Start_w_nieskonczonosc_s_00hm.pdf

(43 KB) Pobierz

Gośka już się nie odzywała. Marzena również umilkła i tak, słuchając

własnych, skrzypiących na śniegu, kroków, dotarły do bloku, w którym

mieszkała Marzena z mamą i Nachwałkowie. Gośka pomyślała, że w tym,

co mówiła jej przyjaciółka, jest wiele sensu i postanowiła poważnie

zastanowić się nad propozycją. Tymczasem jednak przypomniała sobie

Wojtka i z myślą o nim nacisnęła przycisk dzwonka, umieszczonego przy

drzwiach Nachwałków.

Dorota otworzyła niemal natychmiast, jakby stała pod drzwiami i

czekała na ich przyjście. Minę miała niewyraźną. Bez wstępów

oświadczyła:

- Nie widziałam Teresy, podobno gdzieś wyjechała. Ale to wszystko jest

jakieś dziwne. Lisikiewiczowa nie patrzyła mi w oczy, starała się za

wszelką cenę zbyć mnie zdawkowymi odpowiedziami. Nie wiedziała o

Wojtku, ale niezbyt ją poruszyła moja informacja. Nic już nie rozumiem.

Przecież oni chodzą ze sobą ponad rok i wszystko układało się tak

pomyślnie. Nigdy nie słyszałam żadnej kłótni, czy choćby sprzeczki. –

Dorota złapała się za głowę. – Wiecie co, dziewczyny, ja chyba naprawdę

zwariuję kiedyś z tym szaleńcem..

Usiadły na fotelach i Marzena natychmiast podciągnęła nogi pod

siebie. Robiła to już machinalnie, przyzwyczajona od wielu lat do takiej

pozy – jeśli musiała siedzieć w sposób tak zwany przyzwoity, czuła się

jak na torturach. Nawet w klasie na krześle siedziała zawsze na jednej

nodze, co było przyczyną nieustannych scysji z Henrykiem Ósmym, to

znaczy panem Bardowskim, nauczycielem historii.

- Chcecie się czegoś napić? – Dorota stała z czajnikiem w ręku przy

otwartej lodówce, jakby nie mogła się zdecydować: gorące czy zimne?

- O, tak! – zawołały jednocześnie i wszystkie trzy parsknęły śmiechem.

Gośka dodała:

- Ale herbaty, jeśli można, zamknij tę lodówkę, na dworze jest

wystarczająca ilość zimna.

Dorota postawiła czajnik na gazie i przyszykowała filiżanki.

- Dorota, ja mam chyba niezbyt dobre wiadomości o Teresie. – Gośka

jakoś niepewnie mówiła te słowa.