Lizbona_Udany_weekend_Wydanie_1_beliu1.pdf

(1577 KB) Pobierz

Tytuł:

Teksty:

Lizbona – Udany Weekend

Lisbonne. Week-end

Portugalia. Zielony Przewodnik

Anna Pamuła

Marzena Daszewska, Tomasz Ostrowski

Paweł Sondej

Magdalena Kubas

Łukasz Felcenloben

Barbara Faron, Martyna Goc

Marzena Daszewska, Paweł Kosmalski

Magdalena Suchy-Polańska

Koncepcja serii Udany Weekend:

Redaktor prowadzący:

Tłumaczenie:

Redakcja:

Korekta:

Koncepcja graficzna:

Skład:

Zdjęcie na okładce:

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej

publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograﬁczną,

fotograﬁczną, a także kopiowanie książki na nośniku ﬁlmowym, magnetycznym lub innym powoduje

naruszenie praw autorskich niniejszej publikacji.

Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami ﬁrmowymi bądź towarowymi ich

właścicieli.

Autor oraz wydawnictwo Helion dołożyli wszelkich starań, by zawarte w tej książce informacje były

kompletne i rzetelne. Nie biorą jednak żadnej odpowiedzialności ani za ich wykorzystanie, ani za

związane z tym ewentualne naruszenie praw patentowych lub autorskich. Autor oraz wydawnictwo

Helion nie ponoszą również żadnej odpowiedzialności za ewentualne szkody wynikłe z wykorzystania

informacji zawartych w książce.

Helion S.A.

ul. Kościuszki 1c, 44-100 Gliwice

tel.: 32 230 98 63

e-mail: bezdroza@bezdroza.pl

http://bezdroza.pl

Drogi Czytelniku!

Jeżeli chcesz ocenić tę książkę, zajrzyj pod adres:

http://bezdroza.pl/user/opinie/?beliu1

Możesz tam wpisać swoje uwagi, spostrzeżenia, recenzję.

Wydanie I

ISBN: 978-83-246-6410-8

• Księgarnia internetowa

•

Vert Michelin, 46, avenue de Breteuil, 75324 Paris Cedex 07

Le Guide

Kup książkę

•

2013

ubię to!

• Poleć książkę

Dzielnice

i zabytki

Lizbony

• Oceń książkę

Nasza społeczność

Kup książkę

Panteon Narodowy

Poleć książkę

Dzielnice i zabytki Lizbony

Baixa i Rossio

trzęsieniu ziemi w 1755 r. Dzięki niezłomnej woli markiza de Pombal w XVIII w. powstało

nowe miasto, wyzywająco piękne, nowoczesne i tajemnicze.

Kosmopolityzm miasta był legendarny już w okresie wielkich odkryć, ale i dzisiaj Lizbona

jest różnokolorową mieszanką narodowości i współżyje z imigrantami z dawnych kolonii.

Jej największą ozdobą jest

Tag,

przypominający, że system dróg rzecznych i połączenia

z innymi kontynentami zapewniły Portugalii pięć wieków bogactwa. Atmosfera miasta

jest bardziej śródziemnomorska niż atlantycka. Pięć wieków dominacji rzymskiej i cztery

wieki arabskiego panowania pozostawiły wiele śladów. Przez wiele lat Lizbona był uwa-

żana za miasto bliższe Brazylii i Mozambikowi niż europejskim centrom takim, jak Paryż

czy Londyn.

W 1986 r. włączenie Portugalii do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG) sprawi-

ło, że nowe sąsiedztwo, które Portugalia odkryła nagle na kontynencie, dało pozytywny

impuls do wprowadzania ulepszeń w stolicy. Dzisiaj Lizbona jest metropolią, świadkiem

szybkich zmian, modernizacji i… placem budowy. Ogromne centra handlowe, jak Amo-

reiras i Colombo, nowy stadion Luz, najnowsze inwestycje na brzegu Tagu (Park Narodów,

dzielnica portowa) ciągle dodają miastu energii.

Modernizacja nie oznacza budowania wszystkiego od nowa. Nie zapomina się tu o ko-

rzeniach i dziedzictwie. Przykładem są stacje metra i budynki miejskie, które zostały

przyozdobione

azulejos,

wspaniałymi błękitnymi płytami, które opowiadają portugalskie

legendy i – choć wykonane współcześnie – dorównują dziełom dawnych mistrzów.

DZIELNICE I ZABYTKI LIZBONY

Lizbona położona jest na wybrzeżu Atlantyku nad ujściem Tagu. W jej granicach administra-

cyjnych mieszka ok. 600 tys. mieszkańców, a cała aglomeracja ma 2,8 mln ludności. Miasto

podzielone jest na 53 gminy cywilne (freguesias) i wyodrębnia się w nim zwyczajowo kilka

historycznych dzielnic: Chiado, Bairro Alto, Alfama i Mouraria, Graça i Santa Apolónia, Be-

lém, Ajuda, Rato i Amoreiras, Madragoa i Estrela, Lapa, okolice Benﬁca oraz Tagu, Avenida

da Liberdade i Saldanha, Campo Pequeno i Campo Grande, Paço do Lumiar oraz Parque das

Nações. Warte odzwiedzenia są również okolice Lizbony. Obowiązkowo trzeba poznać po-

bliskie plaże.

Tło

Spacer po mieście to sposób na delektowanie się spektaklem ożywionych, gorących

i nieco zaspanych ulic. Lizbona z dumą ukazuje swoje oblicze miasta zwykłych ludzi.

Wąskie uliczki zdobi pranie wywieszone przed oknami domów, balkony uginają się pod

ciężarem kwiatów, koszyki z zakupami wciągane są na wyższe piętra za pomocą sznura,

gospodynie dyskutują na progach domów, ktoś podlewa doniczki z bazylią, a ktoś inny

obiera warzywa. Tylko w stolicy Portugalii sardynki smaży się przed wejściem do domów,

z tawern dochodzą odgłosy życia, koty wylegują się na słońcu na środku ulic, wieczo-

rami słychać rozgrywające się mecze, dźwięki

fado,

rzędy pucybutów ustawiają się przy

brukowanych, czarno-białych chodnikach… Rozciągająca się między Alfamą i Bairro Alto

Lizbona zachowała dawny charakter miasta niezbyt bogatych ludzi. Centrum złożone jest

z wielu mniejszych miasteczek (dzisiejsze

bairros,

czyli dzielnice), w których wspólnie żyją

całe pokolenia, i gdzie tradycja wzajemnej pomocy zwana

entreajuda

pomaga pokonać

codzienne trudności.

W Lizbonie panuje atmosfera snu na jawie, która prędko udziela się turystom, podobnie

jak

saudade,

nastrój melancholijnej radości, który jest cechą charakterystyczną portugal-

skiego ducha. Lizbona zachęca do marzeń, do długich wędrówek, nawet do nostalgiczne-

go zasmucenia. Na spotkanie miasta trzeba iść bez pośpiechu, zatrzymując się w tajemni-

czych zakątkach, przed harmonijnymi kościołami, placami, fontannami. Należy wypłynąć,

jak kiedyś portugalscy marynarze, w poszukiwaniu nieznanych światów.

Niektórzy uważają, że Lizbona to rozleniwione i powolne miasto. Czyżby? Pod spokojną

powierzchnią kryje się historia pełna niesamowitych zdarzeń. Wystarczy wejść do

dziel-

nicy Baixa

– to tutaj, w niżej położonej części miasta, Lizbona odrodziła się z popiołów po

Baixa i Rossio



Markiz de Pombal po katastrofalnym trzęsieniu ziemi z 1755 r. zrekonstruował miasto we-

dług nowego projektu. Stworzył dzielnicę w kształcie prostokąta o symetrycznych ulicach.

Baixa przez długi czas była modelową dzielnicą odbudowaną według oświeceniowych ide-

ałów – miejscem, którego zazdrościła Lizbonie cała Europa. W trakcie odbudowy posługi-

wano się jednym z pierwszych na świecie systemów będących w stanie zweryﬁkować, czy

budynki wytrzymają kolejne trzęsienie ziemi.

Tło

Współcześnie wiele kamienic Baixy stoi pustych – podobnie jak w Wenecji, mieszkańcy

uciekają w te rejony miasta, gdzie można żyć bardziej komfortowo. Do dzisiaj dzielni-

ca jest tajemniczym punktem stolicy

Portugalii, szachownicą ożywionych i za-

chęcających do spacerów uliczek rozpię-

tych między brzegiem Tagu i Praça Dom

Pedro IV, zwaną tutaj częściej

Rossio.

2004 r. dzielnica zabiega o wpisanie na Li-

stę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego

i Przyrodniczego UNESCO.

Spacer

Jest to jedno z najbardziej emblema-

tycznych miejsc Lizbony. Przez wieki

pełniło funkcję

„bramy miasta”.

Projekt

przystani powstał tuż po trzęsieniu ziemi

w 1755 r. i od początku był częścią projek-

Praça do Comércio.

Budowę ukończo-

no pod koniec XVII w. W latach 1997–2008

„brama” zniknęła (zasłonięta wykopem,

parkanami i pracującymi maszynami)

z krajobrazu Lizbony z powodu prac zwią-

zanych z rozbudową metra.

Dziś przystań z dwiema majestatycznymi

kolumnami (stąd pochodzi jej nazwa) to

Cais das Colunas

(Molo

Kolumnowe)

(plan s. 64 KZ)

Jedna z ulic Lizbony

Elevador de Santa Justa łączy dzielnicę Baixa

z położoną wyżej Bairro Alto

Kup książkę

Poleć książkę

Kup książkę

Poleć książkę

Dzielnice i zabytki Lizbony

Baixa i Rossio

idealne miejsce na odpoczynek nad brze-

giem rzeki.

W suterenie Banco Comercial Português znajdują się

ruiny rzymskie Núcleo Arqu-

eológico.

Zbiory muzeum pomagają zrozumieć historię Baixy od VII w. p.n.e. W sali przy

wejściu prezentowane są przedmioty z różnych epok, odnalezione w trakcie

wykopa-

lisk archeologicznych.

Szklana posadzka pozwala obserwować przekrój przez układ

warstw powstałych przez wieki istnienia. W miejscu tym funkcjonowała niegdyś fabryka

wyrobów garncarskich (V–III w. p.n.e.), nekropolia (II w. p.n.e.) oraz, od I do V w., ważny

kompleks portowy i przetwórstwa ryb (zbiorniki do nasalania). Warto zwrócić uwagę

zwłaszcza na mozaikę z III w. i piec do wypalania ceramiki z okresu

arabskiego.

informator

Dojazd: Baixa-Chiado, Rossio lub Re-

stauradores – 12E, 15E, 28E (zob. Komu-

nikacja miejska, s. 12).

Lepiej wybrać się tu w ciągu dnia. Wieczo-

rem dzielnica pustoszeje i oprócz przejeż-

dżających samochodów trudno o oznaki ży-

cia. Wyjątek stanowi Rua das Portas de San-

to Antão, która jest lubianym miejscem wie-

czornych wypadów.

Estação Fluvial Terreiro do Paço

(Przystań Terreiro do Paço)

(plan s. 65 LZ)

W południowo-wschodniej części

dwo-

rzec morski

(estação

fluvial)

Terreiro do

Paço

udekorowany jest płytkami

azulejos

przedstawiającymi miasta Alentejo i Alga-

rve. Pasażerowie wsiadają tu na pokład,

aby płynąć na drugi brzeg Tagu (Seixal,

Montijo i Barreiro) i dotrzeć do kolei.

Igreja de São Domingos

(plan s. 64 KX)

Kościół zbudowany został w XIII w., a zniszczony przez trzęsienie ziemi w 1755 r. Rekon-

strukcja przebiegła pod okiem słynnego architekta niemieckiego

Johanna Friedricha

Ludwiga,

który brał udział w odbudowie całej dzielnicy Baixa. Portal kościoła należał

kiedyś do zniszczonego przez wstrząsy pałacu (Palácio da Ribeira). W 1954 r. pożar strawił

wnętrze świątyni. W Igreja de São Domingos znajduje się fragment chusty Łucji i różaniec

Hiacynty –

świadków objawienia maryjnego w Fatimie.

Stojący na placu przy kościele

pomnik przypomina o okrutnym mordzie Żydów w XVI w.

Museu do Design e da Moda (MUDE)

(Muzeum Mody i Wzornictwa)

(plan s. 64 KZ)

Rua Augusta 24 – tel.: +351 218 886 117 – www.mude.pt – wt.–nd. 10.00–20.00 (pt.–sb. 22.00)

– zwiedzanie z przewodnikiem: wt.–pt. 10.30, 12.00, 14.00 – wstęp wolny.

Museu do Design e da Moda to kolekcja sprzętów, ubrań i akcesoriów

Francisco Capelo.

Kolekcja jest unikatowa na skalę światową. Znajdują się tu przedmioty sztuki zaprojek-

towane przez takich artystów o międzynarodowej sławie jak Cristóbal Balenciaga, Pierre

Balmain czy Paco Rabanne. Muzeum powstało w 2009 r. w kamienicy będącej dawną

siedzibą Banco Nacional Ultramarino. Posiada ponad 2700 eksponatów i przedstawia

historię designu i mody od 1930 r. po czasy współczesne.

Praça da Figueira

(Plac Figowca)

(plan s. 64 KX)

Praça da Figueira zajmowany był uprzednio przez Hospital de Todos-os-Santos, zniszczo-

ny w trzęsieniu ziemi w 1755 r. 130 lat później wybudowano tu zadaszony targ, który

istniał do 1949 r. Dziś Praça da Figueira otoczony jest budynkami w stylu pombalińskim.

Pozostałością po targu jest Mercado da

Figueira – sklep oferujący świeże owoce

i warzywa oraz przeróżne artykuły spo-

Mord wg Pessoi

żywcze, często bardzo egzotyczne. Tu

„W tym samym miejscu, gdzie teraz

znajduje się też słynna cukiernia lizbońska

Igreja de São Domingo,

stał niegdyś ko-

Confeitaria Nacional

oraz liczne kawiar-

ściół klasztoru św. Dominika, zniszczony

nie. Na uwagę zasługuje Casa das Bifanas

w wyniku trzęsienia ziemi, w którym in-

serwująca najlepsze

bifanas

w mieście.

kwizycja dokonała wielu ze swoich aktów

Można tu podpatrzeć kucharza przygoto-

wyznania wiary, zwanego

auto-da-fé.

wującego mięso tuż za przeszkloną witry-

To również w tym kościele w 1506 r., po

ną lokalu. Mięso serwuje się w bułce i tak

nabożeństwie, ogarnięty fanatyzmem

podana specjalność to właśnie

bifana.

motłoch dokonał mordu na miejscowych

Ciekawym miejscem jest też

Hospital

Żydach, a masakra rozprzestrzeniła się

das Bonecas

– szpital dla lalek, w którym

wkrótce w inne części miasta.”

można oddać do naprawy zabawki. W na-

Fernando Pessoa,

Lizbona – co turysta

rożniku placu znajduje się

pomnik króla

powinien zobaczyć,

przeł. Katarzyna Bień-

João I.

Wokół pomnika często zobaczyć

kowska, Warszawa 2001.

można jeżdżących na deskorolkach mło-

dych lizbończyków.

Praça do Comércio

(plan s. 64 KZ)

Praça de Comércio lub popularnie

Terreiro do Paço

to plac, który zajmuje bardzo ważne

miejsce w historii Portugalii. Tu pięć wieków temu znajdował się

magazyn złota.

Dzięki kró-

lowi João II Portugalia w końcu XV w. stała się tak bogatym krajem, że mogła pozwolić sobie

Núcleo Arqueológico

(plan, s. 64 KY)

Rua dos Correeiros 9 – tel.: +351 211 131 004 – zwiedzanie z przewodnikiem (45 min) po por-

tugalsku czw. 15.00, sb. 10.00, 11.00, 15.00, 16.00 i 17.00, po angielsku czw. 17.00 i sb. 12.00

i 17.00 – wstęp wolny – zalecana rezerwacja.

Dwie majestatyczne kolumny to symbol Cais das Colunas

Konny posąg króla João I i Łuk Triumfalny na Praça do Comércio

Kup książkę

Poleć książkę

Kup książkę

Poleć książkę

zdj. Joanna Mazur

Dzielnice i zabytki Lizbony

Museu Nacional do Teatro, Museu Nacional do Traje e da Moda, Jardim Botânico de Monteiro-Mor

PAÇO DO LUMIAR

Baixa i Rossio

CAMPO PEQUENO

PALÁCIO DOS

MARQUESES

DE FRONTEIRA

CASA-MUSEU

MEDEIROS

E ALMEIDA

Madre de Deus

Calçada Cruz

da Pedra

FUNDACÃO

ARPAD-SZENES-

VIERA DA SILVA

SPIS ULIC

Jardim

Botânico

da Ajuda

Centro Científico

e Cultural

de Macau

Doca de

Santo

Amaro

TAG

ALTO DE SANTA

CATARINA

SÉ PATRIARCAL

Museu

Nacional

de Etnologia

LIZBONA

Aglomeracja

miejska

na finansowanie zamorskich wypraw (stała się wtedy jedynym dostawcą złota z zachodniej

Afryki). Tony cennego towaru były przewożone z Akry do Lizbony raz w miesiącu. W stołecz-

nym porcie prace nadzorował sam król João. Dla pewności „złoty” magazyn, zwany Casa da

Mina, wybudował on tuż obok swojego pałacu, przy Praça do Comércio. Również tutaj 400 lat

później, 1 lutego 1908 r., został

zamordowany Carlos I,

ostatni monarcha Portugalii. Król

z rodziną wracając do swego pałacu w Vila Viçosa (Alentejo), przejeżdżał karetą przez Terreiro

do Paço. Zabójcy zostali zastrzeleni na miejscu, a następnie rozpoznani jako członkowie Partii

Republikańskiej, która dwa lata później obaliła monarchię. Obecnie doskonale

kwadratowy

plac

otaczają budynki mieszczące główne

urzędy

i ministerstwa. Pośrodku placu znajduje

się

konny posąg króla João I,

dzieło Joaquima Machado de Castro, odlany w 1774 r.

33-metrowy obelisk na Praça dos Restauradores powstał w 1886 r. i ma przypominać

wyzwoleniu Portugalii

spod 60-letniej niewoli hiszpańskiej w roku 1640. Obelisk

zaprojektował

António Tomás da Fonseca.

Dwie figury anielskie z brązu reprezentują Zwy-

cięstwo i Niepodległość (są autorstwa rzeźbiarzy José Simõesa de Almeida i Albera Nunesa).

Na placu znajduje się też budynek

Cine-Teatro Eden

wybudowany w stylu art déco. Wcze-

śniej znajdowało się tu jedno z najstarszych lizbońskich kin. Dziś Cine-Teatro Eden to hotel,

a na parterze mieści się Loja do Cidadão, czyli punkt obsługi obywatela, gdzie lizbończycy

mogą załatwić różnego rodzaju formalności. Zaraz obok znajduje się

Palácio Foz,

a w nim

informacja turystyczna

– Posto de Turismo. Z Praça dos Restauradores można też szybko

dostać się do dzielnicy Bairro Alto dzięki żółtej windzie

Elevador da Glória

(zob. s. 62).

Rossio

(plan s. 64 KY)

Praça dos Restauradores

(plan s. 64 KX)

Odrestaurowany w 2001 r.

Praça Dom Pedro IV,

częściej zwany Rossio, ruchliwy plac

dzielnicy Baixa, istnieje od XIII w. i był świadkiem m.in. wielu spaleń na stosie. Przed trzę-

sieniem ziemi w 1755 r. stało tu wiele ważnych dla miasta budynków. Obecny wygląd pla-

cu to zasługa markiza de Pombal. Na jego środku wznosi się

pomnik z brązu

(1870) króla

Kup książkę

Poleć książkę

Kup książkę

Poleć książkę

Plik z chomika:

Faficzek-10

Inne pliki z tego folderu:

Lizbona_Travelbook_Wydanie_3_belzt3.pdf (26623 KB)
Algarve_Michelin_Wydanie_1_bealg1.pdf (9923 KB)
Azory_Travelbook_Wydanie_2_beazt2.pdf (7218 KB)
Lizbona_Travelbook_Wydanie_1_belzt1.pdf (5373 KB)
Madera_Travelbook_Wydanie_1_bemat1.pdf (2591 KB)

Lizbona_Udany_weekend_Wydanie_1_beliu1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: