TP 2015 04 (535).pdf

(1402 KB) Pobierz

A.D. 2015 — A.M. 6144

Nr 535

Zima 2015

SPIS TREŚCI

Godło na rok 2016 ......................50

Biblijne zbadanie

tematu homoseksualizmu..........56

Tylko Bóg wyznacza

wodzów swego ludu....................64

Pamiętamy....................................64

„A gdy [Baranek] otworzył siódmą pieczęć[…]” „Aleście przystąpili do

góry Syon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalemu Niebieskiego […].

Patrzcie, abyście nie gardzili Tym, Który mówi […]: Jeszcze ja raz

poruszę nie tylko ziemią, ale i niebem […]. Przeto przyjmując Królestwo

nie chwiejące się, miejmy łaskę, przez którą służmy przyjemnie Bogu

z bojaźnią i uczciwością”. „[…] Chrystus przyszedłszy Najwyższy

Kapłan […] Przez większy i doskonalszy przybytek, […] Znalazłszy

wieczne odkupienie”. — Obj. 8:1; Żyd. 12:22,25,26,28; 9:11,12.

GODŁO NA ROK 2016

„Znalazłszy Twe słowa, chłonąłem je; Twe słowo było mi rozkoszą i radością

serca mojego. Bo Twoim Imieniem byłem nazwany, Jahwe, Boże Zastępów!”

Jer. 15:16 (BP)

mamy możliwość zasiadać przy stole praw-

dy i spożywać ze Słowa Bożego, nasze serca

wypełnia radość, a jeśli mamy wiarę w to Słowo,

pobudzi nas ono do

działania.Tak

samo każdy, kto

w pełni wierzy w bardzo wielkie i kosztowne obiet-

nice Boże dane zupełnie poświęconym i docenia je,

prędko postanowi po nie biec. Będzie też przy tym

ściśle przestrzegał wskazówek, tak aby nie biec na

próżno.

Jeśli będzie się w nim kształtować Chrystus, usta-

lone zasady chrześcijańskiego charakteru będą mu

pomagać stać mocno i spokojnie pośród pokus i błę-

du, i nie zostanie on łatwo oderwany ani od prakty-

kowania sprawiedliwości, ani od niepodważalnych

doktryn biblijnych. Będzie on wymagał potwier-

dzenia – „Tako rzecze Pan” w odniesieniu do każdej

doktryny i na takim pewnym słowie będzie polegał.

PL ISSN 0239–4480

Czasopismo wydawane kwartalnie (Wiosna, Lato, Jesień, Zima)

przez

ŚWIECKI RUCH MISYJNY „EPIFANIA”

ul. Dziewińska 40, 60-178 Poznań

Redaktor

Leon Snyder, 1156 St. Matthews Road, Chester Springs,

PA, 19425-2700, U.S.A.

Redaktor odpowiedzialny w Polsce

Henryk Olekszy

Roczna prenumerata 4 szt. x 3 zł = 12 zł.

Inne publikacje:

Sztandar Biblijny i Zwiastun Chrystusowego Królestwa

Edycje obcojęzyczne:

angielska, francuska, niemiecka, portugalska, tamilska, malajalam,

kannada, ukraińska, litewska

Czasopismo wolne od wpływu jakichkolwiek wyznań, partii, organiza-

cji i wierzeń ludzkich, związane jest z Bogiem w takim stopniu, w jakim

rozumie Jego Słowo. Jest ono wydawane:

• w obronie prawdy paruzyjnej, udzielonej przez Pana za pośred-

nictwem „onego Sługi”, jako podstawy wszelkiego dalszego rozwoju

Prawdy;

• w obronie zarządzeń, statutu i testamentu również danych przez

Pana za pośrednictwem „onego Sługi”;

• w celu przedstawiania oraz bronienia rozwijającej się prawdy epifa-

niczno–bazylejskiej, będącej pokarmem na czasie dla ludu Pana, zgodnie

z Jego wolą.

Wszelkie wpłaty na wydawnictwo

prosimy dokonywać na rachunek

bieżący: Świecki Ruch Misyjny „Epifania”, Zarząd Główny, PKO BP

Nowy Dwór Mazowiecki Nr 18 1020 1026 0000 1802 0014 8916.

Teraźniejsza Prawda

będzie również wysyłana bezpłatnie tym z ludu

Pana którzy o to poproszą.

Język zaś jego serca będzie w codziennym życiu wy-

rażał słowa: „Serce moje jest mocne, Boże, mocne

serce moje. […] Wśród ludów będę chwalił Cię, Pa-

nie [...]”. „Za dziedzictwo wieczne wziąłem świadec-

twa twoje; bo są radością serca mego”. „Znalazłszy

Twe słowa, chłonąłem je […]”. Takie powinno być

osobiste usposobienie każdego dziedzica Królestwa.

Nasze doświadczenia w badaniu Słowa w obec-

nym okresie rozszerzonego Żniwa Wieku Ewangelii,

a także nowe odcienie piękna i bogata głębia Bożej

mądrości, miłości i mocy, które dostrzegają nasze

serca, mogą być trafnie zilustrowane przez przypa-

dek francuskiego elektryka Ampere’a. Był on krótko-

widzem, nie wiedział jednak o tym. Kiedy uświado-

mił sobie swoją wadę wzroku poprzez przypadkowe

użycie okularów przyjaciela, wybuchnął płaczem na

myśl o tym, jak wiele z cudownego piękna świata

stracił przez całe życie.

Prorok reprezentujący lud Pański w przyszło-

ści, woła: „Znalazłszy Twe słowa, chłonąłem je” (Jer.

15:16, BP; por. Obj. 10: 8-10). Zawarta jest w tym

podwójna myśl: po pierwsze, wskazuje, że Słowo

Pana będzie zagubione i będzie potrzeba jego szu-

kania; po drugie, sugeruje, że nie przyniesie nam

żadnej korzyści, chyba że będzie przystosowane do

naszych potrzeb i chyba że jego świadectwo zostanie

przyjęte do dobrych i szczerych serc i wprowadzone

w czyn. W najważniejszym znaczeniu Słowo Pań-

skie zostało zagubione podczas ciemnych wieków.

Rytuały, ceremonie i dekrety soborów zajęły miejsce

świadectwa, które Pan nazywa pewnym. Skutkiem

tego było obniżenie poziomu życia duchowego i na-

rastające zamieszanie wśród wyznawców imienia

Chrystusa. Słowo Pana zagubiło się nie tylko w zna-

czeniu jego

praktykowania,

ale także, co bardzo waż-

ne, w znaczeniu

studiowania.

Ponowne odnalezienie Słowa Bożego zaczęło się,

jak się zdaje, wraz z wprowadzeniem druku około

1440 r., gdy niektórzy z ludu Pańskiego zostali po-

budzeni do bardziej szczegółowego szukania „sta-

rych ścieżek” (Jer. 6:16). Chociaż w czasach Lutra

sztuka drukarska było już dość zaawansowane, histo-

ria mówi nam, że pomimo tego, iż od lat przebywał

on na uczelni religijnej i był profesorem i nauczycie-

lem, nie zobaczył żadnego egzemplarza Słowa Boże-

go przed ukończeniem 20 lat. Dzięki Bogu, warunki

uległy takiej zmianie, że

Jego Słowo znalazło się,

za-

równo w tym znaczeniu, że jest dostępne dla wszyst-

50 — TERAŹNIEJSZA PRAWDA I ZWIASTUN CHRYSTUSOWEJ EPIFANII

kich ludzi, jak i w tym, że pod Jego opatrznościową

opieką w obecnym „czasie końca” nastąpił wzrost

wiedzy, czyniąc ją uniwersalną w chrześcijańskich

krajach (Dan. 12:4). Dziękujmy Bogu, że dziś Jego

Słowo jest obficie rozprowadzane we wszystkich

cywilizowanych krajach a także jest osiągalne we

wszystkich pogańskich krajach, we wszystkich języ-

kach, a nawet w wielu dialektach.

Pomimo jednak tego wszystkiego, co jest dostęp-

ne, Słowo Pana w jednym znaczeniu wciąż pozostaje

ukryte. Przykrywa je gruba warstwa fałszywych nauk

i ludzkich tradycji, tak że nawet w domach, gdzie

można znaleźć tę księgę, oczy zrozumienia często by-

wają tak silnie zaślepione, że prawda Boża nie może

być doceniona (Mat.

13:15). Bracia, wciąż

powinniśmy modlić

się z Apostołem za

nas samych i za in-

nych, abyśmy ma-

jąc oświecone oczy

zrozumienia, zdołali

pojąć ze wszystkimi

świętymi, jaka jest

szerokość i długość,

i wysokość, i głębo-

kość miłości Bożej,

któr a pr z e w y ż s z a

wszelkie ludzkie po-

jęcie (Efez. 3:18,19).

Dopiero, gdy oczy

naszego zrozumienia

otwierają się, naprawdę dostrzegamy cudowne rze-

czy w księdze Bożej – „Znalazłszy Twe słowa” – i na-

prawdę otrzymujemy cudowne błogosławieństwa,

jakie On przeznaczył tylko tym, którzy ich ze czcią

poszukują w prawdzie i szczerości. „Proście, a bę-

dzie wam dano, szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie,

a będzie wam otworzono. Każdy bowiem, kto prosi,

bierze; a kto szuka, znajduje; a temu, co kołacze, bę-

dzie otworzono” (Mat. 7:7,8).

Prorok (Amos 8:11) wspomina o głodzie w ziemi

– nie o głodzie chleba ani wody, ale słuchania Słów

Pańskich. Taki właśnie głód panował w ciemnych

wiekach i w znacznym stopniu ruch reformacyjny

był źródłem niebiańskiego pokarmu i napoju, ducho-

wego odżywienia. Lecz jak już zauważyliśmy, wciąż

odczuwany jest pewien głód, choć innego rodzaju.

Chociaż istnieją różnorodne kościoły, a Biblia jest

w każdym domu, wielu zaczyna odkrywać, że głodu-

je – że mając Słowo Boże w rękach, cierpią z powodu

niedożywienia, ponieważ karmili się dotąd plewami

ludzkich tradycji, cred i teorii, które nie wytrzymują

próby obecnego oświecenia. Niektórzy czują się wy-

chudzeni i duchowo głodni. Chcielibyśmy, by więcej

ich czuło taką potrzebę, gdyż Pan dziś – jak zawsze

– jest tak samo dobry, jak Jego Słowo, zapewniając

nas, że głód i pragnienie sprawiedliwości [prawdy]

zostaną zaspokojone (Mat. 5:6). Wszystkim, którzy

teraz wchodzą we właściwą relację z Panem i Jego

Słowem, oferowane jest posilenie, jakiego dotąd nie

znał Jego lud. Jego Słowo, zawsze cenne, teraz jest po

stokroć droższe niż kiedykolwiek. Piękno, prawdziwe

znaczenie i logika tego Słowa są coraz bardziej wi-

doczne dla tych, którzy mają słyszące uszy i otwarte

oczy wyrozumienia; dla tych, którzy są uwolnieni

z więzów ludzkich tradycji i szukają niebiańskiego

chleba, świadectwa Pańskiego, które jest pewne

i daje mądrość prostym i pokornym (Ps. 19:8).

Teraz jest czas, aby ci, którzy posmakowali, że

Pan jest łaskawy i odkryli, że Jego Słowo jest rze-

czywiście pokarmem,

oraz wiedzą, że Pan

Jezus przepasał się

i usługuje domowi

wiary pokarmem na

czas słuszny (Łuk.

12:37,42-44), szuka-

li i pomagali innym,

tym zaczynającym

d o st r z e g a ć s woj ą

chudoś ć i o dczu-

wać głód i pragnie-

n i e . Ni e c h aj Pa n

daje nam coraz wię-

cej mądrości i łaski

w przedstawianiu

Jego prawdy, tak aby-

śmy nie tylko naszy-

mi wargami, ale całym postępowaniem w życiu, da-

wali świadectwo mocy i łaski Słowa Życia.

Mamy przywilej pozwolić, aby Boże Słowo sta-

ło się radością i weselem dla nas jako poświęconych

wierzących w Jego Słowo. Przeanalizujmy niektóre

z wielu wersetów Pisma Świętego mówiących o rado-

ści i weselu. Izrael weselił się z powodu zwycięstwa

Dawida w walce z Goliatem: „A gdy szli w czasie

powrotu Dawida po zabiciu Filistyńczyka, wyszły

kobiety ze wszystkich miast izraelskich na spotkanie

króla Saula ze śpiewem i pląsami przy wtórze bęb-

nów z radosnymi okrzykami i przy dźwiękach cym-

bałów” (1 Sam. 18:6, BW).

Pasterze, aniołowie i mędrcy radowali się z po-

wodu narodzin Jezusa: „I rzekł do nich Anioł: Nie

bójcie się; bo oto zwiastuję wam radość wielką, która

będzie wszystkiemu ludowi: Iż się wam dziś narodził

zbawiciel, który jest Chrystus Pan, w mieście Dawi-

dowem” (Łuk. 2:10,11). „A gdy ujrzeli onę gwiazdę,

uradowali się radością bardzo wielką” (Mat. 2:10).

Uczniowie cieszyli się z wjazdu Jezusa do Jerozolimy,

Jego zmartwychwstania i wniebowstąpienia: „A wiel-

ki lud słał szaty swoje na drodze, a drudzy obcina-

li gałązki z drzew, i słali na drodze. A lud wprzód

ZIMA 2015 — 51

i pozad idący wołał, mówiąc: Hosanna synowi Da-

widowemu! błogosławiony, który idzie w imieniu

Pańskiem, Hosanna na wy-

sokościach!” (Mat. 21:8,9).

„Lecz gdy oni jeszcze nie

wierzyli od radości, ale się

dziwowali, rzekł im: Ma-

cie tu co jeść?” „A oni po-

kłoniwszy mu się, wrócili

się do Jeruzalemu z rado-

ścią wielką. I byli zawsze

w kościele, chwaląc i bło-

gosławiąc Boga. […]” (Łuk.

24:41,52,53). Także i my

odpowiedzmy na wezwa-

nie: „Radujcie się zawsze

w Panu; znowu mówię, radujcie się” (Fil. 4:4).

Radość można zdefiniować jako

zadowolenie ser-

ca i umysłu, uniesienie serca i umysłu, uszczęśliwienie

serca i umysłu.

Każdy od razu zauważy stosowność

tych definicji, a przykłady i fragmenty zacytowane

w powyższych akapitach obficie udowadniają zgod-

ność tych określeń z Pismem Świętym. My wszyscy,

którzy jesteśmy uczniami Chrystusa, wiemy poprzez

nasze radosne doświadczenia, że definicje te właści-

wie opisują uczucie radości. Nie wszyscy jednak są

radośni. Większa bowiem część ludzkości zwykle

jest, mówiąc ogólnie, bardziej skłonna do smutku niż

do radości. Nie może być inaczej pod panowaniem

przekleństwa adamowego. Ból, cierpienie, straty,

rozczarowania, nienawiść, umieranie, śmierć i żało-

ba napierają z wszystkich stron i napełniają całą rasę

smutkiem, bowiem ludzkość żyje w nocy grzechu,

gdzie trwa płacz. „Bo Jego gniew trwa tylko chwilę,

lecz łaska Jego – przez całe życie; wieczór przynosi

łzy, a ranek wesele” (Ps. 30:6, BP). Radość nie jest

zwykłym i trwałym doświadczeniem rasy pozosta-

jącej pod przekleństwem. Jednak przywilejem ludu

Bożego jest wesele.

Radość – jako trzeciorzędna łaska – jest oczy-

wiście

połączeniem szeregu innych łask będących

jej składowymi elementami,

gdyż ona w natural-

ny sposób wypływa z ich praktykowania. Pierwszą

z nich jest wiara, która jest umysłowym ocenieniem

i spoleganiem serca na Bogu i Chrystusie w Ich oso-

bach, charakterach, słowach i czynach. Pobudza ona

umysł i serce do radości poprzez objawienie, jakie

daje umysłowi oraz pokój i zadowolenie, jakie daje

sercu, gdy umysł i serce opierają się na tych rzeczach

z czterech wyżej wymienionych punktów widzenia.

Nadzieja

jest kolejnym składnikiem radości, bowiem

wzbudza szczęście poprzez pragnienie i oczekiwanie

dobrych rzeczy. Ponad wszystkie inne łaski

miłość,

która rozkoszuje się dobrymi zasadami i charakte-

rami, pozostaje we współczującej jedności z nimi

i z przyjemnością poświęca się ich krzewieniu, w sa-

mej swej naturze stanowi główny składnik radości.

Posłuszeństwo

wobec Boga i Chrystusa – wymagane

przez dobre zasady – wywiera rozweselający wpływ

na serce i umysł i wznieca

w nich radość.

Pobożność,

jako obowiązkowa miłość

do Boga, dostarcza główne-

go fundamentu sprawied-

liwej radości, podczas gdy

miłość braterska

– obowiąz-

kowa miłość do bliźnie-

go – prowadzi do radości

z poczucia wspólnoty, któ-

re wzbudza wobec drugich.

Pokój

także jest szczegól-

nym elementem radości,

stanowiąc niezbędną pod-

stawę do jej praktykowania.

Boże słowa o radości i weseleniu się występują

w kilku odmianach. (1) To radość, jaką odczuwa

grzesznik ulegający swym zdeprawowanym zami-

łowaniom. Taka radość jest jednak przemijająca jak

światło rac i fajerwerków, które przez moment są

olśniewające, a potem gasną w ciemności, gdy ich

składniki ulegają rozpadowi. Ona jest jak strumień,

który szybko wzbiera i zalewa ziemię, ale jest gwał-

towny i czyni szkodę, albo jak taniec na pułapce

pokrytej kwiatami, której piękne okrycie ustępuje

pod ciężarem tancerza, a on spada na dno tej pu-

łapki z opłakanym skutkiem. Czy może być inaczej

w moralnym porządku rzeczy, w którym ci, co czer-

pią przyjemność z niewiary, błędu, nieposłuszeństwa

wobec przełożonych, zabójstwa, cudzołóstwa, wsze-

teczeństwa, kradzieży, obmowy, chciwości, złośliwo-

ści, nienawiści, złych podejrzeń, złych mów itd., stają

się nieszczęśliwi oddawszy się tym rodzajom zła?

Istnieją także (2) samolubne i światowe radości

wynikające z ulegania naszym wrodzonym samo-

lubnym i światowym skłonnościom do poczucia

własnej godności, szacunku otrzymywanego od in-

nych ludzi, do fizycznych wygód, życia i pokarmu,

do ukrywania rzeczy niekorzystnych, opierania się

rzeczom szkodliwym i walki z nimi; do spraw płci,

cielesnej rodziny, domu, przyjaciół i ojczyzny. Choć

tego rodzaju radości są osiągalne bez udziału grze-

chu i przez większą część ludzkości są faktycznie

często doświadczane w formie niegrzesznej, w naj-

lepszym wypadku są przemijające, nieprzynoszące

pełnego zadowolenia, a często przynoszą rozczaro-

wanie. Mogą one być używane jako słudzy prawdy

i sprawiedliwości, i powodować większą radość niż

ta, której doznają przez uleganie im ludzie natural-

nie samolubni i światowi, lecz nawet w swych najlep-

szych formach

nie dorównują

duchowym radościom,

jakich Bóg udziela swoim wiernym dzieciom.

Takie są radości, które Bóg nazywa „weselem

Pańskim”. „Tedy odszedł wszystek lud, aby jedli

52 — TERAŹNIEJSZA PRAWDA I ZWIASTUN CHRYSTUSOWEJ EPIFANII

i pili, i aby innym cząstki posyłali. I weselili się bar-

dzo, przeto, że zrozumieli słowa, których i naucza-

no” (Neh. 8:10,12). Ich ośrodkiem są nasze duchowe

dobra, tj. osoby Boga i Chrystusa, Ich charaktery,

słowa, dzieła i urzędy.

„Rozkosz i radość serca mojego” ześrodkowa-

ne są w naszych błogosławieństwach i przywilejach

w związku z (a) Bogiem jako naszym Stwórcą, Za-

opatrzycielem, Zbawicielem, Nauczycielem, Uspra-

wiedliwicielem, Uświęcicielem i Wybawicielem, (b)

Jezusem jako naszym Prorokiem, Odkupicielem, Ka-

płanem, Orędownikiem, Usprawiedliwicielem, Gło-

wą, Zbawcą, Wodzem, Lekarzem, Królem, Panem,

Sędzią, Oczyścicielem, Rafinatorem i Pasterzem, (c)

Bożą rodziną jako Jego synami, braćmi Jezusa i świę-

tymi, (d) z etapami zbawienia – oświeceniem, poku-

tą, wiarą, usprawiedliwieniem, naszym powołaniem,

zwycięstwem w naszych walkach, nadzieją ujrzenia

Chrystusa i znalezienia się z Nim w Królestwie, (e)

ze światem i nami jako jego obecnymi oświecicielami

i przyszłymi wyzwolicielami spod przekleństwa, (f)

z ostatecznym obaleniem złych zasad i ich czynicie-

li, (g) z ostatecznym tryumfem dobrych zasad i ich

czynicieli oraz (h) z życiem wiecznym i szczęściem

dobrych jednostek. Powyższe radości nie są prze-

mijające, niesatysfakcjonujące ani rozczarowujące;

przeciwnie – są wieczne, satysfakcjonujące i tryum-

fujące.

Czy ze spożywania prawdy wypływa błogosła-

wieństwo? O tak! Wykonując swój urząd Uświęcicie-

la, nasz Pan oddziałuje na serce poprzez kolejne swe

obietnice i inne części Biblii, a także na inne sposoby,

przyprowadzając tymczasowo usprawiedliwioną jed-

nostkę do poświęcenia i pomagając jej w realizacji

tego poświęcenia. Oddziałuje On także na umysł,

pouczając go na temat dodatkowych zarysów Słowa

prawdy i udzielając mu wystarczającego zrozumie-

nia, by umożliwić mu rozumne podjęcie i wykonanie

poświęcenia. Uświęcenie i oświecenie Duchem Świę-

tym są wykonywane przez: “słowo twoje jest praw-

dą” (Jana 17:17; patrz A, str. 196-198). Uświęcenie

trwa codziennie przez cały czas poświęcenia, a przez

ciągłe smakowanie dobrego Słowa Bożego jednost-

ka jest pouczana co do czasów, chwil i innych zary-

sów prawdy – „A o czasach i o chwilach, bracia! nie

potrzebujecie, aby wam pisano” (1 Tes. 5:1) – i uczy

się jak wzrastać w podobieństwie Chrystusa i służyć

Bogu w godny przyjęcia sposób. „Albowiem wolą

Bożą [w stosunku do was] jest wasze uświęcenie;

[…]” (1 Tes. 4:3, BT) i On pragnie, abyśmy Go chwa-

li i służyli Mu „w duchu i w prawdzie” (Jana 4:23,24).

„[…] [Ł]aska i prawda przez Jezusa Chrystusa stała

się” (Jana 1:17), a my mamy wzrastać w łasce i w zna-

jomości naszego Pana i Zbawcy Jezusa Chrystusa (2

Piotra 1:5-11; 3:18). Apostoł Paweł także wspomi-

na zarówno o sercu, jak i o głowie w 1 Tym. 4:16:

„Pilnuj samego siebie i nauczania […]” i ponow-

nie w 2 Tym. 3:16: „Wszystko Pismo od Boga jest

natchnione i pożyteczne ku nauce, ku strofowaniu,

ku naprawie, ku ćwiczeniu, które jest w sprawiedli-

wości” [dwa ostatnie zastosowania odnoszą się do

serca, jego cech i wynikającego z nich postępowa-

nia, patrz E 8, str. 81]. Prawda i duch prawdy, albo

prawda i sprawiedliwość, są łączone ze sobą także

w wielu innych wersetach biblijnych. O, drodzy bra-

cia, „Znalazłszy Twe słowa, chłonąłem je; Twe słowo

było mi rozkoszą i radością serca mojego. Bo Twoim

Imieniem byłem nazwany, Jahwe, Boże Zastępów!”.

Widzimy zatem, że uczestnicy Ducha Świętego

muszą także być wytrwałymi uczestnikami dobrego

Słowa Bożego, co obejmuje przynajmniej w pew-

nym stopniu „głębokości Boże” (1 Kor. 2:10), jeśli

ich uświęcenie ma być kontynuowane i ukończone.

Poprzestanie na pierwszym oświeceniu, uzyskanym

przez warunek pokuty i tymczasowego usprawiedli-

wienia, znaczyłoby, że uświęcenie takiej osoby nie

może być dopełnione. Wszyscy uczniowie Jezusa

muszą trwać w Jego Słowie, jeśli prawdziwie chcą być

Jego uczniami, oraz posiadać ciągłą znajomość przy-

najmniej takiej miary prawdy, jaka jest potrzebna

do uświęcenia (Jana 8:31,32). Muszą wciąż chodzić

w świetle Jego Słowa, tak jak On przez swego Du-

cha uczy ich: „Lecz gdy przyjdzie on Duch prawdy,

wprowadzi was we wszelką prawdę; bo nie sam od

siebie mówić będzie, ale cokolwiek usłyszy, mówić

będzie, i przyszłe rzeczy wam opowie” (Jana 16:13).

„Albowiemeście byli niekiedy ciemnością; aleście

teraz światłością w Panu; chodźcież jako dziatki

światłości” (Efez. 5:8). Patrz PT ’45, str. 2-6. Mu-

szą wzrastać w wiedzy, zrozumieniu i łasce w miarę

upływu czasu od ich poświęcenia. „Tedy im otwo-

rzył zmysł, żeby rozumieli Pisma” (Łuk. 24:45, 1 Kor.

14:20; Efez. 1:17, 18; 2 Tym. 2:7; 2 Piotra 1:5-11; 3:18;

1 Jana 5:20).

W miarę jak smakuje się coraz więcej „dobrego

Słowa Bożego”, odkrywa się, że jest ono „słodkie jak

miód”, a im więcej się go spożywa, tym staje się słod-

sze, choć „posmak” jest zawsze mniej lub bardziej

mieszanką goryczy prześladowań ze słodyczą (Ezech.

3:1-3; Jer. 15:16).

Nasz Pan powiedział: „[…] słowa, które ja wam

mówię, duch są i żywot są” (Jana 6:63,68). „[…]

Azaż słowa moje nie są dobre temu, który chodzi

w uprzejmości?” (Mich. 2:7; Ps. 119:105; 2 Pio-

tra 1:18,19; 1 Jana 1:7). Całkowicie bezcelowa jest

mod litwa poświęconych „Panie, daj nam ducha

zrozumienia”, jeśli zaniedbują słowo prawdy. „[…]

[U]święcenie [jest] przez Ducha i wiarę w Prawdę

[…] (Cienie

Przybytku,

str. 46, par. 3). „Twe słowo

było mi rozkoszą i radością serca mojego” – stopnie

radości odpowiadają etapom życia chrześcijanina,

tzn. radość może mieć różne odmiany i stopnie w za-

leżności od płaszczyzny chrześcijańskiego życia. Te

ZIMA 2015 — 53

Plik z chomika:

JohnPaton

TP 2015 04 (535).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: