GRAHAM MASTERTON Szatańskie Włosy Z angielskiego przełożył KRZYSZTOF SOKOŁOWSKI Strona internetowa Grahama Mastertona: http://homepage.virgin.net/the.sleepless/masthome.htm WARSZAWA 2004 Tytuł oryginału: HAIR RAISER Copyright © Hair Raiser 2001 Ali rights reserved Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Albatros A. Kuryłowicz 2004 Copyright © for the Polish translation by Krzysztof Sokołowski 2004 Redakcja: Lucyna Lewandowska Ilustracja na okładce: Jacek Kopalski Projekt graficzny okładki: Andrzej Kuryłowicz ISBN 83-7359-126-5 Dystrybucja Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Kolejowa 15/17, 01-217 Warszawa tel./fax (22)-631-4832, (22)-632-9155, (22)-535-0557 www.olesiejuk.pl/www.oramus.pl Wydawnictwo L & L/Dział Handlowy Kościuszki 38/3, 80-445 Gdańsk tel. (58)-520-3557, fax (58)-344-1338 MIEJSKO-POWIAT^gA wysyBmM \ Iniethetowe^sięgarnie wysyłkowe: www.merlin.pl Filia w Brze±C»SK»fe3iazki.wp.pl www.vivid.pl fen WYDAWNICTWO ALBATROS ANDRZEJ KURYŁOWICZ adres dla korespondencji: skr. poczt. 55, 02-792 Warszawa 78 Warszawa 2004. Wydanie I Skład: Laguna Druk: OpolGraf SA., Opole ROZDZIAŁ 1 — Szczur! — krzyknęła Kelly. — Na własne oczy widziałam! Tu są szczury! — Gdzie? Gdzie? Nienawidzę szczurów! — Susan natychmiast uciekła do połowy schodów. Kelly próbowała przebić wzrokiem mrok piwnicy. W jej najciemniejszy kąt, pod przeciwległą ścianę, wrzucano plastikowe torby, cierpliwie czekające na śmieciarza. Torby wypełnione resztkami srebrzystej folii, używanej do zdobienia włosów klientek, pustymi pojemnikami po szamponach i odżywkach, papierowymi ręcznikami i wa-cikami. I oczywiście włosami, które Kelly pracowicie zamiatała z podłogi salonu fryzjerskiego Sizzuz: jasnymi, ciemnymi, kasztanowatymi, siwymi lub zupełnie pozbawionymi jakiegokolwiek koloru. — Idę po Simona — oświadczyła Susan i otworzyła drzwi prowadzące do jasno oświetlonego salonu fryzjerskiego. — Tylko nie to! Mamy klientów. Dostanie szału. Kelly chwyciła opartą o ścianę piwnicy szczotkę i szturchnęła nią najbliższą torbę na śmieci. Wytężyła słuch, ale usłyszała tylko szelest plastikowej folii. Spróbowała z sąsiednią, bardziej wypchaną i bardziej miękką, wypełnioną włosami. Nic. — Wydawało ci się — prychnęła Susan. — Przecież tu nie ma szczurów. Znasz Simona, to prawdziwy fanatyk czystości. On by do tego nie dopuścił! Nie ma mowy! Kelly zrobiła dwa kroki do przodu — powoli i ostrożnie. Piwnicę dzielił na dwie części kamienny łuk; w panującej tam ciemności mogło się kryć wszystko, dosłownie wszystko. Wsunęła szczotkę najgłębiej, jak mogła, niemal pewna, że lada chwila coś ją wyrwie, i natychmiast cofnęła się. Serce tłukło jej się w piersi tak mocno, jakby w każdej chwili miało się z niej wyrwać. Oczywiście zdawała sobie sprawę z tego, że jeśli nawet był tu szczur, to prawdopodobnie bał się znacznie bardziej niż ona, lecz nie dodawało jej to odwagi. Kieran, brat Kelly, tłumaczył jej, że jest milion razy większa od największego pająka, lecz ona mimo to na widok krzyżaka w wannie zawsze wrzeszczała wniebogłosy. — Chodź wreszcie — ponagliła ją Susan. — Lada chwila może pojawić się kolejna klientka. Dobrze wiesz, jak bardzo Simonowi zależy na tym, by wszystko było wyczyszczone i wysprzątane. Kelly cofnęła się ku schodom, trzymając szczotkę w pogotowiu, tak na wszelki wypadek. Stała na trzecim stopniu od dołu, gdy znów usłyszała ten szelest? W niczym nie przypominał tupotu szczurzych łapek, był cichy i miękki. — Słyszałaś? — szepnęła. — A niby co miałam słyszeć? — zapytają Susan. — Przysięgam, że tu coś jest. Może jedno z kociąt pani Marshall, tej z góry, wlazło do którejś z toreb i nie potrafi wyjść? — Kelly zeszła na dół i nadstawiła uszu. — Pospiesz się! — syknęła Susan. — Simon woła cię na górę. — Wyobraź sobie tylko, co czeka kociątko, które wlazło do plastikowej torby i teraz powoli się dusi! Nie możemy go tak zostawić, prawda? — powiedziała Kelly. Szturchnęła szczotką grubą, miękką torbę śmieci. Była pewna, że wyczuwa w niej jakiś ruch. Wahała się przez chwilę, a potem dotknęła jej ręką. Zawsze była odważna. Przez cienki plastik namacała kosmyki i kłębki włosów. Przycisnęła mocniej. Nic. Poklepała torbę i tym razem była całkiem pewna, że poczuła ruch. — Czuję coś, Susan! Coś tu jest! Sprawdź, jeśli chcesz! Rozerwała plastik paznokciem. Boże, spraw, żeby nie był to wielki, włochaty szczur — modliła się w myśli. Nie zniosę widoku tłustego, brązowego szczura kanalizacyjnego z długim gołym ogonem, czerwonymi ślepiami i żółtymi zębami. Poszerzyła dziurę. Wypadło z niej wprost na jej buty kilka kłębków włosów, a kilka kolejnych dostało się do rękawa. Znowu szturchnęła torbę kijem od szczotki. Wbił się w nią płytko, bo włosy były szorstkie, sztywne i mocno zbite. I nagle znowu poczuła ruch, ciężki i zdecydowany, jakby jakiś grubas przewrócił się we śnie na drugi bok. — Susan! — krzyknęła, odskakując. Drżała na całym ciele, niemal odchodziła od zmysłów z przerażenia. Drzwi prowadzące do piwnicy otworzyły się i stanął w nich Simon Crane. — Hej, Kelly! Rusz się z łaski swojej! Przyszła pani Baxter, a mój fotel wygląda jak po bombardowaniu. Zszedł na dół i rozejrzał się dookoła. — Co tu się dzieje? — warknął i czubkiem buta kopnął wysypane z torby włosy. — Zapomniałyście, że do waszych obowiązków należy utrzymywanie porządku w piwnicy, a nie jej zaśmiecanie? — Bardzo przepraszam, panie Crane — wyjąkała Kelly. — Zaraz tu pozamiatam, w tej chwili! — Piwnica może poczekać. I bardzo panią proszę, panno O'Sullivan, by zwracała się pani do mnie po imieniu. — Oczywiście, panie Crane... Simonie. Simon Crane był wysoki i smukły, a jego jasne włosy układały się w naturalne loki. Miał wąską twarz, niebieskie oczy i odrobinę za długi nos. Zawsze nosił czarne obcisłe spodnie, czarną koszulę z postawionym kołnierzem, a na jego szyi wisiał ciężki srebrny łańcuch. Kelly niemal nie mogła uwierzyć we własne szczęście, gdy zgodził się przyjąć ją na praktykę; był nie tylko oszałamiająco przystojny, lecz także pracował u Richarda Wal-kera na londyńskim West Endzie i uchodził za błyskotliwego stylistę. Często zastanawiała się, dlaczego zrezygnował z wielkiej kariery i otworzył salon na przedmieściu, ale w końcu uznała, że z pewnością miał swoje powody, a ona jest po prostu szczęściarą. * — Chciałam prosić... może mogłabym zwolnić się dziś pół godziny wcześniej? — spytała, gdy obie z Susan stały jeszcze na schodach piwnicy. — Mój brat ma urodziny, a ja nie zdążyłam jeszcze kupić mu prezentu. — No dobrze... ale pod warunkiem, że porządnie posprzątacie. Najpierw salon, potem stanowiska do mycia głowy, no i toaleta... i nie zapomnijcie o wymianie papieru! Kelly Wahała się przez chwilę, a potem powiedziała: — Sk°ro jesteśmy w piwnicy... moim zdaniem mogą tu być i^zury. — Szczury? O czym ty mówisz? — Wynosiłam śmieci i usłyszałam taki dziwny szmer... — >Jie wiem, co usłyszałaś, ale tu nigdy nie było szczurów — tyt°że nie, tylko że coś... — Nie przejmuj się tym. — Simon wzrUszył ramionami. — ?e\vnie jakiś ptak wpadł d0 komina. To się zdarza, choć niebyt często. No, dziewczyny5 uśmiechamy się i do rot>°ty. Czeka nas trudny d^jeń Kelly Odwróciła się i położyły dłoń na klamce drzwi do piwnicy. Kiedy już miała je zamknąć, nagle wydało jej się, żfe po ścianie przemknął jakiś cień — i znikł w mroKu pod łukiem. Zerknęła na Simona, ale on już zajmował się panią Baxter; żartował z nią i śmiał się wesoło. Mogła mu przerwać, nie Namierzała jednak zrobić z siebie idiotki, więc nic nie powiedziała, tylko mocno zatrzasf»ęb drzwi i upewniła się, czy zamek zaskoczył. Podeszła do fotela Simona, porządnie ułożyła wszystkie jego narzędzia oraz buteleczki i tubki kosmetyków, których używał w pracy. Wiedziała, że jeszcze dziś będzie musiała ^ejść do piwnicy i wymieść ją do czysta, lecz mimo iż oznaczało to koniec dnja pracy, wcale za tą chwilą nie tęskniła. ROZDZIAŁ 2 Kiedy ostatnia klientka opuściła salon, Simon zamknął drzwi i wygasił świecący nad nimi fioletowy neon: „Siz-zuz. Salon fryzjerski dla każdego" — ze znakiem firmowym zamykających się i otwierających nożyc. Susan i Kevin odłożyli grzebienie i szczotki, a Kelly po raz ostatni przeciągnęła miotłą po podłodze. — Nie zapomnij o piwnicy! — zawołał do niej Simon. Jakby była w stanie o niej zapomnieć. > Prawdę mówiąc, w dzieciństwie marzyła raczej o karierze weterynarza niż fryzjerki. Uwielbiała zwierzęta, zwłaszcza psy i konie; podczas każdej wizyty na farmie wuja w hrabstwie Kerry niemal cały czas spędzała w stajniach. O'Sullivanowie byli jednak liczną rodziną, mieli pięciu synów i dwie córki — i nie starczyło im środków na kształcenie jednej z nich w szkole weterynaryjnej. — Musimy wybierać między mądrością w głowie a butami na nogach — powiedział kiedyś ojciec. — Obawiam się, że w tej konkurencji wygrywają niestety buty. Nie da się na to nic poradzić. 10 Ojciec był niewątpliwie bardzo praktycznym człowiekiem. Kelly nie miała wyboru. Dostosowała się do tej jego praktyczności, pracowała i zarabiała, próbując oszczędzić na naukę i na wynajęcie mieszkania. Simon był dla niej darem niebios: nie tylko ją zatrudnił, ale także interesował się jej sprawami, a w nielicznych wolnych chwilach robił wszystko, by wtajemniczyć ją w zawodowe sekrety pracy stylistów. Umiała już przystrzyc i ułożyć własne włosy. Niedługo zostanie fryzjerką i wtedy będzie zarabiać trzykrotnie więcej niż teraz, nawet bez napiwków. — Dobra, kończymy. — Simon wyjął pieniądze z kasy i przeliczył dzienny zarobek. — A może macie ochotę spędzić tu całą noc? — Spojrzał na swój zegarek, złotego roleksa. — Słuchajcie, strasznie się spieszę. Już spóźniłem się dziesięć minut na sesję zdjęciową. Katalog „Weselne dzwony" to nie byle co, a ja robię do niego wszystkie fryzury. Kiedy będziecie wychodzić, nie za...
ssonja