Libia za Kaddafiego – odkłamany obraz.odt

Opublikowano 27 grudzień 2019 r.

Za te oto „grzechy” zabito Kaddafiego …

W 2011 roku Libijczycy mieli zapewnione:

1. Benzyna – tańsza niż woda. 1 litr benzyny – 0,14 USD
2. Nowożeńcy otrzymywali w darze od państwa 64 000 $ na zakup mieszkania.
3. Edukacja i służba zdrowia – całkowicie bezpłatne. Gdy nie było możliwości wykonania jakiegoś zabiegu w kraju, rząd finansował jego koszty za granicą, w tym podróż i zakwaterowanie.
4. Za każdego członka rodziny państwo wypłaca dotację w wysokości 1000 USD rocznie.
5. Zasiłek dla bezrobotnych – 730 USD.
6. Zamknięcie wszystkich baz wojskowych NATO.
7. Wynagrodzenie pielęgniarki – 1000 USD.
8. Na każdego noworodka wypłacane jest „becikowe” – 7 000 $.
9. Jednorazowa pomoc finansowa na otwarcie osobistej działalności gospodarczej – 20 000 USD.
10. Wysokie podatki i opłaty są zabronione.
11. PKB na mieszkańca – 14 192 USD
12. Edukacja i staż za granicą – na koszt państwa.
13. Sieć sklepów dla wielodzietnych rodzin z symbolicznymi cenami na podstawowe artykuły spożywcze.
14. Za sprzedaż produktów o przeterminowanej ważności – wysokie grzywny i aresztowanie przez specjalne jednostki policji.
15. Część aptek – z bezpłatnym wydawaniem leków.
16. Za podrabianie lekarstw – kara śmierci.
17. Czynsz za mieszkanie – nie ma.
18. Opłata za energię elektryczną dla ludności – nie ma.
19. Sprzedaż i spożywanie alkoholu jest zabronione – obowiązuje „tzw. prawo suche”.
20. Kredyty na zakup samochodu i mieszkania – nieoprocentowane.
21. Usługi pośredników w obrocie nieruchomościami – zabronione.
22. Państwo płaci przy zakupie samochodu do 50% ceny, 65% – dla żołnierzy pospolitego ruszenia.
23. Po dojściu do władzy wypędził z kraju korporacje międzynarodowe.
24. Pod rządami Kaddafiego Murzyni z południowej Libii uzyskali prawa człowieka.
25. W ciągu czterdziestu lat jego rządów ludność Libii zwiększyła się 3-krotnie.
26. Śmiertelność dzieci spadła 9 – krotnie.
27. Długość życia w kraju wzrosła z 51,5 do 74,5 lat.
28. Kaddafi postanowił wycofać Libię ze światowego systemu bankowego, a kolejne 12 krajów arabskich chciało pójść w jego ślady
29. Stypendium dla studentów na uczelniach krajowych i zagranicznych wynosiło 500 USD miesięcznie.
30. Jeśli Libijczyk po obronie dyplomu nie znalazł pracy, państwo wypłacało mu przeciętną pensję, jaką otrzymywał przed podjęciem studiów.
31. Libijskie banki były własnością państwa i udzielały nieoprocentowanych pożyczek.
32. Libijczycy, którzy chcieli zostać rolnikami, otrzymywali ziemię, dom, sprzęt, nasiona oraz żywy inwentarz, potrzebny do rozpoczęcia działalności.
33. Libia nie miała żadnych zagranicznych długów, dodatkowo posiadała rezerwy finansowe w wysokości 150 mld dol.

Nieco informacji o rządach M. Kaddafiego.

Mu’ammar al-Kaddafi [1942-2011] przejął władzę w 1969 roku, Libia wówczas była jednym z najbiedniejszych krajów Afryki. W 2011 roku Libia stała się jednym z najbogatszych krajów Afryki. W oparciu o zyski z eksportu ropy naftowej przywódca był w stanie finansować liczne rządowe inwestycje, nie korzystając z funduszy MFW. Na początek warto wysłuchać wykładu „Libia za Kaddafiego – odkłamany obraz”.

W 1969 roku tylko 25% Libijczyków umiało czytać. Kaddafi w pierwszej kolejności stworzył ludności możliwości nauki, a następnie inwestował w rozwój technologiczny kraju. W 2011 roku 25% Libijczyków posiadało wykształcenie wyższe, w kraju pozostało tylko 13% analfabetów.

Podstawowym problemem w Afryce jest brak wody pitnej, z tego powodu co roku umiera wiele milionów ludzi. Kaddafi zapewnił Libijczykom czystą wodę pitną, a następnie rurociągi planował przedłużyć do sąsiednich państw.

Wielka Sztuczna Rzeka w Libii, 8 cud świata – to największa na świecie podziemna sieć rurociągów, jej długość wynosi 4 000 km, zbudowana jest w oparciu o 1300 studni o głębokości od 80 do 400 metrów. Studnie połączone są rurociągami, których podstawowym elementem są rury o średnicy 4 m i długości 7 m. Do sieci tej woda pompowana jest z 270 szybów głębokich na 100 m. Szacowany koszt 1m³ wody miał wynosić 0,35 centa.

Koszty wykonanych prac do 2011 roku wyniosły około 33 mld $ i w całości zostały pokryte przez rząd libijski. W 2009 roku zrealizowane było 2/3 projektu. Wszystkie odcinki rurociągu zaznaczone na schemacie linią ciągłą zostały ukończone.

Woda była doprowadzana do mieszkań oraz do systemów nawadniania pól na Saharze. Libijczycy mogli uprawiać własne warzywa, zboża i owoce.

22 lipca 2011 siły powietrzne NATO zbombardowały fabrykę w Bredze, produkującą elementy rurociągu. Powodem była rzekoma obecność wyrzutni rakiet na terenie zakładu.

Kaddafi realizował dużą ilość poważnych inwestycji. Nie mając w kraju wystarczającej ilości specjalistów, zatrudniał kadrę z innych państw, w tym wielu polskich specjalistów. Polacy budowali drogi, autostrady, mosty, cukrownie, elektrownie, farmy, pracowali w szpitalach jako lekarze i pielęgniarki, w biurach projektów jako geodeci. Przy podpisywaniu umów pośredniczyły polskie firmy, np: Polservice, Polimex-Cekop, Dromex, Kopex, Centrozap, Elektrim, Navimor, Metronex, Hydrobudowa, Cenzin i Budimex. Jednorazowo pracowało tam do 25 tysięcy naszych rodaków.

Mu’ammar al-Kaddafi miał silne poparcie w społeczeństwie oraz był ceniony przez przywódców arabskich państw. Swoją pozycję chciał wykorzystać do wprowadzenia w obieg Złotego Denara, waluty niezależnej od dolara.

SKOK CYWILIZACYJNY W LIBII W CIĄGU 42 LAT RZĄDÓW KADDAFIEGO BYŁ OGROMNY. Jaką pozycję przywódca zajmował w kraju, możemy ocenić na podstawie kolejnego filmiku.

W okresie od 17 czerwca do 31 lipca 2011, co najmniej 5 milionów, tj. 85% ludności Libii manifestowało przeciwko atakom NATO. Największa manifestacja miała miejsce w dniu 1 lipca 2011 roku.

Pomimo poparcia miejscowej ludności oraz skuteczności w realizowaniu ambitnych planów Mu’ammar al-Kaddafi został zabity 20 października 2011 roku w okolicach Syrty.

Niewiarygodnym wydaje się być fakt, że gdy wojska NATO zbombardowały fabrykę w Bredzie, pozbawiając miliony osób zdrowej pitnej wody i zamordowano Kaddafiego, w naszej prasie była cisza na temat największego dzieła jego życia – Sztucznej Rzeki na Saharze. Wszyscy pisali o Kaddafim jako o bezwzględnym „dyktatorze”.

Dzisiaj czasami czytamy o akcjach zbierania funduszy na budowę np. pojedynczej studni w Sudanie, a milczy się o inwestycji libijskiego przywódcy.

Nie tłumaczy się też przyczyn obecnego poziomu życia Libijczyków, ani problemu imigrantów z Libii. Kto do tego doprowadził?

Kto jest winien?

Mądry odpowie sobie sam…

Autor: wolna-polska.pl