Cesare Beccaria.pdf

(38 KB) Pobierz
Beccaria
Beccaria urodził się 15.03.1738 w Mediolanie w bogatej rodzinie arystokratycznej, był najstarszym
synem. Lata szkolne spędził w kolegium jezuickim w Padwie. Studiował na uniwersytecie w Pawi,
ukończył wydział prawa i został doktorem, ale nie tylko był zainteresowany prawem. Zajmował się
również filozofią i matematyką. Beccaria znany był z krytycznej postawy wobec średniowiecznego prawa.
W latach 60. XVIII w związał się z braćmi Wermii. Założył koło Mediolańskich przyjaciół francuskich
encyklopedystów. W tym okresie poznał dzieła wybitnych francuskich i angielskich filozofów.
Koncentrował się na niedomaganiach prawa oraz procesu karnego nastąpiło to w związku z głośną
wówczas sprawa Jana Kallusa skazanego na kare śmierci przez łamanie kołem za domniemane
zabójstwo własnego syn, który z ewangelizmu przeszedł na katolicyzm. Traktat Beccarii o karze gotowy
był już w 1764 r. było to niewielkie dzieło o objętości nieco ponad 100 stron. Pierwsze wydanie ukazało
się bez podania nazwy miejscowości gdzie wydrukowano książek. Zadecydowały o tym względy
bezpieczeństwa autora. Książka po raz pierwszy ukazała się, wzbudzają od razu prawdziwą sensacje
intelektualna, trafiła nawet na dwory panujących w Europie. Stała się głównym dziełem czytanym przez
intelektualistów i rządzących. Na traktat o przestępstwach i karach powoływano się wyjątkowo często.
Książka stała się prawdziwa sensacja intelektualna, naukowa i kulturalna. Pojawiły się jej liczne
przekłady. Książka nazwana została kodeksem ludzkich uczuć. Sława Beccarii nie trwała jednak długo.
Uwidoczniła się zawiść przyjaciół li znajomych pisarza, który w coraz większym zakresie zmuszony by
wywalczyć ośrodki na życie dla rodziny. Kolejne dzieła nie zyskały już takiej sławy dotyczy to również
rozprawy o stylu. Beccaria wykładał w Wyższej szkole w Mediolanie. Został członkiem wyższej rady
palatyńskiej, wyższej rady ekonomicznej Lombardii. Beccaria zaliczany jest do humanitaryzmu
prawniczego, jest on czołowym przedstawicielem tego kierunku obok Ketanof Langerii. W refleksji
filozoficznej oświecenia nastąpiło odejście od tradycji karnistycznych sięgających średniowiecza.
Dokonano druzgocącej krytyki przestępstwa traktowanego jako obrazy Boga, okrucieństwa i odwetu jako
podstawowego środka społecznego i politycznego. Kary jako narzędzia pokuty. Pisarze okresu
oświecenia domagali się aby przepisy prawne były przejrzystej jasne oraz jednolite. Jedynym źródłem
prawa miały być ustawy. Wierzono w wychowawczy charakter kar. Krytykowano represyjny charakter kar
oraz ich katalog. Traktat o przestępcach był podzielony na wykładnie prawa, podział przestępstw, honor,
pojedynki, cele karania, świadkowie samobójstwa. Beccaria przekonywał że ludzie poświęcają cześć
swojej wolności aby żyć w spokoju oraz bezpieczeństwie. Z tej sumy wolności powstał zwierzchnictwo
narodu, suweren miał się stał legalnych zarządcą oraz depozytariuszem przeciwko gwałcicielom ustaw
ustanowiono kary ale miały one wynikać z bezwzględnej konieczności. W przeciwnej sytuacji uznawano
je za tyranie. Były one w sposób oczywisty niesprawiedliwe. Kary za przestępstwa mogły ustanawiać
jedynie ustawy. Umowa związująca człowieka z społeczeństwem nakładała na obie strony obowiązki.
Suweren mógł wydać jedynie prawa ogólne, nie mógł natomiast sam osądzać czy ktoś pogwałcił warunki
umowy, tak samo sędziom nie przysługiwało prawo wykładni przepisów prawnych gdyż nie byli oni
prawodawcami. Beccaria dowodził ze istnienia kary śmierci nie można pogodzić z wykładnią prawa gdyż
stoi w sprzeczności z umowa społeczną. Samobójstwo jest patologią. Kara śmierci jest jedynie
przejawem walki jaką naród prowadzi z obywatelem którego unicestwienia uważa za konieczne i
niezbędne. Beccaria uważał że kara śmierci może być stosowana jedynie w 2 przypadkach:
- gdy przestępca pozbawiony jest wolności ale nadal zagraża bezpieczeństwu społeczeństwa oraz
sytuacji przewrotów gdy nie funkcjonuje jeszcze prawo a mamy do czynienia z armia. Beccaria zauważył
ze istnienie kary śmierci wcale nie wpływa nie zmniejszenie liczby przestępstw bowiem nie surowość, ale
wymiar kary ma znaczenie. Spędzenie całego życia lub jego części spełnia podstawowe cele
wychowawcze. Kara śmierci jest krótkotrwała. Publiczne jej wykonywanie było widowiskiem które
wpływało na emocje. Kolejnym argumentem przeciwko karze śmierci było to że kara powinna być
sprawiedliwa adekwatna do przestępstwa. Nie może być ona surowsza od popełnionego czynu
przestępczego. Kary śmierci nie można nazwać tez pożyteczną gdyż eliminuje ona człowieka nie dając
mu szans na poprawę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin