Demon_ruchu_e_0gu5.pdf

(775 KB) Pobierz

Stefan Grabiński

Demon ruchu

Wersja demonstracyjna

Wydawnictwo Psychoskok

Konin 2017

Kup książkę

Stefan Grabiński

„Demon ruchu”

Zabrania się rozpowszechniania, kopiowania

lub edytowania tego dokumentu, pliku

lub jego części bez wyraźnej zgody wydawnictwa.

Tekst jest własnością publiczną (public domain)

Tekst oryginalny tłumaczenia: anonimowy.

ZACHOWANO PISOWNIĘ

I WSZYSTKIE OSOBLIWOŚCI JĘZYKOWE.

Skład: Łukasz Chmielewski

Projekt okładki: Kamil Skitek

Druk: Drukarnia J. Czerneckiego

Wydawnictwo: Księgarnia J. Czerneckiego

Warszawa 1919

ISBN: 978-83-8119-009-1

Wydawnictwo Psychoskok sp. z o.o.

ul. Spółdzielców 3, pok. 325, 62-510 Konin

tel. (63) 242 02 02, kom. 695-943-706

http://www.psychoskok.pl/

e-mail:wydawnictwo@psychoskok.pl

Kup książkę

MASZYNISTA GROT.

urzędu ruchu stacyi Brzana nadeszła do naczelnika Podwyża depesza

następującej treści:

— Baczność na pospieszny Nr. 10! Maszynista pijany lub niepoczytalny.

Urzędnik,

wysoki, kościsty blondyn z rudawymi baczkami odczytał rulon raz

i drugi, odciął wąską, białą taśmę, wysnutą z bloku i zwinąwszy w pierścień

dookoła palca, wsunął do kieszeni. Krótkie spojrzenie, rzucone na zegar stacyjny,

pouczyło, że na sygnalizowany pociąg jeszcze dość czasu. Więc ziewnął znudzony,

zapalił niedbałym ruchem papierosa i przeszedł do sąsiedniego pokoju kasyerki,

jasnowłosej, posadzistej panny Feli, przygodnego ideału w chwilach nudy

i oczekiwań na lepszy kąsek.

Podczas

gdy pan naczelnik tak godnie przygotowywał się na przyjęcie

zapowiedzianego parowozu, ujechał podejrzany pociąg już spory kawał drogi poza

stacyę Brzana.

Pora

była przecudna. Gorące, czerwcowe słońce przeszło już zenit i rozlewało

po świecie złotą siejbę promieni. Migały w przelocie ukwiecone jabłonią i czereśnią

wsie i przysiołki, rzucały się w stecz zielonemi płachtami łąki i sianożęcia. Pociąg

pędził całą siłą pary: tu go chwytał w szumiące chwiejbą sosen i świerków ramiona

las, tam wynurzone z objęć drzew witały przetowłosym pokłonem zbożne pola.

Daleko na horyzoncie siniała mglistą wstęgą linia gór...

Grot,

oparty o skrzydło maszyny, wbił poprzez owalne okienko nieruchome

spojrzenie w przestrzeń, która snuła się długim, szarym traktem, ujętym w czarne

pasy szyn. Pociąg wślizgnął się na nie lekko, drapieżnie, okraczał żelaznym

układem kół i zgarniał skwapliwie pod siebie.

Maszynista

czuł niemal fizycznie rozkosz tego ciągłego zdobywania, co, nigdy

nie syte wypuszcza lekceważąco dopadnięty już łup i mknie dalej na nowe

podboje. Grot lubiał pokonywać przestrzeń!..

Bywało,

zapatrzy się we wstęgę toru, zaduma, zamyśli, o świecie bożym

zapomni, aż go palacz za ramię szarpnąć musi i ostrzedz, że ciśnienie za wielkie

lub stacya już blisko. Zapamiętalcem bo był maszynista Grot nielada!

Zawód swój kochał ponad wszystko i nie zmieniłby go za nic w świecie. Wstąpił

do służby stosunkowo dość późno,

Kup książkę

bo dopiero w trzydziestym roku życia, lecz

mimo to odrazu okazał tak pewną rękę w prowadzeniu parowozów, że prześcignął

wkrótce starszych kolegów.

Czem

był przedtem, nie wiedziano. Wypytywany, odpowiadał niechętnie ni to,

ni owo lub milczał uporczywie.

Towarzysze

i władze otaczały go widocznym szacunkiem, wyróżniając wśród

innych. W słowach jego krótkich, skąpo rozdzielanych między ludzi, przebijała

inteligencya niepowszednia, cześć nakazująca.

Chodziły o nim i jego przeszłości pogłoski przeróżne, często wzajem sprzeczne;

lecz na dnie wszystkich spoczywało zgodne przekonanie, że Krzysztof Grot był

jednostką t. zw. zwichniętą, czemś w rodzaju spadłej gwiazdy, jednym z tych,

którzy mieli pójść górnym szlakiem a dzięki fatalizmowi życia osiedli na mieliźnie.

sam jednak jakby nie zdawał sobie sprawy ze swego położenia i nie

ubolewał nad sobą. Służbę pełnił chętnie i nie zabiegał o urlopy. Czy zapomniał

o tem, co minęło, czy nie czuł się nigdy powołanym do wyższych celów — nie

wiadomo.

przeszłości Grota zdołano wyłonić i ustalić tylko dwa fakty: jeden ten, że

służył wojskowo podczas kampanii francusko-pruskiej, drugi, że wtedy stracił

ukochanego brata.

Bliższych

szczegółów mimo wszelkie wysiłki ciekawców wydobyć zeń nikt nie

potrafił. W końcu dano za wygraną, zadawalając się skąpą wiązanką

biograficznych danych „inżyniera Grota“. Tak bowiem bez określonej przyczyny

nazwali z czasem kolejarze małomownego towarzysza. Przezwisko to, nadane mu

zresztą wcale nie w złośliwej intencyj, zrosło się jakoś tak dokładnie z osobą

maszynisty, że nawet władze tolerowały je w rozkazach i rozporządzeniach. W ten

sposób chcieli ludzie zaznaczyć jego odrębność...

Maszyna

pracowała ciężko, oddechając co chwila kłębami kłaczastego,

zmierzwionego dymu. Podsycana wciąż gorliwą ręką palacza para rozlewała się

piszczelami rur po koścu żelaznego olbrzyma, popychała suwak, parła o tłoki,

pędziła koła. Gruchotały szyny, skrzypiały tryby, przerzucały się z trzaskiem

dźwignie i heble rewersujące...

chwilę Grot ocknął się z zadumy i spojrzał na manometr. Wskazówka,

zakreśliwszy łuk, zbliżała się ku fatalnej trzynastce.

— Puść pan parę!

Palacz wyciągnął rękę i szarpnął wentyl; rozległ się przeciągły, dojmujący gwizd

Kup książkę

a równocześnie z boku maszyny wykwitła cieniutka mlecznobiała tulejka.

Plik z chomika:

P.Kuba-47

Demon_ruchu_e_0gu5.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: