Ziemia Historia zemsty.pdf

(1591 KB) Pobierz

Kup książkę

Kup książkę

Kup książkę

ŚNIEG I KREW

gła wisi w powietrzu od rana, otula głowę mocniej

i mocniej a tajemność jaką w niej czuć. Mrozem

ściętą, dzięciołów bębnieniem i jemiołuszek

gwizdaniem. Jak w tych pieśniach strasznych, co dziady

wędrowne po dziedzińcach śpiewają.

Jemiołuszki od strumienia słychać. Tam i bogatki niedawno

świergotały swojemi dwójkami pcyt pcyt, trrrnyy trrrnyy albo

trójkami itiiti itiiti itiiti, incinc incinc incinc. Widać coś je

spłoszyło, bo ostatnie trrrnyy trrrnyy przeszło w skrzeczące

czczczczy czczczczy i tyle słychać. Jemiołuszki się ostały,

niezmordowanie gwiżdżą triii triii, triii triii, triii triii.

Kiedyś mnie mówili, jakoby jemiołuszki z gałęzi spadały.

Sam żem nie widział, ale ponoć jak spadać będą, to wpierw

resztką sił siedzą, skrzydłami chybotliwie trzepoczą i tak się

gibią. Gibią się gibią i spadają. Od jarzębin i jagód przejrzałych.

Cały dzień jagody jagody ach jagody! jagody! a ile taka

jemiołuszka jagód pożreć może? Jak się później gibie, to pewno

sama nie wie, bo jakby wiedziała, toby się nie gibała. Gibać to

my się możem, my to nawet musim, inaczej za bardzo byśmy

mróz na rękach czuli.

Na co takiem ptakom się upijać, mnie nie wiadomo. Piór

dość mają, do zjedzenia zawsze co znajdą, fruwać wkoło

Kup książkę