alemtuzumab-nowy-lek-w-terapii-postaci-rzutowej-stwardnienia-rozsianego-pierwsza-czy-druga-linia-leczenia.pdf

(152 KB) Pobierz

DOI: 10.15557/AN.2015.0021

Jacek Zaborski

Received:

20.10.2015

Accepted:

02.11.2015

Published:

30.11.2015

Alemtuzumab – nowy lek w terapii postaci rzutowej stwardnienia rozsianego.

Pierwsza czy druga linia leczenia?

Alemtuzumab – a new drug in the therapy of relapsing-remitting multiple sclerosis.

The first or second line of treatment?

Oddział Neurologii z Pododdziałem Rehabilitacji Neurologicznej, Międzyleski Szpital Specjalistyczny w Warszawie, Polska. Kierownik Oddziału: dr n. med. Jacek Zaborski

Adres do korespondencji: Oddział Neurologii z Pododdziałem Rehabilitacji Neurologicznej, Międzyleski Szpital Specjalistyczny w Warszawie, ul. Bursztynowa 2, 04-749 Warszawa,

e-mail: jaczab@poczta.onet.pl

Streszczenie

Alemtuzumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym skierowanym przeciwko glikoproteinie CD52,

powodującym deplecję (eliminację) krążących limfocytów T i B. Proces odtwarzania obu populacji limfocytów przebiega

odmiennie, co prowadzi do zaburzeń w układzie odpornościowym. Zmiany te skutkują zmniejszeniem aktywności procesu

chorobowego. Skuteczność alemtuzumabu została potwierdzona w trzech badaniach klinicznych: jednym fazy drugiej –

CAMMS223 oraz dwóch fazy trzeciej – CARE-MS I i CARE-MS II. W badaniach tych wykazano skuteczność kliniczną

podawanego dożylnie alemtuzumabu u chorych z postacią rzutową stwardnienia rozsianego. Komparatorem był podawany

podskórnie interferon beta-1a. W CAMMS223 i CARE-MS I wykazano istotny wpływ alemtuzumabu na spadek wskaźnika

rzutów w porównaniu z interferonem, a w CAMMS223 i CARE-MS II – wpływ na zwolnienie narastania niesprawności.

Terapia z zastosowaniem alemtuzumabu nie była wolna od istotnych działań niepożądanych, które należały do trzech

zasadniczych grup: działania niepożądane bezpośrednio związane z podawaniem leku, ciężkie infekcje oraz zaburzenia

autoimmunologiczne (samoistna plamica małopłytkowa, zaburzenia funkcji tarczycy i nefropatia). Terapia alemtuzumabem

może być zarówno skuteczna, jak i bezpieczna, jednakże pod warunkiem zachowania właściwego programu monitorowania

działań niepożądanych.

Słowa kluczowe:

alemtuzumab, CD52, stwardnienie rozsiane, przeciwciała monoklonalne

Abstract

Alemtuzumab is a humanized monoclonal antibody aimed against glycoprotein CD52, which causes the depletion (elimination)

of circulating T and B cells. The recovery process for the two cell populations differs, leading to disturbances in the immune

system. These changes result in a reduction in the disease activity. The efficacy of alemtuzumab has been confirmed in three

clinical studies: one phase II – CAMMS223 study, and two phase III – CARE-MS I and CARE-MS II studies. They have shown

the clinical effectiveness of intravenous alemtuzumab in patients with the remitting form of multiple sclerosis. Interferon

beta-1a was administered subcutaneously as the comparator. CAMMS223 and CARE-MS I showed the drug to have significant

impact on the decrease of the relapse rate as compared to interferon, whereas CAMMS223 and CARE-MS II showed it to slow

down the increase of disability in patients. Treatment with alemtuzumab, however, has not been free of significant side effects,

falling essentially into three major groups: side effects directly related to the administration of the drug, severe infections, and

autoimmune disorders (idiopathic thrombocytopenic purpura, impaired thyroid function, and nephropathy). Alemtuzumab

therapy can be both effective and safe, provided that an appropriate programme is maintained, aimed at monitoring the

adverse events.

Key words:

alemtuzumab, CD52, multiple sclerosis, monoclonal antibodies

144

License (CC BY-NC-ND). Reproduction is permitted for personal, educational, non-commercial use, provided that the original article is in whole, unmodified, and properly cited.

Alemtuzumab – nowy lek w terapii postaci rzutowej stwardnienia rozsianego. Pierwsza czy druga linia leczenia?

WPROWADZENIE

twardnienie rozsiane jest przewlekłą chorobą zwy-

rodnieniową ośrodkowego układu nerwowego

(OUN) o podłożu zapalnym, skutkującą wystąpie-

niem zmian demielinizacyjnych w OUN. Nie opracowano

dotąd leku, który byłby w stanie całkowicie zatrzymać pro-

ces chorobowy u wszystkich pacjentów i zahamować pro-

ces demielinizacji. W połowie lat 2000. do terapii zostało

wprowadzone pierwsze przeciwciało monoklonalne – na-

talizumab. Ze względu na jego znaczną skuteczność,

zwłaszcza w przypadku aktywnych postaci stwardnienia

rozsianego, rozpoczęły się badania innych przeciwciał mo-

noklonalnych, takich jak alemtuzumab, daklizumab czy

okrelizumab.

MECHANIZM DZIAŁANIA

Dokładny mechanizm działania alemtuzumabu nie został

dotąd w pełni wyjaśniony. Omawiany lek, będący przeciw-

ciałem monoklonalnym (izotyp immunoglobuliny IgG1),

jest skierowany wybiórczo przeciwko glikoproteinie CD52.

Antygen ten znajduje się w dużych ilościach na powierzch-

ni limfocytów B (CD19+), limfocytów T (CD3+, CD4+,

CD8+) i monocytów. Powoduje przedłużoną „utratę lim-

focytów” (deplecję), a następnie zmiany w ich „profilu” po

odnowieniu populacji (Havari

et al.,

2014; Hu

et al.,

2009;

Krumbholz

et al.,

2012). Limfocyty są niszczone na dro-

dze dwóch mechanizmów: z udziałem dopełniacza oraz

przez działanie cytotoksyczne monocytów zależne od

przeciwciał. Odtwarzanie populacji limfocytów T i B za-

chodzi z różną prędkością – limfocyty B i monocyty po-

jawiają się we krwi obwodowej znacznie wcześniej. W od-

tworzonej populacji limfocytów T stwierdza się znacznie

większy odsetek limfocytów T regulatorowych, subpo-

pulacji limfocytów T pamięci, które znoszą lub istotnie

zmniejszają wpływ patogennych autoreaktywnych limfo-

cytów T. Stwierdza się również znaczne przyspieszenie cy-

klu życiowego odtworzonych limfocytów z nasileniem ich

apoptozy (Coles

et al.,

2006; Cox

et al.,

2005).

Kiedy podejmuje się terapię danym lekiem, zawsze trzeba

mieć na względzie dwie istotne dane: skuteczność i bezpie-

czeństwo. Oba te parametry są oceniane w badaniach kli-

nicznych, jednakże to lekarz każdorazowo podejmuje ry-

zyko związane z leczeniem konkretnego pacjenta – dlatego

tak ważne jest, by miał dostateczną wiedzę na temat sku-

teczności i bezpieczeństwa leku.

SKUTECZNOŚĆ

Skuteczność alemtuzumabu wykazano w dwóch badaniach

klinicznych fazy trzeciej: CARE-MS I i CARE-MS II.

CARE-MS I zaprojektowano jako badanie wieloośrodko-

we z losowym doborem pacjentów i pojedynczą ślepą pró-

bą, aktywnie kontrolowane (Cohen

et al.,

2012). Do bada-

nia włączono dotychczas nieleczonych chorych z postacią

rzutową stwardnienia rozsianego (n = 581). Przydzielo-

no ich losowo (w stosunku 2:1) do grupy przyjmującej ba-

dany lek (alemtuzumab – dwa cykle roczne z 12 mg/d we

wlewie dożylnym) lub otrzymującej aktywny komparator,

którym był podawany podskórnie przez 24 miesiące in-

terferon beta-1a (IFNβ-1a) w dawce 44 μg (Cohen

et al.,

2012). Po 24 miesiącach stwierdzono istotne zmniejszenie

wskaźnika rzutów choroby (annualized

relapse rate,

ARR) –

o 54% (p < 0,0001) – w grupie leczonej alemtuzumabem

w porównaniu z IFNβ-1a. Nie odnotowano istotnej różnicy

w odniesieniu do progresji niepełnosprawności (8% w gru-

pie alemtuzumabu i 11% u pacjentów leczonych IFNβ-1a,

p = 0,22),

co częściowo może wynikać z faktu, że stosunko-

wo niewielka liczba uczestników miała utrwalony postęp

niesprawności. Zgodnie z przewidywaniami w grupie le-

czonej alemtuzumabem wartości drugorzędowych punk-

tów końcowych w badaniu rezonansem magnetycznym

(zmniejszona liczba ognisk aktywnych – Gd+ oraz liczba

nowych lub powiększenie się dotychczasowych ognisk hi-

perintensywnych T2 lub zmniejszenie narastania zaniku

mózgu; we wszystkich porównaniach

p < 0,05)

okazały się

korzystniejsze niż w grupie leczonej IFNβ-1a.

Podobnie skonstruowane było CARE-MS II – badanie wie-

loośrodkowe z losowym doborem pacjentów przeprowa-

dzone metodą pojedynczej ślepej próby z aktywną kontrolą

(IFNβ-1a) (Coles

et al.,

2012). Do badania włączono cho-

rych (n = 840) z postacią remisyjną stwardnienia rozsia-

nego, przez co najmniej 6 miesięcy leczonych nie w pełni

skutecznie interferonem bądź octanem glatirameru. Przy-

dzielono ich losowo (w stosunku 1:2:2) albo do grupy przez

24 miesiące trzy razy w tygodniu przyjmującej podskórnie

IFNβ-1a (w dawce 44 μg), albo do grupy leczonej podawa-

nym dożylnie alemtuzumabem w cyklach rocznych (w daw-

ce 12 mg lub 24 mg), albo do grupy otrzymującej aktywny

komparator. Oceny dokonano po 24 miesiącach; wykaza-

no istotne (50-procentowe) zmniejszenie rocznego wskaź-

nika rzutów (p < 0,0001) w grupie otrzymującej alemtu-

zumab w porównaniu z IFNβ-1a oraz zmniejszenie o 40%

(p = 0,0084) utrwalonego postępu niesprawności w grupie

otrzymującej lek badany w porównaniu z grupą kontrolną.

Ocena rezonansem magnetycznym również wykazała istot-

ne korzyści wynikające z leczenia alemtuzumabem w zesta-

wieniu z grupą pacjentów otrzymujących IFNβ-1a (zmniej-

szona liczba ognisk aktywnych – Gd+ oraz liczba nowych

lub powiększenie się dotychczasowych ognisk hiperinten-

sywnych T2 lub zmniejszenie zaniku mózgu;

p < 0,05).

W obu badaniach fazy trzeciej oceniano również postęp na-

rastania zaniku mózgu (brain

atrophy).

Obecnie uważa się,

że poza tym, że stwardnienie rozsiane jest chorobą o podło-

żu zapalnym, to jej istotną składową stanowi proces neuro-

degeneracji, który obserwowany jest już od początkowych

stadiów choroby. Dodatkowo, co istotne, nasilenie pro-

cesu neurodegeneracji istotnie koreluje z powstawaniem

utrwalonej niesprawności. Oceny procesu neuroegeneracji

można dokonać pośrednio, z zastosowaniem technik rezo-

nansu magnetycznego, np. oceniając stopień zaniku mózgu

145

AKTUALN NEUROL 2015, 15 (3), p. 144–149

DOI: 10.15557/AN.2015.0021

Jacek Zaborski

(np. brain

parenchymal fraction,

BPF). W obu badaniach re-

jestracyjnych wykazano istotny wpływ terapii alemtuzuma-

bem na zmniejszenie narastania zaniku mózgu, w porówna-

niu z grupą kontrolną (R

0,50–0,52;

p < 0,001).

Można więc

na tej podstawie wnioskować, że lek ma istotny klinicznie

wpływ na narastanie utrwalonej niesprawności w grupie

leczonych chorych (Cohen

et al.,

2012; Coles

et al.,

2012;

Sormani

et al.,

2014).

Przegląd wyników badań zaprezentowano w tab. 1.

Obserwowano je u 19,4% i 25,9% (dawka 24 mg lub

12 mg) pacjentów leczonych alemtuzumabem – w po-

równaniu z 2,8% chorych przyjmujących IFNβ-1a.

W połowie badania u trzech uczestników wstrzymano

podawanie alemtuzumabu z powodu rozwoju samoist-

nej plamicy małopłytkowej (immune

thrombocytopenic

purpura,

ITP); jeden pacjent zmarł w następstwie krwo-

toku wewnątrzczaszkowego. Zaburzenia autoimmuno-

logiczne obserwowane w trakcie badania CAMMS223

obejmowały plamicę małopłytkową, autoimmunologicz-

ne choroby tarczycy i patologię kłębuszków nerkowych

(typu zespołu Goodpasture’a). Po zidentyfikowaniu ITP

we wszystkich badaniach klinicznych wdrożono środki

mające na celu minimalizację ryzyka wystąpienia tego

działania niepożądanego. Obejmują one regularne mo-

nitorowanie parametrów laboratoryjnych, częste wizy-

ty kliniczne oraz edukowanie pacjentów na temat oznak

i objawów ITP.

BEZPIECZEŃSTWO

W głównym badaniu drugiej fazy – CAMMS223 czę-

stość w ystępowania istotnych zdarzeń niepożąda-

nych była podobna we wszystkich leczonych grupach

(CAMMS223 Trial Investigators, 2008). Najpoważniej-

szymi działaniami niepożądanymi związanymi z terapią

alemtuzumabem były zaburzenia autoimmunologiczne.

CAMMS223

Przedłużenie CAMMS223

CARE-MS I

Randomizowane 2:1 –

alemtuzumab 12 mg : IFNβ-1a

44 μg

s.c.

III faza

2 lata

Aktywna postać rzutowa

stwardnienia rozsianego

IFN

0,39

Alemtuzumab

0,18

CARE-MS II

Randomizowane 2:1 –

alemtuzumab 12 mg : IFNβ-1a

44 μg

s.c.

III faza

2 lata

Aktywna postać rzutowa

stwardnienia rozsianego

IFN

0,52

Alemtuzumab

0,26

Schemat badania

Randomizowane 1:1:1 – alemtuzumab 12 mg : alemtuzumab

24 mg : placebo

Rodzaj badania

Czas trwania

II faza

3 lata

II faza

5 lat

Populacja pacjentów

Aktywna postać rzutowa stwardnienia rozsianego

IFN

Roczny wskaźnik rzutów

Względna redukcja ryzyka

wystąpienia rzutu

Odsetek chorych

z narastającą niesprawnością

0,36

69%

p < 0,001

Alemtuzumab

0,11

66%

p < 0,0001

IFN

0,35

55%

p < 0,001

Alemtuzumab

0,12

49%

p < 0,001

24%

30%

13%

11%

21,1%

12,7%

Odsetek chorych bez rzutu

52%

77%

41%

68%

59%

78%

p < 0,001

47%

65%

p < 0,001

Zmiana EDSS

+0,46

−0,32

p < 0,001

+0,46

−0,15

p = 0,014

+0,24

−0,17

p < 0,001

NB –

nie badano.

146

Tab. 1. Zestawienie najważniejszych danych z badań klinicznych alemtuzumabu

DOI: 10.15557/AN.2015.0021

AKTUALN NEUROL 2015, 15 (3), p. 144–149

Alemtuzumab – nowy lek w terapii postaci rzutowej stwardnienia rozsianego. Pierwsza czy druga linia leczenia?

Infekcje (łagodne do umiarkowanych) również po-

jawiały się w grupie leczonej alemtuzumabem czę-

ściej niż w grupie przyjmującej placebo (65,7%

46,7%). Poważne działania niepożądane w trakcie po-

dawania leku, wymagające przerwania leczenia, ob-

serwowano u 1,4% pacjentów w grupie otrzymującej

alemtuzumab. Profil bezpieczeństwa alemtuzumabu w ba-

daniach CARE-MS I i CARE-MS II był zgodny z tym, któ-

ry uzyskano we wcześniejszych obserwacjach klinicznych

(Cohen

et al.,

2012; Coles

et al.,

2012).

Istotne znaczenie mają działania niepożądane związane

z wlewami alemtuzumabu. Stanowiły one znaczący odse-

tek wszystkich działań niepożądanych (90–99%), lecz tyl-

ko nieliczne (1–3%) sklasyfikowano jako poważne. Infekcje

to 66–77% działań niepożądanych. Zdarzenia niepożą-

dane dotyczące zaburzeń autoimmunologicznych były

względnie rzadsze. Wystąpiły choroby tarczycy (16–23%),

ITP (1–3%) i choroby kłębuszków nerkowych – jeden przy-

padek stwierdzony w CAMMS223 i jeden w fazie rozsze-

rzenia. U obu pacjentów skuteczne okazało się leczenie

steroidami, cyklofosfamidem i zabiegami plazmaferezy

(Fox

et al.,

2012).

W toku badań klinicznych dość dobrze poznano pro-

fil bezpieczeństwa i tolerancji alemtuzumabu. Wczesne

zdiagnozowanie i właściwe leczenie działań niepożą-

danych są możliwe dzięki dostosowanemu programowi

monitorowania pacjentów w trakcie leczenia. Do dzia-

łań niepożądanych będących w kręgu szczególnego za-

interesowania lekarzy należą działania niepożądane wy-

nikające z bezpośredniego podania leku, ciężkie infekcje

i zaburzenia autoimmunologiczne (zaburzenia funkcji

tarczycy, nefropatie oraz ITP) (Genzyme Therapeutics

Ltd, 2012).

1. wcześniejsze podawanie metyloprednizolonu (należy

rozważyć podawanie leków antyhistaminowych);

2. obserwacja pacjenta w trakcie infuzji i dwie godziny

po niej;

3. przy złej tolerancji – wydłużenie czasu podawania leku;

4. przy ciężkich reakcjach – zaprzestanie infuzji alemtuzu-

mabu;

5. zwrócenie szczególnej uwagi na zaburzenia związane

z układem krążenia.

INFEKCJE

Infekcje, przeważnie o nasileniu od łagodnego do umiar-

kowanego, występowały u 71% leczonych alemtuzumabem

w dawce 12 mg. Były to: infekcje górnego odcinka układu

oddechowego, zapalenie zatok, zapalenie gardła, zapalenie

oskrzeli, zakażenie dróg moczowych, grypa oraz opryszczka

wargowa i półpasiec. Większość infekcji ustąpiła samoist-

nie i nie wymagała dodatkowego leczenia. Poważne infek-

cje VZV (varicella-zoster

virus,

wirus ospy wietrznej i pół-

paśca) obserwowano rzadko (mniej niż 0,3%). Stwierdzono

dwa przypadki gruźlicy.

Aby zapobiec infekcjom, należy:

1. podobnie jak w badaniach klinicznych, podawać pa-

cjentom profilaktycznie dwa razy dziennie acyklowir

w dawce 200 mg;

2. wstrzymać się od podawania leku w przypadku obec-

ności cech klinicznie czynnej infekcji;

3. corocznie w ykony wać badania w kierunku HPV

(kobiety);

4. wykonać badania przeglądowe w kierunku HBV i HCV

i rozważyć rozpoczęcie leczenia.

Obecność wirusa HIV wyklucza leczenie alemtuzumabem

(Clanet

et al.,

2014).

BEZPOŚREDNIE REAKCJE

ZWIĄZANE Z PODANIEM LEKU

U większości pacjentów leczonych alemtuzumabem

w dawce 12 mg doszło do reakcji podczas podawania pre-

paratu (Clanet

et al.,

2014). Miały one nasilenie od nie-

wielkiego do umiarkowanego. Najczęściej stwierdzano

bóle głowy, nudności, zmiany skórne (świąd, pokrzyw-

ka, zaczerwienienie w miejscu podawania leku, zaczer-

wienienie uogólnione), zawroty głowy, uczucie zmęcze-

nia, dreszcze i gorączkę – miało to związek z uwolnieniem

licznych cytokin. Ciężkie reakcje w trakcie infuzji stwier-

dzono u 3% leczonych (m.in. zaburzenia rytmu serca –

migotanie przedsionków, dyskomfort w klatce piersiowej,

pokrzywka, spadek ciśnienia tętniczego, nudności). Obja-

wy reakcji bezpośrednich mogą klinicznie przypominać

wstrząs anafilaktyczny; w tych przypadkach wskazane

jest zaprzestanie podawania leku. W badaniach klinicz-

nych przed wlewem alemtuzumabu chorzy otrzymywa-

li 1000 mg metyloprednizolonu.

Celowe wydają się następujące działania zapobiegające

bezpośrednim reakcjom związanym z podawaniem leku:

AUTOIMMUNOLOGICZNE

DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE

Badania kliniczne wykazały, że terapia alemtuzumabem

może istotnie zwiększyć ryzyko wystąpienia zaburzeń

autoimmunologicznych. Wydaje się, że są one skutkiem

stabilnej proliferacji limfocytów T po ich deplecji oraz

autoagresji związanej z limfopenią. Do najczęściej obser-

wowanych działań niepożądanych o podłożu autoimmu-

nologicznym należały samoistna plamica małopłytko-

wa, nefropatia (typu zespołu Goodpasture’a) i zaburzenia

czynności tarczycy (Clanet

et al.,

2014).

SAMOISTNA PLAMICA MAŁOPŁYTKOWA

(IMMUNE

THROMBOCYTOPENIC

PURPURA,

ITP)

Schorzenie to jest wynikiem zniszczenia płytek krwi

przez przeciwciała oraz upośledzenia odtwarzania

płytek. Nieleczona ITP może doprowadzić do samo-

istnych krwawień zagrażających życiu. Podczas terapii

147

AKTUALN NEUROL 2015, 15 (3), p. 144–149

DOI: 10.15557/AN.2015.0021

Jacek Zaborski

należy zwracać szczególną uwagę na objawy skazy krwo-

tocznej: krwiste wylewy podskórne (łatwość powsta-

wania siniaków), krwawienie ze śluzówek (nosa, jamy

ustnej), krwioplucie, obfite miesiączki, wylewy podślu-

zówkowe. ITP stwierdza się, gdy w dwóch kolejnych ba-

daniach liczba płytek wynosi poniżej 50 tys.

W trakcie leczenia alemtuzumabem ITP obserwowano mię-

dzy 14. a 36. miesiącem terapii. W większości przypadków

plamica ustępuje samoistnie. Część pacjentów jest leczona

z zastosowaniem immunoglobulin lub steroidów, a w wyjąt-

kowych przypadkach podaje się rituksymab.

Zapobieganie ITP wymaga:

1. pełnej oceny hematologicznej przed rozpoczęciem

leczenia;

2. wykonywania badań w przypadku każdych objawów

klinicznych mogących sugerować ITP;

3. comiesięcznego monitorowania przez 48 miesięcy

leczenia;

4. w przypadku podejrzenia ITP – skierowania w trybie

pilnym do hematologa w celu potwierdzenia rozpozna-

nia i właściwego leczenia.

W wątpliwych przypadkach (obraz morfologii krwi) należy

zawsze skonsultować się z hematologiem.

1. przez 48 miesięcy od rozpoczęcia terapii oceniać stęże-

nie kreatyniny;

2. wykonywać comiesięczne badanie moczu;

3. w przypadkach budzących wątpliwości – skierować pa-

cjenta na konsultację nefrologiczną (Wynn

et al.,

2013).

AUTOIMMUNOLOGICZNE ZABURZENIA

CZYNNOŚCI TARCZYCY

W ciągu 48 miesięcy podawania alemtuzumabu w dawce

12 mg zaburzenia funkcji tarczycy stwierdzono u 36% le-

czonych. W większości przypadków ustępowały one

w trakcie konwencjonalnego postępowania. Najczęściej

diagnozowano nadczynność gruczołu tarczowego, jego

niedoczynność i chorobę Gravesa–Basedowa. Zaburzenia

czynności tarczycy występowały u pacjentów z „dodat-

nim wywiadem tarczycowym”. Ciężkie zaburzenia od-

notowano u mniej niż 1% chorych.

Częstość zaburzeń funkcji tarczycy podczas terapii

alemtuzumabem nakłada na lekarza obowiązek zwróce-

nia szczególnej uwagi na ocenę czynności tego gruczołu

przed rozpoczęciem leczenia. W przypadku objawów su-

gerujących wystąpienie zaburzeń czynności tarczycy na-

leży niezwłocznie skierować pacjenta do endokrynologa

(Miller, 2013).

Terapia z zastosowaniem alemtuzumabu może skutkować

poważnymi działaniami niepożądanymi, dlatego istotne

jest właściwe monitorowanie pacjentów zarówno przed

rozpoczęciem terapii, jak i po podaniu leku. Schemat mo-

nitorowania przedstawiono w tab. 2.

NEFROPATIE

W czasie podawania alemtuzumabu obserwowano nefropa-

tię związaną ze zniszczeniem błony podstawnej kłębuszków

nerkowych przez przeciwciała. Proces ten może doprowa-

dzić do poważnego uszkodzenia nerek i ich niewydolności.

Właściwe rozpoznanie i wczesne rozpoczęcie leczenia po-

zwalają uniknąć trwałych uszkodzeń, dlatego należy ściśle

obserwować wszelkie zaburzenia, takie jak wzrost stęże-

nia kreatyniny w surowicy, krwinkomocz czy białkomocz.

W przypadku uszkodzenia kłębuszków przez przeciwciała

przeciw błonie podstawnej leczeniem z wyboru są plazma-

fereza oraz podanie cyklofosfamidu i steroidów. W więk-

szości przypadków choroba ustępuje.

Ponieważ nefropatia może trwale upośledzić nerki, w trak-

cie leczenia alemtuzumabem należy:

LECZENIE

ALEMTUZUMABEM

Lek podaje się w dawce 12 mg we wlewie dożylnym przez

pięć kolejnych dni; infuzja powinna trwać około czterech

godzin. Ponowne podanie alemtuzumabu można rozważyć

po 12 miesiącach (trzy wlewy dożylne po 12 mg). Nie ma

danych dotyczących celowości i skuteczności dalszej tera-

pii tym lekiem.

Zaburzenie

Samoistna plamica małopłytkowa

Nefropatie

Test

Morfologia krwi z rozmazem

Stężenie kreatyniny

Badanie moczu z oceną osadu

Przez leczeniem

Tak

Co miesiąc

Tak

Co 3 miesiące

Zaburzenia funkcji tarczycy

Stężenie TSH, T3/T4

Tak

148

Tab. 2. Rekomendowane monitorowanie zaburzeń autoimmunologicznych w trakcie terapii alemtuzumabem

DOI: 10.15557/AN.2015.0021

AKTUALN NEUROL 2015, 15 (3), p. 144–149

alemtuzumab-nowy-lek-w-terapii-postaci-rzutowej-stwardnienia-rozsianego-pierwsza-czy-druga-linia-leczenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: