Polskie lotnictwo wojskowe a wojna zimowa 1939-40_Slizewski,G.pdf

(781 KB) Pobierz
DOI: 10.32089/WBH003
orcid.org/0000-0001-6123-2241
Grzegorz Śliżewski
Polskie lotnictwo wojskowe a wojna zimowa
1939/1940
Polskie lotnictwo podczas „dziwnej wojny” na przełomie 1939 i  1940 r.
jest zagadnieniem traktowanym dotychczas w historiografii nieco pobocznie.
Badania związane z  odtworzeniem Wojska Polskiego przez rząd na uchodź-
stwie
1
lub wspomnienia lotników przedzierających się na Zachód
2
poruszają
tę kwestię zazwyczaj marginalnie. Podobnie ma się w przypadku opracowań
dotyczących powstawania polskiego lotnictwa we Francji
3
. Można skonstato-
wać, że zagadnienie to wciąż czeka na opracowanie
4
. Stosunkowo najsłabiej
znany z tego okresu jest etap dotyczący lotniczego wsparcia zaatakowanej przez
1
Np. W. Biegański,
Wojsko polskie we Francji,
Warszawa 1967;
idem, Zaczęło się w Coët­
quidan. Z  dziejów polskich jednostek regularnych we Francji,
Warszawa 1977; J. Smoliński,
Wojsko Polskie we Francji,
Warszawa 1995; J. Zuziak,
Wojsko Polskie we Francji 1939–1940.
Organizacja i działania bojowe,
Warszawa 2013.
Np. M. Galicki,
318 Dywizjon Myśliwsko­Rozpoznawczy „Gdański”. Wspomnienia pilota,
Poznań 1996; E. Jaworski,
Zranione skrzydło. Wspomnienia zielonogórzanina, pilota polskich
dywizjonów myśliwskich RAF, odznaczonego Orderem Virtuti Militari,
Zielona Góra 1995;
W. Król,
W dywizjonie poznańskim,
wyd. 2, Warszawa 1970; T. H. Rolski,
Uwaga, wszystkie
samoloty!,
wyd. III, Warszawa 1974.
2
3
Np. O. Cumft, H. K. Kujawa,
Księga Lotników Polskich poległych, zmarłych i zaginionych
1939–1945,
Warszawa 1989; S. Czmur, Z. Matuszak,
Organizacja, zarys działań i sztuka wo­
jenna Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie 1939–1945,
Warszawa 1995; A. Przedpełski,
Formowanie lotnictwa polskiego na zachodzie Europy oraz poglądy na jego wykorzystanie
w II wojnie światowej,
„Wojskowy Przegląd Historyczny” 1987, nr 2 (120), s. 81–116.
Pierwszą próbę analizy wąskiego fragmentu tego zagadnienia podjął autor niniejszego
opracowania w  2015 r. podczas trzeciej edycji koszalińskiej konferencji popularnonauko-
wej „Historia Skrzydłami Malowana”, zob. G. Śliżewski, „Turyści
Sikorskiego”, czyli kurs na
zachód. Ewakuacja polskich pilotów myśliwskich do Francji i  Wielkiej Brytanii na przełomie
1939/1940. Wybrane zagadnienia
[w:]
Za linią wroga. Materiały zebrane i  przygotowane
z  okazji konferencji popularnonaukowej poświęconej przeszłości lotnictwa z  cyklu „Historia
Skrzydłami Malowana” pod patronatem Prezydenta Koszalina,
Warszawa 2015.
4
120
Przegląd Historyczno-Wojskowy 2019/1. ARTYKUŁY I STUDIA
Związek Sowiecki Finlandii. Tematem tym zajmowano się do tej pory w spo-
sób poboczny, przy okazji publikacji związanych z odrodzeniem w 1940 r. lot-
nictwa u boku sojuszniczej Francji i Wielkiej Brytanii. Badania Jerzego B. Cyn-
ka
5
, Bartłomieja Belcarza
6
i Grzegorza Śliżewskiego
7
opierały się jednak przede
wszystkim na dokumentach zdeponowanych w Instytucie Polskim i Muzeum
im. gen. Sikorskiego w  Londynie i  znajdujących się w  zbiorach dotyczących
historii lotnictwa
8
. Na tym tle wyróżnia się Marcin Adamiak, który przedstawił
zagadnienie w oparciu o dodatkowe źródła
9
. Opracowanie Adamiaka wymaga
jednak przedstawienia zagadnienia z szerszej perspektywy, z wykorzystaniem
nieuwzględnionych przez autora źródeł i opracowań. Drugim wyjątkiem jest
natomiast nowatorskie opracowanie Janusza Młodzianki
10
, który po raz pierw-
szy przedstawił losy grupy polskich lotników aktywnie uczestniczących w woj-
nie zimowej
11
.
Tło wydarzeń
Bezpośrednią przyczyną konfliktu były żądania terytorialne Moskwy,
które mimo trzech tur negocjacji nie zostały spełnione. Genezy agresji na-
leży szukać przede wszystkim w dwóch znaczących zmianach politycznych
w basenie Morza Bałtyckiego. W 1935 r. Wielka Brytania i Niemcy podpi-
sały układ morski, w  którym III Rzesza otrzymała możliwość rozbudowy
własnej floty wojennej. Złamanie postanowień wersalskich doprowadziło
w efekcie do zredukowania do minimum możliwości działania
Royal Navy
w  basenie Morza Bałtyckiego. Tym samym państwa skandynawskie i  bał-
tyckie musiały zweryfikować swoją dotychczasową politykę zagraniczną
12
.
Natomiast podpisanie w  1939 r. układu Ribbentrop – Mołotow oddało
5
6
7
J. B. Cynk,
Polskie Siły Powietrzne w wojnie 1939–1943,
Gdańsk 2001, s. 109–110.
B. Belcarz,
Polskie lotnictwo we Francji,
Sandomierz 2002, s. 136–138.
G. Śliżewski,
Gorzka słodycz Francji. Polscy piloci myśliwscy wiosny 1940,
Warszawa 2010,
s. 58–62.
Wcześniejsze prace, w  tym autorstwa najbardziej popularyzatorskiego Wacława Króla
– zob.
Polskie skrzydła nad Francją,
Warszawa 1986;
Zarys działań polskiego lotnictwa we
Francji 1940,
Warszawa 1988 – wydają się nie opierać na dokumentach, a jedynie przekazie
ustnym uczestników wydarzeń.
8
M. Adamiak,
Dywizjon „finlandzki”: próba sformowania polskiego dywizjonu myśliwskie­
go dla Finlandii,
„Echa Przeszłości” 2013, nr 14, s. 109–122.
9
J. Młodzianka,
LOT­owcy i  nie tylko. Polscy lotnicy w  Finlandii: luty–marzec 1940 r.,
„Wojsko i Technika. Historia” 2016, nr 1 specjalny.
10
Wielkim mankamentem tego opracowania jest jednak brak odniesień i wskazówek źró-
dłowych.
11
M. Nurek,
Polityka Wielkiej Brytanii w  rejonie Morza Bałtyckiego w  latach 1935–1939,
Gdańsk 1988, s. 34–52.
12
Grzegorz Śliżewski: Polskie lotnictwo wojskowe a wojna zimowa 1939/1940
121
Finlandię w  strefę wpływów Związku Sowieckiego. Tym samym Józef Sta-
lin miał otwartą drogę do wspomnianych roszczeń terytorialnych, których
głównym punktem było oddalenie granicy od Leningradu
13
. Niemcy, mimo
dużej sympatii społeczeństwa do Finów, stali na stanowisku wypełniania
podjętych kilka miesięcy wcześniej zobowiązań i  nie reagowali na próby
skierowania ich na drogę pośrednika w  mediacjach. Tym samym związali
też ręce Szwecji, na pomoc której w  Helsinkach liczono
14
, bo w  Sztokhol-
mie doskonale zdawano sobie sprawę, że podjęcie działań bez przychylności
III Rzeszy jest co najmniej nierozważne
15
.
30 listopada 1939 r., za sprawą agresji Związku Sowieckiego na Finlan-
dię, polityczna sytuacja w Europie zmieniła się w sposób wyraźny. Jednym
z  widocznych efektów wybuchu tego konfliktu była sytuacja we Francji,
gdzie Édouard Daladier zmuszony był zmienić swą dotychczasową politykę
zagraniczną. Do tej pory nad Loarą traktowano bowiem Związek Sowiecki
jako państwo neutralne, ale uznawano jednocześnie, że była to neutralność
nieżyczliwa. Po agresji na Finlandię nastroje sprzyjające obrońcom były we
Francji powszechne. Wypadkową tej atmosfery była deklaracja Daladiera
z  19 grudnia, do której doszło podczas posiedzenia Najwyższej Sojuszni-
czej Rady Wojennej, kiedy to francuski premier – oprócz wsparcia mate-
rialnego – zaproponował także utworzenie korpusu ekspedycyjnego, który
miałby udać się do Finlandii
16
. Za tym militarnym wsparciem przemawiał
również fakt, że konflikt na północno-wschodnich rubieżach Europy mógł
być doskonałą okazją, by z  dala od własnego kraju pokazać potęgę swojej
armii, zniechęcając tym samym Niemcy do uderzenia na zachodniego są-
siada. Była to również szansa rozszerzenia konfliktu na północną Europę
i włączenia jej państw do koalicji przeciw III Rzeszy.
Wielka Brytania zachowała większy dystans – z jednej strony jej polityka
zagraniczna, z powodu militarnego nieprzygotowania do wojny, skupiała się na
odwlekaniu rozpoczęcia konfliktu zbrojnego na pełną skalę. Dlatego sytuacja,
w której III Rzesza nie utworzyła w rejonie Morza Bałtyckiego zwiększającego
jej militarny potencjał bloku politycznego, wpisywała się w priorytety brytyj-
skiego
Foreign Office.
Stąd też np. francuska propozycja utworzenia korpusu
Szczegóły sytuacji poprzedzającej wojnę zimową znaleźć można np. w: D.W. Spring,
The
Soviet Decision for War against Finland, 30 November 1939,
„Soviet Studies” 1986, nr 2 (38),
s. 207–226; P. W. Doerr,
„Frigid but Unprovocative”: British Policy towards the USSR from the
Nazi­Soviet Pact to the Winter War, 1939,
„Journal of Contemporary History” 2001, nr 3
(36), s. 423–439.
13
Symptomy tej współpracy były widoczne podczas fińsko-szwedzkich działań na rzecz
wspólnej obrony Wysp Alandzkich.
14
15
16
M. Nurek,
Polityka...,
s. 189–216.
A. Kastory,
Finlandia w polityce mocarstw 1939–1940,
Kraków 1993, s. 62–63, 74–75.
122
Przegląd Historyczno-Wojskowy 2019/1. ARTYKUŁY I STUDIA
ekspedycyjnego, która mogłaby tę sytuację zachwiać, nie spotkała się po-
czątkowo z  przychylnością
17
. Z  drugiej jednak strony osłabienie pozycji
Moskwy lord Edward Halifax, brytyjski minister spraw zagranicznych,
traktował jako sposób na swego rodzaju dywersję, która spowodować mo-
gła chociażby zmniejszenie dostaw do Niemiec kaukaskiej ropy naftowej
i innych strategicznych surowców. Także fakt, że opinia publiczna Stanów
Zjednoczonych jednoznacznie opowiedziała się za wsparciem Finlandii
(według badania Gallupa z  połowy grudnia 1939 r. poparcie to sięgało
88%
18
), mógł mieć znaczenie w kontekście starań podjętych przez Londyn,
by USA przystąpiły do wojny po stronie zachodnich sojuszników. Skompli-
kowana sytuacja w Skandynawii sprawiała, że zwycięstwo Związku Sowiec-
kiego mogło w przyszłości skutkować kolejnymi żądaniami w tym rejonie,
np. chęcią kontroli linii kolejowej do norweskiego Narwiku
19
.
Kalkulacje Paryża i Londynu przerwały Helsinki, które w poczuciu uzasad-
nionego zagrożenia swojej niepodległości, bez konsultacji z państwami trzeci-
mi, ale przy wyraźnym wsparciu Williama Bullitta, ambasadora Stanów Zjed-
noczonych w Paryżu
20
, już 2 grudnia złożyły w Lidze Narodów (LN) protest
przeciwko napaści Związku Sowieckiego. Finowie zażądali zwołania sesji Zgro-
madzenia Ogólnego Ligi, by to właśnie ciało zajęło stanowisko w sprawie nie-
uzasadnionego ataku na ich kraj. Początkowo zarówno Finlandia, jak i Francja
z Wielką Brytanią stały na stanowisku, by Moskwę jedynie potępić za agresję
i nie uruchamiać procedury przewidzianej w artykule 11 i 15 paktu Ligi Naro-
dów, skutkującej wykluczeniem państwa z LN. Finowie zdawali sobie bowiem
sprawę, że wykluczenie ich przeciwników z Ligi oznaczać będzie jednocześnie,
że organizacja ta nie będzie mogła prowadzić negocjacji, których finałem by-
łoby zakończenie zbrojnego konfliktu. Sojusznikom chodziło natomiast przede
wszystkim o działania mające powstrzymać Kreml przed zerwaniem z dotych-
czasową polityką pozornej neutralności, by w efekcie oficjalnie zawrzeć sojusz
z III Rzeszą
21
. Opinia publiczna była jednak innego zdania i krytyka Związku
Sowieckiego była powszechna. Co charakterystyczne, głosy sprzeciwu cichły
wraz ze zmniejszającą się odległością od Związku Sowieckiego
22
. Najbardziej
17
18
Ibidem,
s. 75.
H. Marczewska-Zagdańska,
Stany Zjednoczone a  wojna sowiecko­fińska 1939–1940,
„Dzieje Najnowsze” 2005, nr 2, s. 28. Instytut Gallupa (ang.
The Gallup Organization)
– jed-
na z najstarszych organizacji badania opinii publicznej na świecie założona w USA w 1935 r.
19
20
A. Kastory,
Finlandia...,
s. 74.
Nie było to jednak oficjalne stanowisko USA, zob. H. Marczewska-Zagdańska,
Stany Zjed­
noczone...,
s. 28–29.
21
22
A. Kastory,
Finlandia...,
s. 63–64.
M. Jakobson,
The Diplomacy of the Winter War. An Account of the Russo­Finnish War
1939–1940,
Cambridge 1961, s. 178–179; cyt. za: A. Kastory,
Finlandia...,
s. 64.
Grzegorz Śliżewski: Polskie lotnictwo wojskowe a wojna zimowa 1939/1940
123
oburzone były oprócz USA państwa latynoamerykańskie (już 4 grudnia José
Maria Cantilo, argentyński minister spraw zagranicznych, w  rozmowie tele-
fonicznej z Josephem Avenolem, sekretarzem generalnym Ligii Narodów, su-
gerował natychmiastowe usunięcie Związku Sowieckiego z  tej organizacji
23
,
podczas gdy np. przedstawiciele Afganistanu i Iranu w ogóle nie pojawili się na
obradach LN).
14 grudnia, podczas posiedzenia Zgromadzenia Ogólnego Ligi, fiński
poseł Rudolf Holsti podkreślał, że agresja Sowietów na jego kraj nie była
niczym spowodowana i przypominał, że napastnik sankcjonował w 1932 r.
granice między państwami, podpisując z  Finlandią pakt o  nieagresji.
W efekcie doszło do wykluczenia Związku Sowieckiego z Ligi Narodów.
Werdykt, który zapadł 14 grudnia 1939 r. podczas sesji Zgromadzenia
Ogólnego Ligi Narodów, miał też przełożenie na międzynarodową sytu-
ację Polski. Obrady LN były doskonałą okazją do pokazania światu, że
mimo utraty terytorium polski rząd na uchodźstwie reprezentuje swój
naród, a prawna ciągłość władzy państwowej i konstytucyjnej jest zacho-
wana. Były jednocześnie sposobnością, by wymusić na sojusznikach dzia-
łania wspierające Polskę, bo np. Londyn stał na stanowisku, że układ pol-
sko-brytyjski z 25 sierpnia 1939 r. nie nakładał na Wielką Brytanię obo-
wiązku wypowiedzenia wojny Związkowi Sowieckiemu po agresji na Polskę
z 17 września.
Spotkanie w Lidze Narodów nie było łatwe – jak wspominał Ignacy Pa-
derewski, polska delegacja została przyjęta chłodno i z nieufnością. Ten stan
rzeczy Paderewski upatrywał w trzech aspektach. Po pierwsze, w przedwo-
jennej polityce Józefa Becka wymierzonej w Ligę Narodów i zasadę zbioro-
wego bezpieczeństwa, po drugie, w obawie państw neutralnych, zwłaszcza
bezpośrednich i  pośrednich sąsiadów Związku Sowieckiego i  Niemiec, że
polskie wystąpienie może zaognić sytuację, a po trzecie, w położeniu pol-
skiego rządu, który nie zarządzał swoim terytorium. Zbyt mocne słowa,
które mogły paść ze strony polskiej, próbowali także tonować Francuzi
i Brytyjczycy, którzy na dodatek robili wszystko, by uniknąć nawet pozoru
nacisku na państwa neutralne. Zdawali sobie bowiem sprawę, że zbyt ak-
tywna działalność może przynieść odwrotny od zamierzonego skutek i do-
prowadzić do zacieśnienia współpracy państw skandynawskich z III Rze-
szą. Dotyczyło to zwłaszcza Szwecji, która z racji zasobów rudy żelaza była
niezwykle pożądanym partnerem, a w skrajnym przypadku – celem do ata-
ku
24
. W rozmowach z polską delegacją często wysuwano argument, że Pol-
ska nie zwróciła się do Ligi, gdy ją napadnięto, a obecnie chce wykorzystać
E. M. Edwards,
The Wartime Experience of the League of Nations, 1939–47,
Maynooth
2013, s. 53–54.
23
24
A. Kastory,
Finlandia...,
s. 76.
Zgłoś jeśli naruszono regulamin