Anna Todd - 3. Juz nie wiem, kim bez ciebie je -(+18).pdf

(2271 KB) Pobierz

Dla każdego, kto czyta tę książkę,

z ogromną miłością i wdzięcznością

Prolog

Hardin

Nie czuję lodowatego betonu pod stopami ani padającego na mnie śniegu. Czuję

tylko dziurę, która została wyrwana w mojej piersi. Klęczę bezsilnie, patrząc, jak

Zed wyjeżdża z parkingu z Tessą na siedzeniu pasażera.

Nie mógłbym sobie tego wyobrazić – nawet w najbardziej popieprzonych snach

nie zdarzyło się, żebym czuł aż taki ból. Żądło utraty, tak to podobno nazywają. Nie

miałem nikogo, o kogo bym mógł się troszczyć – nigdy nie czułem potrzeby, by

kogoś mieć, sprawić, że jest całkowicie mój, nie chciałem trzymać się nikogo tak

kurczowo. Ta panika – całkowita i zupełna, pieprzona panika na myśl o tym, że ją

straciłem – nie była zaplanowana. Nic z tego nie było zaplanowane. Miało być

bezproblemowo: przespać się z nią, zdobyć pieniądze i prawo do chwalenia się przed

Zedem. Łatwizna. Tyle że tak się nie stało. Zamiast tego ta nosząca długie spódnice

blondynka, która obsesyjnie spisuje długie listy rzeczy do zrobienia, wślizgnęła się

do mojej duszy, aż powoli zacząłem się w niej zakochiwać tak bardzo, że sam nie

mogłem w to uwierzyć. Nie miałem pojęcia, jak bardzo ją kocham, aż do chwili,

kiedy zacząłem rzygać do zlewu po tym, jak pokazałem moim pojebanym znajomym

dowód na to, że skradłem jej dziewictwo.

Nie mogłem tego znieść, nie mogłem tego znieść ani przez chwilę… ale się nie

zatrzymałem.

Wygrałem zakład, ale straciłem jedyną rzecz, która kiedykolwiek mnie

uszczęśliwiała. Razem z nią straciłem też każdy gram dobroci, którą pozwoliła mi

w sobie zobaczyć. Podczas gdy stopniały śnieg wsiąka w moje ubrania, chcę winić

mojego ojca za to, że przekazał mi swoje uzależnienie; chcę winić moją mamę za to,

że została z nim zbyt długo i pozwoliła zrobić ze mnie takie pojebane dziecko; chcę

winić Tessę za to, że w ogóle się do mnie odezwała. Cholera, mam ochotę winić

wszystkich dookoła.

Ale nie mogę. To wszystko przeze mnie. Zniszczyłem ją i to, co mieliśmy.

Ale zrobię, co będzie trzeba, żeby naprawić swoje błędy.

Dokąd ona teraz jedzie? Czy zdołam ją kiedykolwiek odnaleźć?