Małgorzata J. Kursa

Nieboszczyk wędrowny

Wydanie polskie 2016

Projekt okładki Karia Korobkiewicz

Gdy młodzi farmaceuci, Marylka i Sławek, w dość osobliwych okolicznościach weszli w posiadanie apteki, marzyło im się spokojne, bezstresowe życie. Niestety ich szczęście szybko zakłócił wędrujący trup... A taki trup to nie lada kłopot dla policji, nie mówiąc już o właścicielach posesji odwiedzanych przez ciało. Co gorsza, w cały ten pasztet wmieszał się wielki czarny kocur obronny o imieniu Belzebub... Oj, chyba nie obejdzie się bez tabletek z krzyżykiem!

Pełna czarnego humoru powieść o dziwnym nieboszczyku i jeszcze dziwniejszym mordercy.

Ze specjalną dedykacją dla Frania - kociego redaktora Książki zamiast Kwiatka, utalentowanego czworonożnego inżyniera o wybitnych zdolnościach rozbiórkowych, który był moim natchnieniem przy tworzeniu postaci Belzebuba.

PRZEDMOWA BELZEBUBA

Od razu powiem, że jestem kotem, żeby Wam nic głupiego do głowy nie przyszło. Bez fałszywej skromności mogę dodać, że wszyscy doceniają moją wyjątkową urodę. Na mój widok nawet nie bardzo pobożny ojciec Marylki przeżegnał się i jęknął:

- Innego nie było? Toż to istny Belzebub!

No i w ten sposób zostałem Belzebubem. Bo czarny jestem jak smoła, a oczy mam jak złociste gwiazdki (tak mówi Marylka, bo Sławek się upiera, że czarny jestem jak diabeł, a oczy mam gadzie). Podobno właśnie to moje złociste spojrzenie tak ją zafascynowało, że przestała widzieć inne koty i wybrała mnie. Bo wzięła mnie ze schroniska. Ja sam tych czasów nie pamiętam. Byłem wtedy smarkaty, a teraz jestem całkowicie dorosły - mam trzy lata, ważę jedenaście kilo, poruszam się dostojnie i z gracją, choć refleksu też mi nie brakuje. No i swoich ludzi zdążyłem sobie wychować, choć i Marylce, i Sławkowi wydaje się, że to oni mnie okiełznali. Ha! Trzeba było nadać mi jakieś bardziej neutralne imię. Chcieli Belzebuba, to mają!

Historia, którą znajdziecie na tych kartkach, pewnie nigdy by się nie wydarzyła, gdyby los nie skrzyżował mojej kociej drogi z drogą pewnego dwunożnego drania. A gdybym jeszcze mógł przewidzieć, co z tego wyniknie, chyba dałbym sobie spokój.

A zaczęło się tak...

Marylka i Sławek Lipscy siedzieli na nieco zdezelowanej wersalce i z widoczną niechęcią spoglądali na piętrzący się przed ich oczami stos kartonów wypełnionych rozmaitymi rzeczami przeznaczonymi do wyrzucenia. Drugi stos, ustawiony w eleganckie słupki, zasłaniał jedyną wolną ścianę w pokoju. Ten zawierał ich osobisty dobytek, przewieziony z mieszkania, które do wczoraj wynajmowali w Lublinie. Niewiele tego było, bo - oboje zajęci zarabianiem na czynsz - nie zdążyli się dorobić niczego poza najpotrzebniejszymi rzeczami.

- Jak myślisz - zapytał Sławek niemrawo - do czego twojej ciotce był potrzebny wałek bez rączki?

- Może to ten ślubny, co go na wujka dostała od babci - odparła jego żona bez przekonania. - Kiedyś takie prezenty chyba były normalne...

- Lała go? - Sławek z nagłym respektem przyjrzał się solidnemu drewnianemu wałkowi pozbawionemu z jednej strony uchwytu. - A wiesz, że to możliwe... Tę drugą rączkę sama mogła ukręcić, bo jej przeszkadzała w wymierzaniu kary. On pił podobno, tak?

- Podobno. - Marylka była tak umordowana kilkugodzinnym doprowadzaniem kuchni do stanu używalności, że nawet mówić jej się nie chciało. - Nie wiem dokładnie. Ciotka nie utrzymywała kontaktów z rodziną... Słuchaj, czy my musimy dziś jeść? Może zrobimy sobie dietę oczyszczającą?

- Patelnią go chyba nie tłukła... - Sławek wyraźnie nie mógł się oderwać od tematu. - Rączki też nie ma, nie było za co złapać. Najwyżej mogła mu za karę na łeb nasadzić.

- Spadłaby - powiedziała słabo Marylka. - Za płytka, a wujek był łysy... Sławuś, odczep się od tych rupieci! Ja już padam na pysk! Oświadczam ci, że nie mam siły, żeby zrobić coś jadalnego! W tym domu nic nie ma, a ja nie pójdę do sklepu, bo jestem brudna i zmęczona! I nie mam pojęcia, gdzie tu w ogóle jest jakiś sklep! - dodała z rozpaczą w głosie.

Mąż przyjrzał się jej z uwagą, sięgnął po podartą ścierkę leżącą na wierzchu jednego z pudeł, delikatnie starł ciemną smugę kurzu z policzka połowicy i oznajmił pogodnie:

- Przecież nie jesteśmy na pustyni. Jacyś ludzie tu mieszkają. Pójdę i poszukam tego sklepu. Najwyżej kogoś zaczepię na ulicy. To chyba nie tajemnica państwowa... - Nagle zesztywniał i rozejrzał się wokół w popłochu. - Marylka, nie chcę cię denerwować, ale... Widziałaś ostatnio Belzebuba?

Marylka natychmiast zapomniała, że jest śmiertelnie zmęczona. Belzebub bez wątpienia był największym kocim łajdakiem na świecie, ale wybaczała mu każde przestępstwo, kiedy wbijał w nią złociste oczy, których spojrzenie wyraźnie mówiło, że jest dla niego najważniejszą osobą na świecie, owijał się wokół jej szyi i zaczynał mruczeć. Nie przyszło jej nawet do głowy, że tę samą sztuczkę stosował wobec Sławka, kiedy jej nie było w pobliżu. A magister Lipski, choć nigdy by się głośno do tego nie przyznał, traktował Belzebuba jak członka rodziny oraz antidotum na stresy, których ostatnio nie brakowało.

Ten dom spadł im jak z nieba. Wedle wspólnych wyliczeń musieliby oboje w ogóle nie jeść i żyć przez jakieś dwieście lat, żeby wybudować własny. Najlepiej osobiście, by ominąć koszty robót budowlanych. A tu jeszcze razem z domem dostali rzecz najcenniejszą - miejsce pracy dla obojga. Własna apteka śniła im się po nocach (oboje mieli tytuł magistra farmacji), ale byli pewni, że na zawsze pozostanie w sferze marzeń. W Lublinie Marylka pracowała na jednym końcu miasta, Sławek - na drugim. Codzienne dojazdy, opłaty za wynajęte mieszkanie, nagminny brak czasu dla siebie sprawiały, że powoli ogarniało ich zniechęcenie. Nie tak wyobrażali sobie dorosłe życie. Znajomi ze studiów przeważnie pochodzili z rodzin, które od lat były dobrze zakotwiczone na rynku. Przejmowali apteki po rodzicach lub wżeniali się w majątki, na wakacje wyjeżdżali do egzotycznych krajów, dysponowali eleganckimi apartamentami lub domami i drogimi samochodami, słowem: życie specjalnie ich nie uwierało. Sławek i Marylka czuli się przy nich jak ubodzy wyrobnicy, więc z ulgą zasłonili się brakiem czasu i odpuścili sobie te znajomości. A z pełnym zachwytu niedowierzaniem i wielkimi nadziejami powitali nieoczekiwaną wiadomość od kraśnickiego notariusza, który telefonicznie oznajmił im, że Maryla Lipska otrzymała spadek po Teresie Zawilskiej. Umówili się na oficjalną wizytę, po czym Marylka natychmiast zadzwoniła do ojca.

- Tato! Siedzisz? Bo jak nie, to usiądź na wszelki wypadek! Muszę ci coś powiedzieć! Ważnego! - oznajmiła radośnie. - Pamiętasz ciotkę Teresę? Zapisała mi dom i aptekę w Kraśniku! Tatku, będziemy mieli coś własnego! Jutro mam się spotkać z notariuszem. Zawieziesz mnie?

Przez chwilę po drugiej stronie panowała cisza, a potem usłyszeli pełen niedowierzania głos Jakuba Tańskiego:

- Teresa?! Przecież ona... Dlaczego tobie? Syna miała! Marylko, trzeba się temu dobrze przyjrzeć. Może tam jakieś długi ciążą na spadku albo podatek was zje? Teresa uwielbiała tego swojego ancymonka. Jeśli nie zrobiła zapisu na niego, coś w tym musi być! Oczywiście, że cię zawiozę! I dokładnie o wszystko wypytam!

W efekcie wspólnej wycieczki do Kraśnika ojciec i córka dowiedzieli się, że przewidująca krewna pomyślała o wszystkim. Podatek spadkowy miał zostać zapłacony przez notariusza natychmiast po podpisaniu przez siostrzenicę stosownych papierów. Zmarła zostawiła pieniądze na ten cel na specjalnym koncie, do którego prawnik miał upoważnienie. Zostawiła również dodatkowe pismo, wykluczające Roberta Zawilskiego z udziału w spadku, i tajemniczą, zaklejoną kopertę, która miała być użyta w sądzie jedynie w przypadku, gdyby syn zgłosił jakieś roszczenia.

Marylka podpisała, co trzeba, wzięła ze sobą segregator zawierający dokumentację dotyczącą działalności apteki i obiecała, że w ciągu tygodnia zjawi się ze ślubnym małżonkiem po klucze. Do Lublina wróciła w euforii, którą udało jej się zarazić Sławka, i oboje energicznie przystąpili do likwidacji swojej dotychczasowej egzystencji. A po rzeczonym tygodniu wylądowali w Kraśniku, odebrali klucze od domu i apteki i natychmiast rozpoczęli porządki, wypuściwszy pierwej z przenośnego transportera śmiertelnie obrażonego Belzebuba, który nie lubił jeździć samochodem.

Teraz, odkrywszy brak ulubieńca, popatrzyli na siebie z popłochem i rzucili się na poszukiwania. Marylka pognała do kuchni, nawołując pieszczotliwie, lecz bez rezultatów. Sławek zajrzał do wszystkich pokoi, w końcu zszedł na parter i spojrzał na zrozpaczoną żonę, ale - nim zdążył otworzyć usta - Marylka załamała ręce i jęknęła boleśnie:

- A jeśli on się jakoś wymknął na zewnątrz? To obcy teren! Zgubi się! Może tu blisko jest pies?! Belzebub nigdy nie widział psa! Może będzie chciał się zaprzyjaźnić i ten pies go zeżre?! Belzebub!!! - Z tym dramatycznym okrzykiem na ustach wypadła na podwórko.

Sławek był zdania, że gdyby nawet w pobliżu znalazł się jakiś pies, Belzebub z pewnością dałby mu boleśnie do zrozumienia, że nie uważa siebie za przekąskę. Ponieważ jednak z doświadczenia wiedział, że małżonka w tym stanie ducha jest odporna na wszelkie argumenty, porzucił myśl o jej uspokajaniu i pobiegł za nią.

Marylka stała na podjeździe przed domem, rozglądała się na wszystkie strony, kręcąc głową jak zepsuty peryskop, i usiłowała wypatrzeć pupila.

- Belzebub! - wrzasnęła łzawo. - Tu jestem! Wracaj! Belzebub!

Sławek, nieco stropiony, rozejrzał się czujnie wokół. Na ulicy było pusto. Lipcowy upał nie zachęcał do spacerów, a ruch samochodowy istniał tu o tyle, o ile mieszkańcy wyjeżdżali lub wracali do swoich domów. Lipski nie był jednak pewien, czy ktoś z sąsiadów nie ma przypadkiem małego dziecka, które akurat zażywa popołudniowej drzemki. W Lublinie pod wynajmowanym przez nich lokalem mieszkała kobieta, której przeszkadzało wszystko. Wydawało się, że spędza całe dnie na nasłuchiwaniu i wyłapywaniu każdego szmeru. Powoli oboje zaczynali czuć się jak pod stałą obserwacją. W małym miasteczku mogło być jeszcze gorzej.

Jakby przywołana Sławkową rozterką, z domu naprzeciwko wyszła niska, ciemnowłosa kobieta w średnim wieku. Zahaczyła wzrokiem o stojącą jak zrozpaczona Niobe Marylkę, musnęła przenikliwym spojrzeniem spłoszonego Sławka, uśmiechnęła się z rozbawieniem i bez wahania przecięła ulicę.

- Dzień dobry! - zawołała, wchodząc na wiodący ku domowi chodnik. - Kupiliście dom Zawilskich? To jesteśmy sąsiadami przez ulicę. Nazywam się Marta Artymowicz. Przeważnie nie zaczepiam obcych, ale mam wrażenie, że potrzebujecie szybkiego wsparcia. Co się stało?

Marylka rzuciła wokół rozbieganym wzrokiem i oświadczyła tragicznie:

- Zginął nam Belzebub! W domu go nie ma, sprawdzaliśmy... Piekło i szatani! Nie daruję sobie, jeśli coś mu się stało! Tak się cieszyłam, że wreszcie nie będzie się z nami kisił w jednym pokoju!

Marta parsknęła śmiechem i uspokajająco położyła dłoń na poszarzałym od kurzu ramieniu nowej sąsiadki.

- Nic w przyrodzie nie ginie - stwierdziła rezolutnie. - Jeśli drzwi i okna były zamknięte, to ten wasz Belzebub przez ściany chyba jednak nie przenika... Piekło, szatani i Belzebub... Ciekawe. Wnioskuję, że czarny. Kot czy pies? - Nagłym ruchem zadarła głowę i uśmiechnęła się szeroko. - A, kot... Piękny... A jaki olbrzymi... No, rzeczywiście prawdziwy Belzebub...

- Skąd pani wie? - Marylka wpatrzyła się w nią podejrzliwie.

- Stąd. - Marta wskazała dłonią okno na piętrze, na parapecie którego siedział wielki czarny stwór i spokojnie przyglądał się zbiegowisku na dole.

- Belzebub! Kochany! Już idę! Zaraz dam ci jeść! - Uszczęśliwiona Marylka zakręciła się na pięcie i pognała do domu, zapominając o reszcie świata.

- No proszę - westchnął Sławek z głębi serca. - Belzebub dostanie michę, a ja muszę dopiero... Gdzie tu jest najbliższy sklep? Usiłowaliśmy odgruzować kuchnię, bo ta ciotka chyba przez całe życie niczego nie wyrzuciła... A - zreflektował się - przepraszam za żonę, ale ona ma bzika na punkcie Belzebuba. Wzięła go ze schroniska... Rany, nie przedstawiłem się... Sławomir Lipski, a ten postrzeleniec to moja żona Maryla. Odziedziczyła ten dom po ciotce. Dom i aptekę, ale do apteki jeszcze nie dotarliśmy. Bardzo byłbym...

- Mam propozycję - przerwała Marta, patrząc z sympatią na jego spoconą i zakurzoną twarz. - Napracowaliście się dzisiaj oboje. Wytłumaczę ci... Przepraszam, ale ja prawie wszystkim mówię po imieniu. Jeśli sobie życzysz inaczej, powiedz od razu...

- Nie życzę sobie. - Coś takiego było w tej nowej sąsiadce, że Sławek poczuł się, jakby odnalazł kogoś bliskiego.

- W takim razie chodź ze mną. - Marta pociągnęła go za ramię. - A do mnie możesz mówić: Maminka. Wszyscy młodzi tak mnie nazywają... Trochę was zaprowiantuję, żebyś już nigdzie nie musiał chodzić. Wykąpiecie się, zjecie kolację i odpoczniecie sobie. Czeka was sporo roboty, bo to już ze dwa miesiące, jak Zawilska nie żyje...

Potulnie poszedł za nią, a kiedy po półgodzinie wracał, niosąc wyładowane siaty, był już świetnie zorientowany w topografii Kraśnika i wiedział, gdzie znajduje się najbliższy sklep spożywczy oraz apteka odziedziczona przez Marylkę. Solennie obiecał Mamince, że w razie problemów zgłosi się po pomoc, a w zamian usłyszał, że ona będzie rekomendować zakupy u nich swoim stałym klientom. Zajmowała się medycyną naturalną, więc ta obietnica była na wagę złota. Ktoś, kto przyjdzie po maść czy ziółka, może przy okazji przypomnieć sobie o uzupełnieniu domowej apteczki.

Sławek uznał, że Kraśnik to wspaniałe miejsce do rozpoczęcia nowego życia.

* * *

Noc pachniała zupełnie inaczej niż w Lublinie. Przez zabezpieczone siatką okno (Sławek znalazł zwiniętą rolkę w komórce pod schodami, odciął odpowiedni kawałek, przy okazji kalecząc się w palec, i zamocował prowizorycznie na ramie, bo przy zamkniętym spać się nie dało, a przy otwartym Marylka warowałaby do rana, pilnując kota) do pokoju płynęło rozgrzane powietrze, niosąc ze sobą jakieś słodkie ogrodowe wonie. Z daleka dochodziło pojedyncze poszczekiwanie nocnych psich włóczęgów, a poza tym trwała cisza, która wreszcie obudziła Belzebuba.

Nocny Lublin gadał warkotem przejeżdżających samochodów, charakterystycznym odgłosem trolejbusów, sygnałami karetek czy radiowozów, pokrzykiwaniami młodych wracających z knajp, dyskotek i barów. Tu było inaczej.

Belzebub ziewnął serdecznie, demonstrując imponujące kły, po czym z politowaniem spojrzał na dwoje ludzkich osobników zapętlonych na wielkim materacu rozłożonym pod oknem.

Uparli się na ten materac, jakby nic wygodniejszego na świecie nie istniało, a przecież osobiście sprawdził wielką kanapę w salonie na dole, podwójne małżeńskie łoże w sypialni na górze i tapczan w pokoju obok. W porządku, niech tam sobie śpią, gdzie chcą. W nocy są ciekawsze rzeczy do roboty i wszystkie koty doskonale o tym wiedzą. Te dwie ludzkie niedojdy obeszły dom pobieżnie i cały dzień spędziły w kuchni. W kuchni, w której nie było żadnych zapachów kojarzących się z jedzeniem! I żadne nie pomyślało, że nieznany teren należy dokładnie zbadać przed zasiedleniem. Nic dziwnego, że Marylka darła się wniebogłosy, kiedy w czasie kąpieli odkryła w łazience pająka. Gdyby wcześniej wszystko dokładnie obejrzeli, nie byłoby przykrych niespodzianek.

Cóż, Belzebub zamierzał nadrobić to ludzkie niedopatrzenie. Usiadł, przeciągnął się rozkosznie, opuścił swoje ulubione legowisko, które Marylka ustawiła obok materaca, i ruszył na obchód.

To nieprawda, że koty zawsze poruszają się bezszelestnie. Owszem, zdarza im się, kiedy polują lub gdy przemieszczają się po naturalnym podłożu. Jednakże w warunkach domowych, gdzie pełno jest rozmaitych sprzętów, gdzie są parkiety, skrzypiące schody i drzwi, trudno uniknąć efektów akustycznych. Wystarczy, że porządny kot, lubiący wszak wysokości, zechce zeskoczyć z jakiegoś mebla na podłogę, a postawi na nogi cały dom. Wystarczy, że zapragnie sobie pobiegać po dostępnym mu metrażu, a domownicy będą mieli wrażenie, że zamieszkało z nimi stado słoni. Belzebub jednakże do perfekcji opanował bezszelestne chodzenie, ponieważ w lubelskim mieszkaniu zapewniało mu jedyną dostępną rozrywkę. Zakradał się mianowicie do kuchni i beztrosko konsumował wszystko, co znajdowało się w zasięgu jego wzroku i łap. Uwielbiał mięso i wędliny, ale nie gardził również resztkami jajecznicy, żółtym serem, twarogiem czy gotowanymi warzywami. Zdarzało mu się niekiedy sprawdzać organoleptycznie zawartość rondelków, o czym Marylka i Sławek nie mieli pojęcia. Co ważne, nigdy nie zostawiał śladów swoich złodziejskich wyczynów. Marylka co prawda przyglądała mu się rano podejrzliwie, gdy stwierdzała ubytki w zaprowiantowaniu, ale kiedy Belzebub odsypiał nocne wyprawy, wyglądał niewinnie, słodko i czysto. Zawsze długo i dokładnie mył się po każdej uczcie.

Drzwi pokoju były otwarte na oścież, bo Lipscy mieli nadzieję na choćby cień przewiewu. Belzebub przemknął po schodach jak czarna zjawa i zastygł w bezruchu w hallu. Musiał zdecydować, od czego zacznie zwiedzanie. Kuchnia nie wydawała mu się interesująca, bo dostarczone przez Sławka pożywienie zostało pochłonięte w całości. Marylka wprawdzie nie zjadła wiele, ponieważ była zbyt zmęczona, ale jej małżonek bez problemu poradził sobie z resztą. Uczciwy kot nie miał już tam czego szukać.

Z czujną uwagą przyjrzał się drzwiom wejściowym, lecz okazały się zamknięte na trzy spusty. Obok schodów, które przed chwilą pokonał, dojrzał jednak inne drzwi. Smętnie zwisała na nich zasuwa, ale miały też zwykłą klamkę. Naciskanie klamek nie stanowiło problemu. Wystarczyło podskoczyć, uderzyć mocno łapą i sprawa załatwiona. Jedenaście kilo kota swoje robiło.

Belzebub ostrożnie podszedł do intrygujących go drzwi i powęszył z ciekawością. Nie miał pojęcia, co to za dziwny konglomerat woni, ale na nic podobnego w ciągu trzech lat swego żywota nie trafił. Postanowił osobiście sprawdzić, co też się za tajemniczymi drzwiami znajduje.

Klamka puściła po pierwszym solidnym pacnięciu. Belzebub wetknął łapę w szparę i drzwi uchyliły się z lekkim skrzypieniem. Za nimi znajdowały się schody prowadzące na dół. Kot wciągnął w nozdrza kompletnie obce, nieznane zapachy i bezszelestnie, z czujnie nastawionymi uszami, przystając co kilka stopni, zaczął schodzić. Zatrzymał się w małym korytarzyku, z którego widoczne były trzy pomieszczenia. Powęszył przy pierwszym, ale zawartość go nie zainteresowała. Wielkie oczy, żarzące się w ciemności jak dwie żaróweczki, zarejestrowały bezładne składowisko bezużytecznych przedmiotów. Pogardliwie minął pomieszczenie i przeszedł dalej. Kolejne wydzielało woń, która go zafascynowała. Wsunął się do środka i zamarł w bezruchu. Pod ścianą stała wysoka na kilkadziesiąt centymetrów drewniana skrzynia. Podszedł niepewnie, oparł przednie łapy o jej brzeg i zajrzał do środka. Dostrzegł jakieś pojedyncze nieforemne bulwy. Z bulw wyrastało coś białego - ni to odnóża, ni korzenie, a na dnie skrzyni było coś, co Belzebub uwielbiał. Sypki piasek.

Tylko raz w życiu udało mu się zażyć piaskowej kąpieli, kiedy Marylka przyniosła do domu torbę wypełnioną suchym piachem. Dostarczyła go jej koleżanka z pracy, a miał zostać użyty do przesadzania domowych sukulentów. Nie został, albowiem przedsiębiorczy Belzebub natychmiast zrobił w torbie dziurę; pomagając sobie łapami, błyskawicznie rozprowadził zawartość na wykładzinie przedpokoju i zaczął się tarzać, pomrukując z zadowolenia.

Bulwy dodawały piaskowi upojnej, gnilnej woni, ale przeszkadzały w rozrywce, zatem Belzebub postanowił je usunąć. Wlazł do skrzyni i najpierw spróbował nabić jedną na pazur. Była lekka, nieco wysuszona, ale nie chciała dać się strząsnąć na cementową posadzkę. Musiał sobie pomóc zębami, ciągnąc za owe białe wypustki. Szybko sobie poradził. Po chwili kilka zapomnianych przez byłą gospodynię ziemniaków potoczyło się w ciemne kąty piwnicy, a zachwycony kocur radośnie tarzał się w woniejącym stęchlizną i pleśnią piasku.

Zabawę przerwał nagły brzęk, który poderwał Belzebuba do pionu. Kot gwałtownie wyskoczył ze skrzyni, ciągnąc za sobą smugę osypującego się z futra piasku, i przywarował na posadzce. Wyczulony słuch zarejestrował niepokojące szmery w ostatnim pomieszczeniu. Działo się tam coś, co z pewnością o tej porze dziać się nie powinno.

Belzebub majtnął niezdecydowanie ogonem, po czym wstał i jak duch przemknął do ostatniej komórki. Była właścicielka najwyraźniej używała jej jako pralni, bo pralka automatyczna stała tuż przy wejściu obok starej, wysłużonej frani. Kot zastygł i wbił oczy w piwniczne okienko. Koniuszek ogona drgał w napięciu. W wybitej szybie pojawiła się ludzka łapa i zaczęła obmacywać ramę w poszukiwaniu klamki. Intruz najwyraźniej zamierzał dostać się do środka.

Belzebub podszedł bliżej, zawęszył i uznał, że zapach nocnego gościa wcale mu się nie podoba. Piwnica należała do niego i postanowił dać to natrętowi do zrozumienia. Zjeżył futro, położył płasko uszy, wydał z siebie głośny, przerażający warkot i jednym susem skoczył na starą komodę stojącą tuż pod okienkiem. Wspiął się na dwie łapy i z furią wbił kły w nagle znieruchomiałą obcą kończynę.

Intruz wydał z siebie zduszony jęk i szarpnął się gwałtownie, usiłując uwolnić rękę. Nie poszłoby mu łatwo, gdyby nie to, że Belzebub uznał woń rywala za obrzydliwą i sam rozwarł paszczę. Pozostał jednak na posterunku, zwiększając natężenie warkotu. Natręt, pewny, że natknął się na agresywnego psa, sromotnie podał tyły, a pełen satysfakcji kot opadł na blat komody, zamaszyście przejechał jęzorkiem po łapce, zeskoczył na posadzkę i z tryumfalnie zadartym ogonem powędrował do pokoju, w którym spali Lipscy, by odpocząć po przeżyciach.

* * *

Uliczka, przy której stał odziedziczony przez Lipskich dom, znajdowała się pośrodku sporego osiedla domków jednorodzinnych. Ruch samochodowy był tu niewielki, przeważnie panował spokój. Przeważnie, choć nie zawsze. Mieszkańcy do dziś pamiętali emocje, jakich dostarczyli im lokatorzy sąsiadujący z posesją Lipskich z lewej strony. Dwie nieboszczki w odstępie kilku miesięcy pod tym samym adresem nie zdarzają się często. A już na pewno nie w Kraśniku.

Przez jakiś czas upiorna posesja była atrakcją dla kraśnickich plotkarek, które z nieustającą gotowością nadkładały drogi, by przejść obok, a potem snuć nieprawdopodobne opowieści, ubarwiając je zapamiętanymi szczegółami. Stefanek Farfel, przejąwszy ją legalnie w testamencie, żywił początkowo nadzieję, że wynajmie dom jakiejś rodzinie. Owszem, ogłoszenie w miejscowych mediach cieszyło się dużym zainteresowaniem, lecz głównie dlatego, że pod pozorem ewentualnego wynajmu można było obejrzeć wnętrze i osobiście zerknąć na mordercze schody. Chętnych do zamieszkania w miejscu, gdzie zginęły dwie osoby, jednak brakowało.

Stefanek, który nie lubił, gdy coś się marnowało, i był człowiekiem rodzinnym, przypomniał sobie, że w pogrzebie nielubianej ciotki Matyldy uczestniczyły jej siostry, bliźniaczki Waleria i Leokadia. Obie były wdowami, obie dobijały siedemdziesiątki, obie były bezdzietne i mieszkały daleko od siebie, nad czym bardzo ubolewały. I obie zachowywały się podczas uroczystości pogrzebowych nieco dziwacznie, co Anię, małżonkę Stefanka, skłoniło do przypuszczenia, że mogą to być pierwsze oznaki demencji. Bratanek natychmiast wyobraził sobie skutki, jakie mogą się objawić, jeśli demencja się pogłębi, policzył koszty dwóch pogrzebów w dwóch różnych miastach, przed oczami przedefilowała mu ilość spraw, które przy tej okazji będzie musiał sam pozałatwiać, i postanowił przekonać ciotki, by zamieniły dwa samotne mieszkania na jeden porządny dom opieki, gdzie wspólnie mogłyby spędzić resztę życia. Odmówiły zgodnie i stanowczo, odsądzając go od czci i wiary i podnosząc lament, że chce im owo życie skrócić. Młodsze są od Matyldy, a wszak ona do końca ciężko pracowała. One nie pracują, po mężach mają renty i nie życzą sobie, żeby ktoś je traktował jak istoty niespełna rozumu. Stefanek wspomniał upiorną Matyldę, która za życia zdążyła napsuć całej rodzinie sporo nerwów, pomyślał, że może niedaleko pada jabłko od jabłoni, i dał sobie spokój.

Kiedy jednakże odziedziczony po wujostwie dom wciąż świecił pustkami, a obie ciotki co jakiś czas telefonicznie podawały niepokojące komunikaty typu: „Oj, Stefanku, ta moja głowa! Wyobraź sobie, że zapomniałam dziś wyłączyć gaz przed wyjściem z domu i musiałam potem cały dzień wietrzyć”, Farfel zmobilizowany przez żonę uznał, że lepiej będzie mieć je w pobliżu i pod kontrolą. Zaproponował, by sprzedały swoje mieszkania i przeniosły się do Kraśnika. Co, o dziwo, zostało przyjęte bez sprzeciwu i wykonane tak szybko, jak tylko się dało.

Waleria Lewicka i Leokadia Wolska były do siebie podobne jak dwie krople wody. Obie miały siwe włosy i nieśmiertelną trwałą. Obie tę siwiznę starannie ukrywały pod farbą koloru blond. Kształtami przypominały szafy gdańskie, uwielbiały ciuchy z odzysku i przyglądały się światu niebieskimi, świdrującymi oczami. Nawet zmarszczki miały identycznie rozmieszczone. Jednakże charakterami różniły się jak woda i ogień. Waleria była spokojna, wyciszona, trochę przewrażliwiona na punkcie swojego zdrowia i nieco bojaźliwa. Siostra w chwilach irytacji często nazywała ją Walerianą. Leokadia bowiem, zwana w rodzinie Lodą, była osobą zdecydowaną i władczą. Jeśli coś jej się nie podobało, natychmiast zaprowadzała swoje porządki. Były jednakże ze sobą ogromnie zżyte i choć kłóciły się często, wypominając sobie wzajemnie wszelkie przewinienia z przeszłości, jedna za drugą skoczyłaby w ogień. Łączyło je jeszcze jedno - obie serdecznie nie znosiły zmarłej Matyldy. Terroryzowała je, kiedy były dziećmi, gdy wyszły za mąż, wytykała im rozrzutność i głupotę, a od kiedy zaczęła pracować w Stanach, w ogóle przestała się z nimi kontaktować. Myśl, że zamieszkają w kupionym przez nią domu, do którego nigdy wcześniej nie zostały zaproszone, sprawiała im przewrotną przyjemność.

Teraz siedziały na tarasie przylegającym do kuchni i, umoszczone wygodnie w rattanowych fotelach, popijały poranną kawę, co zostało im surowo zakazane przez lekarza rodzinnego. Zakaz nawet Waleria potraktowała jako zamach na należną każdemu obywatelowi wolność wyboru i obie codziennie z satysfakcją udowadniały doktorowi, że lepiej wiedzą, co jest dla nich dobre.

Popijając kawę drobnymi łyczkami, Waleria przeglądała jakieś kolorowe pismo kobiece. Bez specjalnego entuzjazmu, za to z dużą ulgą. Uświadomiła sobie bowiem, że właściwie ma szczęście - młodość już za nią, męża miała jednego, drugiego łapać nie zamierza, więc kompletnie nie musi przejmować się tym, co modne. Wiotka i chuda nigdy nie była, dobór ciuchów mógłby dziś stanowić problem. Za czasów jej młodości stroje i makijaż były dość kobiece, żeby wabić mężczyzn. Wystarczyło mieć dobrą krawcową i znajomości w sklepie tekstylnym. Ona miała, bo mąż pracował w masarni.

- To nieuczciwe - mruknęła, patrząc na zdjęcia najnowszych celebrytek. - Wszystkie na jedno kopyto. Chybabym się załamała...

- Co tam mamroczesz? - zagadnęła Leokadia, przyglądając się z namysłem sąsiedniemu domowi. - Ci młodzi to teraz lubią pospać. Ósma dochodzi, a tam cisza jak w grobie.

- Jacy młodzi? - Waleria spojrzała na nią ze zdziwieniem.

- Ci, co się wczoraj wprowadzili tu obok. Mam nadzieję, że nie będą uciążliwi. Przez te dwa miesiące przyzwyczaiłam się, że jest spokój... Popatrz, jak się ta Zawilska szybko zawinęła... - Leokadia westchnęła. - Tak o siebie dbała, własną aptekę miała, to i na lekach się znała, a tu masz: była kobita, nie ma kobity.

- Nikogo nie minie - ucięła Waleria, bo nie lubiła rozmów o śmierci.

- Nikogo - zgodziła się siostra i w oczach błysnęła jej mściwa satysfakcja. - Nawet Matyldę dopadło, choć charakter miała taki, że powinna żyć dwa razy dłużej niż reszta ludzkości.

- Myślisz, że ci ze złym charakterem żyją dłużej? - zwątpiła Waleria.

- Pewnie! Żeby mieli czas się poprawić! Zobacz sama, jak szybko naszych chłopów zmiotło. A dobre z nich chłopiny były - pili w miarę, nie pyskowali, pieniądze zarobić umieli i o dom dbali... No, co prawda twój Alfred to pewnie dlatego kojfnął, że tłuste lubił jeść. Teraz każą pilnować cholesterolu...

- A twój Heniek na okrągło rąbał słodkie! - obraziła się Waleria.

- Bo w cukierni pracował, to jakie miał wyjście? - Leokadia wzruszyła ramionami. - Ale dobre z nich były chłopy. Ta Zawilska też była sympatyczna. Pamiętasz, jak pierwszy raz kupowałyśmy u niej leki? Sama zaproponowała, żeby jej dawać recepty, a ona przyniesie, bo to po sąsiedzku przecież. Coraz mniej dziś takich życzliwych osób. Tylko ten synuś to jej się nie udał. Pamiętasz, jak się pokłócili, kiedy tu był ostatni raz? A na pogrzebie udawał takiego przybitego...

- Skąd wiesz, że udawał? Może naprawdę był przybity. W końcu matkę ma się tylko jedną - pouczyła ją Waleria.

- Udawał. Specjalnie mu się przyglądałam w kościele. Ja drania wyczuję na kilometr. Wcale go nie obeszło, że matkę chowa. Przez cały czas nie spuszczał oczu z takiego elegancika w drogim garniturze. Stefanek mi potem powiedział, że to tutejszy notariusz...

- Jeden jest na całe miasto? - zdziwiła się Waleria.

- Czy ja mówię, że jeden? - zirytowała się Leokadia. - Myślisz, że każdy notariusz lata na pogrzeby? Ten był, bo podobno Zawilska u niego testament obst...