01 Elfy.docx

Elfy Wysokiego Rodu

Elfy Wysokiego Rodu inaczej Asur to jedna z najstarszych i najmądrzejszych ras. Prastare i dumne istoty od dziesięciu tysięcy lat rozwijały sztukę walki i wiedzę magiczną. W czasie, gdy prymitywne plemiona ludzi i orków walczyły ze sobą, Elfy Wysokiego Rodu zakładały kolonie i rysowały mapy Ziemi, Morza i Nieba. Do nadejścia Czasu Zmierzchu, kiedy to pan Mrocznych Elfów zniszczył ich ojczyznę, Elfy stanowiły najpotężniejszą rasę, jaka kiedykolwiek stąpała po planecie.

W pradawnych czasach (4000 lat przed Sigmarem) Asur zamieszkiwali w większych skupiskach tylko i wyłącznie Ulthuan na Nowym Świecie – dość dużą wyspę składającą się z dziesięciu księstw:

Avelorn: Kraina pochodzenia pierwszej wszechkrólowej – Alarielle. Większość powierzchni jest pokryta gęstymi lasami – domem Pegazów, Jednorożców, oraz Wielkich Orłów. Avelorn jest najstarszym z księstw Ulthuanu. Jego stolicą jest Gaen Vale.

Caledor: Księstwo to było kiedyś najpotężniejszym ze wszystkich na Ulthuanie. Książęta-magowie dosiadający smoczych wierzchowców stanowili o jego sile. Dziś jeżdżą konno, a ich konie mają smoki wyhaftowane na kropierzach, co jest smutnym wspomnieniem czasów dawnej świetności.

Chrace: Kraina pochodzenia Słynnych Białych Lwów – osobistej straży Króla Feniksa. Asur z tej krainy są najbardziej wojownicze, gdyż to przez to księstwo do Ulthuanu próbują się wedrzeć wszystkie inwazje Mrocznych elfów. Stolicą księstwa jest Tor Achre.

Cothique: Przybrzeżna kraina, której ludność zajmuje się głównie rzeczami związanymi z morzem – tak więc rybołówstwem, handlem morskim, załadunkiem i przeładunkiem towarów. Kraina jest dobrze rozwinięta gospodarczo, a mieszkańcy bogaci, gdyż kraina jest nieco na uboczu i nigdy nie była splądrowana.

Eataine: Stolicą tego księstwa jest Lothern – największe miasto Ulthuanu. Jest też największym centrum handlu na wyspie. Kraina ta jest chroniona przez dziesięciotysięczną Straż Morską Lornthen i i szczyci się fortyfikacjami, które mieszkańcy określają jako "nie do przejścia". Żadna flota nie jest w stanie przedrzeć się przez Wrota Morskie, które blokują dostęp zarówno od Wewnętrznego Morza, jak i Zewnętrznego Morza.

Ellyrion: Kraina koni – elfy uczą się tutaj jeździć konno szybciej niż zaczynają chodzić. Asur z tego księstwa są najlepszymi kawalerzystami na Ulthuanie, a nie wiadomo czy nie na świecie. Stolicą i siedzibą księcia jestTor Elyr.

Nagarythe: W tym księstwie zapoczątkowany został pierwszy rozłam wśród elfów. Większa część tej krainy legła pod powierzchnię wody podczas rebelii Malekitha. Dzisiaj księstwo to jest rządzone przez Wojowników Cienia – Asur, którzy pozostali wierni Królowi Feniksowi. Stolicą jest Anlec – miasto, w którym stoczone zostało bardzo wiele bitem wiedzy Elfami Wysokiego Rodu, a Druchii.

Tiranoc: Kolejne księstwo, które uległo zatopieniu podczas pierwszej rebelii. Stąd pochodzą Jeźdźcy Rydwanów – jednej z najskuteczniejszych jednostek armii Ulthuanu. Stolicą było Tor Anroc, ale zostało całkowicie zniszczone przez morskie fale i nie było nawet po co używać magii, by wypiętrzyć miasto ponad poziom morza. Nie określono, które miasto jest obecnie stolicą księstwa.

Saphery: Księstwo to jest domem magów. To tutaj znajduje się sławna Wieża Hoetha – wysoka na kilka kilometrów budowla, w której przechowuję się całą wiedzą Asur. Wieża jest widoczna na całej wyspie i stanowi dobry punkt odniesienia dla elfich żeglarzy. Siedzibę Mistrzów Wiedzy wybudowano z rozkazu Bel-Korhandis'a – uczonego króla. Jest ona strzeżona przez Mistrzów Miecza Hoetha – najlepszych wojowników ną świecie, którzy prędzej zginą, niż oddadzą ją we wraże ręce.

Yvresse: Jest to najrzadziej zaludnione księstwo w całym Ulthuanie. Jest tutaj tylko jedno miasto – Tor Yvresse, które jest oczywiście stolicą

.

Elfy Wysokiego Rodu od wieków żyły w harmonii ze światem. Dopiero Aenarion powiódł ich lud ku zjednoczeniu. W jego żyłach płynęła potęga bogów, pod okiem Asuryana, boga Elfów sprawiedliwe rządził Ulthuanem. Dziś nikt już nie pamięta, iż wtedy lud elficki był jedynie słabymi płomykami na łasce Bogów Chaosu. Gdy mroczne siły zauważyły istnienie Elfów Wysokiego Rodu, zwróciły swój upiorny gniew przeciw nim.

Aenarion zjednoczył wszystkie królestwa Ulthuanu i całą rasę Elfów pod swymi rządami i obronił świat przed straszliwymi demonicznymi hordami, które nękały świat od czasów Wielkiej Katastrofy. Po tym pierwszym zwycięstwie został wybrany na pierwszego Króla Feniksa. Rytualnie poślubił dziedziczną Everqueen Ulthuanu (Wieczną Królową) o imieniu Astarielle. Król Feniksa, Aenarion, głęboko pokochał swą Everqueen. Oboje mieli dwoje dzieci: córkę Yvrainne i syna Moreliona.

W Ulthuanie zagościł spokój i radość. Yvrainne i Morelion, dzieci Króla dorastały w spokoju, szkoląc się w magii i w walce. Po raz pierwszy i jedyny liczebność Asur rosła, był to powód, dla którego nazywamy ten okres Złotym Wiekiem.

Niestety siła Aenariona była zbyt mała aby pokonać Chaos. Sługi czterech bogów piekieł powróciły z pragnieniem zemsty, która zżerała ich czarne serca. Zabili Wieczną Królową, a Yvrainne i Morelion zaginęli.

Serce Aenariona zamieniło się w lód. W swojej wściekłości po śmierci żony i dzieci z rąk Demonów, Aenarion wyciągnął potężny, lecz przeklęty Miecz Khaina i użył go, by powstrzymać Demony.

Miecz Khaina spoczywał na Zniszczonej Wyspie, ukrytej w tajemnicy i strzeżonej przez siły żywe i martwe. Pomimo ostrzeżeń, Aenarion pojechał na smoku o imieniu Indraugnir, aby zdobyć ów miecz i ocalić swoją ojczyznę Ulthuan. Podróż była pełna niebezpieczeństw, a Aenarion musiał stawić czoła demonom, duchom i elementarnym siłom natury, by odnieść sukces. Ale wyciągając ostrze z Czarnego Kowadła, uwolnił starą i złośliwą siłę.

Ruszył z mieczem przeciwko Demonom. Bóg Wojny dodawał mu sił, ni człowiek, ni demon nie był w stanie zatrzymać jego szału i furii. Uwolnił więzioną od setek lat legendarną Morathi. Aenarion zaślepiony jej pięknem przeciął jej łańcuchy i wkrótce poślubił, a ona wkrótce urodziła mu syna, Malekhita przeklętego.

Już z mieczem Khaina Aenarion powiódł armię elfów w obronie Ulthuanu i odparł atak Chaosu. Złożył przysięgę, która głosiła, że on i lud Elfów nie spocznie, póki nie zginie ostatni Demon lub czciciel Chaosu. Z powodu małej liczebności trudno było prowadzić wojnę, więc Król zwołał radę najmądrzejszych z Asur. Zaprojektowano niezwykle ryzykowną operację: trzeba było otworzyć kręgi na Wyspie Umarłych, które zniszczyłyby i strąciły w nicość całą magię Chaosu. Niepowodzenie równało się końcowi świata. Demony dostrzegły zagrożenie. Czterej bogowie Chaosu, Tzeentch, Khorne, Nurgle i Slaanesh zjednoczyły się przeciwko Elfom Wysokiego Rodu. Cztery Wielkie Demony stanęły do boju przeciwko Aenarionowi. On i jego smok Indraugnir oddali życie w heroicznej walce, ale Demony zostały strącone w nicość na wiele wieków.

Aenarion został śmiertelnie ranny podczas obrony Caledoru; żył wystarczająco długo, aby zwrócić Miecz Khaina na ołtarzu na Zniszczonej Wyspie. Jednak przekleństwo Khaina pozostawiło ślad na linii krwi Aenariona.

Syna Aenoriona, Malekitha jednak nie koronowano na nowego Króla Feniksa. Odziedziczył on bowiem po matce porywczość i gniew. Szlachta radziła przez wiele miesięcy, aż w końcu wybrano Bel-Shanaara, sprawiedliwego władcę i mądrego stratega. W Ulthuanie na wiele lat zapanował pokój.

PS. Po latach okazało się, że pierworodne dzieci Aenariona ocalały jednak, gdyż ochronił je potężny drzewiec Dębowe Serce. Yvrainne koronowano na nową wieczną królową, Moreliona posłano pod strażą na wschód, aby ród Aenariona przetrwał. Nigdy go już nie odnaleziono.

Era Odkryć (koniec tej ery i początek następnej znane są jako Czas Zmierzchu)

Asur stali się najpotężniejszym ludem na świecie. Zawarto wiele sojuszy, najcenniejszy okazał się sojusz z krasnoludami. Ramię w ramię zepchnięto Chaos ze Starego Świata, aby mógł się tam osiedlić człowiek. Odtąd demony i mutanty zamieszkiwały już tylko północne pustkowia. Tymczasem Malekhith przemierzał świat w poszukiwaniu mądrości. Odegnanie Chaosu sprawiło, że Elfy stały się gnuśne i leniwe. Chaos powrócił jako Slaanesh, Pan Rozkoszy. Najwyższą kultu stała się Morathi. Powszechne stały się ofiary z bydła, potem z wieśniaków. Wtedy to powrócił Malekith. Pod pozorem czystek wśród wyznawców Chaosu i Slaanesha zabił wielu znamienitych szlachciców i bohaterów, tylko dlatego, że byli lojalnymi poddanymi Króla. Nawet król Bel-Shaanar stał się marionetką w jego rękach. Aby uniknąć wojny, rada zebrała się w Świątyni Asuryana, aby odegnać wojnę. Wtedy to Malekith otruł Króla i wymordował Radę. Żądza władzy powiodła go w Święty Ogień Asuryana. Płomienie jednak zostały zaczarowane prez radę i wyrzuciły go ze Świętego Miejsca, spaliwszy go uprzednio. Poplecznicy unieśli jego ciało do zatopionej dziś Nagarythe, gdzie matka, Morathi uleczyła go, zamykając ciało w zbroi, której nie zdejmuje do dziś. Potem wyruszyli razem na zachód, za morze, a Asur łudzili się, że zło na zawsze opuściło ich brzegi.

Obecnie

Teclis

Elfy wysokiego rodu mają obecnie nawiązane stosunki dyplomatyczne z Imperium, Elfami Leśnymi z Loren, a nawet z Krasnoludami. Wymiana handlowa miedzy Ulthuanem, a Starym Światem nigdy nie miała tak wielkiego znaczenia przynosząc ogromne zyski zarówno Elfom jak i Marienburgowi który ma monopol na pośrednictwo w tym handlu. Spowodowane jest to też na pewno patrolami Straży Morskiej Lothern, oraz Marienburga, dzięki takiej sytuacji obie strony czerpią ogromne zyski i dbają o nieprzerwany handel. Elfy pływające na statkach ochrzczono już nawet "Elfami Morskimi", gdyż więcej czasu spędzają oni na pokładach swych jednostek, niż we własnych domach. Obecnie władcą elfów jest Finubar . Najwyższym magiem w Wieży Hoetha jest nadal Teclis – ten sam, który dwukrotnie pomagał Imperium w walce z Chaosem i którego udział w tych wojnach miał znaczenie rozstrzygające pomógł on również stworzyć Kolegia Magii w Altdorfie, magicznie zmieniając ułożenie ulic w Altdorfie wraz z Yrtle i Finreirem tak aby mogły się pomieścić w gęstej zabudowie. Potem rozpoczeła się kolonizacja krain które żadna inna rasa nie sasiedła .

Rasy, Leśne Elfy

Mroczne elfy

Mroczne Elfy, Nowy Świat

Mroczne Elfy

Mroczne Elfy – Druchii są odłamem Wysokich Elfów , byli to zwolennicy Malekitha nazwanego potem Wiedźmim Królem oraz jego matki Czarownicy Morathi kapłanki kultu Slaanesha. Śmierć I Króla Feniksa i jego następcy spowodowała problem sukcesji tronu. Gdy Aenarion został uznany za „poległego w walce” (Starszyzna musiała w końcu uznać oficjalnie, że król nie żyje, by móc wybrać jego następcę), jego syn Malekith, mający pełnię praw do tronu, jak sądził on i wiele elfów, poprosił o berło Ulthuanu . Sprzeciwili się jednak temu członkowie Starszyzny, większość Lordów i dowódców z armii i floty. Jako oficjalny powód podawano to iż Malekith jest z nieprawego łoża i z tego powodu nie należy mu się tron (mimo iż został oficjalnie uznany przez ojca). bardziej prawdopodobne są dwa powody, po pierwsze obawiano się iż młody ale niezwykle utalentowany władca ukróci władzę książąt i wprowadzi władzę absolutną więc pozbawi władzy obecnie ją posiadających, po drugie część elfów dostrzegała to, że Malekith dąży do zwycięstwa nie zwracając uwagi na koszty obawiano się iż może to spowodować zwrócenie się jego w kierunku Chaosu , chciał wykorzystać moce Chaosu w celu pokonania jego sług.

W tym czasie Elfy wciąż zakładały nowe kolonie i był to czas wielkiego wzrostu ich znaczenia na świecie. Właśnie w taki czas zaczął rosnąć w siłę Kult Rozkoszy – początkowo widziany tylko jako nieszkodliwe hobby, jako odkrycie nowych rozkoszy cielesnych i rozkoszowanie się nimi. Jednak wkrótce okazało się jaka jest prawdziwa natura tegoż zgromadzenia – członkowie oddawali cześć Slaaneshowi. Malekith przysiągł zmiażdżyć ten problem w zalążku, co czyniąc zyskał szacunek mieszkańców wyspy. Następnie dziedzic pierwszego Króla Feniksa oskarżył Bel-Shanaar'a o bycie członkiem kultu i otruł go niewykrywalną trucizną. Oświadczył, że władca wolał popełnić samobójstwo, niż poddać się śledztwu. Sam zaś wszedł w Święte Płomienie Asuryan'a aby udowodnić swoje prawa do bycia kolejnym władcą i przychylność elfiego boga, lecz miast zostać mianowany kolejnym Królem Feniksem, został dotkliwie poparzony. Udało mu się z nich uciec i okropnie okaleczony został odniesiony do swojej rodzicieli, która uleczyła go, stapiając jego ciało z magiczną zbroją, która odnowiła jego siły witalne, wzmacniając dodatkowo jego odporność na ciosy(jednak na stałe została spojona z jego ciałem). Odmówiono mu urzędu, zarzucając mu zepsucie oraz potępienie/odrzucenie go przez boga Asuryana dodatkowo właśnie w tym momencie wydało się, że Morathi – matka Malekitha, była najwyższą kapłanką Kultu Rozkoszy. Malekith nie chciał zrezygnować ze swoich pretensji do tronu co doprowadziło do wybuchu wojny domowej, która ogarnęła cały Ulthuan. By przeciwstawić się Mrocznemu Władcy, na tron powołano Imrika, błyskotliwego księcia z Caledoru. Przybrał on imię Caledor Pierwszy. Caledor był cichym mężczyzną, ale za to potężnym wojownikiem i charyzmatycznym liderem. Zjednoczył elfy i osobiście zwyciężył Malekitha. Jako desperacki i ostateczny akt, Malekith postanowił zniszczyć Wir Magii, dzieło Caledora Dragontamera. Plan się nie powiódł – magowie uwięzieni na Wyspie umarłych zdołali przezwyciężyć więzienie na wystarczająco długą chwilę, by rozproszyć jego zaklęcie. Efektem ubocznym zderzenia się tak potężnej magii było zatopienie części Ulthuanu. Malekith, Morathi i ich zwolennicy użyli magii, by zamienić północne miasta w olbrzymie "Czarne Arki" i tym samym zbiec przed Asur. Odtąd nazywali siebie Druchii. Wylądowali ostatecznie na jakimś ośnieżonym pustkowiu na zachodnim kontynencie, które na cześć krainy (księstwa Malekitha) swego pochodzenia nazwali ...