https://www.filmweb.pl/film/Smak+g%C5%82odu-2021-861976
https://www.imdb.com/title/tt11188560/?ref_=ttmi_tt
Nagrodą i spełnieniem marzeń restauratora jest gwiazdka Michelin - wyróżnienie, która trafia do wąskiego grona wybrańców, spełniających surowe kryteria, w zamian gwarantujących nie tylko wysoką jakość serwisu, ale niezapomniane doznania kulinarne. Maggie i Carsten kochają się wzajemnie, mają dwójkę dzieci i razem prowadzą wysokiej klasy restaurację, Malus. Do pełni szczęścia brakuje im właśnie gwiazdki Michelina. W dążeniu do osiągnięcia celu tracą z oczu to, co już mają.
Smagen af Sult / A Taste of Hunger (2021) A Taste of Hunger to romantyczny dramat z udziałem Nikolaja Coster-Waldau (Gra o tron) i Katrine Greis-Rosenthal (Człowiek szczęścia), w reżyserii Christoffera Boe. Film kręcony w Szwecji. Carsten jest gwiazdą kuchni, podczas gdy Maggi jest kimś w rodzaju menadżerki.
Smak głodu Najnowszy dramat Christophera Boe wystarczająco wydłuża czas gotowania, nie podnosząc niuansów smakowych do kulinarnego doświadczenia, jakim sam chce być.
W ostatnich latach Christoffer Boe naprawdę wyrobił sobie markę komercyjnie. Po poprzednich filmach niezależnych, takich jak „Rekonstrukcja” i „Allegro”, duński reżyser naprawdę poruszył duńskie serca kryminalne sukcesem publiczności „Journal 64”. Rozwój języka filmowego i nowych ścieżek estetycznych widać zwłaszcza w dwóch serialach „Wojownik” i „Przesłuchanie”. Teraz pan wraca. Boe – jak sam lubi się nazywać – powraca na duży ekran ze „Smakiem głodu”, gdzie kontynuuje swoje autorytarne ambicje.
Małżeństwo Maggie (Katrine Greis-Rosenthal) i Carsten (Nikolaj Coster-Waldau) prowadzi znakomitą restaurację Malus, w której mistrzem jest szef kuchni. Jednak pewnej nocy para wpada w duże kłopoty. Personel mógł podać sędziemu Michelin złe danie, a Maggie znajduje list do Carstena, w którym mówi jej, że kocha kogoś innego. Dlatego kobieta przychodzi do pracy w godzinach nadliczbowych, podczas gdy zarówno reputacja, jak i małżeństwo muszą zostać zachowane przez pamiętną noc. Jednocześnie odwiedza się przeszłość, co wyjaśnia sposób poznania pary i czas do teraźniejszości. Najnowszy epos Christoffera Boe zawiera dramat miłosny, w którym marzenie o restauracji wyróżnionej gwiazdką Michelin oznacza coś więcej niż małżeństwo i dzieci. „The Taste of Hunger” ma odpowiednie składniki, aby uzyskać wyjątkowe wrażenia filmowe, połączone ze świetnymi ujęciami i wspaniałymi występami Coster-Waldau, a zwłaszcza Greis-Rosenthal. Nie wspominając o produkcji. Sceneria przyciąga wzrok i sama w sobie jest godna gwiazdki Michelin. Choć kilka ujęć i podział fabuły na rozdziały jest nieco pretensjonalny. Tę ostatnią szczególnie dobrze można odczuć w połowie posiłku, gdzie Boe kopiuje estetykę Larsa von Triera z „Europy”.
Sam dramat nie zawsze jest ekscytujący. Chociaż z pewnością w małżeństwie Maggie i Carstena są pewne problemy, rzadko używa się go do pokazania czegoś interesującego między parą - poza zranionymi twarzami. Po prostu nie dowiadujemy się o parze wystarczająco dużo, poza tym, że Carsten ciągle myśli o jedzeniu, a Maggie ma swój sekret. Pomimo tego, że publiczność jest brana za rękę, więc nikt tak naprawdę nie może mieć wątpliwości co do tego, co się dzieje. Z drugiej strony film jest najlepszy, jeśli chodzi o konsekwencje kariery i problem małżeński dla dzieci. Szczególnie późny zwrot jest zaskakująco skuteczny. Element, który niestety sabotowany jest przez przyjazne zakończenie. Na papierze „Smak głodu” jest pełen ponurych momentów i wskazówek, jak wiadomo od współautora Tobiasa Lindholma. Niestety posmak pozostaje nierozwiązany.
„Smak głodu” posiada odpowiednie składniki, ładnie zaaranżowane przez wykwalifikowanych
mistrzów kuchni w Panu. Boe i Tobias Lindholm oraz główni bohaterowie. Jednak sędzia Michelin nie będzie pod wrażeniem, ponieważ w dramacie małżeńskim brakuje siły i napięcia. Nawet interesujące elementy dotyczące tego, jak dzieci są pomijane z powodu kariery i tłumienia problemów osobistych, kończą się nierozwiązanymi. Doprawiony kilkoma stylistycznie pretensjonalnymi momentami reżyser Christoffer Boe serwuje piękne krajobrazy, dobrą grę aktorską i film, który w wystarczającym stopniu wciąga czas gotowania, nie podnosząc niuansów smakowych do kulinarnych doznań, jakimi chce być.
https://kulturinformation.org/filmen-smagen-af-sult-set-nedefra/
„SMAKI GŁODU” to dramat miłosny. Widzimy Nikolaja Costera-Waldaua w męskiej roli głównej jako szefa kuchni Carstena, który pracuje nad przyniesieniem do domu gwiazdki Michelin do swojej restauracji. Jego żonę Maggie gra Katrine Greis-Rosenthal. Dziełem ich wspólnego projektu restauracja zajmuje zbyt dużo miejsca, a życie rodzinne jest zagrożone. Żona jest niewierna.
Przemysł kulinarny Przemysł kulinarny jest trudny, zwłaszcza w naszej zamożnej kulturze, mówi instruktor. „Cytryna” jest często popychana do skrajności, a gwiazdka Michelin od lub do może oznaczać bankructwo lub sukces. Stawką jest wiele, a 24 godziny na dobę są wykorzystywane co do sekundy. Dlatego instruktor wybrał ten punkt wyjścia. Samo założenie filmu można uznać za to, czego się chce. Jednak my w redakcji nie jesteśmy zbyt dobrzy w okazywaniu małej sympatii otyłym bogatym ludziom, którzy połykają jedzenie w lejku za kilogramy w klasie 100 tysięcy koron - w tym samym czasie, gdy 3/4 planety głoduje.
W kuchni Badania do filmu przeprowadzono podczas wizyt w wielu nagradzanych duńskich restauracjach. Katrine Greis-Rosenthal odwiedziła kilka z nich i mówi, że „trudno” było przetestować przysmaki – „odczuć”. Nikolaj Coster-Waldau dostał się na „lekcje gotowania” przez jeden dzień w jednej z czołowych restauracji Michelin w kraju – to dokładne badanie wyraźnie widać w filmie. Aktorka Katrine Greis-Rosenthal, która gra jego żonę Maggie, mówi, że potrafi rozpoznać siebie w tej roli. Wszyscy wiemy, że nasza praca czasami dobrowolnie, dobrowolnie lub mimowolnie przejmuje i nagle „posiada nas” – tracimy siebie i siebie nawzajem. Slajdy spychają nas z tropu i skupiamy się na wszystkim poza miłością i otaczającymi nas ludźmi.
Sceneria filmu Na koniec zapytano nas również reżysera Christoffera Boe o scenerię filmu. TASTE OF HUNGER jest częściowo nagrywany „na miejscu” w Frederiksstaden w Kopenhadze z Marmurowym Kościołem jako punktem centralnym. Film pokazuje też w pełni wyposażoną restaurację Michelin z otwartą kuchnią – zapytałem, czy „skopiowali” restaurację do studia Zentropa, a reżyser mówi, że właściwie nie „skopiowali” kuchni. Ustawiono kompletną kuchnię z gwiazdką Michelin. Trzeba to zobaczyć po serii bankructw pod Coroną, które umożliwiły dostarczenie zużytych elementów kuchennych ze stali nierdzewnej jako prawdziwej scenerii - czyli kuchni, w której się gotowano. W samej restauracji znajduje się ogromny okrągły stół, który musiał być specjalnie wykonany do mieszkania.
=============================================================
FORUM IMDb:
Ten film jest przeznaczony głównie dla smakoszy – którymi nie jestem – więc może dlatego, oglądając go, prawie nie czuję smaku w ustach. Na początku bałem się zakażenia COVID – brak smaku – ale szybko zdałem sobie sprawę, że skupiłem się na niewłaściwym łączu, aby docenić ten film o potrawie. Wolę Teda Kotcheffa KTO ZABIJA WIELKICH KUCHNI EUROPY? Który był o wiele bardziej zachwycający niż ten. Właściwie ten film musi być postrzegany jako dramat, romans, nic więcej. Mimo wszystko pozostaje ciekawym filmem, reszta to kwestia podejścia. Nic więcej. bsearchanddestroy-1
The Taste of Hunger to przyzwoity film. Weszłam z małymi oczekiwaniami i wyszłam zadowolona, że zobaczyłam ładnie zaprezentowane zdjęcie. Jedynym innym filmem kulinarnym na poziomie gwiazdki Michelin, który pamiętam, jest Burnt, który był OGÓŁEM wraku pociągu, więc poprzeczka była ustawiona dość nisko. Fabuła może pozbawiona jest jakiejś treści, ale pod innymi względami film został dostarczony. Był ładnie oprawiony, występy były dobre, a postacie wydawały się prawdziwe. Dotyczy to zwłaszcza Frederika. Postać, która zwykle zostałaby zdegradowana do jednowymiarowego burzyciela domów, w tym filmie ma wystarczająco dużo uwagi, aby pokazać, jak również był kolejną ofiarą ambicji zdobycia tej upragnionej gwiazdki Michelin.confidencegame
Well what could you expect from this self-absorbed director other than another anal bore fest? heidelbergvinder
Ktoś tam z forum coś wspomniał o analu ale pewne sam za dużo seksu nie uprawiał bo od tyłu wcale nie trzeba mieć stosunku analnego tylko lepiej podrażniać punkt ”G” nie wtykając swojego członka tylko do końca bo jak starożytni Indianie mówili nie długość przyrodzenia lecz technika p… co prawda wykluczyć nie można trzeba by było być tam na miejscu panie domyślny ale chyba nie o to tu chodzi, tylko o pośpiech bez całowania, łózka tylko samo dotrzymanie umowy coś za coś… mimo, że się tego nie chciałoby… nie wiem czy cokolwiek byłoby tego warte… michelin, miliony, przeszczepy… poświecenie dla kogoś… ?
P.s… Co do ofiar upragnionej gwiazdki Michelina w tym filmie to są sami poszkodowani, zdradzony zarobiony Carsten, Maggi być może potrzebująca większej uwagi i komplementów jednocześnie wykorzystująca jak i będąca wykorzystana przez Federica (co w scenie ich „pożegnania” jest to dość widoczne) jak i jednocześnie ich starsze dziecko, córka zaczynająca samodzielnie myśleć i starająca się w jakiś niezręczny sposób starająca się aby ojciec zainteresował się matką i być może spełniłby już zadanie na samym początku jej list gdyby od razu dotarł do adresata. Co prawda już na początku zwykły oglądacz filmów może się domyśleć, że list nie jest anonimem wskazującym konkretnie zdradę czyli może mieć inny cel ale całość się przyjemnie ogląda i chociaż raz zakończenie jest tak pokazane, że możemy być raczej pewni pozytywnego zakończenia…
Przede wszystkim film pokazuje jak dzieci więcej widzą niż my sami zapatrzeni w czubek własnego nosa…. Dlatego dałbym nawet chociaż myk z zabłądzeniem szukaniem dziecka jao kulminacyjnym łączenia rodziny już w jakimś filmie był… 7.0
Nikolaj Coster-Waldau jako Carsten Katrine Greis-Rosenthal jako Maggi
frantic123