SPORT SAMOCHODOWY.pdf

(6004 KB) Pobierz
SPORT
SAMOCHODOWY
Załoga Andrzej Jaroszewicz – Ryszard Żyszkowski (Lancia Stratos). Rajd Polski – 1976 r.
Komandor
VIII Międzynarodowego
Rajdu AP Janusz Regulski
w samochodzie
Austro–Daimler.
oczątki działalności sportowej Automobilklubu Polski
sięgają czasów Towarzystwa Automobilistów Królestwa
Polskiego (TAKA), z którego klub się wywodzi. Oczywiście
dzisiejsza definicja działalności sportowej różni się zasadniczo
od tej, która obowiązywała prawie wiek temu. Inne były – co
zrozumiałe – możliwości ówczesnych automobilów. Wziąwszy
jednak pod uwagę fakt, że kierowcy rywalizowali pomiędzy sobą,
a miernikiem uzyskanego miejsca (wyniku) był czas – był to praw­
dziwy sport!
P
Początki
PocZąTki –
RaJd auToMobilklubu PolSki
ziałalność sportową TAKP rozpoczęło od współdzia­
łania z Cesarskim Klubem Automobilowym z Peters­
burga przy organizacji w 1912 roku rajdu Petersburg
– Warszawa – Kijów – Moskwa. Zadaniem polskich działaczy
było przeprowadzenie wyścigu kilometrowego z Nowego Dworu
do Jabłonnej.
Pierwszą własną imprezą towarzystwa był zorganizowany
w lipcu 1913 roku rajd na trasie Warszawa – Łódź – Radom –
Puławy – Lublin – Warszawa (582 wiorsty), w którym udział
wzięło 16 kierowców. Drugi Sportowy Rajd TAKP zorganizowany
został w maju 1914 roku i wiódł on dookoła Królestwa Polskiego.
Składał się z 4 etapów (łączna długość wynosiła 1215 km), z próbą
szybkości na dystansie 1 kilometra. Funkcję komandora rajdu peł­
nił
Karol hr.
Raczyński
jadący samochodem Rochet–Schneider.
Od momentu powstania Automobilklubu Polski sport stał
się jedną z priorytetowych działalności klubu. Traktowany był
bowiem – jak mawiał
Janusz Regulski
– „jako
znakomity czyn­
nik kształcenia kierowców, sprawdzian wartości samochodów i jako
sposób propagowania pojazdów mechanicznych”.
W kilka miesięcy po zorganizowanej na początku 1921 roku
imprezie z pogranicza sportu i turystyki samochodowej (wy­
cieczce klubowej do Zegrza) odbył się pierwszy rajd samocho­
Prezydium TAKP na starcie
rajdu samochodowego
w 1913 r.
D
dowy do Białowieży. Na dystansie 600 km wystartowało 6 kie­
rowców, a  imprezę ukończyło 4. Zwyciężył
Tadeusz Heyne
(Dodge), a kolejne miejsca zajęli:
Miciński
(Steyr),
Włodzimierz
Zagórski
(Hudson) i Słupski (Cadillac). W następnych latach
zawody nazwane zostały Rajdem Automobilklubu Polski. Była to
wówczas najważniejsza impreza klubowa, która do momentu
podziału na sport i turystykę (powołanie w strukturach dwóch
niezależnych komisji) nosiła w nazwie określenie: „Turystyczny”.
Długość trasy rajdu rosła z roku na rok, tak jak i stopień jego
trudności. Dodawane były coraz to nowe próby, zwiększano
obostrzenia (np. wprowadzono zakaz dokonywania przez
kierowców napraw – groziły za to punkty karne). Ograniczało
to – przejściowo – liczbę chętnych do uczestnictwa w rajdzie.
Działalność
86
Sport Samochodowy
Automobilklub Polski
Rok
i –
1921
ii –
1922
iii –
1923
iV –
1924
km
600
874
2050
2500
3680 –
7 etapów
2403
3018
3146
Trasa
Warszawa–Białowieża–Warszawa
Warszawa–Kielce–Kraków–Zakopane/
(Morskie Oko)–Warszawa
Warszawa–Cieszyn–Zakopane–Stryj–
Kołomyja–Lwów–Warszawa
Warszawa–Zamość–Zakopane–
Kraków–Poznań–Puck–Warszawa
Warszawa–Wilno–Słonim–Tarnopol–
Lwów–Zakopane–Kraków–Warszawa–
Płock–Gdańsk–Bydgoszcz–Poznań–
Warszawa
Warszawa–Bydgoszcz–Gdynia–
Poznań–Katowice –Zakopane–Lwów
Warszawa–Druskienniki–Łuck–Jaremcze–
Truskawiec–Krynica–Busko–Warszawa
Warszawa–Lwów–Nowy Sącz–Opava–
Praha–Poznań–Gdynia–Grudziądz–
Warszawa
Warszawa–Wilno–Nieśwież–Kowel–
Lwów–Przemyśl–Tarnów–Kraków–
Bielsko–Katowice–Łódź–Grudziądz–
Rypin–Łąck–Sochaczew–Grójec–
Warszawa
kryzys gospodarczy
Warszawa–Grudziądz–Gdynia–
Bydgoszcz–Warszawa–Augustów–
Grodno–Słonim–Białowieża–
Warszawa–Częstochowa–Równica–
Szczerców–Łódź–Łowicz–Warszawa
Warszawa–Białystok–Grodno–Wilno–
Nieśwież–Białowieża–Warszawa–
Lwów–Stryj–Zakopane–Katowice–
Łódź–Warszawa–Poznań–Chojnice–
Gdynia–Grudziądz–Warszawa
Warszawa–Kraków–Lwów–Tarnopol–
Brześć n/Bugiem–Warszawa–Kraków–
Skoczów–Wisła–Cieszyn–Katowice–
Wieluń–Poznań–Nakło–Wejherowo–
Puck–Gdynia–Tuchola–Bydgoszcz–
Konin–Warszawa–Łódz–Radom–
Lublin–Augustów–Warszawa
Kierowców
Komandor
6
9 (2 zagr.)
16 (3 zagr.)
25 (6 zagr.)
T.
Heyne
17 (2 zagr.)
T.
Heyne
24 (2 zagr.)
J.
Regulski
28 (6 zagr.)
J.
Regulski
25 (10 zagr.)
J.
Regulski
Zwycięzcy
Heyne
(Dodge),
Miciński
(Steyr),
Zagórski
(Hudson)
lorentz
z Austrii (Steyr),
Siercke
z Austrii (Steyr),
Grabowski
(Fiat)
liefeldt
(Austro–Daimler) i Siroucek z Czech (Praga),
Mrajski
(Dodge) i ludwig z Niemiec (Austro–Daimler)
liefeldt
(Austro–Daimler),
betaque
z Austrii (Austro–
Daimler),
Vermirowsky
z Czech (Tatra)
betaque
z Austrii (Austro–Daimler),
liefeldt
(Austro–
Daimler),
hr.
almasy
z Austrii (Steyr)
Szwarcsztajn
(Austro–Daimler),
liefeldt
(Austro–
Daimler),
Ripper
(Lancia–Lambda)
iliano
z Włoch (Fiat 509),
Schönfeld
z Austrii (Steyr),
liefeldt
(Austro–Daimler)
adam hr. Potocki
(Austro–Daimler),
Szwarcsztajn
(Bugatti),
Zawidowski
(Austro–Daimler)
bitny–Szlachta
(Ford–samochody popularne),
Rahnenfeld
(Fiat 525–samochody turystyczne),
adam
hr.
Potocki
(Austro–Daimler–samochody luksusowe)
Rajdy Automobilklubu Polski.
V –
1925
Vi –
1927
Vii –
1928
Viii –
1929
iX –1930
3134
24 (4 zagr.)
J.
Regulski
1931–1936
2672 –
3 pętle
X –
1937
24 (7 zagr.)
kołaczkowski
(DKW–do 1000 cm³),
Marek
(Opel
Olimpia–do 1400 cm³),
Von Guilleaume
z Niemiec
(Adler Triumph–do 2000 cm³),
Mazurek
(Chevrolet–
pow. 3000 cm³)
Ripper
(Fiat 1100–do 1100 cm³),
Szwarcsztajn
(Lancia
Aprilla–1100–1500 cm³),
Strenger
(Citroën–1500–2000
cm³),
Rauch
z Niemiec (Mercedes Benz–2000–3000 cm³),
Rychter
(Chevrolet–pow. 3000 cm³)
Ghisalba
(Fiat 1100–do 1100 cm³),
Grosman
z Niemiec (Citroën–do 2000 cm³),
Pronaszko
(Renault
Primaquatre–do 3000 cm³),
Marek
(Chevrolet–pow.
3000 cm³)
Xi –
1938
3815
63 (28 zagr.)
J.
Regulski
Xii –
1939
4500
4 etapy
68
Początkowo o wynikach decydowała wysoko punktowana
próba szybkości, niwelująca dorobek punktowy z jazdy okrężnej.
Preferowało to duże samochody. Wprowadzono więc handicap
dla małych wozów, co też jednak budziło kontrowersje. Dopiero
zastosowanie podziału samochodów na klasy wg pojemności
silnika rozwiązało sprawę.
Wpływ na opracowywanie regulaminów mieli prezesi Komisji
Sportowej klubu – na początku lat 20. prezesem był
Włodzi­
mierz Zagórski,
później funkcję tę objął
Janusz Regulski.
Pod koniec lat 30. wprowadzenie bardzo wymagających
warunków regulaminowych (próba rozruchu silnika, etap dróg
gruntowych, dwie próby szybkości płaskiej na 1 km z rozbiegiem
i jedna górska, próby zrywu i hamowania) nie tylko dodatkowo
uatrakcyjniło rajdy, ale spowodowało, że zainteresowały się nimi
także polskie władze wojskowe. Dowodem tego był udział
w zawodach w 1938 roku liczącego 9 załóg zespołu jadącego
na specjalnego typu samochodach wojskowych.
Obok samochodów znanych marek zagranicznych, z czasem
w rajdzie uczestniczyły także samochody konstrukcji polskiej,
jak np. już od 1925 roku Stetysz i CWS.
W ostatnich edycjach rajdu, zgodnie z regulaminem nagra­
dzane były, obok indywidualnych zwycięzców w klasach, także
zespoły fabryczne i klubowe. I tak w 1938 roku nagrodę regula­
minową ministra spraw wojskowych otrzymał zespół fabryczny
Polskiego Fiata S.A. (Jan
Ripper,
R.
Ghisalba,
S.
Pranaszko),
a  nagrodę Automobilklubu Polski dla zwycięskiego zespołu
klubowego zdobył także zespół tego klubu (Jan
Ripper,
R.
Ghisalba,
W.
kołaczkowski).
W ostatnim, kończącym okres dwudziestolecia międzywo­
jennego, XII Międzynarodowym Rajdzie Automobilklubu
Polski (MRAP) w klasyfikacji zespołów fabrycznych 3. miejsce
zajął zespół Automobilklubu Polski, reprezentujący firmę Polski
Fiat S.A. w samochodach Fiat 1100 (Ghisalba,
Szypuła, Rah­
nenfeld).
Zwycięzcą został II Team Chevroleta (Stella
Zagórna, Jan kamiński, Witold Pajewski),
a za nim uplasował
się I Team Chevroleta (Tadeusz
Marek,
A.
Mazurek,
W.
Rychter).
Specjalną odmianą rajdów samochodowych były organizo­
wane przez klub jazdy terenowe. Przy ich organizacji współpra­
cowano z wojskiem, a podczas ich rozgrywania cywile rywalizo­
wali z kierowcami wojskowymi. W pierwszej „terenówce” w 1938
roku zwyciężył
aleksander Mazurek
w Chevrolecie, kpt.
Sta­
nisław Grąbczewski
w „Łaziku” (Fiat 518) był czwarty.
Działalność
Automobilklub Polski
Sport Samochodowy
87
Na trasie I Jazdy Terenowej AP
w 1938 r.
Organizacja
PoMaGali i STaRToWali
ównolegle z organizowaniem własnych imprez Automo­
bilklub Polski współdziałał w organizowaniu większych
imprez sportu samochodowego klubów afiliowanych,
takich jak Międzynarodowy Wyścig Tatrzański Krakowskiego
Klubu Automobilowego (górski wyścig na 7–kilometrowej trasie
z Łysej Polany do Morskiego Oka) oraz Grand Prix Miasta Lwowa
Małopolskiego Klubu Automobilowego (uliczny wyścig okrężny).
Zawodnicy Automobilklubu Polski zajmowali w tych im­
prezach czołowe miejsca, np. w 1931 roku w Wyścigu Tatrzań­
skim w kategorii wozów turystycznych
Euzebiusz dzierliński
(Citroën) był pierwszy, a w kategorii wozów sportowych
Henryk
liefeldt
(Austro–Daimler) był drugi. W Międzynarodowym
Wyścigu ulicami Lwowa w 1932 roku
Jan Ripper
(Bugatti) zajął
2. miejsce w kategorii wyścigowej. Jechał on, co jest godne za­
notowania, samochodem napędzanym polską mieszanką
spirytusową. Rok później zajął w lwowskim wyścigu (dystans
300 km – 100 okrążeń toru) 4. miejsce.
R
Działalność
Automobilklub Polski miał też swój udział w  początkach
światowego sportu samochodowego m.in. poprzez udział
zawodników w Rallye Monte Carlo.
Pierwszy Zjazd Gwiaździsty do Monte Carlo został zorgani­
zowany w 1911 roku (zgłoszonych 23 zawodników, 20 wystarto­
wało, 18 ukończyło). Zwycięzcą był
Henri Rougier
w samocho­
dzie Turcat–Mery (25 KM).
W 1929 roku jedna z tras rajdu prowadziła ze Lwowa przez
Warszawę. W klubie zapanowała pełna mobilizacja działaczy do
przyjęcia zawodników rajdowych (co prawda „w przelocie”, bo
rajd odbywał się w zasadzie bez odpoczynku i bez dłuższych
postojów). W tej edycji rajdu 1. miejsce zajął
Van Eijck
w samo­
chodzie Graham Page, który przebył dystans 2963 km ze średnią
prędkością 39,88 km/godz.
W latach 1928–1930 oraz w roku 1937 Warszawa była jednym
z punktów startowych Rajdu Monte Carlo. Na starcie zawodów
stawali m.in. zawodnicy AP:
T.
bellen,
Z.
bellen, l. borowik,
E.
dzierliński,
M.
Gaweł,
S.
Hinterhoff,
J.
Jakubowski, l. kulesza,
W.
kołaczkowski, H. laurysiewicz,
T.
Marek,
M.
Penczyna,
N.
Prani,
A.
Potocki, Stefan Pronaszko, Witold Pajewski,
E.
Sułkowski, Marian Wierzba,
S.
Weissblatt,
S.
Zagórna.
88
Sport Samochodowy
Automobilklub Polski
Załoga Jerzego Nowaka
(Ford) w składzie: Lubiński,
Prądzyński i Wiszniowiecki
na punkcie kontrolnym
w Warszawie podczas XIV
RMC w 1935 roku (w ogólnej
klasyfikacji zajęła 11 miejsce).
W 1935 roku w  XIV Rallye Automobile de Monte Carlo
polskie załogi wystartowały z Tallina (w Warszawie w AP znaj­
dował się punkt kontrolny).
Jerzy Nowak
(kierowca) z załogą
w składzie:
Piotr lubiński
(kierowca),
Stanisław Prądzyński
i J.
Wiszniowiecki,
w samochodzie Ford V8, zajął 11. miejsce
w klasyfikacji generalnej, a Witold
Rychter
(kierowca) z załogą:
Jerzy Wędrychowski
(pilot),
Jerzy hr. Łubieński
(właściciel
samochodu) i aleksander
Mazurek
(mechanik) w samocho­
dzie Packard uplasował się na 49. pozycji.
Zawodnicy Automobilklubu Polski wielokrotnie odnosili
znaczące sukcesy w zawodach zagranicznych. Jako przykład może
posłużyć start w 1939 roku
aleksandra Mazurka
w Chevro­
lecie w słynnym rajdzie–wyścigu Liege – Roma – Liege. Długość
trasy wynosiła ok. 5000 km i została przebyta w jednym etapie!
Polak zajął 1. miejsce w kategorii samochodów turystycznych
(prowadząc samochód osobiście na całej trasie) i 6. w klasyfi­
kacji generalnej (na 54 startujących zawodników). Ten sam
aleksander Mazurek
wraz z pilotem
Mieczysławem Rząd­
kowskim
brał udział w 6–dniowym Rallye North Africa liczącym
ok. 8500 km. Wśród 162 zawodników zajął 1. miejsce!
Zawodnicy jednego z rajdów
MC lat 30. dotarli na Zjazd
Gwiaździsty w Monte Carlo.
Działalność
Automobilklub Polski
Sport Samochodowy
89
Zgłoś jeśli naruszono regulamin