Nieznane serce. - czy tylko pompa.txt

Nieznane serce. - czy tylko pompa?

OTO dowód, najnowsze odkrycia dotyczšce anatomii serca potwierdzajš OPISANE przeze mnie czynnoci tworzenia cieżki informacyjnej - Generator Zapisu - do przesyłania po całym organizmie biologicznym.
Dowód, że nie można zbudować sztucznego serca!
oszczędzaj swoje serce zbudowane przez Kreatora, a nie Chaos, przestrzegajšc Instrukcji jego eksploatacji.


Nieznane serce.
Przełomowe badania rosyjskich naukowców zaprzeczajš obowišzujšcemu do dzi poglšdowi, że serce jest jedynie pompš przetaczajšcš krew przez organizm, i wyjaniajš wiele niezrozumiałych, wręcz paradoksalnych, zagadek zwišzanych z jego funkcjonowaniem.

Dr Aleksander Iwanowicz
Gonczarenko
Copyright 1997-2013

Hindusi od tysięcy lat czczš serce jako przybytek duszy. Angielski lekarz William Harvey, który odkrył kršżenie krwi, stwierdził, że serce można nazwać słońcem mikrokosmosu, tak jak Słońce można nazwać sercem wiata".
Jednak wraz z rozwojem wiedzy naukowej uczeni w Europie przyjęli poglšd włoskiego przyrodnika Borelliego, który porównał funkcję serca do pracy bezdusznej pompy". Anatom Bernoulli w Rosji i francuski lekarz Poiseuille sprawdzili w eksperymentach z krwiš zwierzšt w szklanych rurkach prawa hydrodynamiki i przenieli ich oddziaływanie na kršżenie krwi, co wzmocniło koncepcję serca jako pompy hydraulicznej. Fizjolog Iwan Sieczenow porównał ogólnie pracę serca i naczyń krwiononych do kanałów ciekowych Petersburga".
Od tamtego czasu aż do teraz te utylitarne przekonania znajdujš się w podstawowej fizjologii. Serce składa się z dwóch oddzielnych pomp: serca prawego i lewego. Prawe serce pompuje krew przez płuca, a lewe poprzez narzšdy obwodowe" Krew wpływajšca do komór jest w nich dokładnie mieszana i serce jednoczesnym skurczem wypycha jednakowe objętoci krwi w naczyniowe rozgałęzienia dużego i małego krwiobiegu. Podział ilociowy krwi zależy od rednicy naczyń krwiononych doprowadzajšcych do narzšdów i działania w nich praw hydrodynamiki. Tak opisywany jest obecnie powszechnie akceptowany akademicki schemat kršżenia krwi.
Nie zważajšc, na wydawałoby się, tak oczywistš funkcję, serce pozostaje najbardziej nieprzewidywalnym i niebezpiecznym dla życia organem. To zmusiło naukowców z wielu krajów do podjęcia dodatkowych badań serca, których koszt w latach 1970. przewyższył koszt lotów astronautów na Księżyc. Serce rozebrano do molekuł, jednak żadnych nowych odkryć nie dokonano i wtedy kardiolodzy byli zmuszeni przyznać, że serce jako urzšdzenie mechaniczne" można rekonstruować, zamieniać z cudzym lub sztucznym. Najnowszym osišgnięciem w tej dziedzinie była pompa DeBakey-NASA mogšca obracać się z prędkociš 10000 obrotów na minutę i nieznacznie niszczšc elementy krwi" oraz przyjęcie przez parlament brytyjski rezolucji w sprawie przeszczepiania ludziom serc wieprzowych. Na te manipulacje z sercem w latach 1960. wydał indulgencję papież Pius XII, owiadczywszy, że przeszczepienie serca nie jest sprzeczne z wolš Boga, a funkcja serca jest czysto mechaniczna" A papież Paweł VI upodobnił transplantację serca do aktu mikroukrzyżowania" Przeszczepianie serc i ich rekonstrukcje stały się wiatowš sensacjš xx wieku. Zepchnęły w cień zgromadzone przez fizjologów na przestrzeni wieków fakty z zakresu hemodynamiki. które sš zasadniczo sprzeczne z ogólnie przyjętymi wyobrażeniami na pracę serca i były niegdy nierozumiane i nie sš uwzględnione w żadnym podręczniku fizjologii.
O tym, że serce jako pompa nie jest w stanie rozdzielać krwi o różnym składzie na oddzielne strumienie w jednym i tym samym naczyniu", pisał już do
Harveya francuski lekarz Riolan. Od tego czasu liczba podobnych pytań zaczęła się mnożyć. Na przykład wszystkie naczynia człowieka majš pojemnoć 25-30 litrów, a iloć krwi w ciele wynosi tylko 5-6 litrów. W jaki sposób większa objętoć zapełnia się mniejszš? Twierdzi się. że prawe i lewe serce skracajš się synchronicznie, wypychajšc tę samš objętoć krwi. W rzeczywistoci ich rytm i wypychana objętoć krwi nie sš takie same. W fazie izometrycznego napięcia w różnych miejscach przestrzeni lewej komory cinienie, temperatura i stan krwi zawsze sš inne, czego w żadnym wypadku nie może być. jeli serce jest ..pompš hydraulicznš", w której płyny sš równomiernie mieszane i we wszystkich punktach jego objętoci panuje takie samo cinienie.
W momencie wyrzucania krwi z lewej komory do aorty, zgodnie z prawami hydrodynamiki, cinienie tętnicze musi być w niej większe niż w tym samym momencie w tętnicach obwodowych, jednakże wszystko wyglšda odwrotnie i przepływ krwi kieruje się ku większemu cinieniu. Z każdego normalnie pracujšcego serca krew krew cyklicznie z jakiego powodu nie wpływa w oddzielne duże tętnice i na ich arteriogramach rejestruje się "puste skurcze", chociaż według tej samej hydrodynamiki krew powinna rozdzielać się równomiernie. Jak dotšd niejasne sš mechanizmy regionalnego kršżenia krwi. Ich istotš jest to, że niezależnie od całkowitego cinienia krwi w ciele jej szybkoć i iloć przepływajšcej przez oddzielne naczynie może nagle zwiększać się iud zmniejszać o dziesištki razy, podczas gdy w tym samym czasie w sšsiednim narzšdzie przepływ krwi pozostaje niezmieniony. Na przykład iloć jaka przepływa przez jednš tętnicę nerkowš, zwiększa się 14 razy i w tym samym momencie w drugiej tętnicy nerkowej, o tej samej rednicy, nie ulega zmianie.
W klinicystyce jest wiadome, ze w stanie zapaci, w którym cinienie krwi u pacjenta spada do zera, w tętnicach szyjnych pozostaje ono w normie i wynosi 120/70 mm Hg. Szczególnie dziwnie z punktu widzenia praw hydrodynamiki wglšda funkcjonowanie kršżenia żylnego. Kierunek jego ruchu prowadzi od niskiego do dużo wyższego cinienia. Ten paradoks jest znany od setek lat i został nazwany "vis a tegro" (ruch przeciwko grawitacji). Polega on na tym, że u człowieka znajdujšcego się w pozycji stojšcej na wysokoci pępka powstaje neutralny punkt, w którym cinienie
krwi jest równe atmosferycznemu lub nieco wyższe. Teoretycznie powyżej tego punktu cinienie krwi nie powinno rosnšć, ponieważ nad nim, w żyle głównej znajduje się jeszcze 500 ml krwi - cinienie krwi w niej osišga 10 mm Hg. Zgodnie z prawami hydrauliki ta krew nie ma żadnych szans, aby dostać się do serca, ale przepływ krwi, nie zwracajšc uwagi na arytmetyczne trudnoci, w każdej sekundzie napełnia prawe serce wymaganš jej ilociš.
Niejasne jest, dlaczego w kapilarach mięnia będšcego w spoczynku w cišgu kilku sekund prędkoć przepływu krwi zmienia się o 5 i więcej razy i to pomimo faktu, że kapilary nie mogš samodzielnie się kurczyć, ponieważ nie posiadajš zakończeń nerwowych i cinienie w tętniczkach doprowadzajšcych pozostaje stabilne. Nielogicznie wyglšda tez
fenomen zwiększania iloci tlenu we krwi w żyłkach, kiedy tlen nie powinien w niej zostawać po przepłynięciu przez kapilary. I doć nieprawdopodobny wydaje się selektywny wybór poszczególnych komórek krwi z jednego naczynia i celowe kierowanie ich ruchu w okrelone odgałęzienia naczyń. Na przykład stare erytrocyty o dużej rednicy, od 16 do 20 mikronów, z całego strumienia krwi w aorcie wybiórczo skręcajš tylko do ledziony, a młode, małe erytrocyty z ilociš tlenu i glukozy, a także dlatego że majš wyższš temperaturę, sš wysyłane do mózgu. Osocze krwi płynšce do ciężarnej macicy zawiera micele białkowe o rzšd wielkoci większe od tych w sšsiednich tętnicach w tym momencie.
W erytrocytach intensywnie pracujšcej ręki hemoglobiny jest więcej niż w ręce niepracujšcej.

Te fakty wskazujš na to, że w organizmie nie ma żadnego mieszania się elementów krwi i zachodzi celowy, ukierunkowany rozdział jej komórek na oddzielne strumienie w zależnoci od potrzeb każdego narzšdu. Jeli serce jest tylko "bezdusznš maszynš", to w jaki sposób dziejš się te paradoksalne zjawiska? Wcišż tego nie wiedzšc, fizjolodzy uporczywie zalecajš stosowanie w obliczeniach przepływu krwi matematycznych równań Bernoulliego i Poiseuille'a, mimo iż ich stosowanie doprowadza do błędu rzędu 1000 procent. Tak więc prawa hydrodynamiki wykryte w szklanych rurkach z płynšcš w nich krwiš okazały się nieadekwatne do całej złożonoci zjawisk zachodzšcych w układzie sercowo-naczyniowym. Ale przy braku innych, do tej pory okrelajš fizyczne wskaniki hemodynamiki. Co ciekawe, kiedy tylko serce zostaje zastšpione sercem dawcy lub sztucznym albo zostaje zrekonstruowane, to znaczy gdy jest zmuszone do pracy w stałym rytmie mechanicznego robota, wtedy w systemie naczyniowym sprawdzajš się działania sił według tych praw i jednoczenie w organizmie powstaje hemodynamiczny chaos doprowadzajšcy do wielokrotnej zakrzepicy naczyń. W centralnym układzie nerwowym sztuczny krwiobieg uszkadza mózg, powodujšc encefalopatię, stany depresyjne, zmianę zachowania, niszczy zdolnoci poznawcze, prowadzi do przypadków zaburzenia widzenia i udarów. Stało się jasne, że tak zwane paradoksy sš w rzeczywistoci normš w naszym krwiobiegu. W zwišzku z tym działajš w nas jakie inne, jeszcze nie poznane mechanizmy, które stwarzajš problemy dla zakorzenionych poglšdów na temat podstaw fizjologii, której fundament miał być kamieniem, a okazał się kurzawkš. Niektórzy fizjolodzy próbowali powstrzymać nacisk tych błędnych przekonań, przedstawiajšc zamiast praw hydrodynamiki takie hipotezy jak: obwodowe serce tętnicze" napięcie naczyniowe", wpływ tętniczych wahań pulsu na powrót krwi żylnej", odrodkowa pompa wirowa", z których żadna nie była w stanie wyjanić tych zjawisk oraz przedstawić innych mechanizmów pracy serca.
Do zbierania i systematyzowania sprzecznoci w fizjologii kršżenia zmusił nas przypadek w eksperymencie modelujšcym neurogenny zawał serca, ponieważ w nim również natknęlimy się na paradoks. Niezamierzone uszkodzenie tętnicy udowej u małpy spowodowało zawał wierzchołka
serca. Autopsja wykazała, że wewnštrz jam...