Robert Ludlum
Klątwa Prometeusza
Prometeusz spłynął z nieba, żeby podarować ludziom ogień.
Błąd. Fatalny błąd.
Prolog
Kartagina, Tunezja
Godzina 3.22
Bezlitosny deszcz, zacinający z furią tym większą, że towarzyszył mu gwałtowny, dziko wyjący wiatr, siekł białawe grzywacze, które z każdą chwilą potężniały, by wreszcie zwalić się z łoskotem na plażę i wgnieść ją w kipiel czarnego malstromu. W płytkiej, wzburzonej wodzie tuż przy brzegu podskakiwało na falach kilkunastu ludzi. Jak rozbitkowie z tonącego okrętu trzymali się kurczowo wodoodpornych plecaków i parli w stronę plaży. Gwałtowny sztorm zaskoczył ich, lecz i ucieszył - lepszej osłony nie mogliby sobie wymarzyć.
Na plaży dwukrotnie rozbłysło czerwone światełko latarki, dając im znak, że mogą bezpiecznie lądować. Bezpiecznie? A co to znaczył Że teren jest czysty? Że nie ma tam żołnierzy tunezyjskiej Garde Nationale? Sztorm był o wiele groźniejszy od nich. Miotani i targani wzburzonymi falami dotarli wreszcie do brzegu i tyralierą wyszli na plażę za ruinami starożytnego punickiego portu. Zdjęli obcisłe wodoodporne kombinezony, odsłaniając czarne ubrania i uczernione twarze. Otworzyli plecaki i wyjęli podręczny arsenał: pistolety maszynowe MP-10 Hecklera & Kocha, rosyjskie kałasznikowy i snajperki. Ze wzburzonego morza wychodzili już następni.
Akcja została precyzyjnie zaplanowana i przygotowana przez człowieka, który od kilku miesięcy usilnie szkolił ich i bezlitośnie katował. Byli rodowitymi Tunezyjczykami, członkami Al-Nahda, bojownikami o wolność, którzy przybyli wyzwolić kraj spod ucisku ciemięzców. Jednakże ich przywódcy byli obcokrajowcami, świetnie wyszkolonymi terrorystami: oni również wierzyli w Allacha i należeli do małej, elitarnej komórki najbardziej radykalnego odłamu Hezbollahu.
Jej dowódcą, jak i dowódcą pięćdziesięciu kilku Tunezyjczyków, którzy właśnie wylądowali na plaży w Kartaginie, był mistrz nad mistrze, człowiek znany jako Abu. Niekiedy, choć rzadko, używano jego pełnego nom de guerre: Abu Intiquab. Ojciec zemsty.
Nieuchwytny, tajemniczy i okrutny Abu szkolił bojowników z Al-Nahda w obozie pod Zuwarą w Libii. Strategię działania wpajał im podczas ćwiczeń w pełnowymiarowej makiecie pałacu prezydenckiego, ucząc ich jednocześnie taktyki gwałtowniejszej, dzikszej, bardziej zwodniczej i barbarzyńskiej od wszystkiego, z czym się dotychczas zetknęli.
Przed trzydziestoma godzinami ludzie ci weszli na pokład rosyjskiego frachtowca, pięciotysięcznika przewożącego tunezyjskie tekstylia i wyprodukowane w Libii towary między Trypolisem i Bizertą. Stary, potężny okręt, teraz już mocno sfatygowany i pordzewiały, odbił od nabrzeża w Zuwarze, wziął kurs na północny zachód i minąwszy Sfax i Suzę, opłynął przylądek Bon, by tuż za falochronami bazy morskiej w La Goulette wejść do Zatoki Tunezyjskiej. Wiedząc, w jakich godzinach kutry wypływają na patrol, kapitan frachtowca kazał rzucić kotwicę osiem kilometrów od brzegu. Terroryści błyskawicznie spuścili na wodę sztywnokadłubowe pontony i uruchomili silniki. W ciągu kilku minut znaleźli się na wzburzonych wodach na północny wschód od Kartaginy, starożytnego fenickiego miasta, niegdyś tak potężnego, że w piątym wieku przed naszą erą uważano je za największego rywala Rzymu. Gdyby żołnierze ochrony wybrzeża śledzili okręt na ekranach radarów, stwierdziliby tylko, że się zatrzymał, a po chwili popłynął dalej kursem na Bizertę.
Mężczyzna, który dał bojownikom znak latarką, brodacz w wojskowej parce i w kapturze na arabskiej kufii, rzucał stanowcze rozkazy i cicho klął. Abu.
- Cicho! - syczał. - Ciszej! Chcecie ściągnąć sobie na łeb całą Gardę Nationale? Szybko. Szybciej, szybciej! Co za ofermy. Wy się tu obijacie, a wasz przywódca gnije w więzieniu! Ciężarówki czekają!
Stojący obok niego przystojny mężczyzna o gęstych, krzaczastych brwiach, ciemnych, błyszczących oczach i oliwkowej cerze bez słowa lustrował teren noktowizorem. Był członkiem Hezbollahu, wybitnym ekspertem od materiałów wybuchowych. Tunezyjczycy nie znali jego prawdziwego imienia i nazywali go Technikiem. Wiedziano o nim jeszcze mniej niż o Abu. Krążyły pogłoski, że jego rodzicami byli bogaci Syryjczycy, że wychowywał się i kształcił w Damaszku i w Londynie, gdzie poznał tajniki broni palnej i materiałów wybuchowych.
Technik otulił się szczelniej czarną peleryną i w końcu przemówił.
- Bracie - rzekł głosem cichym i spokojnym. - Mówię to z lekkim wahaniem, lecz wydaje mi się, że operacja przebiega sprawnie i gładko. Ciężarówki z materiel czekały w umówionym miejscu, a podczas krótkiej jazdy aleją Habiba Burgiby żołnierze nie napotkali najmniejszego oporu. Przed chwilą otrzymaliśmy sygnał radiowy od naszej szpicy: dotarli do pałacu. Coup d'Etat już się rozpoczął.
Nie zważając na ulewny deszcz, zerknął na zegarek.
Abu majestatycznie skinął głową. Sukces - nie spodziewał się niczego innego. Odległa seria wybuchów była znakiem, że bitwa trwa. Wiedzieli, że lada moment obrona pałacu padnie, że za kilka godzin islamskie bojówki opanują cały Tunis.
- Nie gratulujmy sobie przedwcześnie - odrzekł cichym, spiętym głosem.
Deszcz słabł i niebawem sztorm ustał równie nagle, jak się zaczął.
Raptem panującą na plaży ciszę rozdarły piskliwe głosy wykrzykujące coś po arabsku. Po mokrym, grząskim piasku biegli jacyś ludzie. Abu i Technik zamarli, po czym sięgnęli po broń, lecz w tym samym momencie spostrzegli, że są to ich bracia z Hezbollahu.
- Zero jeden! Zero jeden!
- Zasadzka!
- Boże! Allachu wszechmocny! Otoczyli ich!
Podbiegło do nich czterech zdyszanych i przerażonych Arabów.
- Wysłali zero jeden - wysapał ten, który dźwigał na plecach polową krótkofalówkę typu PRC-117. - Zero jeden, sygnał alarmowy. Mieli go wysłać tylko wtedy, gdyby otoczyła ich gwardia pałacowa, gdyby wzięto ich do niewoli. Transmisję przerwano! Zdążyli tylko powiedzieć, że to zdrada!
Zdenerwowany Abu spojrzał na swego doradcę.
- Jak to możliwe?
Za Technika odpowiedział najmłodszy ze stojących przed nimi Arabów.
- Materiel, który im zostawiono, granatniki przeciwpancerne, amunicja, C-4: wszystko było wadliwe! Nic nie działało! A w ukryciu czekali na nich gwardziści! Zdradzono nas! Od samego początku byliśmy skazani na porażkę!
Zazwyczaj spokojny i opanowany Abu boleśnie wykrzywił twarz i skinął na głównego doradcę.
...
krzychol6