Otchlan.pdf

(2025 KB) Pobierz

Piotr Patykiewicz

Krawędź:

Otchłań

Kup książkę

Białe mury klasztoru, wzniesione na podłużnym

grzbiecie wyniosłej skały, która niczym cypel docze-

piony do podnóży gór sterczała ponad doliną – takie

było najwcześniejsze wspomnienie Najdka. Liczył

sobie wtedy zapewne około pięciu lat, przynajmniej

na tyle ocenili go pielgrzymi, którzy znaleźli zagubio-

nego na leśnym dukcie chłopca, półżywego z głodu

i zimna. Miał szczęście, że trafił na dobrych ludzi,

którzy nakarmili go, odziali i zabrali ze sobą w dalszą

drogę. Żałował potem, że nie zapamiętał ich twarzy

ani głosów; zresztą wszystko, co wydarzyło się wcze-

śniej, zasnuwała mgła.

Kiedy podrósł nieco, zrozumiał, że tak jest lepiej.

Nie musiał przynajmniej tęsknić za tym, co utracił.

Dotarli na miejsce w przeddzień święta Jutrzni.

W podklasztornej wsi tłoczyli się miejscowi i przyby-

sze, ujadały psy, skrzypiały koła wozów. Na szerokich

łąkach u stóp skały układano już stosy drew na ogniska,

wytaczano beczki z piwem, ćwiartowano mięsiwo. W tę

najkrótszą w roku noc nikt nie kładł się spać. Chłopak

stracił w tłumie z oczu swoich wybawicieli. Usiadł wprost

Kup książkę

na trawie. Ktoś wetknął mu w rękę kawałek podpłomy-

ka, ktoś inny zapytał o imię, ale Najdek nie wiedział,

co odpowiedzieć. Po zmierzchu rozpoczęła się gwar-

na biesiada pod gwiaździstym niebem, która szybko

zamieniła się w pijatykę, pełną ochrypłych wrzasków

i pisków kobiet. Bał się poruszyć, bardziej przerażony

niż w lesie; ogniska trzaskały, ziemia dudniła pod sto-

pami tańczących, ich cienie łopotały niczym czarne

sztandary. A o północy nagle powietrze przeszył wysoki

gwizd i gdzieś wysoko z hukiem zaczęły wybuchać fa-

jerwerki, niczym wielobarwne, płomienne kwiaty, aby

potem opaść na rzekę deszczem dogasających iskier.

Niedługo przed świtem ucichły śpiewy, ognie przy-

gasły, zrobiło się chłodniej. Niebo zszarzało, wszyscy

patrzyli w stronę wschodu. Gdy ponad wzgórzami wy-

kwitły liliowe światła brzasku, nad łąkami przetoczył

się głos klasztornego dzwonu. Nad światem rozlewała

się z wolna słoneczna Łaska, żeby pokrzepić wszystko,

co żywe, a ludzie – dobrzy i źli, mądrzy i głupi, pra-

cowici i gnuśni – pokornie oddawali jej cześć. Naj-

dek, choć nikt mu tego nie wytłumaczył, całym sobą

odczuł wyjątkowość tego poranka. Razem z innymi

patrzył prosto w Słońce, aż oczy wypełniły się łzami.

Do południa łąki opustoszały. Chłopak nie ruszył się

z miejsca. Usnął na parę godzin, a kiedy się obudził, po-

szukał w trawie napęczniałych od rosy okruchów podpło-

myka. Pielgrzymi nie pojawili się więcej, lecz gdy zaczęło

się zmierzchać, pochyliła się nad nim jakaś siwa kobie-

ta o dobrych, uśmiechniętych oczach. Mówiła coś, ale

Kup książkę

nic nie zrozumiał, osłabiony głodem i strachem. Wzięła

go za rękę i poprowadziła aż do podnóża skały, potem

w górę nieskończenie długich, bardzo stromych schodów,

wykutych wprost w zboczu, a dalej wąziutkim skalnym

przesmykiem, który łączył stok góry zwanej Rogaczem

z okutą klasztorną bramą, ponad którą lśniło wielkie,

miedziane wyobrażenie Słońca. Po obu stronach ścieżki

ziała przepaść. Uchyliła się ze skrzypieniem mała furtka

osadzona w skrzydle bramy. Najdek zobaczył duży dzie-

dziniec ze stojącą pośrodku przysadzistą, zwężającą się

ku górze wieżą, która wówczas wydała mu się niebosięż-

na, choć miała zaledwie cztery piętra; ostatnie promie-

nie słońca rozpalały barwy w witrażach wąskich okien.

Obok wznosiło się rusztowanie dzwonnicy, kamien-

ny pręgierz i wielka żelazna misa ofiarna na trójnogu.

Jakiś człowiek rozhuśtał dzwon, szarpiąc za długi

sznur. Czerwone odblaski zachodzącego słońca zapa-

lały się i gasły na spiżu. W grubych klasztornych mu-

rach czerniały otwory cel; uroczyste dźwięki wywabiły

na dziedziniec odzianych w białe szaty mnichów pie-

śniarzy. Było ich dwunastu, bosonogich, wyniszczo-

nych postami, bladych i podobnych do siebie niczym

rodzeni bracia. Ustawili się wokół misy, w której już

żarzyły się węgielki. Każdy rzucił do środka szczyp-

tę drogocennego kadzidła, wyrabianego z rajskiego

bursztynu. Gdy kłęby wonnego dymu wzbiły się po-

nad ich głowy, zaczęli śpiewać.

Zachwyt, który wówczas ogarnął Najdka, pozostał

w nim także na następne lata, choć przecież słuchał tych

Kup książkę

Plik z chomika:

rerakosi

Otchlan.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: