EWANGELIAWEDŁUG JUDASZA
Spisał
BENIAMIN ISKARIOTA
Opowiedział
JEFFREY ARCHER
Pomagał mu
KS. PROF. FRANCIS J. MOLONEY SDB
Od wydawcy polskiego
Większość tekstów biblijnych zamieszczonych w tej książce jest swobodnie przytaczana lub parafrazowana przez autorów.
Pozostałe za: Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Wydawnictwo Pallottinum, Poznań–Warszawa 1989 i Pismo Święte. Stary i Nowy Testament (Biblia Poznańska), Księgarnia Świętego Wojciecha, Poznań 2004.
Glosariusz jest wiernym tłumaczeniem oryginału – wydawca nie dokonał w nim żadnych zmian.
Ewangelia według Judasza jest wynikiem intensywnej współpracy między pisarzem a uczonym.
Swego czasu Jeffrey Archer zwrócił się do kardynała Carla Marii Martiniego z prośbą o wskazanie kogoś, kto mógłby mu posłużyć za przewodnika w tym trudnym przedsięwzięciu. Kardynał Martini uznał, że spośród jego dawnych studentów Papieskiego Instytutu Biblijnego w Rzymie najlepiej nadaje się do tego ks. prof. Francis J. Moloney SDB, który ukończył instytut w 1972 r., a w 1975 uzyskał doktorat na Uniwersytecie Oxfordzkim.
Przedsięwzięcie było tyleż śmiałe, co proste. Archer miał napisać historię dla czytelników dwudziestego pierwszego wieku, a Moloney miał zadbać o to, by była ona wiarygodna dla chrześcijanina czy Żyda, którzy żyli w pierwszym wieku.
1.
OTO BARANEK BOŻY
1. Ewangelia ta została spisana, ażeby wszyscy mogli poznać prawdę o Judaszu Iskariocie i roli, jaką odegrał on w życiu i tragicznej śmierci Jezusa z Nazaretu.
2. Wielu innych opowiedziało dzieje Jezusa, zdając sprawę ze wszystkiego, co rzekł i uczynił w czasie swego krótkiego żywota na ziemi.
3. Niektórzy byli świadkami tego, co się naprawdę wydarzyło, i żydowskim zwyczajem podawania słowa z ust do ust przekazywali, co widzieli i słyszeli.
4. Inni spisali dalsze opowieści o życiu Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Z czasem zaczęto je nazywać ewangeliami [Ewangelie: Ewangelie zostały napisane w drugiej połowie pierwszego stulecia po Chrystusie (Marka: ok. 70 roku; Mateusza: ok. 85; Łukasza: ok. 85; Jana: ok. 100). Nie znamy tożsamości ewangelistów, gdyż imiona: Mateusz, Marek, Łukasz i Jan zostały dodane do rękopisów dopiero pod koniec drugiego stulecia. Prawdopodobnie żaden z ewangelistów nie był apostołem. Tradycja mówi, że Marek był bliskim towarzyszem Piotra w Rzymie, ale nie apostołem. Mateusz był wykształconym Żydem, który został chrześcijaninem (patrz Mt 13,52). Fakt, że poborca podatkowy (Lewi) u Marka 2,14 (patrz także Łk 5,27) przemienia się w Mateusza w Ewangelii według św. Mateusza 9,9 może stanowić samoidentyfikację apostoła Mateusza (patrz Mt 10,3, Mk 3,18, Łk 6,15), nie jest jednak ostatecznym dowodem. „Ukochany uczeń” z czwartej Ewangelii był pod koniec drugiego stulecia identyfikowany jako Jan. Autor czwartej Ewangelii był prawdopodobnie byłym uczniem Jana Chrzciciela, który stał się bliskim wyznawcą Jezusa, ale być może nie jednym z Dwunastu. Kościół chrześcijański uznaje cztery Ewangelie za Pismo święte. Są one narracyjnym opisem tego, co Bóg uczynił dla rodzaju ludzkiego poprzez żywot, nauki, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa].
5. ...
renfri73