o życiu Lake'a. Wiemy, że urodził się w Chicago 29 lipca 1893 jako najstarszy syn kapłana metodystycznego i że w 1908 roku wyjechał wraz z rodziną do Południowej Afryki, gdzie jego ojciec był nie tylko misjonarzem, ale również wykonywał niezwykle niebezpieczne zadanie na zlecenie parlamentu brytyjskiego, dotyczące niewolniczych warunków pracy w Kongu Belgijskim.

Lake uczęszczał do Marist Brothers College w Johannesburgu, gdzie był kapitanem drużyny strzeleckiej, która reprezentowała Transwal w Pucharze Imperium Brytyjskiego im. Shumakera. Ustanowił rekord dziesięciu strzałów w środek tarczy w jedenaście sekund, co zwróciło na niego uwagę Nicobara Jonesa, jednego z pierwszych licencjonowanych przewodników w Afryce i jednego z najzdolniejszych myśliwych Czarnego Lądu. W 1911, gdy Lake skończył osiemnaście lat, Jones zatrudnił go jako myśliwego odpowiedzialnego za zaopatrzenie w mięso. Do obowiązków Lake'a należało dostarczanie ubitej zwierzyny do karawan transportowych, które dowoziły je do kopalń oraz budowniczym linii kolejowych w Portugalskiej Afryce Wschodniej, Rodezji Północnej, Niemieckiej Afryce Południowo-Zachodniej, Tanganice, Kenii i Ugandzie. Wkrótce stał się wybornym tropicielem i łowcą wszystkich rodzajów zwierzyny, szczególnie antylop.

Lake terminował u Jonesa - który odsłonił przed nim wszelkie tajniki zawodu - aż w końcu został niezależnym myśliwym, korzystającym z asysty niezrównanego zuluskiego tropiciela, Ubusuku. Nie utożsamiał się z żadną z grup zawodowych myśliwych, które zaczęły organizować się w Kenii i w Tanganice. Był zaciętym przeciwnikiem „safari w bujanych fotelach”, które polegały na dowożeniu turystów do zwierzyny, zbliżaniu się do zwierząt ciężarówkami i pozwalały tym pseudomyśliwym strzelać bez ponoszenia jakiegokolwiek ryzyka. I choć bez większych sukcesów, Lake czynił również, co w jego mocy, żeby położyć kres kłusownictwu słoni w Tanganice.

Zafascynowany zwierzęcymi zwyczajami i charakterami, badał je jako myśliwy i jako naturalista. Jego liczne artykuły ukazywały się w gazetach Rand Daily Mail i London Daily Mail. Pisał również wiele na temat napotkanych przez siebie plemion, a prace te jego ojciec wykorzystywał w raportach dla Brytyjczyków.

Gdy wybuchła pierwsza wojna światowa, Lake wyjechał z Afryki i dołączył do sił amerykańskich w Europie jako pilot, biorąc udział w licznych walkach powietrznych. Następnie wrócił do Afryki i prowadził wyprawy łowieckie dla klientów z całego świata.

W latach dwudziestych wrócił do Stanów Zjednoczonych i wykorzystał swoje doświadczenie pisarskie, współpracując jako reporter, a później jako redaktor z Spokane Chronicle, Seattle Star, Vancouver World i z San Francisco Examiner.

Wciąż zakochany w Afryce, Lake wrócił do niej w drugiej połowie lat trzydziestych, po czym ponownie przyjechał do Stanów, przeniósł się na pustynię Mojave i tam pisał. Jego afrykańskie reminiscencje nigdy nie pojawiały się w czasopismach dla „twardych mężczyzn”, lubujących się w statystykach zabitych zwierząt i w opowieściach, jak to myśliwy o mały włos nie przypłacił swej przygody życiem - ale raczej w Field and Stream i w Argosy, dwóch najbardziej szanowanych pismach sportowych, które z pomocą Lake'a wprowadzały polowania na grubego zwierza w drugą połowę dwudziestego wieku. W miarę zyskiwania sławy zaczął również sprzedawać swoje teksty takim czasopismom o wielomilionowych nakładach jak Look, Colliers i Reader's Digest.

Niniejsza książka, jak widać złożona z kilkunastu artykułów pisanych przez Lake'a dla czasopism, przedstawia po kolei różne gatunki zwierząt, na jakie polował. Każdy rozdział ma atmosferę wspomnień opowiadanych przy ognisku, gdy po ciężkim dniu mozolnego tropienia zwierząt, które były zbyt nieuchwytne, zbyt małe lub zbyt piękne, żeby je zastrzelić, przepłukuje się gardło kilkoma łykami brandy. I niezależnie od tego, co sądzicie o polowaniach na grubego zwierza (pamiętajcie jednakże, że to wszystko było pisane czterdzieści lat temu, kiedy ludzie mieli inne poglądy - a nawet już wtedy ulubionymi klientami Lake'a byli ci, którzy „wiedzą, jakie chcą zdobyć trofea, zadowalają się nimi, a jeżeli zabijają coś jeszcze, to wyłącznie po to, by zdobyć pożywienie”), jestem niemal pewien, że polubicie samego Lake'a i będziecie żałować, że nie dane Wam było go spotkać i posłuchać, jak opowiada swe ulubione historie.

Książka Zabójcy w Afryce ukazała się w 1953 roku i natychmiast trafiła na listę bestsellerów. Rok później Lake przygotował nową książkę, również składającą się z artykułów. W wersji amerykańskiej nosi ona tytuł Hunter's Choice [Wybór myśliwego], natomiast w wersji brytyjskiej African Adventure [Afrykańska przygoda] i jest wspaniałym zbiorem opowieści o różnych wydarzeniach, od rozwikłania zabójstwa w Kongu Belgijskim, poprzez upicie stada małp, by można je było potem łatwo schwytać, aż po długi fascynujący rozdział o tym, jak gotować w buszu - jak się piecze steki z impali, przyrządza omlety ze strusich jaj i jak wędzi się hipopotamie szynki - a wszystko, podobnie jak w tej książce, autor przekazuje przyjacielskim, swobodnym stylem, jakim opowiada się anegdoty przy ognisku.

Dzięki swoim kompetencjom Lake pracował nawet jako współscenarzysta i konsultant dla Sola Lesserà, producenta filmów o Tarzanie. Później nadal tworzył, mieszkając w domu nad brzegiem oceanu - ostatnie lata życia poświęcił szczegółowym studiom nad działalnością misjonarską swojego ojca, co zaowocowało dwoma kolejnymi bestsellerami: Your Prayers Are Always Answered [Modlitwy zawsze są wysłuchane] i You Need Never Walk Alone [Nigdy nie musisz kroczyć sam]. Zmarł w dzień Bożego Narodzenia 1961, kiedy pracował nad książką The Axe and the Cross [Topór i krzyż], biografią ojca, doktora Johna G. Lake'a.

Nie wiem, na ilu czytelników Lake miał wpływ, ale z pewnością to właśnie on, gdy byłem jeszcze chłopcem, zainteresował mnie Afryką. Od tamtej pory systematycznie odwiedzam ten kontynent (do tej pory sześć bezkrwawych safari), który mnie utrzymuje (13 książek i 19 opowiadań - a jeśli Wam się wydaje, że łatwo jest stworzyć tyle fantastyki naukowej na tematy afrykańskie, to sami tego kiedyś spróbujcie).

Przez całe życie napisałem trzy wyrażające mój podziw listy do pisarzy, których twórczość niezwykle cenię. Jeden z nich, autor science fiction Barry Malzberg, stał się moim najbliższym przyjacielem i niekiedy bywa współpracownikiem. Drugi, beletrysta i humorysta Ross Spencer, również został moim dobrym przyjacielem. Trzecim był Alexander Lake, który zmarł miesiąc przed otrzymaniem mojego listu. Uważam Lake'a za swojego bliskiego przyjaciela, którego po prostu nigdy nie miałem szczęścia spotkać ani z nim korespondować, i mam nadzieję, że byłby zadowolony jeżeli nie z powieści i opowiadań, jakie zainspirował, to przynajmniej z faktu, że książka Zabójcy w Afryce ponownie została wydana i że może się nią cieszyć nowe pokolenie.

Mike Resnick

Prawda o afrykańskich łowach.

John P. Whorter, górnik z Kolorado, przyjechał do Afryki, żeby zapolować na grubego zwierza. Pewnego wrześniowego poranka 1937 roku stanął oko w oko z samcem lwa. Whorter, doskonały strzelec o stalowych nerwach, przyłożył sztucer do ramienia. Wycelował dobrze. Jednak popełnił jeden „drobny” błąd. Dwie sekundy później był martwy, gdyż lwie kły przebiły mu czaszkę.

Błąd Whortera polegał na niewiedzy. Myśliwy celował w środek grzywy na łbie lwa. I tamtędy dokładnie przeszedł pocisk - przez sam środek wspaniałej czupryny. Whorter nie wiedział, że lew w zasadzie nie ma czoła, ze ta czupryna to same włosy.

W 1925 Peter (Bud) Jones, ranczer z Tanganiki, mając dość rozbojów samotnego słonia, który szerzył spustoszenie wśród upraw fasoli w shambie[1], wziął sztucer .303 i ruszył za słoniem. Stanęli oko w oko. Słoń z otwartą paszczą, z uniesioną trąbą zaatakował jak podrasowany buldożer. Pocisk Jonesa przebił tył podniebienia. Śmiertelny strzał, nawet z .303. Jednak Jones popełnił jeden „drobny” błąd. Dziesięć sekund później już nie żył.

Błąd Jonesa polegał na niedbalstwie. Gdy myśliwy wziął sztucer, był przekonany, że broń jest załadowana amunicją półpłaszczową. Nie sprawdził. Wycelował dobrze, ale pełnopłaszczowy stalowy pocisk przebił bliskie okolice mózgu słonia nie czyniąc bezpośrednich zniszczeń. Gdyby to byt pocisk półpłaszczowy, nabrzmiałby przy uderzeniu w głowę i natychmiast roztrzaskałby ją wraz z mózgiem.

Włoski łowca trofeów o nazwisku Galli pewnego ranka nie mógł sobie odmówić strzału do nosorożca. Strzelił pociskiem półpłaszczowym, który rozbił się o bok nosorożca, nie przebijając jednak skóry. Nosorożec wpadł w szał, zaatakował głową drzewo cierniowe, ruszył na swój cień, a następnie zaczął wściekle orać rogiem ziemię. W końcu oszalałe z bólu zwierzę zniknęło w gęstych zaroślach rosnących wzdłuż strumienia. Galli ruszył za nim w gęstwinę. Po kilku minutach z Gallego pozostał stratowany trup. On też popełnił jeden „drobny” błąd.

Błędem Gallego była głupota. Zraniony nosorożec atakuje na oślep. Bestia jest szybka, wściekła, ale kiepsko widzi, więc na otwartym terenie każdy może uchylić się od szarży, uskakując w bok. W krzakach czy wśród trzcin nie ma miejsca na unik i gdy nosorożec - który w przeciwieństwie do kiepskiego wzroku ma wyśmienity węch - zwęszy swą ofiarę, już jest po niej.

Setki profesjonalnych myśliwych znajdowało się w sytuacjach identycznych jak te, które okazały się zabójcze dla Whortera, Jonesa i Gallego, ale nigdy nie słyszałem, żeby któryś w nich zginął. W zasadzie nigdy nie słyszałem, żeby doświadczony, profesjonalny myśliwy został zabity przez jakiekolwiek dzikie zwierzę afrykańskie z przyczyny innej niż nieostrożność.

W Afryce nie ma prawdziwie niebezpiecznych zwierząt dla myśliwego, który zna ich zwyczaje. Z pewnością nie zaliczyłbym do nich lwów, nosorożców ani goryli; również nie wymieniłbym gnu, hipopotamów ani lampartów. Mógłbym się zawahać myśląc o bawołach, chociaż niedługo. Gdyby którekolwiek z afrykańskich zwierząt miało zostać wskazane jako niebezpieczne, to powinien być to bawół, ponieważ kiedy się go zrani, jest mściwy i zawzięty. Jeśli nadarzy mu się sposobność, zabije.

Około roku 1910, gdy zaczynałem polować, bawół wziął na rogi, a następnie stratował zawodowego myśliwego o nazwisku Spring, który ranił zwierzę pięć dni wcześniej. Bawół, gdy został trafiony, zatoczył szerokie koło i zaskoczył Springa dalej na szlaku. Zwierzę wybrało do ataku miejsce, gdzie szlak zwężał się między ścianami kolczastych krzewów. Spring oczywiście wiedział, że bawoły mają czasami w zwyczaju zasadzać się na swoją ofiarę, ale nie docenił pamięci zwierzęcia. Nieostrożność.

W pewnych okolicznościach mógłbym się także zawahać, jeśli chodzi o słonie.

Każdego roku Afryka przeżywa najazd hord amatorów grubej zwierzyny. Niektórzy z nich to prawdziwi myśliwi, ale niektórzy bez opamiętania rwą się do sztucera. Strzelają do wszystkiego, co zobaczą - do pawianów, antylop, zebr, żyraf, lwów, strusi - zostawiając za sobą krwawe szlaki poranionych i zabitych zwierząt.

Ich zdolność do robienia rzeczy idiotycznych często jest przyczyną tego, że sami odnoszą obrażenia albo giną. Pociągają za nogę ranne kudu, które ostrymi kopytami otwiera im trzewia. Podchodzą blisko do rannego gnu, które udaje, że leży bez życia, i wywracają kozła, gdy zwierzę, zerwawszy się w okamgnieniu na nogi, wyskakuje jak z procy.

Kilka razy strzelają niecelnie do lwa, straszą go jeszcze bardziej krzykami i wrzaskami, a potem - zamiast pozostać na miejscu i dostrzelić go - gdy zwierz rusza do ataku, rzucają się do ucieczki. Podchodzą do stada niezrównoważonych emocjonalnie pawianów siedzących na wąskiej krawędzi urwiska, strzelają do jednego z nich i giną rozerwani na strzępy, gdy reszta stada nagle wpada w furię. Brodzą w rzekach, nie uderzając uprzednio w wodę kijem, żeby przepłoszyć krokodyle, i dopada ich któraś z tych cuchnących bestii. Ranią krótkowzrocznego nosorożca i stoją do niego z wiatrem, tak że zwierzę bez wysiłku lokalizuje ich węchem. Stają pomiędzy hipopotamem i wodą, nie wiedząc, że hipopotam odcięty od wody czasami wpada ze strachu w szał.

Myśliwi ci gubią się i giną śmiercią głodową w świecie pełnym jadalnych mrówek, jaszczurek, małp, węży, szarańczy, ślimaków i wewnętrznej powłoki kory wielu drzew.

Taki łowca grubego zwierza praktycznie popełnia więc samobójstwo. Ale wini się zwierzęta, które niemal we wszystkich przypadkach chciały jedynie uciec.

Niektórzy zawodowcy, będący przewodnikami tych myśliwych-turystów, po prostu nie są w stanie tego znieść. Nie wytrzymują i na kilka dni „gubią” swoich pracodawców w buszu. Nie ma nic bardziej nieszczęsnego, bezradnego i beznadziejnego niż „myśliwy”, któremu się wydaje, że się zgubił.

Dla kontrastu - nic nie sprawia profesjonalnemu przewodnikowi więcej przyjemności niż praca dla grupy prawdziwych myśliwych. Równie przyjemna jest praca z myśliwymi „bezkrwawymi” i „fotograficznymi”. Ci ludzie znają zwierzęta i często ponoszą ryzyko, które zamieniłoby przeciętnego sadystycznego rzeźnika w strzępek nerwów.

Przyjemnie jest pracować z osobami, które wiedzą, jakie chcą zdobyć trofea, zadowalają się nimi, a jeżeli zabijają coś jeszcze, to wyłącznie po to, by zdobyć pożywienie. Uważnie, często mistrzowsko podchodzą swój cel i starają się, żeby strzał nie skończył się jedynie zranieniem zwierzyny. Zazwyczaj dają zwierzętom więcej niż równe szanse i najbardziej się cieszą, gdy zdobywają trofea w sytuacjach, kiedy zwierzęta miały przewagę.

Przypuszczam, że większość z tych, którzy polowali w Afryce na grubego zwierza po powrocie do domu pisze książki lub artykuły o swoich afrykańskich przygodach. Historie prawdziwych myśliwych opierają się na faktach, a pisane przez tych pozostałych to mieszanina fantazji, bajek i wymysłów.

O ile wiem, Stany Zjednoczone są na razie jedynym krajem, gdzie w czasopismach publikuje się stare, obalone mity o afrykańskich zwierzętach. Nie mówię tutaj o specjalistycznych pismach dla myśliwych i wędkarzy, które nie udają, że publikują ciekawostki przyrodnicze, ale o magazynach, które rzekomo zamieszczają jedynie historie prawdziwe. Pewien wydawca jednego z takich pism sprawdza autentyczność swoich artykułów o zwierzętach afrykańskich w brytyjskich i belgijskich biurach propagandy i reklamy, których zadaniem jest podsycanie mitów o zwierzętach, żeby przyciągać turystów. Jednym z czasopism amerykańskich, które wydało walkę wyssanym z palca historyjkom o afrykańskich zwierzętach, jest Argosy. Inne to Field and Stream. Oczywiście jest ich więcej, ale te dwa są wspaniałe.

Przez lata niektóre amerykańskie czasopisma miały słabość do opowiastek o lwach ludojadach.

Ludojady!

Zdarza się, że wynędzniały, obleziony przez kleszcze, leniwy i zazwyczaj łagodny lew, podobnie jak wygłodniały wilk czy wygłodniały człowiek, zabija i zjada ludzi.

Wystarczy nakarmić takiego wygłodniałego lwa i przestaje być ludojadem. Na tym polega nieszczęście lwów, które parę razy z głodu zjadły człowieka. Można było je powstrzymać od dalszych napadów, karmiąc od czasu do czasu owcą, kozłem, świnią lub antylopą, aż nadarzyłaby się okazja, żeby je zastrzelić.

Większość ludojadów to stare lwy, które straciły zęby i werwę niezbędne, by powalić zebrę czy inną zdobycz. Jednakże na terenach, gdzie muchy tse-tse lub poważna susza zabiły bądź wypędziły ich normalne źródło pożywienia, czasami nawet młode lwy stawały się ludojadami. Samice, gdy ich młode głodują, również czasami atakują ludzi. Ale prawdziwe historie o ludojadach należą do rzadkości.

Zawodowy myśliwy, któremu zlecono odstrzał ludojada, na ogół potrafi go wykonać w ciągu kilku dni. Dla nowicjusza takie samo zadanie może być piekielnie trudne.

W 1900 roku podpułkownik J. H. Patterson, inżynier pracujący przy budowanej wówczas kolei ugandyjskiej, zabił dwie lwice - ludojady. Zarządzał ekipą kilku tysięcy hinduskich kulisów. Zanim udało mu się dopaść tę dwójkę zwierząt, pożarły one dwudziestu dziewięciu kulisów i były przyczyną przerażenia i histerii, jakie panowały przez dziewięć długich miesięcy.

O kampanii Pattersona przeciwko lwom można powiedzieć tylko jedną dobrą rzecz: wykazał on bardzo dużo odwagi. Poza tym niemal każdy podjęty przez niego krok był albo zły, albo nieudany.

Oczywiście działo się to, jeszcze zanim nadeszły moje czasy, ale znam tę historię tak dobrze, jakbym tam był. Opowiedział mi ją Nicobar Jones, Amerykanin, który niemal przez pięćdziesiąt lat należał do najwyższej klasy myśliwych w Afryce. To właśnie Jones nauczył mnie większości tego, co wiem o polowaniu. Pochodził z Ohio i często przy blasku migoczących ognisk obozowych opowiadał o tamtejszej dziewczynie, która nosiła różową siermiężną sukienkę i której jasne włosy lśniły w słońcu. Jones zawsze twierdził, że w przyszłym roku wraca do domu. Nie wrócił. Afryka trzymała go tak mocno, że nie potrafił się wyrwać.

Wszędzie wokół dostrzegał piękno. Widziałem, jak obserwował skaczące płynnym ruchem szpringboki lub impale, mrucząc: „Cudne! Cudne!”, aż zniknęło ostatnie zwierzę ze stada, po czym mozolnym krokiem wracał do obozu bez mięsa i głodny. Dla Jonesa wszystko w Afryce było „cudne” - niebo, busz, las, poranek i wieczór, polujące zwierzęta i zachód słońca, deszcz i wiatr, biegnący susami lew, galopująca żyrafa - wszystko.

Oto, jak Jones opowiedział mi historię pułkownika Pattersona i ludojadów. Pewnego wieczoru siedzieliśmy przy ognisku i obserwowaliśmy ciemny zarys lwa czatującego tuż za kręgiem światła. Od czasu do czasu jego oczy lśniły w ciemnościach zielono-czerwonym blaskiem. Jego zapach, pomruki, warkot i pokasływanie tak zdenerwowały woły, że te aż jęczały. Zaniepokojeni Kafrowie[2] siedzieli czujnie przy sąsiednim ognisku. Jones powiedział:

- To nienormalne, żeby lew stał z wiatrem, i nienormalne, żeby robił aż tyle hałasu, kiedy podchodzi zwierzynę. Usiłuje przestraszyć woły, albo może psy, żeby ruszyły pod wiatr, a tam pewnie czai się z pięciu czy sześciu jego towarzyszy. Lwy z reguły nie są zbyt zmyślne, ale gdy doskwiera im głód, potrafią być dość sprytne.

Pewnej nocy w Tsavo, niedaleko Mombasy, lwica weszła do obozu kulisów pracujących przy kolei i wyciągnęła jednego z nich z posłania. Zamiast pożreć go nieopodal miejsca, gdzie go dopadła, jak to lwy zwykle czynią, zaciągnęła go w krzaki. Mniej więcej w tym samym czasie inna lwica pojawiła się w drugim końcu obozu i porwała innego kulisa w podobny sposób.

Ci kulisi. Brak im odwagi. Było ich w tym obozie około trzech tysięcy, tak z grubsza, i pozwolili, żeby te dwie lwice żyły ich kosztem niemal przez rok.

W każdym razie gdy opowiedzieli pułkownikowi Pattersonowi, że dwóch ludzi zostało porwanych, nie uwierzył. Sądził, że porzucili pracę. Ale gdy trzeci kulis został wywleczony z namiotu, a resztki jego ciała znaleziono w pobliżu obozu, pułkownik zabrał się energicznie do działania. Kłopot w tym, że był nowicjuszem w Afryce.

Osobiście zbudował na lwice pułapkę. Z drewna i żelaza skonstruował wielką skrzynię i zainstalował w niej drzwi w taki sposób, żeby zamykały się szybko, gdy zwierzę nadepnie na sprężynę umieszczoną w podłodze. Jedną stronę skrzyni Patterson oddzielił żelaznymi prętami, wyznaczając w ten sposób małą przestrzeń, gdzie umieścił dwóch kulisów na przynętę. Nic się jednak nie wydarzyło i po jakimś czasie skrzynię zostawiono pustą.

Kilka miesięcy później jeden z ludojadów natknął się na pułapkę i wszedł do środka, żeby w niej powęszyć. Drzwi się zamknęły i ludojad Numer Jeden znalazł się w zapomnianej klatce. Ryki lwicy szybko ściągnęły Pattersona i grupę uzbrojonych kulisów. Zaczęli strzelać jeden przez drugiego, nie trafili lwicy, ale przestrzelili żelazny pręt w drzwiach. Lwica uciekła, mimo że pociski świstały jej nad uszami.

Przez jakiś czas Patterson spędzał całe dnie przedzierając się na czworakach przez gąszcz ciernistych krzewów. Kilka razy tak się zaplątał, że kulisi musieli go uwalniać. Pewnie mu się wydawało, że podchodzi lwice, ale cóż - był nowy w tym kraju.

Lwice nadal co jakieś dziesięć dni porywały kulisa. Niejednokrotnie widziano je i strzelano do nich. Marnowanie pocisków. Sam Patterson spudłował do nich kilka razy na mniej niż pięćdziesiąt jardów[3]. Raz, gdy polował z dubeltówką, podszedł jedną z lwic na piętnaście jardów, pociągnął za spust, a broń nie wypaliła. Tak się zdenerwował, że zapomniał o drugiej lufie...

- Zaraz - powiedziałem. - Dlaczego nie wystawił jakichś zwierząt na przynętę?

- Wystawił. Raz przywiązał trzy kozy do ciężkiej szyny kolejowej. Lwica porwała wszystkie trzy. Patterson strzelił do niej, lecz spudłował. Nawet próbował podłożyć martwą świnię nafaszerowaną strychniną, ale okazało się, że lwy nie ruszają zatrutej przynęty. - Jones przerwał i nasłuchiwał. Nasz lew odszedł. Woły uspokoiły się. Jones splunął na kamień.

- Proszę mówić dalej - zachęciłem go. - Co przez cały ten czas robili kulisi Pattersona?

- Och, kilka razy wpadli w panikę. Raz gdy nadjeżdżał z Mombasy pociąg wiozący materiały na budowę, kilku z nich położyło się na torach i pociąg musiał się zatrzymać, żeby ich nie zabić. Natychmiast około tysiąca kulisów wraz z całym dobytkiem wskoczyło na wagony. Było nawet tak, że na trzy tygodnie praca ustała, ponieważ kulisi odmówili wychodzenia z namiotów. Kopali w podłogach jamy. Wczołgiwali się do nich w nocy i zakrywali od góry belkami. Jednak wkrótce lwice znalazły pożywienie gdzie indziej i przestały nękać obóz. Wtedy kulisi opuścili swoje jamy i ponownie zaczęli sypiać bez zabezpieczenia. Ludojady wróciły, żeby przez jakiś czas znów posilać się mięsem kulisów.

Kilkakrotnie Patterson sprowadzał „pomoc”, która polowała na lwice. Przyjeżdżali wyżsi rangą pracownicy kolei, policjanci, a nawet żołnierze, żeby wytropić zabójczynie. Część z nich spędzała całe noce kimając na rusztowaniach w koronach drzew, z bronią gotową do strzału. Wielokroć strzelali, ale nigdy niczego nie trafili. Jeden facet nazwiskiem Whiteside wysiadł z pociągu na stacji Tsavo wraz z miejscowym sierżantem o imieniu Abdullah. Jedna z lwic powitała ich skacząc Whiteside'owi na plecy i żłobiąc w nich paskudne pręgi. Następnie zostawiła Whiteside'a, przewróciła Abdullaha i zeżarła go.

Patterson też spędził wiele czasu w czatowniach na drzewach. Lwice, wyczuwając zapach człowieka, godzinami krążyły wokół drzewa, węsząc, chrząkając i sapiąc. Lwy zawsze sapią, gdy są głodne. Patterson strzelał, a lwice rzucały się do ucieczki wzdłuż torów kolejowych, by zaraz potem wyciągnąć z namiotu kolejnego kulisa na śniadanie.

Minęło osiem miesięcy, zanim Pattersonowi udało się dopaść pierwszego ludojada. Pewnej nocy zastrzelił lwicę z półki na drzewie. Drugi ludojad jeszcze przez miesiąc pożywiał się kulisami. Ale gdy bestia zeżarła resztki dwudziestego dziewiątego kulisa, pewnej nocy popełniła błąd, zatrzymując się pod drzewem Pattersona, żeby się podrapać. Jego pocisk położył ją trupem.

- Wiesz - ciągnął Jones - kulisi tak się cieszyli, że lwy nie żyją, że całowali Pattersonowi dłonie i stopy i nazywali swoim zbawcą. Historia ta dotarła do angielskich gazet i uczyniono z Pattersona bohatera.

- Z tego widać... - zacząłem.

- Właśnie - wtrącił szybko Jones. - Jako budowniczy linii kolejowej Patterson prawdopodobnie był odpow...