ZAMIESZCZAM TEN ART. JAKO WSTĘP DO SPRAWY KTÓRA JUŻ W PONIEDZIAŁEK 09.12.2013 BĘDZIE SKIEROWANA DO STOSOWNEJ DELEGATURY INSTYTUTU PAMIĘCI NARODOWEJ PION ŚLEDCZY
CHODZI O GŁOŚNA SPRAWĘ NAPADU NA KSIĘDZA ISAKOWICZA W LATACH DZIAŁALNOŚCI OPOZYCYJNEJ
DANE PERSONALNE WRAZ TEGO SBEKA SĄ MI ZNANE I ZOSTANĄ UPUBLICZNIONE NA WIELU FORACH RÓWNOCZEŚNIE Z PODJĘCIEM SPRAWY PRZEZ IPN
BĘDZIE TO CYKL ARTÓW
PS. ARCY OBRZYDLIWYM JEST FAKT IŻ TEN „ZBRODNIARZ” PROWADZI BLOGI O TEMATYCE K.R.K
A DZIŚ ZAMIESZCZAM RELACJE KSIĘDZA Z KILKU PRÓB MORDERSTWA KTÓREGO MIAŁ SIE STAĆ OFIAROM..
JEST WIELE PRZESŁANEK WSKAZUJĄCYCH ZE TO TEN CZŁOWIEK DZIŚ MIESZKAJĄCY W BYDGOSZCZY TADEUSZ .K
RESZTĘ USTALI NIEWĄTPLIWIE IPN
Przyszli, żeby zabić
Pierwszy napad był jednym z punktów zwrotnych w moim życiu. Przede wszystkim przestałem być anonimowy, zacząłem być osoba znaną, rozpoznawaną. Zrozumiałem, że nigdy już nie będę mógł funkcjonować jako tak zwany normalny ksiądz, to znaczy nie będę zwykłym wikarym, proboszczem. Zawsze, jak cień, będzie mi towarzyszyć wspomnienie tej sprawy. W dodatku, co tu kryć, uraz po napadzie został. Kto wie, jak to się mogło skończyć? Przez długi czas bałem się sam chodzić, zawsze ktoś mi towarzyszył. Już nie wracałem po nocy autobusami, ale odwożono mnie z Mistrzejowic samochodem. Organizował mi tę ochronę Jacek Smagowicz. Byłem pełen podziwu dla niego i innych kolegów z Solidarności, ale jednak źle znosiłem ten brak swobody.
Drugi napad
Stopniowo wciągnąłem się w robotę opozycyjną i przestałem myśleć o możliwych konsekwencjach. Dlatego drugi napad był dla mnie kompletnym zaskoczeniem.
4 grudnia 1985 roku wybierałem się do Warszawy na spotkanie z mecenasem Janem Olszewskim i Janem Józefem Lipskim z KOR-u. Dzień wcześniej rozmawiałem z nimi przez telefon, kupiłem też bilet na pociąg, bo miałem zamiar jechać ekspresem o szóstej trzydzieści. Chciałem się ich poradzić, co robić dalej w swojej sprawie, to znaczy, czy mogę pozwać władze państwowe – i kogo konkretnie – za naruszenie moich dóbr osobistych (chodziło o podanie do publicznej wiadomości, na co jestem chory).Położyłem się spać około jedenastej. W środku nocy obudziło mnie puknie do zewnętrznych drzwi. Nałożyłem na piżamę sweter i sztruksowe spodnie i wyszedłem na korytarz. Zapytałem, kto tam. Kobiecy głos odpowiedział, że pogotowie ratunkowe. Uchyliłem drzwi i zobaczyłem bardzo młodą kobietę ubraną w fartuch lekarski. Powiedziała, że ksiądz Kolarski miał zawał serca, leży w karetce i chce się ze mną widzieć. Zdjąłem łańcuch i otworzyłem drzwi.
Dalej wszystko potoczyło się jak w koszmarze. Do mieszkania wpadli dwaj mężczyźni, jeden z nich też miał na sobie biały fartuch. Ten właśnie mężczyzna przystawił mi do głowy pistolet, kazał odwrócić się do ściany i powiedział, że jeśli wezwę pomocy, „stary (czyli ksiądz Boćkowski, który nadal mieszkał obok mnie) dostanie po głowie”. W ciągu kilku sekund przeleciało mi wtedy przed oczami całe życie. Czułem, że to koniec. Nogi miałem miękkie, nie mogłem się poruszyć.
Napastnicy zgasili światło w korytarzu i zapalili latarki. Potem gazą zakneblowali mi usta i kablem od czajnika elektrycznego związali mi z tyłu ręce, robiąc równocześnie pętlę na szyi. Gdy tylko próbowałem poruszyć rękami, pętla się zaciskała i zaczynałem się dusić. Usłyszałem polecenie: „Idziemy do samochodu”.
Rzuciłem się na ziemię, zacząłem się trząść i kopać nogami, udając atak epilepsji. To nie była kalkulacja, tylko odruch. Podświadomie wiedziałem, że muszę coś zrobić, że nie mogę z nimi wyjść z mieszkania. Przypuszczam, że nie byli przygotowani na taki obrót sprawy. Spodziewali się, że mnie bez trudu wyprowadzą. A kiedy „dostałem ataku”, zrobiło się zamieszanie. Zaczęli mnie szarpać, jeden podniósł mnie za włosy i kilka razy uderzył ręką w twarz, prawdopodobnie chcąc mnie ocucić. W końcu wzięli mnie we dwóch i podnieśli. Szarpnąłem się jeszcze raz, pętla na szyi mocniej się zacisnęła i zemdlałem.
Kiedy odzyskałem przytomność, leżałem na podłodze w swoim pokoju, nadal z pętlą na szyi i wykręconymi rękami. Napastników już nie było. Poruszyłem się. Poczułem, że leżę w jakiejś lepkiej mazi, usłyszałem też chrobot potłuczonego szkła. Było ciemno. Wyczołgałem się na korytarz i zacząłem nogami walić w drzwi prowadzące do mieszkania księdza Boćkowskiego. Niestety nie obudził się. Wtedy, opierając się o futrynę, wstałem i zrobiłem kilka kroków w stronę drzwi. Ale podłoga była śliska, zalana jakimś płynem. Poślizgnąłem się i rymnąłem jak długi. Drzwi na szczęście były uchylone. Udało mi się wyczołgać na zewnątrz i na kolanach ruszyłem w stronę budynku, w którym mieszkały siostry. Głową nacisnąłem przycisk dzwonka. Siostry otworzyły mi przestraszone, wyjęły knebel z ust, a potem próbowały rozwiązać kabel. Znów zacząłem się dusić. Wtedy jedna z sióstr przecięła go nożyczkami. Położyły mnie w rozmównicy na wersalce, przykryły pierzyną, bo byłem wyziębiony, i wezwały pogotowie, a potem zawiadomiły księdza Kolarskiego.
Karetka przyjechała bardzo szybko. Lekarz chciał mnie zabrać na ostry dyżur, ale się nie zgodziłem, bo bałem się, że może to być kolejny podstęp. Zaraz zjawił się mecenas Rozmarynowicz, który mieszkał na sąsiedniej ulicy, i powiadomił o zdarzeniu milicję. Potem przyjechał Jancarz. Pierwsi funkcjonariusze pojawili się dopiero około szóstej trzydzieści, czyli przeszło godzinę po zawiadomieniu. Ekipa dochodzeniowa przyjechała jeszcze później. Pies tropiący zjawił się dopiero po siedmiu godzinach od wezwania. Mimo ponagleń Rozmarynowicza milicjanci pracowali opieszale. Widać było, że śledztwo i tym razem będzie prowadzone niestarannie.
Mój pokój wyglądał jak pobojowisko. Na podłodze rozlano kompot truskawkowy, kosmetyki, rozsypano kawę, porozrzucano książki, gazety, ubrania, przewrócono piecyk elektryczny, porozbijano szklanki. Widać było, że sprawcy chcieli koniecznie pozacierać ślady i zneutralizować zapachy.
Napad był dobrze przygotowany. Napastnicy znali układ domu, wiedzieli, że nikogo nie zdążę zawiadomić. Dziewczyna, która mnie obudziła pukaniem, mogła nawet nie mieć dwudziestu lat. Wiedzieli, że taka młoda osoba, ubrana w fartuch lekarski, nie wzbudzi moich podejrzeń. Kiedy powiedziała, że proboszcz wezwał karetkę, bez wahania otworzyłem drzwi. Sznura do skrępowania rąk nie przynieśli ze sobą, ale wykorzystali kabel, który był w mieszkaniu. Musieli dokładnie wiedzieć, jaki to kabel, nie mogliby go użyć, gdyby był za krótki. Może byli wcześniej w tym mieszkaniu? Może ktoś im je dokładnie opisał? Przypuszczam, że chcieli mnie wyciągnąć, żeby upozorować na przykład wypadek samochodowy. Gdyby do skrępowania użyli zwykłego sznura, zostałyby ślady, otarcia. Kabel w plastikowej izolacji był z ich perspektywy lepszy.
Myślę, że przyszli z zamiarem zabójstwa.
Podpis SB
Po wielu latach w IPN-ie odnalazła się kaseta VHS ze śledztwa prowadzonego przez SB po tym drugim napadzie. Dlaczego się zachowała? Jako ksiądz wierzę oczywiście w działanie Opatrzności. Ale widzę też inny powód: SB mogła ją traktować jako materiał instruktażowy. Chodziło o to, żeby pokazać innym funkcjonariuszom, jak należy takie rzeczy robić, jakie błędy zostały popełnione itd. Co ciekawe, powyciągano zewsząd i rozłożono na moim łóżku rozmaite podziemne wydawnictwa, nawet drugoobiegowe „dolary” z Popiełuszką i Papieżem. Po co? Nie wiadomo. Gdyby ktoś z zewnątrz obejrzał tę kasetę, od razu by pomyślał: „Aha, ksiądz opozycjonista, więc na pewno dostał po głowie od SB”.
Ja sam nie pamiętam tego, żeby przy pierwszym przesłuchaniu była kamera. Potem przy wizji lokalnej już tak. Ale za pierwszym razem byłem w szoku: odpowiadałem na pytania, nie zapamiętałem jednak, że ktoś to filmował. Na filmie widać zresztą, że mimo tego szoku odpowiadam rzeczowo, nie mylę się w zeznaniach. To dla mnie bardzo ważne. W śledztwie żadnego z faktów, które opisałem, nie zakwestionowano. Były potem rozpuszczane rozmaite plotki na temat tego wydarzenia, ale nawet „ustawiane” śledztwo nie podważyło tego, co wówczas powiedziałem.
Niemniej milicja od samego początku zaczęła mataczyć. „Sprawdzano” dwie różne wersje. Pierwsza z nich brzmiała: to zrobiła bojówka Solidarności przy mojej pomocy. Próbowano udowodnić, że sam się związałem, potem – że ktoś związał mnie za moją zgodą. To się nie bardzo udawało, więc pojawiła się druga wersja: że to był napad kryminalny. Ale i ona miała marne podstawy, bo po co napadać na księdza, który mieszka w maleńkim pokoiku i nie ma żadnych wartościowych rzeczy. W dodatku napastnicy nawet nie ruszyli paczek z darami, które siostry przechowywały w korytarzu. Gdyby esbecy wierzyli w prawdziwość którejkolwiek z tych wersji – mówił mecenas Rozmarynowicz – to zrobiliby wszystko, żeby dopaść sprawców. Mieli potężny aparat, ogromne możliwości. Nie ma zbrodni doskonałej; gdyby to rzeczywiście była solidarnościowa prowokacja, na pewno wpadliby na jakiś ślad. Śledczy kręcili, nie wykonywali swoich obowiązków, bo wiedzieli, że obie wersje to lipa. Nigdy nie zdecydowano się na sporządzenie portretu pamięciowego sprawców, choć i Rozmarynowicz, i ja wiele razy na to naciskaliśmy (widziałem dwoje z trójki sprawców). Gdyby nie stała obecność Rozmarynowicza, być może już na samym początku próbowaliby coś zamataczyć. Ale on przez cały czas patrzył im na ręce.
W każdym razie bezpieka szukała dowodów, że napad był sfingowany. Podobno (wiem to od Rozmarynowicza) przez pewien czas rozważała nawet oskarżenie mnie o oszustwo. Zachowane akta śledztwa pokazują jednak, jak po kolei wszystkie próby podważenia moich zeznań spalają na panewce. Eksperymenty, które bezpieka przeprowadzała, nie dowiodły założonej tezy, że to prowokacja. Przesłuchano mnóstwo ludzi, ale nic konkretnego z tego nie wyniknęło. Naciskano na lekarzy, żeby zmienili zeznania. Naciskano na siostry. W przypadku sióstr chodziło o sposób, w jaki byłem związany. SB nie próbowała w ogóle szukać sprawców, tylko skupiła się na kwestionowaniu różnych detali. Siostrom sugerowano, że inaczej przecięły kabel, niż to miało miejsce w rzeczywistości. Ale siostry uparcie mówiły prawdę. Potem Instytut Kryminalistyki potwierdził ich słowa: przecięty kabel można przecież połączyć i zawiązać na manekinie.
W końcu, z dwojga złego, przyjęto wersję napadu kryminalnego, umarzając jednocześnie sprawę z powodu niewykrycia sprawców.
Samo to, że milicja przyjechała tak późno, może być pośrednim dowodem, kto stał za tym napadem. Jeżeli milicja nie stawia się od razu na miejscu przestępstwa i nie podejmuje czynności zabezpieczających, to znaczy, że ma coś do ukrycia. Oczywiste jest przecież, że tam, gdzie coś się stało, pojawią się ludzie, nawet przypadkowi. Zaraz obok sióstr było przedszkole, rodzice odprowadzali dzieci, masę ludzi się zatrzymywało, dopytywało. Zanim zaczęto cokolwiek sprawdzać, zadeptano – podobnie jak za pierwszym razem – wszystkie ewentualne ślady.
Oczywiście nie wierzę w to, że w pewnym momencie w Wydziale IV SB przełożony powiedział kilku podwładnym: „Zróbcie z tym Zaleskim porządek!”. Wydział IV zebrał potrzebne informacje, może nawet zaplanował, co zrobić, ale całą akcję przeprowadzili ludzie z zupełnie innej komórki. Może grupa specjalna, podobna do słynnej grupy „D”? Po wykryciu sprawców zabójstwa księdza Popiełuszki bezpieka musiała wymyślić jakieś nowe metody działania siłowego. Było oczywiste, że przy każdym kolejnym pobiciu czy zabiciu jakiegokolwiek księdza pierwsze podejrzenia padną na SB. Trzeba było tak działać, żeby zatrzeć wszelkie ślady.
Maciej Gawlikowski, autor filmu dokumentalnego Zastraszyć księdza, twierdzi, że mogły to być bandziory wynajęte przez SB. To by tłumaczyło, dlaczego się wycofali. Nowa sytuacja, nie ma przełożonego, nie wiadomo, co robić… Bicie człowieka, który ma atak, świadczy o kompletnym ogłupieniu. W końcu pozacierali ślady i uciekli.
Nie rozumiem tylko, dlaczego zostawili mnie związanego „na Popiełuszkę”. Liczyli, że w końcu się uduszę? Ireneusz Dańko z „Gazety Wyborczej” napisał, że to był „podpis SB”. Cała Polska wiedziała, gdzie można się nauczyć wiązania człowieka w taki sposób. Czemu się „podpisali”? Tego nie rozumiem.
megur