Czerwien - Linda Nagata.pdf

(1530 KB) Pobierz

— Gdzieś musi się toczyc wojna, sierżant Vasquez. To życiowa prawda. Bez konfliktu

o przyzwoitym zasięgu zbyt wielu międzynarodowych przedsiębiorców wojennych

wypadłoby z interesu. Jeśli więc na horyzoncie nie majaczy w naturalny sposób żadna

wojna, może pani liczyć, że PW się zbiorą, żeby taką sprokurować.

Mój wykład instruktażowy nie spełnia ogólnowojskowych standardów. Wygłaszam go

na otoczonym murami placu apelowym fortu Dassari, gdy moja PGB — połączona grupa

bojowa — przygotowuje się do nocnego patrolu. Po zachodzie słońca temperatura spadła

do 35 stopni, za co wszyscy jesteśmy wdzięczni, ale nadal jest cholernie gorąco i panuje

oblepiająca wilgoć pory deszczowej. Bursztynowe światła błyszczą na gładkich, czarnych,

lśniących od potu policzkach sierżant Jaynie Vasquez, która zaledwie cztery godziny temu

przybyła helikopterem z tygodniowym zapasem prowiantu.

Jak pozostali z nas, sierżant Jaynie Vasquez ma na sobie mundur połowy, kamizelkę

kuloodporną i szary tytanowy egzoszkielet. Gdy patrzy na mnie spod obrzeża brązowego

neuroskalpu żołnierza PGB, wygina z powątpiewaniem łuki pięknie zarysowanych brwi.

Podejrzewam, że ostrzeżono ją przede mną, jej nowym dowódcą w forcie Dassari —

niesławnym porucznikiem Jamesem Shelleyem z Sił Lądowych Stanów Zjednoczonych.

Nie ma problemu. Wiedza to pozytywna rzecz.

— Jak zatem PW zabiorą się do wywołania wojny? — pytam ją.

Odpowiada rzeczowo, na sposób doświadczonego podoficera:

— To przekracza moją siatkę płac, sir.

— I tak warto to rozważyć. Wyobrażam sobie, że to się dzieje tak: Wszyscy wielcy

przedsiębiorcy wojenni, ci PW, których serdecznie nienawidzimy, zbierają się… nie

naprawdę, ale na takie wirtualne spotkanie. Z początku są nieco sztywni — taki jest

charakter kontraktora wojennego — ale potem jeden z nich mówi: „No, dalej.

Potrzebujemy gospodarza kolejnej wojny. Ktoś na ochotnika?”.

— Ja, sir — zgłasza się z uśmiechem specjalista Matthew Ransom, stając przede mną