zabawy dydaktyczne i integracyjne.doc

zabawy dydaktyczne i integracyjne

Łańcuszek
Cel: rozwój mowy.
Siedząc w kręgu jeden z uczestników mówi np. „samochód”. Drugi kontynuuje i mówi: „Samochód przypomina mi wycieczkę”. Na to kolejny: „Wycieczka przypomina mi kąpielisko”, itd.

Gra w kości
Cel: rozwój myślenia.
W niektórych sklepach można dostać kostki, które opatrzone są literami. Najlepiej jednak wykonać sobie takie kostki samemu z kartonu lub styropianu. Na ściankach kostki przykleja się następujące litery:
1 kostka: A-B-C-D-E-M
2 kostka: I-J-G-K-H-L
3 kostka: A-I-Y-E-Z-L
4 kostka: O-M.-S-U-R-T
5 kostka: P-R-N-O-Ó-F
6 kostka: T-U-Ą-S-Ę-JOKER (narysować tylko kropkę, może zastąpić dowolną literą).
Kostki te będą wyrzucane z pudełka na podłogę. Ze skierowanych ku górze liter ma teraz zostać utworzone słowo. Słowo to powinno zawierać jak najwięcej liter, ponieważ każda litera liczy się jako jeden punkt.

Jedzie pociąg
Cel: rozwój sprawności językowej.
Zabawa polega na podawaniu i zapisywaniu wyrazów przez dwie drużyny. Uczniowie podchodzą na przemian i notują na tablicy wyrazy tak, aby każdy następny zaczynał się od tej samej litery, na jaką kończył się poprzedni. Za każde poprawne słowo drużyna otrzymuje 1 pkt.
Np.: smok, krater, rak, kalosze, emeryt, trawa, aleja, abażur, ropa... itd.

Geografia
Cel: pobudzanie i aktywizowanie sfery poznawczej dzieci.
Z podanych przez nauczyciela par wyrazów należy ułożyć jak najszybciej nazwy miast. Zwycięża grupa, która ułoży je najszybciej.
Pary wyrazów:
NOS + ROK (KROSNO)
WÓR + TAN (TARNÓW)
CELA + GIN (LEGNICA)
MYŚL + RZEP (PRZEMYŚL)
SZAL + KINO (KOSZALIN)
KOŁO + BRZEG (KOŁOBRZEG)

Pisarczyk
Cel: kształcenie dłuższych wypowiedzi.
Zabawa polega na układaniu opowiadania przez uczestników obydwu drużyn. Każdy z grających układa po jednym zdaniu. Kierujący podaje tytuł, np. „Tajemnica ukrytego skarbu”. Za poprawne i odpowiednio dobrane zdania można oddzielnie przydzielać punkty uczestnikom gry.

Czy mnie znasz?
Cel: zapoznanie się członków grupy, przełamanie lodów.
Uczestnicy siadają w kręgu, pierwsza osoba mówi: nazywam się ................... Następna mówi: nazywam się ............................, a to jest ........................., i wskazuje na swojego poprzednika. Przedstawianie trwa, dopóki nie obejdzie całego okręgu.

Zagadki - pantomima
Cel: integracja grupy, rozwijanie twórczości.
Pracuje się w małych grupach, osoba prowadząca daje każdej grupie kartkę papieru z napisanym słowem, np. zamyślona, rozpaczać. Grupa planuje, jak zaprezentować, zagrać to słowo, inne grupy odgadują.
W a r i a n t y: słowa mogą być przymiotnikami, czasownikami.

Co się dzieje?
Cel: podnoszenie nastroju, myślenie twórcze.
Jedna osoba wychodzi z klasy. Pozostałe osoby aranżują jakąś scenę lub sytuację (grają ją). Kiedy osoba wraca, ma zgadnąć, co się dzieje w tej chwili, co reszta przedstawia, np. wszyscy zamiatają podwórko; osoba może zadawać pytania aż odgadnie, co się dzieje.

Umowa
Cel: poznanie siebie nawzajem, ćwiczenie intelektu, wyobraźni, interakcje grupowe.
Jedna osoba wychodzi a pozostali ustalają zasadę, według której będą odpowiadać na pytania. Po powrocie nieobecny zadaje uczestnikom pytania dotyczące ich samych i słuchając odpowiedzi, musi zgadnąć zasadę, według której odpowiadają. Zasady mogą być wizualne, np. podrap się w głowę, zanim odpowiesz, lub inne.

Ogłoszenia
Cel: pozytywne informacje zwrotne, budowanie zaufania w grupie.
Osoba prowadząca proponuje, by każdy uczestnik napisał ogłoszenie, w którym zareklamuje się jako przyjaciel. Ogłoszenie powinno być napisane w taki sposób, aby było jasne, dlaczego właśnie tę osobę ktoś chciałby mieć za przyjaciela. Po włożeniu ogłoszeń do torby każdy po kolei wyciąga jedno, czyta je głośno i stara się zgadnąć, kto je napisał.

Niteczka przyjaźni
Dzieci biorące udział w grze połączone są w pary. Tancerzy tworzących pary zawiązuje się kawałkiem wełny na wysokości boków tak, aby nie mogli oddalić się od siebie dalej niż na metr. Na głowie każdego z nich ustawia się odwrócony papierowy kubek. Prowadzący daje sygnał, rozbrzmiewa muzyka i tancerze rozpoczynają tańce, starając się nie zrzucić kubka, który mają na głowie i nie przerwać wątłego sznurka, który ich łączy. Jeśli jakiś kubek spadnie niesprawny tancerz przerywa taniec, podnosi kubek, ustawia go na głowie i ponownie może tańczyć. Jeśli wełniana nić się przerwie, tancerzy eliminuje się z gry; zupełny brak zgrania wyklucza ich z turnieju par tanecznych. 
Wygrywa para, której uda się, pomimo kubków i wełnianych nici (albo właśnie dzięki nim) stworzyć harmonijny taniec.

Abecadło
Grupa graczy zostaje podzielona na grupki trzyosobowe. Każda grupka ma w określonym czasie wymyślić historyjkę, w której po kolei występują wszystkie litery alfabetu (na początku kolejnego słowa). W historyjce powinny pojawić się imiona osób układających tekst, np. „Ania brała cały dzień elementarz Felka, gdy hałas...”.

Numerkowy tenis
Zespół podzielony jest na kilka równolicznych grup. Każda grupa wykonuje siad skrzyżny na obwodzie swojego koła. Uczniowie odliczają kolejno w zespołach. Każdy zawodnik zapamiętuje swój numer, zawodnicy z każdego zespołu, których numer został wymieniony chwytają stojącą w środku koła rakietę i piłeczkę tenisową, wychodzą na zewnątrz koła, odbijają piłeczkę rakietą robiąc jedno okrążenie. Po wykonaniu okrążenia zostawiają rakietę i piłeczkę w środku koła i siadają na miejsce. Wygrywa ten zawodnik, który po wykonaniu zadania usiądzie na miejscu jako pierwszy.

Łowienie rybek
Wybrani drogą losowania dwaj zawodnicy ujmują skakankę za końce. Pozostali zawodnicy zajmują miejsce na boisku ograniczonym liniami. Na sygnał prowadzącego osoby trzymające skakankę starają się wolnymi rękami dotknąć uciekających zawodników. Uciekającym wolno się poruszać jedynie pod rozciągniętą skakanką. Pierwszy złapany chwyta jedną ręką za środek skakanki i pomaga osobom trzymającym w dalszym łapaniu. Aby mogła nastąpić zmiana trzymających, trójka przy skakance musi złapać kolejnych trzech zawodników z których dwaj ostatni zostaną nowymi osobami trzymającymi skakankę. Zabawa odbywa się na czas i może trwać 5-10 minut. Wygrywa zawodnik, który ani razu nie trzymał skakanki.

Nazywam się... lubię...
Począwszy od nauczyciela, zgodnie z ruchem wskazówek zegara, każdy uczestnik przedstawia się i wymienia swoją ulubiona potrawę (zaczynającą się od pierwszej litery imienia), np. jestem pani Jola i lubię jagody. Kolejna osoba powtarza to, co powiedziała poprzednia osoba i mówi o sobie.

Skojarzenia
Jedna z osób podaje hasło, wokół którego budujemy skojarzenia, np. Adam Małysz – narty – skocznia – zima – śnieg – mróz – bałwan ... itd.

Pytania – odpowiedzi
Jeden z uczestników zapisuje na kartce dowolne pytanie. Następnie zagina kartkę, a kolejna osoba zapisuje na niej odpowiedź (nie widząc pytania). W ten sposób cała grupa tworzy tekst, który jest śmieszny i absurdalny. Potem wspólnie ustalamy, co nas śmieszy w tekście.

Od tej samej litery
Wspólne tworzenie tekstu, w którym wszystkie wyrazy rozpoczynają się od tej samej litery. Każdy uczestnik dodaje po jednym wyrazie, np. Pewnego popołudnia Piotrek poszedł prasować pantalony. Poparzył palce. Parzy – powiedział.

Gra dramowa: Powiedz, o czym teraz myślę.
Każdy uczestnik stara się za pomocą gestów, mimiki, pozy wyrazić to, o czym myśli w danej chwili. Grupa stara się odgadnąć, co przedstawia dany uczeń. Nazywamy uczucia i myśli za pomocą różnych części mowy.

Czarodziejski worek - zabawa rozwijająca zmysł dotyku. 
Dzieci siedzą w półkolu. Nauczycielka informuje dzieci, że w tym worku ma różne przedmioty. Prosi jedno z dzieci aby włożyło rękę do worka i chwyciło jeden z przedmiotów nie wyciągając go. Dziecko próbuje za pomocą dotyku odgadnąć, co to za rzecz. Odgadnięte przedmioty odkładamy na bok. 

Co się zmieniło - zabawa rozwijająca spostrzegawczość. 
Nauczycielka układa przedmioty na kocyku lub na stole. Prosi dzieci aby dobrze przyjrzały się przedmiotom, a następnie odwróciły się. Teraz nauczyciel zabiera jeden z przedmiotów i chowa go. Na umówiony znak dzieci odwracają się i odgadują, którego przedmiotu brakuje. Zabawę powtarzamy kilkakrotnie. Utrudnieniem będzie, jeśli nauczyciel zmieni położenie dwóch przedmiotów. 

O czym mówię
Zagadki słowne dotyczące przedmiotów leżących przed dziećmi. 

Dopasuj przedmiot do obrazka 
Nauczyciel prosi dziecko o wybór jednego z przedmiotów, a następnie dopasowanie do obrazka z historyjki o Kopciuszku, wcześniej przedstawionej dzieciom. 

O kim myślę – zabawa z wykorzystaniem rysunków postaci z bajki. 
Nauczyciel wypowiada charakterystyczne cechy postaci, np. ma piękną twarz, nosi koronę, trzyma bat w ręku, ma długie wąsy, ma brzydką minę, ma długą, siwą brodę, ma zaczarowaną różdżkę (dla dzieci starszych mniej widoczne szczegóły).