Wekwerth Rainer_Labirynt_01_Przebudzenie labiryntu.rtf

Rainer Wekwerth

PRZEBUDZENIE
LABIRYNTU

Labirynt

tom 1

Przełożyła Aldona Zaniewska

KSIĘGA PIERWSZA

1.

Jenna obudziła się i spojrzała w błękitne niebo. Lekki wiatr gnał poszarpane chmury, a wysoko samotny drapieżny ptak zataczał kręgi. Jenna obserwowała przez chwilę, jak ptak wykorzystuje siłę wstępującego wiatru, żeby wznieść się jeszcze wyżej.

„Co to za ptak, dlaczego tego nie wiem”, zadawała sobie pytanie.

Nagle kontury ptaka się zatarły, rozmyły w błękicie nieba i ptak znikł. Ogarnął ją niepokój.

„Gdzie jestem?”.

Leżała na plecach. Na miękkiej trawie. Gdy odwróciła głowę, zobaczyła, że obok kołyszą się na wietrze długie, żółte źdźbła. Łagodny podmuch gładził jej twarz. Potem poczuła ciepło słońca.

„Tu jest pięknie, ale gdzie jestem?”.

Z twarzą zwróconą do słońca i zamkniętymi oczami leżała jeszcze chwilę na łące. Nagle padł cień.

Otworzyła oczy.

Pochylał się nad nią młody mężczyzna. Miał młodzieńczy wygląd, regularne rysy, wydatne kości policzkowe, prosty, jak wyrzeźbiony w kamieniu nos, a pod nim wyraziste usta z małą blizną w kąciku. Wiatr uniósł jego długie czarne włosy i odsłonił twarz tylko na chwilę, a potem znów ją zakrył.

Brązowe oczy uważnie patrzyły na Jennę z góry. Młodzieniec nie uśmiechał się, mimo to poczuła się dobrze w jego towarzystwie.

– Jestem Jeb – powiedział, jakby to wszystko wyjaśniało.

Chciała odpowiedzieć, też się przedstawić, lecz zwlekała, bo brakowało jej słów.

Poczuła pojedynczą łzę spływającą po policzku.

„Kim jestem?”.

Jeb łagodnie przytrzymał rękę nad jej twarzą, żeby osłonić Jennę od słońca.

– Zamknij oczy – powiedział spokojnie.

Posłuchała go, chociaż nie wiedziała dlaczego. W głosie Jeba było coś, czemu ufała, czemu nie mogła się oprzeć. Brzmienie tych słów ją uspokajało.

– Weź głęboki wdech, a potem zrób wydech.

Głęboko nabrała powietrza, a następnie je wypuściła. Dłonie mężczyzny pachniały trawą i ziemią.

– Teraz spróbuj jeszcze raz.

I już wiedziała. Tak się ucieszyła, że omal nie rzuciła mu się na szyję.

– Jestem Jenna! – zawołała.

Wszystko będzie dobrze. Nie była chora ani nie...