Adrian Grzegorzewski - Czas tęsknoty 2 - Czas burzy.pdf

(1733 KB) Pobierz

Cioci Anieli, której opowieści były moją inspiracją,

oraz

Izuli, bez której wsparcia nie byłoby tej powieści

Część pierwsza

CISZA PRZED BURZĄ

Prolog

Bedryczany, jesień 1943 roku

statnie kilometry pokonywała z trudem. Obolałe nogi dawały się jej

we znaki od dłuższego czasu. Jednak bardziej od zmęczenia dokuczały

jej niepewność i strach o to, co zobaczy za ostatnim wzniesieniem

oddzielającym ją od domu. Jeszcze kilkanaście metrów i sfatygowana droga

popłynie swobodnie w dół wzgórza w stronę Bedryczan.

Skuliła się w sobie i zwolniła jeszcze bardziej, obawiając się tego, co

zobaczy. Minęły cztery lata, odkąd w pośpiechu opuszczała to miejsce.

Zostawiła za sobą dom, szkołę i matkę, którą Sowieci wywieźli w głąb

nieludzkiej ziemi. Przez cały ten czas tak bardzo chciała wrócić wreszcie do

domu, ale gdy pociąg wtoczył się na stację kolejową w Drohobyczu, spojrzała

przez okno i… poczuła się obco. A przecież znała to miejsce. Przed wojną

była uczennicą tutejszego kolegium nauczycielskiego. Wtedy miasto tętniło

życiem i kolorami. Beztroski czas dzielony na naukę, śmiech i nastoletnie

przyjaźnie, zatarty w jej pamięci do tej pory prawie zupełnie, powrócił ze

zdwojoną siłą. I był zupełnie inny niż świat, w który wkroczyła, stawiając

stopę na peronie.

Poczuła je od razu. Powietrze lepkie od strachu i przygnębienia.

„Zepsuli mi miasto…” – przemknęło jej przez myśl. Pochyliła głowę

i ruszyła znajomymi ulicami w stronę Bedryczan. Jej oczy lustrowały

ukradkiem pozornie znajome kąty. Nie przeszkadzały jej ani wszechobecny,

wykwitły na ścianach domów i murkach kancer, odpryski po pociskach, ani

skutki zwykłego zaniedbania. Taka była cała Polska pod hitlerowskim butem.

Przyzwyczaiła się już do tego. W swym młodym, dwudziestojednoletnim

życiu widziała już wiele. Spalone przez banderowców polskie wsie,

wymordowanych bezbronnych ludzi i pogorzelisko, jakie pozostawili po