ŚW.-ALFONS-LIGUORI-Droga-do-świętości-W-STRONĘ-DOSKONAŁOŚCI.pdf

(1651 KB) Pobierz
Św. Alfons Maria Liguori
Droga do świętości
W STRONĘ DOSKONAŁOŚCI
Wydawnictwo AA
Kraków
ROZDZIAŁ I
O korzyściach duchowych płynących
z dążenia do doskonałości
Jak lud izraelski z niewoli egipskiej wyswobodzony, tak du-
sze dążące do doskonałości mogą mówić:
Któż jest pośród bogów
równy Tobie, Panie! Wiodłeś Twą łaską lud oswobodzony, przepro-
wadziłeś [go] mocą w święte Twe mieszkanie
(Wj 15,11-13). Tak
jak w Starym Zakonie Hebrajczycy byli umiłowanym ludem
Bożym, tak też w Zakonie Nowym cząstką najmilszą Bożemu
Sercu są dusze dążące do doskonałości. Jak Hebrajczycy zostali
wyprowadzeni z ziemi niewoli, gdzie nie znano Boga, tak też
dusze opuszczają sercem świat biedy, gdzie całą zapłatą jest go-
rycz i smutek, gdzie Boga znają tak mało. Jak wreszcie Hebraj-
czykom słup ognia wskazywał drogę do Ziemi Obiecanej, tak
i tym duszom przewodniczy jasna światłość Ducha Świętego
i prowadzi je do doskonałości życia chrześcijańskiego.
Zycie tych dusz jest jakby przedsionkiem nieba. Tak jak
w niebie nikt już nie pragnie ziemskich bogactw i uciech zmy-
słowych, nikt nie ma własnej woli, tak też dusze dążące do
doskonałości przez czystość, ubóstwo i posłuszeństwo wynisz-
czają grzeszne żądze i zagradzają im drogę, tak że już do nich
nie mogą przystąpić i zjawiają się tylko jakby nocne koszmary.
9
Droga do świętości. W STRONĘ DOSKONAŁOŚCI
W niebie jedynym zajęciem jest wychwalanie Boga, jest to
także jedyne zajęcie tych dusz, bo u nich wszystko dąży tylko
do chwały Pańskiej. „Duszo zakonna - mówi Św. Augustyn -
chwal Boga w każdym zajęciu swoim, w każdym zakątku swe-
go domu. Chwal Go, kiedy posilasz swoje ciało, kiedy zażywasz
nocnego spoczynku, jednym słowem w każdej chwili, w każ-
dej rzeczy". W niebie panuje wieczny spokój, bo ci, którzy tam
mieszkają, w Bogu znajdują swoje szczęście. Dla tych dusz jest
On jedynym celem ich wszystkich pożądań, w Nim znajdu-
ją one pokój najsłodszy, niewymowną radość, której świat nie
może nam dać.
Duszo wybrana, łaskę twego powołania powinnaś wyżej
cenić niż wszystkie skarby świata. Osłania cię ona od grzechów,
do których wśród świata masz tyle okazji. Utrzymuje cię ona
w ciągłych ćwiczeniach pobożności, dodaje co dzień nowe pro-
mienie chwały do twojej wiekuistej korony. Zyskuje ci też god-
ność nieporównaną Oblubienicy Bożej i czyni cię po śmierci
królową życia wiecznego. Skąd w tobie taka łaska, że zosta-
łaś wybrana i obdarzona tak hojnie? Jak byłabyś niewdzięcz-
na, gdybyś z całym zapałem serca nie dziękowała Bogu za tak
wielkie łaski!
Chcąc się przekonać o wielkości tej łaski, posłuchaj, co
0 korzyściach życia zakonnego mówi św. Bernard: „W zako-
nie świętym człowiek żyje w większej czystości, rzadziej upa-
da, szybciej powstaje, postępuje z większą pewnością, obfitsze
1 częstsze odbiera łaski, z większym bezpieczeństwem odpo-
czywa, umiera z większą ufnością, szybciej bywa oczyszczony
i daleko wspanialszej oczekuje nagrody". Trojakiego więc ro-
dzaju dobra wypływają z dążenia do doskonałości: pierwsze
10
O DĄŻENIU DO DOSKONAŁOŚCI
dotyczą postępu duchowego, drugie pokoju i szczęścia, jakich
w tym życiu się doznaje, trzecie do przyszłej szczęśliwości się
odnoszą. W tym rozdziale zastanowimy się tylko nad pierw-
szymi, zawierając je w czterech punktach.
1. Dusza dążąca do doskonałości żyje w większej czystości.
Wszystkie czynności takiej duszy są bez wątpienia doskonalsze
i przyjemniejsze Bogu. Czystość i doskonałość naszych spraw
polega na tym, aby ich jedynym celem było przypodobanie się
Bogu. Dlatego też im pilniej w tych sprawach upatrujemy woli
Bożej, im szczerzej wyrzekamy się własnych pragnień, tym
milsze są Panu nasze uczynki. Osoba żyjąca po światowemu,
chociaż roztropna, pobożna i gorliwa, zawsze bardziej kieruje
się własną wolą. Modli się i do Stołu Pańskiego przystępuje,
kiedy chce, słucha Mszy Św., czyta pobożne książki, zadaje so-
bie umartwienia i odmawia modlitwy według własnych pra-
gnień i chęci. Dusza doskonaląca się bierze się do tych ćwiczeń
pobożności wtedy, kiedy ją posłuszeństwo wzywa, czyli kiedy
zechce Bóg, bo głos posłuszeństwa to głos Boży. Dusza taka,
posłuszna ustanowionemu porządkowi i zwierzchności nad
sobą, zbiera zasługi nie tylko przy modlitwie i ćwiczeniach du-
chowych, ale w najdrobniejszym nawet zajęciu: przy posiłku
czy odpoczynku, bo w tym wszystkim nie ma jej własnej woli.
Wypełnia ona posłuszeństwo, jakie jest winna starszym, a tym
samym spełnia ona we wszystkim wolę Bożą.
Ileż to razy nasza własna wola ujmuje wartości najświęt-
szym sprawom! Ileż to osób w dzień sądu ostatecznego, żądając
nagrody za swoje uczynki, pytać się będzie:
Czemu pościliśmy,
a Ty nie wejrzałeś? Umartwialiśmy siebie, a Tyś tego nie uznał?
11
Droga do świętości. W STRONĘ DOSKONAŁOŚCI
(Iz 58,3). Ileż to z nich usłyszy tę na wskroś przejmującą Pań-
ską odpowiedź:
Otóż w dzień waszego postu wy znajdujecie sobie
zajęcie
(Iz 58, 3). Czego więc żądacie, nagrody ode mnie? Czy
nie wzięliście już zapłaty, czyniąc wolę waszą i starając się bar-
dziej o dogodzenie sobie niż o to, aby się Bogu podobać?
Opat Gilbert mówiąc o tym, powiada, że najdrobniejsze
sprawy duszy dążącej do doskonałości więcej mają zasługi niż
największe zasługi ludzi światowych. Św. Bernard mówi zaś, że
gdyby osoba światowa robiła jawnie tylko czwartą cześć tego,
co czyni taka dusza w ukryciu, byłaby czczona jak święta. W i -
dziano wiele takich młodych osób, które wśród świata słynęły
z cnót, ale ich cnota gasła przy takich, które nie robiły nawet
nic więcej prócz wypełniania codziennych powinności.
Każda dusza oddana służbie Pańskiej słusznie może po-
wiedzieć, że cała żyje w Bogu, bo w każdym uczynku spełnia
wolę Bożą. Wielebna Maria od Jezusa mawiała, że szczególnie
dla dwóch rzeczy ceniła i kochała swoje powołanie. Po pierw-
sze mogła być ciągle z Panem Jezusem, który w Najświętszym
Sakramencie pod jednym dachem z nią mieszkał i często się
z nią jednoczył, a po drugie - przez ślub posłuszeństwa od-
dała się zupełnie Bogu, bo przez wyrzeczenie się własnej woli
całą swą istotę Jemu poświęciła. To samo każda dusza dążąca
do doskonałości mogłaby powiedzieć, bo podobne łaski może
posiadać.
2. Dusza dążąca do doskonałości rzadziej upada. Bez
wątpienia unikając świata, jest się wolnym od wielu pokus
i tak często nie można upadać. Według zdania św. Anto-
niego Opata świat jest miejscem pełnym zdradliwych sieci,
12

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin