Moréas Jean - Stanze.pdf

(293 KB) Pobierz

Jean Moréas

Stanze

Tłumaczenie: Bronisława Ostrowska.

Opracowanie informatyczne: Mirosław Kukla

w ramach Niezależnego Portalu Kultury i Sztuki

Exerim.pl.

Zdjęcie na okładkę: Justyna Diablica.

Exerim 2020

0011-I | 2020-1 | V-PDF

Stanze

Myślę o mórz błękicie, o słodkich zachodach,

O zapienionej grozie w wodnych wirów leju…

Krabich norach, rybaczych łodziach i niewodach, —

Modrookiej Nerejdzie, Glaukusie, Proteju…

Myślę o tym włóczędze, co idzie śród drogi,

O starcu w przyzbie chaty gdzieś w odwiecznej wiosce,

O przygarbionym drwalu z siekierą u nogi,

O mieście, — jego gwarach, duszy mej, — jej trosce…

Gwałcąc nagle tych dżdżystych dni żałobne zwoje,

Na ogromne kasztany w ostatniej zieleni,

Na wodę, na klomb późny i na oczy moje

Zlewasz twą bladą słodycz, o słońce jesieni!

Czego chcesz od nas, słońce? Kwiat niech zwiędnie lepiej,

Listowie niechaj zgnije i z wiatrem pożenie,

Wodom daj się zamroczyć. Mnie zostaw cierpienie,

Które żywi myśl moją i mą duszę krzepi.

Kiedyż wreszcie, rzuciwszy wszystkie zbędne troski

I nudną pospolitość bezlitosnych miast,

Będę mógł spocząć w szumnych borów ciszy boskiej,

Albo na cichym brzegu jezior pełnych gwiazd?

Chociaż wolałbym raczej śnić w tym złotym piasku,

Morze, kolebko słodka mych najpierwszych lat:

Słuchałbym mew twych dzikich żałobnego wrzasku,

A wzrok by mi odświeżył pian twych biały kwiat!

Azaliż mnie zadziwiasz, wczesna zimo mroźna!

Wszakżem roztrwonił wszystek darów wiosny plon,

I nie legła pod sierpem moja niwa zbożna,

I inni ścięli pychę mych jesiennych gron…