Antologia_Dragoneza_PL.rtf

DRAGONEZA

Antologia
opowiadań fantastycznych

Spis treści:

KOBIETA, KTÓRA SŁYSZAŁA SMOKI Agnieszka Fulińska

WSPIĄĆ SIĘ NA GÓRĘ NIITAKA Michał Mądrawski

MILUŚ Artur Olchowy

NORDDRAGEN Aleksandra Cebo

ŻYWOŻMIJA Barbara Mikulska

KATECHON Marcin Tomasiewicz

SIEJ KWIATY, ZBIERAJ OGIEŃ Krzysztof Matkowski

ZIMNA PERŁA Barbara Januszewska

NA PSA UROK! Michał Rybiński

ŻMIJE Przemysław Morawski

CO DWIE GŁOWY, TO NIE JEDNA Krzysztof Rewiuk

DZIECI POSEJDONA Magdalena Kucenty

WYCINKI Z UTRACONEGO ŚWIATA Maciej Bachorski

COŚ DO NAPRAWY Anna Maria Vanitachi

STARY BAJARZ Krzysztof Banach

EGZEGEZA SZALONEGO GNOSTYKA Sylwester Gdela

JEDNA JEDYNA Aleksandra Buczek–Stachowska

POPIÓŁ Krzysztof Dezyderiusz Sauter

MINIATURKA Magda Brumirska

DONNERWETTER Krzysztof Adamski

KOBIETA, KTÓRA SŁYSZAŁA SMOKI

Agnieszka Fulińska

– A więc jest pani...

– Praczką – odpowiedziała zażywna, około czterdziestoletnia kobieta, biorąc się pod boki. – O ile wiem – ciągnęła, mimo że nikt jej o to nie prosił – nie ma w tym nic złego. Pan jest za młody – to było do Adama – ale pan – wskazała palcem na inspektora Vidocqa – to powinien nawet pamiętać, jak praczki zostawały księżnymi.

– Tak, tak – wymamrotał Adam, który w dzieciństwie zdążył poznać księżną Gdańska, marszałkową Lefèbvre.

Kobieta, która stała teraz przed nim, trochę ją nawet przypominała.

– Oczywiście. Nie ma nic nagannego w byciu praczką. Czyli mówi pani, że...

– No przecież mówię, że słyszę smoki! – Ten ton bardzo przypominał panią marszałkową, przezywaną niekiedy Madame Sans–Gêne.

Adam odniósł wrażenie, że oto cofnął się do czasu, kiedy miał niecałe dziesięć lat i siadywał na kolanach księżnej, podczas gdy ta strofowała jego ojca, jak ponoć dawniej wszystkich na cesarskim dworze, włącznie z samym Napoleonem.

– Smoki – powtórzył inspektor. – To coś dla ciebie – zwrócił się do Adama, odrywając go od wspomnień. – Przejdę się po okolicy, a ty spróbuj dowiedzieć się czegoś więcej.

Adam nie zdążył rzucić żadnej riposty, nie zdążył nawet przewrócić oczami, ponieważ Vidocq żwawym krokiem skierował się ku głównej ulicy miasteczka, pozostawiając go wraz z praczką na podwórzu zajazdu.

– Dla pana, hę? – odezwała się kobieta. – No dobrze, skoro on tak twierdzi.

– To pani przysłała list do agencji? – upewnił się Adam.

Napisana niezbyt wprawną ręką notatka, zaadresowana do „specjalnego biura inspektora”, brzmiała następująco:

Potrzebna pomoc...