ROBERT E. HOWARD
Spośród ogromu literatury fantastycznej szczególnym powodzeniem cieszą się utwory w stylu fantasy, wywodzące swój rodowód od mitów, legend i poematów starożytnych ludów. Wydaje się, że ich popularność spowodowana jest wyraźnym pokrewieństwem ze światem baśni, a także stopniowym spadkiem zainteresowania fantastyką naukową utrzymaną w konwencji “hard”, epatującą czytelnika drobiazgowymi, najczęściej quasi-naukowymi opisami zjawisk i technologii. Sprzyjają temu również tendencje eskapistyczne pojawiające się zawsze w okresach kryzysów, oraz wzmagające się rozczarowanie owocami postępu technicznego.
Brak jednoznacznej definicji stylu fantasy sprawia, że część krytyków kategorycznie zaprzecza istnieniu fantastyki baśniowej jako odrębnego podgatunku. Taką opinię wyraża na przykład Stanisław Lem w posłowiu do wydanej ostatnio książki Ursuli K. Le Guin “Czarnoksiężnik z archipelagu”. Chyląc czoła przed mistrzem uważam jednak, że można wyróżnić dwa podstawowe kryteria odróżniające fantastykę baśniową od reszty gatunku; drobiazgowo opracowane tło pseudohistoryczne, pseudoetnograficzne i pseudogeopolity-czne oraz występowanie sił magicznych przy jednoczesnym braku zaawansowanych nauk i technologii. Wielbiciele trylogii J. R. R. Tolkiena z pewnością się ze mną zgodzą.
W Polsce ukazało się niewiele pozycji reprezentujących styl fantasy. Wspominana już książka Ursuli K. Le Guin razem z jej uprzednio wydanym zbiorem opowiadań pt. “Wszystkie strony świata” oraz trzy dzieła J. R. R. Tolkiena (“Hobbit, czyli tam i z powrotem”, “Władca pierścieni”, “Rudy Dżil i jego pies” - przy czym ostatnia pozycja nie jest już fantasy sensu stricto) zamykają listę. Paru innych autorów znanych jest polskim czytelnikom z krótkich opowiadań drukowanych w różnych periodykach (np. Andre Norton, Henry Kuttner) i fragmentarycznych wzmianek krytyki. Miesięcznik “Fantastyka” wydał numer poświęcony fantastyce baśniowej. Jak do tej pory jednak nazwiska czołowych przedstawicieli gatunku, począwszy od pionierów - Williama Morrisa, Lorda Dunsany i Erica R. Eddisona, po twórców późniejszych - R. E. Howarda, C. A. Smitha, C. L. Moore, L. S. de Campa i M. Moorcocka, nie są znane ogółowi czytelników w naszym kraju.
Obecnie prezentujemy wielbicielom świata “Miecza i Magii” niezwykle popularnego na Zachodzie bohatera - Conana, stworzonego przez amerykańskiego pisarza R. E. Howarda. Robert Ervin Howard (1906-1936) napisał kilka serii powieści w stylu fantasy, z których najdłuższą i cieszącą się największym powodzeniem jest seria obejmująca opowieści o Conanie. Za życia Howarda opublikowano 18 utworów, których bohaterem był Conan - 8 innych w różnym stopniu zaawansowania odkryto w papierach pisarza po jego śmierci.
Rozpoczynając serię opowiadań o Conanie, Howard skonstruował własną wizję świata, w którym umieścił bohatera, drobiazgowo opracowując tło swych utworów w eseju “The Hyborian Age”. Pisząc kolejne części sagi, Howard opierał się na wymyślonych przez siebie faktach z żelazną konsekwencją, cechującą, jak twierdził: “każdego dobrego pisarza powieści historycznych”. Właśnie te solidne podstawy świata sprawiają, że przygody Conana są wciąż interesującą lekturą - podobnie jak zaliczane do klasyki utwory Tolkiena. Tym, których oburzy zestawienie nazwisk obu pisarzy przypomnę tylko, że “Władca pierścieni” Tolkiena powstał w latach 1936 - 1943, a “Hobbit...” w roku 1937, a więc wtedy, gdy Howard już nie żył.
Akcja opowiadań składających się na sagę o Conanie toczy się na Ziemi około 12 tysięcy lat temu. W tym czasie (wg Howarda) zachodnie części głównego kontynentu Wschodniej Półkuli zajmowały królestwa hyboriańskie, założone 3 tysiące lat wcześniej na ruinach imperium zła - Acheronu przez Hyborian, najeźdźców z północy. Na południe od królestw hyboriańskich leżały kłótliwe miasta - państwa Shemu. Za Shemem drzemało starożytne, złowrogie królestwo Stygii; rywal i partner Acheronu w krwawych dniach jego chwały. Jeszcze dalej na południe, za pustyniami i sawannami leżały barbarzyńskie Czarne Królestwa. Na północ od Hyborii ciągnęły się surowe ziemie Cymmerii, Hyperborei, Asgardu i Vanaheim. Na zachodzie, wzdłuż wybrzeży oceanu, zamieszkiwali dzicy Piktowie, a na wschodzie błyszczały bogate królestwa hyrkaniańskie, z których najpotężniejszym był Turan. Conan był barbarzyńskim awanturnikiem urodzonym w Cymmerii - północnej krainie poszarpanych skał i pustego nieba. Po ojcu kowalu odziedziczył herkulesową siłę i posturę. Już jako piętnastoletni chłopiec bierze udział w plądrowaniu Venarium, aguilońskiego posterunku granicznego. W rok później przyłącza się do oddziału Esirów i zostaje schwytany przez Hyperborejów podczas grabieżczej wyprawy na ich ziemie. Ucieka z niewoli i wędruje na północ, do królestwa Zamory. Przez kilka lat wiedzie tam i w przyległych królestwach Koryncji i Nemedii ryzykowny żywot złodzieja. Nienawykły do cywilizacji i samowolny z natury, wrodzonym sprytem i siłą nadrabia braki w edukacji. Zmęczony głodową egzystencją zaciąga się jako najemnik w szeregi armii Turanu. Przez następne dwa lata odbywa liczne podróże daleko na wschód, do legendarnych ziem Meru i Khitanu. Po wielu perypetiach wynajmuje swoje żołnierskie usługi kolejnym państwom hyboriańskim. Zmuszony do ucieczki z Argos staje się piratem u wybrzeży Kush razem z shemicką kobietą-piratem, Belit. Tam zdobywa sobie imię Amra-Lew. Po utracie Belit Conan znów powraca do żołnierskiego rzemiosła - tym razem w Shemie i przyległych państwach. Później przeżywa przygody wśród wyjętych spod prawa jeźdźców wschodnich stepów, wśród piratów na Morzu Vilayet, wśród górskich szczepów zamieszkujących Góry Himeliańskie na granicach Iranistanu i Vendhyi (znów następny okres żołnierski w Koth i Argos, po którym zostaje najpierw piratem na wyspach Baracha, później kapitanem zingarańskich bukanierów... itd., itd. ). Pełna saga o Conanie liczy ponad dwadzieścia tomów i nie sposób w tym miejscu choćby pobieżnie streścić jego burzliwy żywot.
Pirat i wierny żołnierz - hulaka, niezwyciężony w boju, szlachetny wobec słabszych, wrażliwy na blask złota i kobiece wdzięki, nieustraszony Conan brnie przez potoki krwi zwyciężając ludzi, potwory i podstępnych czarowników, by w końcu zostać królem potężnego państwa - Aguilonii.
Około 500 lat po czasach Conana Wielkiego, większość królestw Ery Hyboriańskiej zmyła fala najazdu barbarzyńców. Przez kilkaset następnych lat Ziemię zamieszkiwały nieliczne, wędrowne plemiona wiecznie walczących ze sobą koczowników. Później resztki cywilizacji zostały starte przez ostatni pochód lodowców i potężne wstrząsy tektoniczne. Wtedy właśnie powstało Morze Śródziemne i Morze Północne, wielkie Morze Vilayet zmniejszyło się do rozmiarów dzisiejszego Morza Kaspijskiego, a z fal Atlantyku wynurzyły się rozległe obszary Afryki Zachodniej. Ludzkość stoczyła się do poziomu prymitywnych dzikusów. Po cofnięciu się lodowca cywilizacja znów zaczęła się rozwijać osiągając stan dzisiejszy.
Zapraszam wszystkich do hyboriańskiego świata i życzę przyjemnej lektury!
Poznań, grudzień 1989 r. Zbigniew A. Królicki
I znów Conan obejmuje dowództwo pirackiej karaweli, tym razem na Morzu Vilayet. Niestety, krótko trwa jego pirackie żeglowanie. Udaje się więc do Czarnych Królestw gnany legendą o klejnotach Gwahlura, ukrytych gdzieś w Keshanie. By zdobyć dokładniejsze informacje o mitycznym skarbie, zaciąga się jako najemnik na dworze króla Keshanu.
Nad dżunglą wznosiły się pionowe ściany skalne - wyniosłe szańce z kamienia lśniącego błękitnie i karmazynowo we wschodzącym słońcu, niknęły daleko, daleko na wschodzie i zachodzie, górując nad falującym, szmaragdowym oceanem liści. Ta gigantyczna palisada o pionowych flankach twardej skały, w której okruchy kwarcu odbijały słoneczny blask, zdawała się być niezdobytą. A jednak pracowicie pnący się ku górze człowiek znajdował się już w połowie drogi na szczyt. Pochodził z rasy górali, przyzwyczajonych do wspinaczki na niedostępne turnie, a także był mężczyzną niezwykłej siły i zręczności. Jego jedynym odzieniem była para krótkich spodni z czerwonego jedwabiu. Sandały miał przywiązane na plecach, razem z mieczem i sztyletem, co zapewniało mu większą swobodę ruchów. Był to człowiek silnie zbudowany, gibki jak pantera, o skórze zbrązowiałej od słońca, z prosto przyciętą czarną grzywą włosów przytrzymywanych na skroniach srebrną opaską. Żelazne mięśnie, sokoli wzrok i pewne nogi dobrze mu służyły przy wspinaczce, na drodze jakby stworzonej do sprawdzenia tych zalet. Sto pięćdziesiąt stóp pod nim falowała dżungla, tyleż powyżej grań wbijała się w niebo poranka.
Mozolił się jak ktoś wiedziony pośpiechem, lecz mimo to musiał poruszać się w żółwim tempie. Przywierając do ściany jak mucha, macając na oślep rękami i nogami wyszukiwał wgłębienia i uchwyty w najlepszym razie ryzykowne i czasami dosłownie zawisał na czubkach palców. Mimo to szedł w górę, nieledwie zębami i pazurami walcząc o każdą stopę. Chwilami zatrzymywał się, dając odpocząć obolałym mięśniom i strząsając pot zalewający oczy, odwracał głowę, aby spojrzeć badawczo na rozciągającą się w dole dżunglę, szukając w zielonej przestrzeni śladu ludzkiego życia czy jakiegoś ruchu.
Był już blisko szczytu, gdy dostrzegł, że kilka stóp nad nim w pionowej ścianie skały znajduje się wyłom. W chwilę później dotarł tam - do małej groty tuż przed krawędzią grani. Wspierając się na łokciach zajrzał do wnętrza i jęknął. Grota była niewielka, zaledwie nieco większa od niszy wyciętej w skale, ale miała mieszkańca.
W małej pieczarze siedziała mumia; brązowa, pomarszczona, ze skrzyżowanymi nogami, rękami założonymi na zapadniętej piersi i pochyloną głową. Niewyprawione rzemienie, które teraz stanowiły zaledwie przegniłe włókna, przytrzymywały kończyny mumii w tej pozycji. Jeżeli postać ta była kiedyś odziana, to wpływ czasu już dawno zamienił jej strój w proch. Jednak wciśnięty między skrzyżowane ramiona a wyschniętą pierś tkwił zwój pergaminu, pożółkły z wiekiem na kolor starej kości słoniowej. Wspinacz sięgnął ramieniem i wyszarpnął rulon. Nie oglądając wepchnął go za pas i podciągnął ciało, aż stanął na skraju groty. Podskoczył i chwyciwszy krawędź grani wciągnął się na szczyt niemal jednym skokiem.
Stanął ciężko dysząc i spojrzał przed siebie. Poczuł się tak, jakby zajrzał do wnętrza ogromnej czary o ścianach z granitu. Jej dno pokryte było drzewami i inną bardziej zwartą roślinnością, nigdzie jednak nie osiągającą gęstości porównywalnej z dżunglą rozpościerającą się na zewnątrz. Ściany skalne otaczały dolinę jednolitym pierścieniem. Był to wybryk natury chyba nie mający odpowiednika w całym świecie: o wnętrzu jak naturalny amfiteatr, z owalnym skrawkiem leśnej równiny o średnicy trzech czy czterech mil, odcięty od reszty świata i otoczony pierścieniem skał jak palisadą. Jednak mężczyzna na grani nie pogrążył się w podziwie nad tym fenomenem topograficznym. Z napiętą uwagą wpatrywał się w wierzchołki drzew rosnących w dole i wydał głębokie westchnienie ulgi, gdy uchwycił błysk marmurowych kopuł wśród migoczącej zieleni. Nie był to więc mit - pod nim leżał słynny i opuszczony pałac Alkmeenonu.
Conan Cymmerianin, niegdyś mieszkaniec Wysp Baracha, Czarnego Wybrzeża i wielu innych krain, gdzie życie toczy się burzliwie, przybył do Królestwa Keshanu zwabiony legendarnym skarbem zaćmiewającym ponoć skarby królów Turanu.
Keshan był barbarzyńskim królestwem leżącym na wschodzie, w głębi kraju Kush, gdzie rozległe pastwiska zlewały się z napływającymi od południa lasami. Lud jego był mieszaniną ras; smagli arystokraci rządzili społecznością składającą się głównie z Murzynów, a będący u władzy książęta i arcykapłani utrzymywali, iż wywodzą się z rasy białej rządzącej w mitycznych czasach królestwem, którego stolicą był Alkmeenon. Sprzeczne legendy próbowały wyjaśnić przyczynę ostatecznego upadku królestwa i opuszczenia miasta przez ocalałych. Równie mgliste były opowieści o Zębach Gwahlura - skarbie Alkmeenonu. Jednakże te owiane mgłą legendy wystarczyły, by przywieść Conana do Keshanu, przez rozległe równiny, góry i pociętą rzekami dżunglę.
Odnalazł Keshan, który sam w sobie był uważany za mityczny przez wiele ludów północy i zachodu, oraz usłyszał dość, by potwierdzić plotki o skarbie zwanym przez ludzi Zębami Gwahlura. Nie zdołał jednak dowiedzieć się miejsca ukrycia skarbu i stanął wobec konieczności wyjaśnienia swojej obecności w Keshanie. Przybysze bez zajęcia nie byli tam mile widziani.
Nie przejął się tym. Z chłodną pewnością siebie zaoferował usługi majestatycznym, przybranym w pióra i podejrzliwym grandom wspaniałego, barbarzyńskiego dworu. Był zawodowym wojownikiem. Przybył do Keshanu (tak powiedział) w poszukiwaniu zajęcia. Za pieniądze mógłby wyćwiczyć armię królestwa i poprowadzić przeciw odwiecznym wrogom - Puntyjczykom, których ostatnie sukcesy w polu wywołały wściekłość skorego do gniewu króla Keshanu.
Propozycja ta nie była taką bezczelnością, jaką mogła się wydawać. Sława Conana poprzedziła go nawet w odległym Keshanie; jego czyny jako wodza czarnych korsarzy, tych wilków południowych wybrzeży, uczyniły jego imię znanym, podziwianym i wywołującym strach na ziemiach Czarnych Królestw. Nie wymawiał się od sprawdzianów obmyślonych przez smagłych panów. Nieustające potyczki na granicach dostarczyły Cymmerianinowi mnóstwo sposobności do zademonstrowania zręczności w walce wręcz. Jego dzikie zuchwalstwo wywarło wielkie wrażenie na panach Keshanu, którzy zdali sobie sprawę, że umiejętność dowodzenia nie jest obca Cymmerianinowi. Wszystko zaczęło się układać po jego myśli, jako że pragnął tej jednej, jedynej rzeczy - pracy dającej wymówkę do pozostania w Keshanie wystarczająco długo, aby odnaleźć miejsce ukrycia Zębów Gwahlura. Lecz wkrótce pojawiły się pierwsze przeszkody. Na czele misji dyplomatycznej z Zembabwei przybył do Keshanu Thutmekri.
Stygijczyk Thutmekri - awanturnik i łajdak, którego spryt stał się rekomendacją dla obu królów wielkiego, kupieckiego królestwa leżącego o wiele dni marszu na wschód. Znali się z Cymmerianinem od dawna nie żywiąc do siebie przyjaznych uczuć. Thutmekri uczynił podobną jak on propozycję władcy Keshanu, również dotyczącą podboju Puntu, które to królestwo, nawiasem mówiąc, leżące na wschód od Keshanu, wypędziło kupców Zembabwei i spaliło ich fortece. Jego oferta przeważyła nawet prestiż Conana. Stygijczyk ofiarowywał się bowiem najechać na Punt ze wschodu z chmarą czarnych oszczepników, shemickich łuczników oraz zbrojnych w miecze najemników, i dopomóc władcy Keshanu w podboju wrogiego królestwa. Dobroduszni królowie Zembabwei pragnęli jedynie monopolu na handel z Keshanem i jego lennikami, oraz jako świadectwa dobrej woli, nieco Zębów Gwahlura. Bynajmniej nie w celach użytkowych, pospieszył wyjaśnić podejrzliwym wodzom Thutmekri; byłyby one umieszczone w świątyni Zembabwei obok przysadzistych, złotych posągów Dagona i Derkety, jak uświęceni goście w najświętszym miejscu królestwa, dla przypieczętowania ugody między Keshanem a Zembabwei. To oświadczenie przywiodło grymas uśmiechu na usta Conana.
Cymmerianin nie próbował mierzyć się sprytem i intrygami z Thutmekrim i jego shemickim partnerem - Zarghebą. Wiedział, że jeżeli Thutmekri wygra w tym przetargu, będzie nalegał na natychmiastowe wypędzenie rywala. Conan mógł zrobić tylko jedno: znaleźć klejnoty, zanim władca Keshanu podejmie decyzję, i uciec z nimi. Był już przekonany, że kamieni nie ukryto w Keshii, królewskim mieście będącym kupą krytych strzechą chat, stłoczonych wokół glinianej ściany otaczającej pałac z błota, kamieni i bambusa.
Kiedy Conan płonął z nerwowej niecierpliwości, najwyższy kapłan Gorulga oznajmił, że zanim zostanie powzięta jakakolwiek decyzja należy się upewnić, jaka jest wola bogów co do proponowanego przymierza z Zembabwei i ofiarowania przedmiotów, od dawna uważanych za święte i nienaruszalne. Należy wysłuchać wyroczni Alkmeenonu.
Była to straszliwa wieść i wywołała nie kończącą się gadaninę zarówno w pałacu jak i w chatach. Od stu z górą lat kapłani nie odwiedzali wymarłego miasta. Wyrocznia, mówili ludzie, to księżniczka Yelaya - ostatnia władczyni Alkmeenonu, która zmarła w pełnym kwiecie swej młodości i piękna, a jej ciało cudownym sposobem pozostało nie zmienione przez wieki. W dawnych czasach kapłani odkryli drogę do nawiedzonego miasta i ona nauczyła ich mądrości. Lecz ostatni kapłan, który udał się do wyroczni, był niegodziwcem, próbującym ukraść przedziwnie szlifowane klejnoty zwane przez ludzi Zębami Gwahlura. Przeznaczenie jednak dopadło go w opuszczonym pałacu, a jego pomocnicy, którzy uszli z życiem opowiadali tak przerażające historie, że przez następne stulecie nikt nie odważył się zbliżyć do miasta i samej wyroczni.
Gorulga, obecny arcykapłan, przekonany o swej uczciwości oznajmił, że wyruszy jednak z gromadą wyznawców, by wskrzesić starodawny obyczaj. W powszechnym podnieceniu mielono niedyskretnie językami i Conan uchwycił ślad, którego szukał od wielu tygodni - posłyszany szept jednego z niższych kapłanów sprawił, że Cymmerianin wymknął się nocą z Keshii, nim nadszedł świt, a kapłani wyruszyli w drogę. Jadąc najszybciej jak mógł przez noc, dzień i noc, przybył wczesnym rankiem do skał Alkmeenonu, leżącego w południowo-zachodnim krańcu królestwa, pośród nie zamieszkanej dżungli będącej tabu dla zwykłych ludzi. Nikt prócz kapłanów nie ośmielał się zbliżyć do nawiedzonej doliny, a od stu lat nawet oni nie wchodzili do Alkmeenonu. Żaden człowiek nie zdołał przebyć tych skalnych ścian, mówiły legendy, i nikt oprócz kapłanów nie znał sekretnego wejścia do doliny. Conan nie tracił czasu na szukanie tej drogi. Urwiska odstraszające czarnych ludzi - jeźdźców i mieszkańców równin leśnych nie były niedostępnymi dla człowieka urodzonego wśród surowych wzgórz Cymmerii.
Teraz spoglądał ze szczytu skał na owalną dolinę i zastanawiał się, jaka to zaraza, wojna czy przesąd wywiodły ludzi tej dawnej białej rasy z ich warowni tak, że zmieszali się i zostali wchłonięci przez czarne szczepy, które ich otaczały.
Ta dolina była ich cytadelą. Tutaj stał pałac, w którym mieszkała tylko rodzina królewska i jej dwór. Samo miasto znajdowało się na zewnątrz skalnego pierścienia. Dżungla skrywała jego ruiny zieloną gęstwiną roślinności. We wnętrzu doliny jednak błyszczały wśród listowia kopuły nietkniętych ruiną wież królewskiego pałacu Alkmeenonu, który oparł się niszczącemu działaniu czasu.
Conan przerzucił nogę przez grań i zaczął sprawnie schodzić w dół. Wewnętrzne ściany skalne były bardziej poszarpane, nie tak strome. Cymmerianin opuścił się na pokryte murawą dno doliny w czasie niemal o połowę krótszym od tego, jaki był mu potrzebny do wdrapania się na urwisko.
Z dłonią opartą na rękojeści miecza rozejrzał się bacznie wokół. Nie miał wprawdzie powodu, by podejrzewać o kłamstwo ludzi mówiących, że Alkmeenon jest pusty, opuszczony i nawiedzany tylko przez duchy martwej przeszłości, ale podejrzliwość i czujność leżały w naturze Conana. Cisza zdawała się tu być odwieczną; nawet liść nie drgnął na gałęzi. Kiedy pochylił się, by zajrzeć pod drzewa, nie ujrzał nic prócz maszerujących szeregów pni wchodzących w dal, niebieskawy mrok głębokiego lasu. Mimo to szedł czujnie, z obnażonym mieczem w dłoni, niespokojnymi oczyma przeszukując cienie po bokach, stąpając sprężyście, bezgłośnie po murawie.
Dookoła widział wiele śladów dawnej cywilizacji; marmurowe fontanny, ciche i kruszejące stały w kręgach mniejszych drzew o kształtach zbyt symetrycznych, aby były naturalnym zbiegiem okoliczności.
Gęstwina lasu i krzaków zalała dokładnie zaplanowane gaje, ale ich zarysy dawały się jeszcze zauważyć. Pod drzewami biegły szerokie chodniki, teraz popękane, z trawą wyrastającą ze szczelin. Dojrzał też ściany ze zdobnymi okapami; kratownice wykute w kamieniu, które musiały kiedyś być ścianami pawilonów wypoczynkowych. Przed nim zaś, za drzewami lśniły marmurowe kopuły i w miarę jak się zbliżał, ogrom podtrzymującej je konstrukcji stawał się coraz bardziej widoczny. Przepychając się przez zasłonę oplatanych winoroślą gałęzi, dotarł do niemalże otwartej przestrzeni, gdzie krzaki rosły mniej gęste, a drzewa rozstępowały się.
Ujrzał przed sobą szeroki, podparty filarami portyk pałacu. Wchodząc po wielkich marmurowych stopniach zauważył, że budynek zachował się w daleko lepszym stanie niż pomniejsze budowle, które widział wśród krzewów. Grube mury i masywne filary były najwidoczniej zbyt potężne, by skruszeć pod ciosami czasu i żywiołów. Zawisła tu jednak ta sama co w gęstwinie niemalże zaczarowana cisza. Nawet powolne stąpanie obutych w sandały stóp Cymmerianina zdawało się niepokojąco głośne w panującym bezruchu.
Gdzieś w tym pałacu znajdował się wizerunek lub posąg, który w dawnych czasach służył kapłanom Keshanu za wyrocznię. Gdzieś w pałacu - chyba, że niedyskretny kapłan plótł głupstwa - był też ukryty skarb zapomnianych władców Alkmeenonu.
Conan wszedł do szerokiej i wyniosłej sali pełnej kolumn, pomiędzy którymi rozwierały się łukowate otwory po dawno zbutwiałych drzwiach. Minął mroczny przedsionek i na jego drugim końcu przeszedł przez wielkie dwuskrzydłowe drzwi z brązu. Były półotwarte, jakby niedomknięto ich przed wiekami. Znalazł się w rozległej, kopulastej komnacie, która musiała służyć królom Alkmeenonu jako sala posłuchań.
Sala miała kształt ośmiokąta, a wielka kopuła, w jaką zakrzywiał się wyniosły sufit została najwidoczniej zręcznie przedziurawiona, gdyż w komnacie było znacznie jaśniej niż w przedsionku, który do niej prowadził. W odległym końcu wielkiej sali wznosiło się podium, na które wiodły szerokie stopnie z lapis lazuli, a na nich stał masywny fotel ze zdobnymi poręczami i wysokim oparciem, na którym kiedyś bez wątpienia wspierał się złotem przetykany baldachim.
Conan mruknął coś pod nosem i oczy mu zabłysły. Stał przed nim znany z niezliczonych legend złoty tron Alkmeenonu!
Cymmerianin ocenił jego wagę doświadczonym okiem. Sam tron stanowiłby już fortunę, gdyby tylko zdołał go stąd wytaszczyć. Przepych rozpalał wyobraźnię Conana i sprawił, że Cymmerianin zapłonął z niecierpliwości. Swędziały go palce i już widział, jak zanurza je w klejnotach opisywanych przez bajarzy na placach targowych Keshii, którzy powtarzali opowieści podawane z ust do ust przez stulecia - o kamieniach, jakich drugich nie ma w świecie; rubinach, szmaragdach, diamentach, opalach, szafirach - całym bogactwie starożytnego świata.
Conan spodziewał się, że znajdzie posąg bogini siedzącej na tronie, lecz skoro go tam nie zobaczył, uznał, że wyrocznię umieszczono w innej części pałacu - o ile oczywiście w ogóle istniał jakiś jej posąg czy wizerunek. Jednak od chwili, gdy zwrócił twarz ku Keshanowi, tak wiele mitów okazało się rzeczywistością, że nie wątpił w znalezienie jakiegoś wizerunku lub bożka.
Za tronem znajdowały się wąskie, łukowate drzwi, które w czasach, gdy Alkmeenon tętnił życiem, były niewątpliwie ukryte za grubymi zasłonami. Conan zajrzał tam i zobaczył, że prowadzą do pustej alkowy, z której wychodzi pod kątem prostym wąski korytarz. Odwrócił się i dostrzegł inne wejście znajdujące się z lewej strony podium. W odróżnieniu od innych to wejście było zaopatrzone w drzwi. I nie były to zwykłe drzwi. Portal wykonano z tego samego metalu co tron, pokryto go także wieloma dziwnymi arabeskami. Pod dotknięciem Conana drzwi otworzyły się tak gładko, jakby miały świeżo naoliwione zawiasy.
Wszedł do środka, przystanął i spojrzał w głąb pomieszczenia. Znajdował się w kwadratowej komnacie o niewielkich wymiarach, której marmurowe ściany wznosiły się ku zdobionemu sufitowi inkrustowanemu złotem. U podstawy i u szczytu ścian biegły złote fryzy; nie było innych drzwi niż te, którymi wszedł. Te szczegóły zauważył mimowolnie, bowiem całą swoją uwagę skupił na postaci leżącej przed nim na postumencie z kości słoniowej.
Spodziewał się posągu, wyrzeźbionego ze zręcznością starożytnej sztuki. Jednak żadna sztuka nie mogła tak wiernie oddać doskonałości leżącej przed nim postaci. Nie był to wizerunek z kamienia, metalu czy kości słoniowej. Było to rzeczywiste ciało kobiety i Conan nie próbował nawet zgadnąć, jaką tajemniczą sztuką starożytnych zachowano je w nietkniętym stanie przez tyle wieków. Odzież, którą nosiła, również była nietknięta przez czas. Na widok tego Conan zachmurzył się, czując podświadomy, dziwny niepokój. Sztuka, dzięki której zachowało się ciało, nie mogła działać na ubiór. Mimo to księżniczka miała na sobie parę złotych napierśników z koncentrycznymi kręgami małych klejnotów, pozłacane sandały i krótką jedwabną spódniczkę podtrzymywaną paskiem wysadzanym kamieniami. Ani materiał, ani metal nie nosiły śladu zniszczenia.
Yelaya emanowała chłodnym pięknem, nawet po śmierci. Ciało jej było jak alabaster - wiotkie, lecz zmysłowe, a wielki szkarłatny kamień błyszczał na tle ciemnej fali włosów.
Conan stał przez chwilę patrząc na nią, a potem opukał mieczem postument. Przyszła mu na myśl możliwość istnienia schowka zawierającego skarb, lecz postument dawał solidny dźwięk. Odwrócił się i niezdecydowany przemierzał komnatę. Gdzie powinien szukać najpierw? Miał zbyt mało czasu. Kapłan, którego paplaninę z kurtyzaną podsłuchał, twierdził, że skarb jest ukryty w pałacu, ale to oznaczało bardzo rozległy obszar poszukiwań. Conan zastanowił się, czy nie powinien ukryć się i zaczekać, aż kapłani przyjdą i odejdą, a potem wznowić poszukiwania. Istniało jednak ryzyko, że wracając do Keshii mogą zabrać kamienie ze sobą. Cymmerianin był przekonany, że Thutmekri przekupił Gorulgę.
Znając Thutmekriego, Conan mógł przewidzieć jego plany. Wiedział, że to Thutmekri zaproponował królom Zembabwei podbicie Puntu, co było zaledwie pierwszym krokiem do ich prawdziwego celu - przechwycenia Zębów Gwahlura. Przezorni królowie musieli zażądać dowodu, że skarb naprawdę istnieje, nim zrobią jakiś ruch. Kamienie, jakich Thutmekri zażądał jako rękojmi, byłyby takim dowodem. Przekonani o istnieniu skarbu, królowie Zembabwei ruszyliby. Punt zostałby najechany jednocześnie ze wschodu i zachodu, ale Zembabweiczycy postaraliby się, żeby armie Keshanu wykonały większość roboty. Potem, kiedy zarówno Punt, jak i Keshan będą wyczerpane walką, Zembabweiczycy zgniotą oba narody, ograbią Keshan i siłą zabiorą skarb, nawet jeżeli będą musieli w tym celu zburzyć każdy budynek i torturować każdą żywą istotę w królestwie.
Jednak zawsze istniała druga możliwość; gdyby Thutmekri zdołał położyć ręce na skarbie, typowym dla tego człowieka byłoby oszukać swoich pracodawców, ukraść kamienie dla siebie i zwinąć manatki zostawiając emisariuszom Zembabwei cały kłopot. Conan był przekonany, że zasięganie opinii wyroczni było tylko fortelem mającym sprawić, by król Keshanu przychylił się do próśb Thutmekriego, gdyż ani przez chwilę nie wątpił, że Gorulga jest równie chytrym łajdakiem jak cała reszta zamieszanych w ten wielki szwindel. Conan nie próbował porozumieć się z arcykapłanem; nie mógł zaproponować wyższej łapówki, a gdyby spróbował, oznaczałoby to odkrycie wszystkich swoich kart Stygijczykowi. Goruiga wydałby Cymmerianina i za jednym zamachem upewniając lud o swej uczciwości, pozbyłby się rywala Thutmekriego. Conan zastanawiał się, jak Thutmekri przekupił kapłana i co mógł zaproponować człowiekowi, który miał w rękach największy ze skarbów. W każdym razie był pewny, że wyrocznia orzeknie, iż wolą bogów jest, by Keshan spełnił życzenia Thutmekriego, a także doda kilka szczegółowych wskazówek dotyczących jego, Conana, osoby. Zbyt gorąco byłoby potem Conanowi w Keshii, zresztą odjeżdżając ostatniej nocy nie miał wcale zamiaru tam wracać.
Komnata wyroczni nie dostarczyła mu żadnej wskazówki. Ruszył do wielkiej sali posłuchań i chwycił za tron. Był ciężki, ale zdołał go odchylić. Marmurowa płyta pod nim była jednolita. Ponownie wszedł do alkowy. Uczepił się myśli o sekretnej krypcie w pobliżu wyroczni. Zaczął starannie opukiwać ściany i wreszcie, w miejscu leżącym naprzeciw wąskiego korytarza, odpowiedział mu pusty dźwięk. Patrząc z bliska zauważył, że w tym miejscu szpary między sąsiednimi blokami są szersze niż zwykle. Włożył czubek sztyletu i nacisnął.
Blok odchylił się cicho, odsłaniając niszę w ścianie i nic więcej. Zaklął z pasją. Otwór był pusty i nie wyglądał jakby kiedykolwiek służył za miejsce ukrycia skarbu. Zaglądając do środka ujrzał system małych otworów w ścianie, mniej więcej na poziomie ludzkiej twarzy. Zerknął przez nie i mruknął coś ze zrozumieniem. Ściana oddzielała alkowę od komnaty z wyrocznią. Od strony komnaty otwory były niewidoczne. Conan uśmiechnął się. To wyjaśniało tajemnicę wyroczni, chociaż było mniej subtelne niż się spodziewał. Gorulga umieściłby w tej niszy jakiegoś zaufanego sługę lub sam osobiście przemówiłby przez otwory i łatwowierni czarnoskórzy wyznawcy uznaliby to za prawdziwy głos Yelayi.
Nagie Cymmerianin przypomniał sobie o czymś. Wydobył zwój pergaminu zabrany mumii i rozwinął go ostrożnie - zwój wyglądał tak, jakby za chwilę miał się rozpaść na kawałki ze starości. Barbarzyńca zachmurzył się nad wyblakłymi znakami pokrywającymi pergamin. W swoich włóczęgach po świecie wielki awanturnik nabył wiele, powierzchownej co prawda, wiedzy, a szczególnie umiejętności czytania i mówienia w wielu obcych językach. Wielu uczonych mędrców byłoby zdumionych zdolnościami językowymi Conana, gdyż doświadczył on wielu przygód, w których znajomość obcego języka stanowiła różnicę między życiem a śmiercią.
Znaki były zagadkowe; znajome i niezrozumiałe jednocześnie. Wreszcie znalazł przyczynę. To były znaki pradawnego języka Pelishtów, w wielu szczegółach różniące się od obecnego, znanego mu, a który trzysta lat temu uległ zmianom, gdy Pelishci zostali podbici przez szczepy koczowników. Stary, pozbawiony naleciałości, język rękopisu zbił go z tropu. Wyłowił powtarzający się zwrot, w którym rozpoznał słowo: Bit-Yakin. Uznał, że było to imię piszącego.
Zmarszczył brwi i nieświadomie poruszał wargami zmagając się z trudnym zadaniem, lecz przebrnął przez manuskrypt, choć znacznej jego części nie zdołał przetłumaczyć i niewiele zrozumiał z reszty. Przyjął jednak, że autor, tajemniczy Bit-Yakin, przybył z daleka ze swymi sługami i dostał się do doliny Alkmeenonu. Następna, spora część tekstu nie miała dla Conana sensu, usiana nieznajomymi zwrotami i znakami. O ile mógł zrozumieć, chodziło o upływ długiego okresu czasu. Imię Yelayi powtarzało się często, a pod koniec rękopisu stało się jasne, że Bit-Yakin wiedział o swej rychłej śmierci. Z lekkim wzdrygnięciem Conan uświadomił sobie, że mumia w grocie musiała być szczątkami autora manuskryptu, tajemniczego Pelishty - Bit-Yakina. Umarł, tak jak przepowiadał i najwidoczniej jego słudzy umieścili ciało pana w tej otwartej krypcie na stromej ścianie skalnej, zgodnie z przedśmiertnymi wskazówkami.
Dziwne było tylko to, że o Bit-Yakinie nie wspominały żadne legendy. Niewątpliwie przybył do doliny, kiedy była już opuszczona przez pierwotnych mieszkańców - tak głosił rękopis - ale zadziwiającym było, że kapłani przychodzący w dawnych dniach, by wysłuchać wyroczni, nie widzieli tego człowieka lub jego sług. Conan był pewny, że mumia i pergamin liczyły więcej niż sto lat. Bit-Yakin zamieszkiwał w pałacu w czasach, gdy kapłani przychodzili pokłonić się martwej Yelayi. A jednak legendy milczały o tym, mówiąc tylko o opuszczonym mieście umarłych.
Dlaczego zamieszkiwał w tym ponurym miejscu i ku jakiemu nieznanemu przeznaczeniu wyruszyli jego słudzy pochowawszy ciało pana?
Conan wzruszył ramionami, wepchnął rękopis z powrotem za pas i zesztywniał nagle, a ciarki przebiegły mu po grzbiecie. W sennej ciszy pałacu niespodziewanie rozległ się głęboki, niepokojący dźwięk wielkiego gongu!
Przyczajony jak wielki kot, Cymmerianin odwrócił się ściskając w dłoni obnażony miecz i spojrzał w wąski korytarz, z którego zdawał się dobiegać niepokojący dźwięk. Czyżby przybyli kapłani Keshii? Wiedział, że to nieprawdopodobne; nie mieli dość czasu na dotarcie do doliny. Jednak gong był bezsprzecznym świadectwem ludzkiej obecności.
W zasadzie Conan był zwolennikiem prostych rozwiązań. Odrobinę subtelności, jaką posiadał, nabył stykając się z bardziej przebiegłymi umysłami i zaskoczony znienacka jakimś nieoczekiwanym wydarzeniem reagował zgodnie ze swą naturą. Teraz więc, zamiast ukryć się lub oddalić cicho w przeciwną stronę, jak zrobiłby to przeciętny człowiek, pobiegł korytarzem w kierunku, z którego dochodził dźwięk. Sandały Cymmerianina nie czyniły więcej hałasu niż stąpnięcia pantery, jego oczy zwężyły się w szparki, a usta wykrzywił dziki grymas. Niespodziewany dźwięk przepoił go chwilowym lękiem, a barbarzyńca zawsze łatwo wpadał w prymitywny szał wściekłości wywołany zagrożeniem. Właśnie wypadł zza zakrętu korytarza na mały dziedziniec, gdy coś błyszczącego w słońcu przykuło jego wzrok. Był to gong; wielki, złoty dysk zawieszony na złotym ramieniu wystającym z kruszejącego muru. Spiżowy młotek leżał w pobliżu, lecz nikogo nie było widać ani słychać. Otaczające dziedziniec łukowate wejścia ziały pustką. Conan przyczaił się w drzwiach przez - jak mu się wydawało - długą chwilę.
Ani dźwięku, ani ruchu.
Jego cierpliwość wyczerpała się w końcu; skradał się dookoła dziedzińca zaglądając w łukowate przejścia, gotowy odskoczyć błyskawicznie lub uderzyć w prawo czy lewo, jak kobra. Dotarł do gongu i zajrzał w najbliższe drzwi. Zobaczył tylko mroczną, zaśmieconą gruzem komnatę. Wypolerowane, marmurowe płyty wokół gongu nie nosiły śladu stóp, ale czuł jakiś zapach w powietrzu - słaby odór, którego nie mógł rozpoznać; nozdrza rozdymały mu się jak dzikiemu zwierzęciu, gdy mozolił się, by tę woń określić.
Conan ruszył ku drzwiom i ... wyglądające na solidne, marmurowe płyty rozpękły się pod jego stopami i zapadły z przerażającą gwałtownością. Wpadając zdążył jeszcze rozrzucić szeroko ramiona i uchwycić brzegi ziejącego pod nim otworu. Krawędzie rozkruszyły się jednak pod czepiającymi się ich palcami.
Cymmerianin runął w dół, w kompletną ciemność, a lodowata, czarna woda wzięła go w swe objęcia i porwała z zapierającą dech szybkością.
Z początku Conan nie próbował walczyć z unoszącym go przez ciemność prądem. Utrzymywał się na powierzchni trzymając w zębach miecz, którego nie postradał nawet w czasie upadku, i nie próbował zgadnąć, jaki czeka go los. Nagle w otaczającym go mroku błysnął promień światła. Ujrzał rozkołysaną, czarną kipiel, wrzącą tak, jakby wzburzał ją jakiś potwór głębin i zobaczył, że pionowe, kamienne ściany kanału łączą się nad nim w niskie sklepienie. Po obu stronach tuż pod sufitem biegł wąski występ, ale był o wiele za wysoko, by mógł go dosięgnąć. W jednym miejscu sufit miał wyrwę, prawdopodobnie zawalił się, i przez ten właśnie otwór sączyło się światło. Poza tą niewielką, jasną plamą panowała zupełna ciemność i panika ogarnęła Conana, gdy pojął, że zostanie uniesiony dalej, znów w niezgłębiony mrok. Wtedy zobaczył coś jeszcze: mosiężne drabinki opuszczające się w regularnych odstępach z półek do powierzchni wody -właśnie zbliżał się dc jednej z nich. Natychmiast popłynął w jej kierunku, walcząc z prądem trzymającym go na środku nurtu. Miał uczucie, że przytrzymuje go mnóstwo żywych, małych rąk, lecz z desperacką siłą mocując się z rwącymi falami przybliżał się do brzegu, walcząc zaciekle o każdy cal. Wreszcie dotarł do drabinki, uczepił się kurczowo ostatniego szczebla i zawisł na niej bez tchu.
W chwilę później wygramolił się z wodnej kipieli niechętnie powierzając swój ciężar wątłym szczeblom. Wykrzywiały się i zginały, lecz wytrzymały; wdrapał się po nich na wąski występ biegnący wzdłuż ściany i odległy ledwie na wysokość człowieka od wygiętego sklepienia. Rosły Cymmerianin musiał schylić głowę, gdy wstał. Na wprost szczytu drabinki ujrzał ciężkie drzwi z brązu, które jednak mimo jego wysiłków nie ustąpiły. Spluwając krwią włożył miecz do pochwy - ostrze przecięło mu wargi podczas zaciekłej walki z rzeką - i zwrócił swoją uwagę ku dziurawemu sklepieniu.
Zdołał sięgnąć rękami otworu i uchwycić jego krawędzie, a ostrożne badanie upewniło go, że kamień wytrzyma ciężar. W chwilę później podciągnął się przez otwór i znalazł w obszernej, zupełnie zrujnowanej komnacie. Większość sufitu zarwała się, tak samo jak spora część podłogi s...
ssonja