Korda Piotr W_01 Wadera A5 ilustr.doc

„O świcie przestał sypać śnieg. Szeroką drogą przez gęsty sosnowy młodnik nikt przede mną tego ranka nie szedł. Napisałem - nikt nie szedł - i rozumiemy doskonale, że miałem na myśli człowieka. Ileż w tym zarozumiałości! Tak jakby i w przyrodzie nic się poza człowiekiem nie liczyło...”

Jan Edward Kucharski

PONAD WODĄ

Nad szerokim rozlewiskiem rzeki unosił się gęsty opar porannej mgły, przesłaniając jesienny krajobraz. W powietrzu wyczuwało się swoistą woń, jaką wydaje z siebie podmokły mech i wilgotne, opadłe z drzew liście. Szuwary pożółkły już i utraciwszy znaczną część swych szablastych liści, na wpół zwiędłe, osuwały się w głąb przybrzeżnego mokradła. Było cicho i bezwietrznie. Tylko od czasu do czasu dawało się słyszeć stłumione plaśnięcie ciała ryby o ciemną teraz i nieprzejrzystą powierzchnię wody. Pozorny bezruch trwał dłuższą już chwilę, kiedy z nagich konarów starej topoli rozniósł się nagle terkotliwy i natrętny skrzek spłoszonej sroki. Wkrótce przemknęła w górze jej połyskliwa sylwetka i spomiędzy przybrzeżnych zarośli z chrapliwym krzykiem i łopotem zerwała się czapla.

I znów zapadła cisza. Nie trwała jednak długo. Przerwał ją miarowy, powtarzający się chlupot wody, a tuż za pasem przybrzeżnych trzcin i sitowia, zamajaczyła wielka kłoda. Sunęła leniwie i minąwszy cypel porosły leszczyną, wychynęła wreszcie z zarośli i mglistego oparu. Po czarnej powierzchni wody płynął zwykły, obłupany z kory, kilkumetrowy pień. Był wydrążony lub raczej wypalony wewnątrz, stanowiąc w ten sposób coś na kształt koryta. W wydrążeniu pnia na rozstawionych szeroko nogach stał rosły brodaty mężczyzna odziany w skóry. Wpierając raz po raz w dno rozlewiska długą, mocną żerdź, odpychał powolnym ruchem czółno, nadając mu zamierzony kierunek.

Po chwili kłoda uderzyła lekko o przybrzeżny korzeń, a sternik i pasażer w jednej osobie, nie wypuszczając z dłoni żerdzi, wyszedł z czółna do wody sięgającej tu zaledwie kolan. Zahaczywszy następnie sęk żerdzi o tępy dziób swej prymitywnej łodzi, podciągnął ją i witką łozy przywiązał u nadbrzeżnych korzeni. Uporawszy się z tym oparł żerdź o pobliskie drzewo, po czym sięgnął do wnętrza czółna i wydobył cztery strzały zakończone kościanymi grotami. Obrócił w palcach każdą z osobna, przejrzał je w skupieniu i ująwszy wszystkie razem w garść, wsunął za rzemień opasujący biodra. Następnie wydostał lekko wygięte, gładko obrobione drzewce, u którego wierzchołka zwisała sprężysta struna skręcona w luźną spiralę, i wyskoczył na brzeg. Tu rozejrzał się poszukując jakby czegoś na ziemi. Wzrok jego zatrzymał się na rozwidleniu korzeni pobliskiego dębu. Zatknąwszy pomiędzy korzenie ten koniec drzewca, u którego przytwierdzona była struna, mężczyzna podał się ku przodowi i napierając ciężarem całego ciała na jego wolny koniec wygiął je w łuk. Nie zwalniając naporu sięgnął po strunę, naciągnął ją ku sobie i zahaczył o niewielki sęk sterczący u wolnego wierzchołka drzewca. Wreszcie zwolnił ostrożnie nacisk, wyprostował się” odsapnął i obrócił łuk w dłoniach. Sprawdzając prężność i moc napiętej teraz cięciwy, naciągnął ją silnie” przytrzymał chwilę i puścił. Struna jęknęła, mężczyzna przysłuchiwał się temu dźwiękowi, następnie zarzucił łuk na ramię i ruszył w las. Jego barczysta sylwetka skryła się po chwili w gęstwinie, a odgłosy łamanych szerokimi stopami gałązek zupełnie ucichły..

Blade słońce nie wyszło jeszcze zza lasu, kiedy lekki powiew wiatru rozdmuchał znad rozlewiska resztki mgły, ukazując zaskakującą w tym dzikim krajobrazie budowlę. Zawieszona nad lustrem wody, połyskiwała wilgotną bielą okorowanych świerkowych okrąglaków. Masywne pale zanurzone głęboko w mulistym dnie stanowiły jednocześnie fundament, szkielet i obramowanie tego nawodnego szałasu. Boki jego wypełnione były odartymi z kory bierwionami, spomiędzy których tu i ówdzie sterczały kępki mchu torfowego. Bez wątpienia służył on jako materiał uszczelniający. Dach szałasu tworzyły pochyło ustawione i jak rybie łuski zachodzące na siebie płaty kory modrzewiowej, a niskie wejście, osłonięte zwisającą skórą jelenia, było ledwie widoczne. Przed wejściem znajdował się niewielki pomost wysłany suto zeschłą trawą i listowiem. W stercie liści, zagrzebany w nich niemal do połowy, siedział chłopiec. Oparty plecami o ścianę szałasu, skręcał w palcach wypłukane jelito borsuka. Czynności tej oddawał się w skupieniu i dopiero donośny, wysoki głos” jaki rozległ się z nawodnego szałasu, kazał mu ją przerwać i skryć się w jego wnętrzu. Jednocześnie dał się słyszeć płacz niemowlęcia, a w niskim otworze wejściowym ukazała się pochylona postać kobiety. Zsunąwszy się zręcznie po palu stanowiącym podporę budowli, kobieta znalazła się w uwiązanej tu wydrążonej kłodzie, chybotliwej i zupełnie podobnej do czółna, jakie u brzegu pozostawił poprzednio brodaty mężczyzna. Zwolniwszy swe czółno z uwięzi kobieta ujęła w dłonie długą tyczkę; zręcznie nią manewrując nawróciła kłodę i odpłynęła ku pobliskiemu brzegowi. Wkrótce czółno skryło się w zaroślach, a ponad nimi ukazała się po chwili błękitna i zwiewna wstęga dymu. Zaraz też rozwiała się i w ślad za nią z zarośli począł wysuwać się ku górze słup kłębiastego, brunatnego dymu, jaki w ogniu dają wilgotne gałęzie.

Dlaczego tych czworo istot ludzkich porzuciło gromadę swych pobratymców i przybyło w te właśnie strony, nie wiemy. Z pewnością jednak nie kaprys stał się przyczyną ich osamotnienia. Świeże blizny widoczne na karku, ramieniu i czole mężczyzny, a zwłaszcza okoliczności, w jakich powstały, rzuciłyby pewne światło na przyczynę banicji owego stadła ludzkiego. Być może brzemienna w skutki waśń ze współplemieńcami zmusiła ich do opuszczenia starego siedliska i rodzimej gromady plemiennej...

A może lawina skalna lub inny kataklizm przyrody zgładził ich współrodaków i współmieszkańców?

Dość, że tych czworo ludzi, stanowiących naturalną rodzinę i pozostawionych w walce z dziką przyrodą własnej tylko przemyślności, prowadziło tu czas jakiś trudne i pełne niebezpieczeństw życie samotnych mieszkańców puszczy.

Kiedy z biegiem czasu mróz skuł lodem rozlewisko rzeki, chroniące dotąd szałas przed najściem drapieżnych zwierząt, mieszkańcy nawodnej chaty opuścili ją, pozostawiając jednak dowody zamierzanego powrotu. Ich czółna, zabezpieczone przed rozsychaniem i gniciem żywicą sosnową i łojem zwierzęcym, okryte płatami kory i obrócone dnem ku górze, leżały na brzegu, a wejście na pomost prowadzący do szałasu, zastawione stertą potężnych konarów, stało się niewidoczne. Siady stóp, jakie mieszkańcy szałasu pozostawili na przybrzeżnym śniegu, skierowane były w stronę skalnego płaskowyżu rozciągającego się o dzień drogi na zachód.

GŁÓD

Była zima. Powiedzielibyśmy, że działo się to w lutym. Późne słońce, w połowie ukryte już za ścianą lasu, barwiło różowofioletowym światłem mgliste powietrze. Wkrótce nastała szarość. Mróz tężał. Krople wody zwisające za dnia z wierzchołków gałązek brzóz zastygły ścięte mrozem i poruszane teraz podmuchem wiatru uderzały o siebie, wydając lekki chrzęst... Ucho zwiniętej w kłębek wilczycy drgnęło i zwróciło - się w kierunku, skąd dochodził nowy dla niej odgłos. Po chwili zwierzę uniosło ciężki łeb i poczęło węszyć, wciągając powietrze krótkimi haustami. Czarny, połyskliwy nos odchylił się w prawo, potem w lewo, i uspokojony brakiem niepokojących woni wsunął się ponownie w puszystość sierści, grzejąc brzuch zwierzęcia ciepłym oddechem. Ruchliwe wilcze ucho legło ponownie na karku i zwierzę znieruchomiało. Niewiele czasu minęło, gdy nagle Wadera poderwała ciało na nogi. Obejrzawszy się na mgnienie oka, zjeżona i niespokojna pobiegła nierównym truchtem w kierunku płytkiego jaru porosłego tarniną. Dotarłszy tam przywarła brzuchem do śniegu i czołgając się skryła w kolczastym gąszczu zwrócona pyskiem pod wiatr. I znów poruszyły się jej wilgotne nozdrza, ale tym razem podmuch nie przyniósł już obcej i niepokojącej woni.

Zwierzę nasłuchiwało czas jakiś, po czym schyliwszy kark obwąchało zmiażdżoną przednią prawą łapę. Na mrozie ból palców stawał się jeszcze bardziej dokuczliwy. Wilczyca poczęła lizać je i ogrzewać własnym oddechem. Skupiając nad tą czynnością całą uwagę nie dostrzegła, jak odrobina suchego śniegu osypała się z pobliskiego głazu. Po chwili jednak ucho jej uchwyciło cichy szelest. Znieruchomiała. Kątem oka dostrzegła w szczelinie pod głazem jakiś nieznaczny ruch. Wadera obserwowała w ...

Korda Piotr W_01 Wadera A5 ilustr.doc

PONAD WODĄ

GŁÓD

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: