Klopotliwy pokoj - Joe Abercrombie.pdf

(4490 KB) Pobierz

Dla Lou,

z mrocznymi, posępnymi uściskami

Część IV

„W czasie pokoju człowiek wojowniczy atakuje sam siebie”.

Friedrich Nietzsche

Krzywdy tego świata

– Nikomu chyba nie będzie przeszkadzało, jeśli chwilowo się tego

pozbędę? – Orso rzucił koronę na stół i rozmasował obolałe miejsca

powyżej skroni. Błyskotka zakręciła się na blacie, złoto zalśniło

w snopie światła wiosennego słońca rozproszonego na drobinkach

kurzu. – Diabelstwo strasznie obciera skórę.

Gdzieś tu kryła się metafora: brzemię władzy, ciężar królewskiej

korony… Ale Zamknięta Rada na pewno wszystko to słyszała już

wcześniej.

Gdy tylko usiadł, zaczęli zajmować miejsca. Krzywili się, gnąc

stare grzbiety. Stękali, sadzając stare tyłki na twardym drewnie

krzeseł. Pojękiwali, wsuwając stare kolana pod stół uginający się pod

stosami papierów.

– Gdzie naczelnik wydziału podatkowego? – zapytał ktoś,

wskazując ruchem głowy puste krzesło.

– Musiał wyjść. Pęcherz go dręczy.

Odpowiedzią był chóralny jęk.

– Możesz zwyciężyć w tysiącu bitew – rzekł lord marszałek Brint,

wpatrzony w dal, jakby stał naprzeciw wrogiej armii, i okręcił

pierścionek na małym palcu – ale z własnym pęcherzem nie

wygrasz.

Orso (młodszy od pozostałych zebranych o dobre trzydzieści lat)

uważał swój pęcherz za jeden z najmniej interesujących organów.

– Jest jedna sprawa – powiedział – nim zaczniemy.

Wszyscy spojrzeli na niego – wszyscy prócz siedzącego przy

przeciwległym krańcu stołu Bayaza: legendarny mag wyglądał przez

okno na pałacowe ogrody, w których pojawiały się pierwsze pąki

kwiatów.