Danielle Hermans - Tulipanowy wirus.pdf

(1427 KB) Pobierz

Dla Taca

Alkmaar, 21 lipca 1636

Przegoniła muchę i patrzyła ze zmarszczonymi brwiami na puste półki.

Zniknął chleb upieczony wczoraj. Dobrze wiedziała, gdzie jest: w żołądkach

moczygębów, którzy przychodzili tu przepijać skromne wypłaty.

Wilgotnymi rękami wygładziła fartuch, rozwiązała troczki pod brodą

i wymierzyła czepcem w muchę siedzącą na okiennicy. Niebieskozielony

owad spadł na blat kuchenny i bezradnie machał nóżkami w powietrzu.

Obiema dłońmi chwyciła moździerz, zacisnęła zęby i z całej siły uderzyła

w blat. Odłożyła ciężki tłuczek, wytarła pot z czoła i wyszła z kuchni

z nadzieją, że w szynku znajdzie jeszcze resztki chleba.

Szarpnięciem otworzyła drzwi. Zalała ją taka fala smrodu, że aż musiała

się oprzeć plecami o futrynę. Zobaczyła ciało leżące przed szafą, chwyciła się

futryny, żeby nie upaść.

– Panie Winckel?

Puściła ją z wahaniem i weszła do pokoju. Kiedy stanęła obok leżącego

mężczyzny, jedną ręką zakryła usta, a drugą dotknęła brzucha. Odór moczu

mieszał się z metalicznym zapachem krwi i wciskał do nozdrzy. Wzięła

głęboki oddech, żeby powstrzymać odruch wymiotny. Skurcz był tak silny,

że wymiociny ciekły jej wzdłuż palców i wychodziły nosem. Odwróciła się

od ciała, położyła ręce na kolanach i zaczęła dyszeć. Skurcze ustały.

Koniuszkiem fartucha otarła ślinę. Odwróciła się powoli ponownie do

niego. Zacisnąwszy usta, popatrzyła z ukosa na podłogę.

Prawe oko zwisało z oczodołu i patrzyło na nią. Lewa strona czaszki była

tak strzaskana, że prawie nic z niej nie zostało. Czeluść. Krew, okruchy kości

i zmiażdżony mózg zmieszały się na podłodze w różową masę. Wilgotna maź

przesiąkała przez porowate fugi między kaflami.

Kiedy pochyliła się do przodu, muchy poderwały się i zaczęły zataczać

kręgi nad jej głową. Opadła na kolana i niepewnie wyciągnęła dłoń

w kierunku ciała, ale zaraz ją cofnęła. Kartki zwinięte w rulon wepchnięto

Wincklowi w usta tak gwałtownie, że aż rozdarły kąciki.

Od tego odrażającego uśmiechu znowu zrobiło jej się niedobrze. Wzrok

powędrował niżej. Rozdarta koszula ukazywała olbrzymi brzuch bezwstydnie

sterczący do góry. Szukając punktu zaczepienia, śledziła linię

kasztanowobrązowych włosów biegnącą wzdłuż, od piersi aż do spodni.

Wokół krocza czarny materiał był o ton ciemniejszy. Zawstydzona spuściła

wzrok.

Kiedy znowu na niego spojrzała, znalazło go słońce. Promienie

przedostały się przez szpary w żaluzjach i oświetlały srebrną klamrę prawego

buta.

– O mój Boże, panie Winckel! – wyszeptała. – Cóż oni z panem uczynili?

Potykając się, wybiegła z pomieszczenia.

W ciszy wczesnego poranka muchy hałasowały nieznośnie.