Nanga-Dream-opowiesc-o-Tomku-Mackiewiczu-Mariusz-Sepiolo.pdf

(2791 KB) Pobierz

„I za każdym razem niech twe życie

Promieniuje słońcem, słońcem”

Grubson, Koniec

fot. Michał Dzikowski

WSTĘP

Zmrużone oczy, krótki oddech i głos, w którym nie ma strachu.

Dziś jest ten dzień, w którym pójdą na szczyt.

Nanga Parbat to kamienie, lód i śnieg. Nad nią niebo. Jeszcze

niebieskie, rozświetlone, piękne. Chwilę później lekko się zarumieni.

Nad Himalajami zacznie się zachód słońca.

Francuska himalaistka Élisabeth Revol kieruje obiektyw na siebie,

mikrofon nagrywa jej słowa w doskonałej jakości. Barwy są nasycone,

a kadr szeroki. Przerażający. Na drugim planie ciemna kropka, której kształt

niewyraźnie się zmienia: raz przybiera ludzką postać, raz wygląda jak

kamień

Kropką jest Polak Tomasz Mackiewicz.

Do szczytu pozostaje prawie sto metrów w pionie. Jest piąta po

południu, niebo wpada w czerwień. Godzina walki ze sobą, z wiatrem,

z rakami, z ciężarem, ze strachem, zwątpieniem, z górą. O 18.00 czasu

lokalnego 25 stycznia 2018 roku Élisabeth Revol i Tomasz Mackiewicz

stają na szczycie Nanga Parbat.

Co wtedy czują?

Ona dokonała tego jako pierwsza kobieta w historii. Zapewne czuje

radość, dumę, ale i strach – wiemy to z opowieści wielu innych himalaistek