Elizabeth Lowell Przeklęte złoto Prolog Sedona Czwartek, 30 października Srebrna tarcza niemal pełnego księżyca nie pozwalała zasnąć Virgilowi 0'Connerowi. Nie przeszkadzało mu to. Miał osiemdziesiąt jeden lat i już dawno uznał, że lepiej obserwować wszelkie odcienie mroku arizońskich nocy niż dać się schwytać w ich mocny uścisk i budzić się z krzykiem. - Przepraszam, że je zabrałem - szepnął w noc. - Przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam... Ciemność nie odpowiedziała. Nigdy nie odpowiadała. Serce mu załomotało, potem się uspokoiło. Virgil wziął głęboki oddech. Nie poczuł ulgi. Chciał umrzeć, ale jeszcze nie teraz. Dopiero wtedy, gdy zmarli mu wybaczą, że tknął ich święte złoto. Naszyjniki ze splecionych złotych łań cuchów, gładkie, mocne i gię tkie jak niegdyś on sam. Opaski na ramiona, szerokie jak rozstawione palce Virgila, lite złoto pokryte symbolami tak niesamowitymi i pię knymi, ż e aż włos jeż ył mu się na karku. Zapinki do płaszczy wielkoś ci dłoni, zapinki rzeź bione w kształcie zwierzą t, lecz przeraż ają co ludzkie. Maska, która była czymś wię cej niż wyobraż eniem twarzy Kształty bogów albo demonów, albo od dawna martwych snów. Dwadzieś cia siedem wyrobów ze złota. Pię knego złota. Ś miercionoś nego złota. Virgil oblał się zimnym potem. Odruchowo sięgnął po miękki szlafrok, ale jego ciepło nie mogło złagodzić chłodu, jaki przenikał do szpiku kości. Krzyczał, choć czuł się martwy. - Nie - powiedział chrapliwie. Nie chciałem tego. Nie sprzedałem ani jednej sztuki, nawet, kiedy potrzebowałem pieniędzy. Pracowałem na dwa etaty. Harowałem. Mogłem to wszystko przetopić albo... albo... Głos przerodził się w chrapliwy szept. Virgil wiedział, że duchy nie słyszą jego słów. Nic był medium. Nic potrafił dotrzeć do swoich prześladowców, żeby im wytłumaczyć, że jest niewinny. Chyba, że weźmie ich złoto w ręce. Tym razem bez rękawiczek. Nic nie będzie chroniło jego ciała. Złoto o wielkiej mocy zetknie się ze skórą. Zadrżał. Kiedyś dotknął tego złota gołymi palcami. Dawno temu i już nigdy potom tego nie zrobił. Nawet nie chciał myśleć o dotykaniu przeklętego kruszcu. Ale wciąż na nowo przeżywał każdą mroczną chwilę nocy sprzed wielu lal, kiedy, kierując się wskazówkami zmarłego stryja, pożyczył wykrywacz metalu z wojskowych magazynów i pojechał na wykopaliska do Wielkiej Brytanii, gdzie jeszcze rozbrzmiewały echa II wojny światowej. Ś wię te dą browy, do których nie ś mieli się zapuszczać ani Rzymianie, ani Anglowie. Dziewięć wzgórz. Sześć zagajników. Trzy skały podobne do ludzkich postaci. Jedna wiosna. Trzy razy trzy razy trzy złote przedmioty. Gwałtownie pokręcił głową. Nie chciał pamiętać. Wspomnienia rozdzierały mu serce, tak jak tamtej nocy: ból przeszywał każdą cząstkę jego ciała i duszy. - Trzymaj się - szepnął do siebie. - Jeszcze tylko do jutra. Do północy. Wtedy wreszcie zrozumieją, dlaczego to zrobiłem. Albo będzie musiał umrzeć. Wszystko jedno, życie czy śmierć. Oby tylko to złoto przestało go zabijać. - Trzymaj się. Jutro. O północy. Rozdział 1 Los Angeles Piątek, 31 października, ranek Risa Sheridan wprawdzie tylko czasami udzielała konsultacji międzynarodowej firmie Rarities Unlimited, ale nie miała nic przeciwko lotom z Las Vegas do Los Angeles na kilka godzin. Nigdy nie wiedziała, jakie skarby zostaną przyniesione przez klienta do głównej siedziby firmy, aby Rarities mogła „kupić, sprzedać, wycenić, ocalić". Pewność miała, co do jednego: że będzie badać przedmioty liczące sobie co najmniej czterysta lat, a przeważnie o wiele starsze; specjalizowała się w starożytnej biżuterii. Tym razem jednak szybko straciła zapał, bo po drugiej stronic podwójnych drzwi z kuloodpornego szkła, prowadzących do biur Rarities, zobaczyła Shane'a Tannahilla. Chociaż opuściła Las Vegas wcześniej od swojego szefa, przegonił ją w drodze do Los Angeles. Shane stał z jedną ręką w kieszeni czarnych spodni, drugą przetrzymywał kurtkę z miękkiej skóry, którą przewiesił sobie przez ramię. Na szyję założył już plakietkę z napisem: „Gość". Miał ciemne, starannie przystrzyżone włosy, a jego kanciasta twarz nie zdradzała emocji i tylko mrużył swoje nefrytowe oczy. Oparty o stanowisko wartownika, czekał na Risę. Nie należał do cierpliwych. Cholerne korki w L.A., zaklęła w duchu. Nie jej wina, że w Vegas zatrzymano samolot do przeszukania. A w Los Angeles na Sepulveda przewróciła się cysterna z benzyną, tarasując najłatwiejszy wyjazd z lotniska, więc na już i tak zatłoczonych ulicach zapanował chaos. No i się spóźniła. Była zirytowana. Puls jej przyspieszył, ale nie zawahała się ani na moment i nie zwolniła kroku, nawet nie sprawdziła, czy jej krótkie czarne włosy nie są potargane albo czy ekscentryczna niebieska marynarka się nie pogniotła. Inna kobieta pewnie oblizałaby wargi, żeby błyszczały, albo wciągnęła brzuch, albo wypięła biust, żeby świetnie wyglądać dla Shane'a Tannahilla. Ale nie Risa. Musiała walczyć o swój sukces zawodowy. Uwielbiała posadę kuratorki wyrobów ze złota dla Złotego Runa, centrum rozrywki Shane'a w Las Vegas. Nie zamierzała stracić wszystkiego, co osiągnęła, tylko z powodu jego przystojnej twarzy i zabójczego uśmiechu. Już wolała się narażać szefowi niż go podrywać. Etyka pracy Shane'a była prosta i niezmienna: żadnych kłamstw, kradzieży i romansów. Nie tyka swoich pracownic i kropka. Ale jeśli kobieta nie chciała się z tym pogodzić, a on był zainteresowany bliższymi relacjami, znajdował jej inną posadę. Tylko wtedy wszyscy dobrze się bawili. Shane mógł być superinteligentny, czarujący, bogaty albo wkurzający, lecz Risie bardziej zależało na pracy niż na seksakrobacjach z jakimkolwiek mężczyzną. Nawet z jednym z tych nielicznych, którzy w ogóle ją interesowali. Tu chodzi o zakazany owoc, wmawiała sobie z przekonaniem. Żaden facet nic wydaje się już taki seksowny, kiedy się z nim budzisz. Albo raczej, kiedy się z nim nie budzisz. Strażnik zwolnił automatyczne zamki. Drzwi się otworzyły. Risa posiała umundurowanemu mężczyźnie promienny uśmiech. - Dzień dobry, Jersey. Jak tam twój kciuk? Zwalisty drągal się zarumienił. - Kto ci powiedział? - Hm - mruknęła. Nie chciała, żeby Shane wiedział, jak często gawędziła z S.K. Niallem. Shane przyjaźnił się z dwojgiem szefów Rarities, ale nic miało to wpływu na ich układ zawodowy. Nie byłby zadowolony, że jego kuratorka rozmawia z Niallem („pamiętaj, chłopie, że moje nazwisko pisze się inaczej niż nazwa tej cholernej rzeki") kilkanaście razy w tygodniu. Złote Runo akurat nie przeprowadzało z Rarities takiej liczby transakcji, która by uzasadniała częste komunikowanie się pracowników obu firm. Ale Risa czuła się samotna, a Niall był w szczęśliwym związku z Daną Gaynor, drugą szefowa Rarities. - Niesamowite, że aż tak mocno wyrżnąłem kciukiem w szufladę biurka - wymamrotał Jersey. - Tak, Dana powinna używać dzwonka, żeby ostrzegać o swoim nadejściu - odparła Risa współczującym tonem, starając się nie uśmiechać. Shane nawet się nie silił na poważną minę. Wyszczerzył zęby w zniewalającym uśmiechu, który przyciągał mężczyzn i kobiety jak światło ćmy. Jersey zarumienił się jeszcze mocniej. - Przyzwyczaisz się do obchodów Dany - powiedziała Risa. Cisnęła torebkę na pas transmisyjny i przeszła przez bramkę do wykrywania metali. Maszyna nie zapiszczała. - Wszyscy mężczyźni w końcu się do tego przyzwyczajają. - Tak proszę pani. - Patrzył na monitor, który pokazywał zawartość torebki Risy. Nie było w niej niczego niezwykłego. Wykrywacz metali nie uruchomił alarmu. Podobnie jak wykrywacz azotanów i innych związków chemicznych. Oczywiście nie spodziewał się, że coś nadzwy- czajnego się zdarzy. Nie w przypadku konsultanta. Ale nie płacono mu za osobiste oceny. Musiał skanować wszystkie wchodzące tu osoby, a do tego grona zaliczali się również Dana Gaynor i S.K. Niall. Shane wziął torebkę i szybko rzucił Risie. Chwyciła ją zwodniczo leniwym ruchem. Nie tylko on miał dobry refleks. - Dzięki - zwróciła się do Jerseya. - Coś jeszcze? - Tylko to. - Podał przepustkę na długim łańcuszku. - Nowe przepisy. Założyła łańcuszek z kolorowym kawałkiem plastiku stwierdzającym, że jest konsultantką. - Od kiedy? Shane uprzedził odpowiedź Jerseya: - Od kiedy ktoś wystosował pogróżki pod adresem połowy Rarities Unlimited. - Grożono Danie? - zapytała Risa zaskoczona. - Nie, Niallowi. - Ho, ho! - Risa zrobiła głęboki wydech. Niall był współwłaścicielem, ale też szefem ochrony Rarities Unlimited. Dana posiadała drugą połowę firmy i zajmowała się działem sztuk pięknych. Ktokolwiek to zrobił, okazał niezwykłą głupotę. Swoimi ciemnoniebieskimi oczami wnikliwie sondowała szefa. - Kiedy? - Trzy dni temu. - Shane ruszył w kierunku windy na końcu szerokiego, krótkiego korytarza. - Czekają w separatce numer dwa. Risa dostosowała tempo do długich kroków szefa. Żałowała tylko, że przez to trochę zadziera jej się do...
zielony10121