Baccalario Pierdomenico (Moore Ulysses) - Wrota czasu 02 - Antykwariat ze starymi mapami.pdf

(748 KB) Pobierz

Tytuł oryginału: Ulysses Moore. La Bottego delie Mappe Dimenticate

Projekt graficzny obwoluty i ilustracje: Iacopo Bruno

Przekład i opracowanie manuskryptu Ulyssesa Moore'a: Pierdomenico

Baccalario

Tłumaczenie z języka włoskiego: Bożena Fabiani Opracowanie

redakcyjne wersji polskiej: Dorota Koman

Krzysztof Olesiejuk - Inwestycje Sp. z o.o., 2006

Przygotowanie wydania polskiego: Mozaika Sp. z o.o.

ISBN 10: 83-7423-778-3 ISBN 13: 978-83-7423-778-9

Wydawca: Firma Księgarska Jacek i Krzysztof Olesiejuk - Inwestycje

Sp. z o.o. 01-217 Warszawa, ul. Kolejowa 15/17,

www.olesiejuk.pl,www.oramus.pl

Druk: DRUK-INTRO S.A.

Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej publikacji nie może

być reprodukowana, przechowywana jako źródło danych, przekazywana

w jakiejkolwiek mechanicznej, elektronicznej lub innej formie zapisu

bez pisemnej zgody wydawcy.

Ulysses Moore

Antykwariat ze starymi mapami

X^ r FIRMA i ii, KSIĘGARSKA

Nota od Redakcji

Naszemu korespondentowi udało się złamać kod i przetłumaczyć drugi

manuskrypt Ulyssesa Moore'a. Niestety, tajemnica miasteczka Kilmore

Cove i jego mieszkańców pozostała nierozwikłana. Dlatego Pier-

domenico Baccalario postanowił pozostać jakiś czas w Kornwalii, by ją

rozwiązać. Jeśli chcecie wiedzieć, co wydarzyło się dotychczas,

zerknijcie na koniec książki, a potem - przeżyjcie kolejną przygodę...

Redakcja „Parostatku"

Tłumaczenie drugiego manuskryptu

Usuń

Odpowiedz Odpowiedz wszystkim Wyślij Drukuj

Od: Pierdomenico Baccalario Temat: Tłumaczenie drugiego

manuskryptu /ystano: 1 marca 2005 11:23:55 Do: Redakcja „Parostatku"

ochani,

iszę do was z kawiarenki internetowej w St. Ives, sympatycznego mia-

teczka w Kornwalii. Tu jest wspaniale! Jeśli nie macie nic przeciwko te-

nu, zostanę tu jeszcze kilka tygodni. Udało mi się przetłumaczyć drugi

nanuskrypt i muszę przyznać, że nie brak w nim niespodzianek. Powiem

vięcej: wiele spraw wychodzi na jaw... ale nie chcę niczego uprzedzać,

racowałem dzień i noc, więc czuję się kompletnie rozbity. Słońce mało

nnie nie oślepiło, kiedy w końcu wyszedłem z pokoju, o właściciele

hoteliku Bed & Breakfast zmusili mnie, żebym wreszcie za-:zerpnął

świeżego powietrza. Inaczej tkwiłbym tam nadal, zamknięty, piórem w

ręku, pośród papierów, ślęcząc nad niezrozumiałą kaligrafią Jlyssesa

Moore'a.

"o przemili ludzie. Odkąd powiedziałem im, co robię, traktują mnie jak

:złonka rodziny.

Śniadania jadam z nimi (jedliście kiedyś scones? Są wspaniałe z kawą z

mlekiem), a potem siadam przy stoliku i otwieram kolejny notes.

Głównie jednak szperam w kufrze, poszukując kolejnych rysunków i

zdjęć, które mogą mi pomóc rozwikłać tajemnicę.

Bardzo się cieszę, gdy pod koniec dnia właściciele B&B proszą mnie,

żebym przeczytał im na głos fragment, który przetłumaczyłem. Potem

długo o nim rozprawiamy.

Dziwna historia - słyszeli coś o Kilmore Cove, ale żadne z nich nie

potrafi mi powiedzieć, jak tam trafić. Nie czas na turystykę, ale muszę to

sprawdzić!

A teraz kilka ważnych spraw:

W trakcie moich poszukiwań trafiłem na Obliwię Newton, która z

powodzeniem prowadzi własną firmę, handluje domami, zajmuje się

turystyką i organizacją wakacji. Czyżby to ta sama osoba, która

występuje w manuskryptach?

W londyńskiej książce telefonicznej znalazłem też wiele rodzin o

nazwisku Covenant. Mam ochotę obdzwonić ich wszystkich.

Niestety, zupełnie inaczej jest z Kilmore Cove, które nie figuruje w

żadnym spisie. To dość zaskakujące. Muszę zaczerpnąć informacji w

urzędzie miejskim w St. Ives albo znaleźć jakąś dobrą mapkę, najlepiej

szczegółową mapę turystyczną, żeby dotrzeć do tego dziwnego

miasteczka.

Czas nagli, więc kończę. Do usłyszenia wkrótce,

Pierdomenico

iiliWg

- ULYSSES MOORE -ANTYKWARIAT ZE STARYMI MAPAMI

zeszyt drugi

WawawaW

mmmm

pierwsza wersja tłumaczenia II manuskryptu Ulyssesa Moore'a

p,. . zzy*

«-'•* -c»./// h'r<f~

Padał deszcz. Niebo było czarne jak szkolna tablica. Tylko z wieżyczki

Willi Argo, ze szczytu skały, docierało światło - raz mocniejsze, raz

słabsze, w zależności od podmuchów wiatru. Drzewa w parku chyliły

się ku ziemi niczym źdźbła trawy. Spienione fale rozbijały się o skały.

Nestor, ogrodnik, po raz kolejny sprawdzał, czy wszystkie okna są

zamknięte. Kulejąc, krążył po pokojach, omijając w ciemnościach

dobrze znajome meble. Po wielu latach wiernej służby znał na pamięć

wszystkie wystające szuflady, stoliki, hinduskie i afrykańskie posążki.

Pamiętał nawet, żeby się schylić, przechodząc pod starą wenecką lampą

w salonie.

Powoli minął schody, doszedł do portyku i zatrzymał się, by spojrzeć

przez okno na mroczny od deszczu ogród. Ostrożnie oparł się o

postument posągu. W migocącym świetle błyskawic wyrzeźbiona

kobieta wyglądała jak żywa, zupełnie jakby naprawdę zamierzała zabrać

się do naprawiania rybackich sieci.

Nestor gwałtownie zatarł ręce. Po ciemku wszedł po schodach, wzdłuż

wiszących tu od lat portretów kolejnych właścicieli willi, i zajrzał do

pokoju w wieżyczce. W błysku kolejnego pioruna zdążył zaledwie

rzucić okiem na dzienniki i kolekcję modeli okrętów, po czym zawrócił

na parter i, kuśtykając, przeszedł pod arkadą prowadzącą do kamiennego

pokoju.

n —i— < im —1— li wv _i— l «nr

Ot-r-t— KJOC

mrr—»— n