Broszura.pdf

(2865 KB) Pobierz
Wdzydzkiego Parku krajobrazoWego
Projekt Planu ochrony
2
WStĘP
Przedstawiamy Państwu broszurę, która jest wprowadze-
niem do prac nad projektem Planu ochrony Wdzydzkiego
Parku krajobrazowego, do którego sporządzenia przystą-
pił dyrektor Pomorskiego zespołu Parków krajobrazowych
zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 12
maja 2005 r. w sprawie sporządzania projektu Planu ochro-
ny dla parku narodowego, rezerwatu przyrody i parku kra-
jobrazowego, dokonywania zmian w tym Planie oraz ochro-
ny zasobów, tworów i składników przyrody (dz. u. 2005 Nr
94 poz. 794). Ponadto podstawą opracowania Planu jest ustawa z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (dz. u. z
2018 r. poz. 1614) oraz ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochro-
nie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (dz. u. 2018 poz. 2081).
Prace zgodnie z harmonogramem wykonane będą w latach 2019 – 2022 i zakończą się przygotowaniem projektu uchwały Sejmiku
Województwa Pomorskiego ustanawiającej Plan. do udziału w procesie planistycznym zaproszono 43 instytucje i podmioty
związane z obszarem parku, jak też - poprzez zawiadomienie w prasie i w gminach na tablicach ogłoszeń społeczeństwo.
Wykonawcą projektu Planu ochrony Wdzydzkiego Parku krajobrazowego jest biuro urządzania Lasu i geodezji Leśnej oddział
gdynia – Pracownia Sozologiczna.
Plan Ochrony parku krajobrazowego
to dokument mający na celu zabezpieczenie skutecznej ochrony opisanych szczegółowo
walorów przyrodniczych, kulturowych i krajobrazowych. Przedmioty ochrony podlegają presji zewnętrznej i wewnętrznej
i zgodnie z art. 16 obowiązującej ustawy o ochronie przyrody muszą być chronione
„…ze względu na wartości przyrodnicze,
historyczne i kulturowe oraz walory krajobrazowe w celu zachowania i popularyzacji tych wartości w warunkach
zrównoważonego rozwoju.”
Plan ochrony Parku krajobrazowego sporządza się na okres 20 lat. Składa się on z charakterystyki
i oceny stanu przyrody,
identyfikacji i oceny istniejących oraz potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych,
charakterystyki i oceny uwarunkowań społecznych i gospodarczych, analizy skuteczności dotychczasowych sposobów
ochrony, charakterystyki i oceny stanu zagospodarowania przestrzennego, wyników audytu krajobrazowego, o którym
mowa w art. 38a ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
3
Widok z lotu ptaka na WPK
WDZyDZkI
Park krajoBraZoWy
Wdzydzki Park krajobrazowy utworzony 15 czerwca 1983 roku, położony jest w północno-zachodniej części borów Tucholskich,
na południowo-zachodnim skraju województwa pomorskiego, w powiecie kościerskim. Powierzchnia parku wynosi 17,8 ty-
sięcy ha, w tym lasy i zadrzewienia pokrywają 64 % obszaru, grunty orne 10 %, a wody powierzchniowe 11 %. do Trójmiasta
zlokalizowanego w kierunku północno-wschodnim odległość wynosi około 70 km. aktualnie podstawą prawną funkcjonowa-
nia Parku jest uchwała nr 145/Vii/11 (ze zmianami z dnia 16.08.2016 uchwała 260/XXiV/16) Sejmiku Województwa Pomorskie-
go z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie Wdzydzkiego Parku krajobrazowego oraz rozporządzenie Wojewody Pomorskiego nr
6/2001 z dnia 07.08.2001 roku ustanawiające Plan ochrony WPk. Park otacza otulina o powierzchni 15,2 tysięcy ha mająca za
zadanie zabezpieczać obszar Parku przed zagrożeniami zewnętrznymi. W granicach WPk znajdują się grunty administrowa-
ne przez pięć gmin: kościerzyna, dziemiany, karsin, Lipusz, Stara kiszewa oraz Lasy Państwowe, na których gospodarują Nad-
leśnictwa kościerzyna i Lipusz. decyzją obradującej w Paryżu Międzynarodowej rady koordynacyjnej programu Człowiek
i biosfera, 2 czerwca 2010 r. Wdzydzki Park krajobrazowy oraz parki: Tucholski, Wdecki i zaborski, zostały włączone do rezerwatu
biosfery „bory Tucholskie”. rezerwat biosfery „bory Tucholskie” jest dziesiątym i największym rezerwatem biosfery utworzonym
w Polsce, a jego powierzchnia wynosi niemal 320 tysięcy ha.
4
Wdzydzki Park krajobrazowy położony na rozległej równinie San-
drowej nachylonej w kierunku południowym, w przedziale wysoko-
ści od około 140 do 160 m n.p.m. osady budujące pole sandrowe
to piaski i żwiry. Teren Parku licznie porozcinany jest rynnami po-
lodowcowymi, zagłębieniami wytopiskowymi, dolinami rzecznymi,
niewielkie powierzchniowo występują tu również wysoczyzny mo-
renowe w postaci tzw. „wysp morenowych”. rynny subglacjalne
wypełnione są wodami jezior. zagłębienia wytopiskowe po bryłach
martwego lodu często tworzą oczka wodne, najpłytsze wypełnione
są gytią lub torfem, największe ich nagromadzenie występuje w zachodniej części Parku. Większość powierzchni Parku położona
jest w dorzeczu Wdy. Na obszarze tym występują 53 jeziora o powierzchni powyżej 1 ha oraz około 100 mniejszych, na ogół bez-
odpływowych zbiorników zwanych oczkami. Ponadto w otulinie Parku usytuowanych jest 51 jezior i około 50 oczek. W zasobach
wodnych Parku dominujące znaczenie ma jezioro Wdzydze, którego powierzchnia stanowi 76% ogólnej powierzchni wodnej
Parku, natomiast objętość - 91% całości zasobów wszystkich zbiorników. Maksymalna głębokość jeziora wynosi 72 m, co stawia je
pod tym względem na szóstym miejscu w Polsce. jego rynny rozciągają się w dwóch kierunkach – południkowym i równoleżni-
kowym i ze względu na swą geometrię (kształtem przypominają krzyż) i rozmiary stanowi unikat na Niżu Polskim. Pod względem
składu chemicznego wody jezior WPk reprezentują najbardziej charakterystyczny na obszarach młodoglacjalnych typ wodoro-
węglanowo-wapniowy. Piaszczyste podłoże powoduje dominację gleb bielicoziemnych na obszarze WPk. ze względu na to, iż są
to gleby nadmiernie przepuszczalne, dla wielu roślin są one okresowo za suche, mają małą zdolność retencjonowania wody oraz
słabą zdolność jej kapilarnego wznoszenia. Warunki glebowe i klimatyczne miały decydujący wpływ na rozwój siedlisk roślin-
nych, a także obecność w tym rejonie specyficznych i rzadko spotykanych w skali kraju gatunków zwierząt. obszary leśne WPk
to dominacja siedlisk borowych, głównie suboceanicznego boru świeżego. Mniejsze powierzchnie zajmują płaty siedliska boru
mieszanego dębowo–sosnowego i kwaśnej dąbrowy (lasu mieszanego dębowo–bukowego), brzeziny bagiennej i boru bagien-
nego oraz olsów i łęgów, zajmujących dna licznych rynien i brzegów jezior oraz rzek. dominującym gatunkiem lasotwórczym
jest sosna, budująca jednowiekowe i jednogatunkowe drzewostany. Nieleśne zbiorowiska naturalne ograniczają się do fitocenoz
szuwarowych, bagiennych i torfowiskowych. zbiorowiskami półnaturalnymi są w znacznej mierze łąki i pastwiska, a w mniejszym
zakresie murawy psammofilne (napiaskowe) i wrzosowiska. zbiorowiska napiaskowe powstały wskutek zaniechania działalności
rolniczej na bardzo słabych glebach, a wrzosowiska - na liniach oddziałowych i polanach śródleśnych, pierwotnie użytkowanych
jako ekstensywne pastwiska dla owiec. zbiorowiska łąkowe powstały na skutek osuszania i kośno– pastwiskowego użytkowania
torfowisk.
5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin