Flanagan John_Zwiadowcy_10_Cesarz Nihon-Ja.rtf

Toscano

– Avanti!

Głośna komenda rozległa się na placu ćwiczebnym; trzy szeregi zbrojnych ruszyły naprzód. Za każdym krokiem podkute żelaznymi ćwiekami sandały uderzały o ziemię jednocześnie, miarowym rytmem, któremu towarzyszył szczęk broni i wyposażenia. Już po pierwszych stąpnięciach uniosła się chmura kurzu.

– Z daleka rzucają się w oczy – mruknął Halt.

Will zerknął na niego z ukosa. Uśmiechnął się.

– Może o to właśnie idzie.

Generał Sapristi, który zaaranżował dla nich ten pokaz toscańskiej musztry bojowej, skinął z uznaniem głową.

– Młody dżentelmen się nie myli – stwierdził.

Halt uniósł brew.

– Może i się nie myli, bez wątpienia jest młody. Tylko co z niego za dżentelmen?

Sapristi zmieszał się lekko. Nawet po dziesięciu dniach przebywania w ich towarzystwie wciąż jeszcze nie zdołał przywyknąć do nieustannej wymiany wesołych docinków, wypowiadanych bezustannie przez obydwu dziwnych Aralueńczyków. Nie zawsze potrafił się rozeznać, kiedy mówią poważnie, a kiedy tylko żartują. Niektóre słowa, gdyby padły między Toscanami, doprowadziłyby niechybnie do bójki i rozlewu krwi, bowiem przedstawiciele jego nacji słynęli z przerośniętej miłości własnej... A w każdym razie przerastającej ich poczucie humoru. Tymczasem młody zwiadowca najwyraźniej nie poczuł się nawet urażony.

– Aha, signor Halt – rzekł niepewnie generał. – To zapewne żart, tak?

– Żart? Nie – odparł Will. – Natomiast jemu się wydaje, że to śmieszne. Więc poniekąd tak, to żart.

Sapristi uznał, że prościej będzie, jeśli wróci do kwestii omawianej przez zwiadowców chwilę wcześniej.

– W każdym razie – oświadczył – stwierdziliśmy, że wznoszący się podczas przemarszu naszych żołnierzy kurz często wystarcza, by skłonić nieprzyjaciela do ucieczki. Niewielu ma odwagę stawić czoło naszym legionom w otwartej bitwie.

– Maszerują ładnie, to muszę przyznać – rzucił niedbałym tonem Halt.

Sapristi zerknął na niego; zdawał sobie sprawę, że jak dotąd pokaz nie uczynił na siwobrodym Aralueńczyku większego wrażenia. Uśmiechnął się w duchu. Nie wątpił, że za parę minut wszystko się zmieni.

– O, idzie Selethen – wtrącił Will; obaj pozostali spojrzeli w dół.

Ujrzeli łatwo rozpoznawalną ze względu na wysoki wzrost ...